LAATSTE KEER EEN STORY VANUIT NYABONDO.

Hoi allemaal,

Inmiddels is het maandag. Mijn tijd hier schiet nu op. Probeer er nog niet teveel aan te denken. Ik zal alles missen. Het hele andere leven hier, veel meer rust, niets moet, wat vandaag niet kan, komt morgen wel.Maar ook de lieve mensen hier en de hartelijkheid en warmte van iedereen. En de kinderen die nu al zeggen: I will miss you! Maar ik kom hier terug. Dat weet ik nu al zeker. Dit centrum is een deel van mijn leven geworden. Vandaag was ik voor de laatste keer in Kisumu. Al om 7 uur in de matattu en om 9 uur daar...met name om geld te pinnen voor Sr. Ludovena zodat ze de eerste balen stof voor de schooluniformen kan gaan kopen. Ook dat is zo nodig. De meiden op de training(beroepsopleiding) leren dan weer naaien en en de kinderen hebben weer schooluniformen aan. Verder vandaag veel in Kisumu gelopen. Nog even naar het Java House voor een kopje koffie en naar een paar winkels voor iets kleins. Eigenlijk om weer wat groter geld te wisselen. Hier heb je altijd kleine bankbiljetten nodig voor de piki-piki of matattu. Het is altijd van belang daar aan te denken. Ook toch nog even weer naar het toeristenmarktje. Nu om een stuk of tien armbandjes te kopen. Misschien kan ik ze thuis doorverkopen met een klein beetje winst ,wat dan weer ten goede komt aan het Nyabondo centrum. Een uitprobeersel. Wie weet! Dit was vooreerst dus weer mijn afscheid van Kisumu. Ja, vrijdag rij ik er met Jim en Sr. Ludovena nog door op weg naar het vliegveld, maar dan zal het anders zijn. En.....morgen ga ik met haar moeder naar Ineke Adhiambo.

En dat was dus vandaag. Al heel vroeg op pad. Om half acht in de matattu. Dan is er ook al een en al bedrijvigheid op de weg. Maar ik was om half 6 al op. Er spookte zoveel door mijn hoofd. Dingen die ik nog wilde doen. Ben nog maar wat kleren gaan wassen in deze vroege uurtjes. Alvast begonnen met inpakken.Ik neem niet alle kleren mee terug. Ik heb hier een metalen kist die ik volstop met dingen die ik thuis niet nodig heb of speciaal voor hier zijn. Zo ook kleren. Thuis heb ik een stapelen Kenia kleren die ik alleen hier aan heb. Kan ze dus ook hier laten. Daarbij neem ik gekleurde baskets mee terug die hier op bestelling gemaakt zijn. Ook een paar extra voor ...je weet maar nooit. Alles wat hier kan blijven laat ik hier. Dan kan ik de volgende keer meer speelgoed en cadeautjes mee terug nemen. Ik mag nu maar een koffer mee naar hier nemen. Vroeger waren dit er twee. En dat was een beetje lastig bij vertrek.

