DE EERSTE DAGEN>

DE EERSTE DAGEN.

En dan is het nog steeds vrijdag en ik kan het niet laten nog even wat over deze dag te vertellen. Kisumu waar ik vanmiddag was heeft een gedaante verandering ondergaan. Daar waar eerder de straten vol stonden met kramen van verkopers zijn nu leeg. Het is er netjes en is weinig troep te ontdekken. Straten zijn opgeknapt. En sommige supermarkten bestaan niet meer en banken hebben een andere naam. Er is hier veel hier veranderd in de afgelopen drie jaar. Allemaal onder invloed van de huidige regering die de stad doen wil laten lijken op andere steden. Maar wat ik nu mooier vind? Ik denk toch de rommelige stad waar veel te doen leek en zoveel meer te koop leek.

Na mijn bezoek aan het Java House heerlijk rondgelopen en ik deze "nieuwe" stad op mij in laten werken. Een paar supermarkten naar binnen om wat kleinste kopen met de bedoeling wat kleine bankbiljetten te scoren. En het is altijd leuk om in supermarkten rond te kijken. Daarna weer is de matattu. Nou, ik heb het geweten. Ik zat op een plank tussen de banken in met achter mij een lange man met priemende knieën. En dat voor lange tijd in geklemd tussen anderen ...met zijn allen ... 20 personen in zo'n busje. Verstand op nul met weer mijn mondkapje op.

Daarna direct naar de kinderen. Tenslotte hadden ze me nog niet gezien. Ze weten nog zoveel van al mijn bezoeken eerder zoals de yoghurt en de worstjes met saus maar ook voor al het wandelen over het centrum.Gisteren deed ik dat opnieuw met allemaal. Soms twee aan twee in de rolstoel , wandelen over het hele centrum.Overal even langs, overal even groeten. De blijheid straalt er dan vanaf. Zo mooi om te doen, de kinderen komen buiten en ik krijg mijn beweging.

Vanmiddag hebben de kids met het meegebrachte speelgoed gespeeld. Simpele spullen waar ze zich lang mee kunnen vermaken. Mooi speelgoed zijn ze niet gewend en daarbij moeten ze ook nog steeds alles delen. Zo anders als bij ons. Maar ook heb ik hier een metalen kist met slot,waar spullen van mij inzitten waaronder weer veel speelgoed van nu drie jaar geleden. He lijkt alsof het allemaal nieuw voor ze is. En alles komt van de kringloopwinkels bij ons. Voor weinig gekocht. Tot op de draad wordt overal meegespeeld en als spullen echt stuk zijn, wordt het nog niet weggegooid. Heb daarom maar het heft in handen genomen en wat 'oude rommel' vervangen voor nieuwe spullen uit de kist. Ook de yoghurtbekers van drie jaar geleden liggen er nog. Nog steeds werden er torens mee gebouwd. Ja, werden want ook die zijn weggegooid en vervangen.

Want vandaag zijn alle kinderen op yoghurt getrakteerd. Vanmorgen zat ik al vroeg achter op de piki-piki naar Sondu. Naar een supermarkt waar ze yoghurt verkopen. 60 tinnetjes yoghurt in een doos verpakt nam ik met dezelfde piki-piki driver mee terug naar het centrum. En vrijwel direct daarna was het uitdelen en helpen met eten. De housemothers hielpen fijn mee en het was aangenaam om de kinderen te zien 'glimmem'. Ook de grote meiden van de training deelden mee in de yoghurt. De training hier is een soort lagere beroepsonderwijs waar de meiden intern zijn en les krijgen in manden maken, breien, naaien en meer.

Inmiddels is het zaterdag en vanmiddag ging ik bij Evalien en Calvin op bezoek. Samen hebben ze een dochter die mijn naam kreeg...Lavinia-Ineke. Dit meisje is inmiddels 9 jaar en een mooi kind om te zien. Ze kwam me al tegemoet lopen en knuffede even. I mist you she said. Lief he! Later op de middag vertelde ik haar dat ze begon te huilen toen ze mij, lang geleden, als baby voor de eerste keer zag. Het is nu wel anders. Nu zat ze tegen me aan gedrukt en niet verlegen om een praatje. Het engels gaat haar al heel goed af.Ze wonen in een piepklein huisje met buiten een hurk toilet vol met vliegen. Dat was even wat minder. Maar verder een gezellige middag met limonade en mandasie's, een soort Keniaanse oliebollen. En natuurlijk cadeautjes uitgedeeld. Ook 2de handsspullen die ik meebracht of kreeg. Dit keer heb ik veel kettingen en armbanden bij me. Ook met dank aan Lia. Alles viel in goede aarde. Overal is men blij mee. Zo mooi om de zien. Ondertussen veelnieuwsgierige buren die effe een kijkje kwamen nemen. Dus net zoveel handen geschud. Hier in Kenia is hetvooral handen geven bij ontmoetingen elke keer en elke dag weer opnieuw. Ik denk dan maar even niet aan Covid.

En ondertussen doen mijn telefoon en laptop het goed zoals ik graag wil. Met dank aan Edwin en Vera. Vera liep hier aan aantal jaren geleden stage. In mijn Nederlandse telefoon zit nu ook een Keniaanse SIM kaart en mijn lap-top en telefoon zijn nu middels hotspot aan elkaar gekoppeld en alles werkt.Helemaal mooi. Blij mee.

Morgen ga ik met Sr. Ludovena en Jim naar Eunice house. Eunice is afgelopen kerst onverwachts gestorven en liet haar 2 jongens achter. Hier zit een heel verhaal aan vast maar daarover later meer. Ik kijk er erg naar uit om Vincent en Thomas weer te zien.

Veel groeten van mij,

Ineke Atieno Rop Mazungu Ma'am ( this is my new name)