Eireen en ik waren dus al vroeg onderweg. Op weg naar de derde Ineke, haar dochter. Het was hier niet heel ver vandaan, maar daar aangekomen wel een hele warme plek op aarde en droog. We werden verwelkomt door de moeder van Eireen....en door Ineke Adhiambo ondertussen zes jaar. Een beetje verlegen meisje. maar dat snap ik wel als er ineens een masungu het huis binnenkomt. Maar ze kwam toch al snel naast me zitten. En daar kwamen de mandazii's en de hele zoete thee weer op tafel. Koffie wordt hier nauwelijks gedronken. Daarbij drinkt bijna ieder Keniaan mierzoete thee met melk. En daarna zat ik ineens met Ineke alleen! Ze waren begonnen met het eten voorbereiden. Ik moest me maar even zelf redden, zo leek. Ben toen met de kleine een rondje gaan wandelen. Ze liep heel gedwee mee, maar praten was er even niet bij. Maar gaf niet. Samen wandelden we door een mooi stukje echte Kenia met de droge grond, vergezichten en platte bomen. Teruggekomen waren ze nog allemaal bezig. Voor mij werd een stoel onder een boom gezet en daar mocht ik gaan zitten. En daar zat ik dan, niets te doen. En dat is aan mij niet besteed. Al snel ben ik Eireen gaan helpen met afwassen buiten op de grond, in teilen met water. Een poosje later wilde de grootmoeder van Ineke mij haar school laten zien terwijl ze niet naar school gaat omdat daar geen geld voor is. Ik vond dat best lastig. Wilden ze me nu overhalen om de kleine te gaan sponsoren voor school? Heb het dus ook voorzichtig afgeslagen ook met de reden dat ik graag na de lunch zelf weer terug wilde reizen naar Nyabondo om daar in de middag met de kinderen te zijn. Tenslotte ga ik over een paar dagen weg. Later heb ik er nog met de grootvader over gehad. Voorzichtig vertelt dat al het geld wat gesponsord wordt naar het centrum gaat en ik niet meer kan doen. Hopelijk begreep hij het. Er komt trouwens vaker de vraag of ik iemand wil sponsoren. Ze zien de blanken als rijke mensen die mogelijk iets kunnen missen. Ik vertel dan altijd hetzelfde nl mijn geld is voor het Nyabondo centrum. Rond 12 uur kwam het eten op tafel...chapati's en kip. Weer een taaie kip in stukjes gehakt en gekookt in een saus. Niet echt mijn ding, maar het is vlees en ze doen de moeite voor mij iets goeds op tafel te zetten.Heb daarom toch maar gepocht dat het echt lekker was. Hier eten ze altijd kip in stukjes gehakt met vel en al. Zelfs de kop van de kip wordt meegekookt. een echte delicatesse hier. Eens lang geleden kreeg dik deze kop op mijn bord. Ik keek toen wel even heel vreemd, schoot in de lachen heb die kop netje maar ook een beetje dringend geweigerd.En met de handen eten. Ook hier voor mij. Ik kreeg een lepel maar daar kun je de kip niet mee snijden en ook de chapati's niet. Vooraf effe handen wassen en dan gaat het allemaal op zijn Keniaans. Na het eten was het ook hier een paar cadeautjes uitdelen en een paar foto's maken en daarna brachten ze me naar de grote weg. Fijn om toch op tijd weer bij de kinderen op het centrum te zijn. Daar nog een uurtje met de kinderen rond gelopen maar de lucht betrok heel snel en flink. Het ging echt regenen en niet een klein beetje ook. Samen met dikke hagelstenen. Het hele centrum stond blank. En ik zat opgesloten op kantoor. Had een afspraak met Sr. Ludovena maar anderen waren me voor. Ik kon even geen kant op. Verplicht rust voor iemand die altijd bezig is. Maar ik kon er toch snel terecht. Alleen maar dankbaarheid bij Sr. Ludovena dat ze zo goed geholpen zijn met behulp van al mijn sponsors. Nog de laatste vier pakken pampers gegeven en geld om stoffen voor schooluniformen van te kopen. Ze beloofd met klem hier foto's van te maken en die naar mij te sturen.

Toen weer naar de kinderen. Heel plezierig met een bal gespeeld. De kinderen zitten voornamelijk op de grond dusgewoon naar elkaar toe rollen. Wat eenvoudig en simpel maar wat kan dat leuk zijn. Zo gezellig met elkaar. En zo blij met die ene bal! Inmiddels was de elektriciteit al een paar keer uitgevallen en daarnet ook toe ik net onder de douch stond. Dat is dan lastig want het is gelijk compleet donker en koud. Ook dit is Kenia. Maar er zijn waxinelichtjes die aan kunnen en op elke telefoon zit tegenwoordig een zaklamp. Gisteren hielp ik nog een keer met de kinderen naar bed helpen. Weer een feest, gelach en geroep. Prachtig.

Nog twee dagen en dan zit het er op. Ik ben dus al langzaam begonnen met inpakken van de spullen. Uitzoeken wat ik hier wil laten en weg wil geven. Er ligt nog een zak pennen die ik morgen ga rond delen onder alle medewerkers van hier. Met weemoed denk ik terug aan alle mooie dagen hier. Wat zal ik het missen. De liefde en de hartelijkheid die dit centrum uitstraalt en de kinderen die blij zijn met alle kleine dingen. Een ballon, een bekertje yoghurt, een handje vol chips.maar vooral een beetje extra aandacht en liefde. Wij kunnen daar nog zo heel veel van leren. Nog twee dagen genieten. De laatste avond zal ik ze nog trakteren op worstjes met tomatensaus. Het avondeten wordt daarvoor zelfs aangepast. Anders zouden er Ughali met small fish zijn maar dat past niet bij worstjes. Small fish zijn piepkleinevisjes die hier gegeten worden. Ik hou er niet van en de geur is ook niet echt plezierig. We gaan zien wat deze dagen onsnog gaan brengen.

De volgende keer zal ik ergens anders mijn laatste verhaal schrijven. Alvast enorm bedankt voor het lezen van al mijn verhalen. Het is mooi om erover te schrijven. Niet alleen voor jullie maar ook voor mezelf. Om alles wat in mijn hoofd zit los te laten en voor zogezegd later.

Heel veel groetjes van mij,

Ineke Atieno.