UITSTAPJE NAAR DE KLEINE INEKE AKOTH EN FAMILIE.

Hallo allemaal,

En toen was ze er niet! Sali. Ze zou met de andere schoolmeisjes naar de kerk zijn? We, dat zijn hoofd van de school, de teacher van Sali, Jim de vader van Sali die hier op het centrum werkt en ik, spraken af dat ze een dagje met mij weg mocht. Een dagje naar haar moeder en zusters in Kisumu. Sali zit hier vlakbij op een Boarding Primarie School voor meisjes. Een dag en nacht lagere school. Maar ze was er niet. Ik maar terug naar het Nyabondo centrum. Goede raad was duur. Wat te doen? Maar....ineens stond ze voor me. Ze bleek er dus wel te zijn en hoorde dat ik haar had gezocht. Wat gelukkig. Nu konden we samen afreizen naar haar familie. Eerst samen op de piki-piki en daarna de matatta dicht tegen elkaar aan naar Kisumu. Daarna nog weer een mooie rit achterop een motortaxi naar een buitenwijk van Kisumu en toen nog een halfuurtje lopen door mooie natuur en over rode zandwegen. En toen zagen we het huis. En even later Merchie de moeder van Sali en haar zuster Sr. Ludovena vernoemd naar Sr. Ludovena van hier. En wie zagen we ook? Sali's kleine zusje Ineke Akoth, naar mij vernoemd en nu drie jaar. Een prachtig mooi meisje en vooral niet bang. Wat was het weer een prachtige dag. Samen plezier maken, eten en cadeautjes delen. Ook hier allemaal een armband en voor het kleine meisje een massungu popje. Ze sleepte het aan de haren overal mee naar toe. Toch op tijd maar weer terug want ik wilde voor het donker thuis zijn. In Kisumu bleek het tegen te zitten. We zaten te wachten in een suttle matattu. Ik wist niet dat ze bestonden. Hij zou onderweg bijna nergens stoppen. Groot nadeel we moesten wel wachten tot die vol was en daar was een uur mee gemoeid. Ik vond dit knap lastig. Maar hij ging. Terug in Sondu heb ik Sali naar haar school gebracht. Ze werd ontvangen door haar hele klas. En ze wilden allemaal weten wat Sali gedaan had. Dat hebben we toen maar even uit de doeken gedaan.

Vandaag was het een feestdag in Kenia. Velen op het centrum waren vrij. Het was vandaag vanaf 8 uur prachtig weer. Prachtig weer om te gaan wandelen. Twee aan twee in een rolstoel of alleen. Met allen heb ik vandaag een rondje over het complex gelopen. Een van de fijnste bezigheden voor de kinderen. Mede omdat ze dan buiten zijn, mensen zien en de zon voelen. Er zijn hier maar twee kinderen die een rolstoel hebben. De anderen zitten/liggen op de grond, op een mat of zitten in kinderstoeltjes. Er zijn er maar twee die kunnen lopen. De anderen zijn ernstig tot zeer ernstig beperkt. Een aantal kinderen bewegen zich kruipend over de grond voort. Een ander aantal zijn volledig afhankelijk en zitten gedurende de hele dag in hun stoeltje. En dan is het mooi deze kinderen wat afleiding te bieden door te wandelen en speelgoed aan te dragen.

De kinderen en alle Kenianen eten met hun handen. Een aantal kinderen moeten met eten geholpen worden. Het is soms een enorme kliederpartij maar ze krijgen het wel naar binnen. Soms help ik met eten geven en ook met het naar bed brengen van de kinderen. Ze vinden dat allemaal prachtig maar de jongens profiteren daar ook van en willen dan gewoon niet naar bed als ik er ben. Bij het uitkleden helpen ze elkaar zo goed en zo kwaad als dat gaat. De een kruipt en de ander schuift over de grond en toch elkaar helpen! Ze worden er door gehard. Hoe fijn is het dan dat er ineens iemand komt die ze allemaal even helpt en nog een beetje met ze dolt.

En zo ben ik hier continue de hele dag bezig. Niet altijd met en bij de kinderen. Ook ga ik geregeld even naar Sondu om daar in de supermarkt wat te kopen of daar rond te kijken op de marktdagen. Want dan is Sondu een en al bedrijvigheid. Of om op het marktje hier nabij mijn groente en fruit te kopen. Of ook daar gewoon even rond kijken en te lopen naar plekken waar ik nog niet was. Of ik ga naar Kisumu om daar spullen voor het centrum te kopen. Of zoals jullie wel gemerkt hebben vrienden bezoeken en de families waar een Ineke aan het opgroeien is. Het blijft heel bijzonder om hier weer te zijn en elke dag is een feestje.

Vandaag was ik dus weer naar Kisumu. Om 7.15 uur zat ik al achter op de motor (piki-piki). Het leven begint hier al vroeg. Als het licht is en dat is altijd rond half 7, heerst er al veel bedrijvigheid. En met regelmaat schijnt de zon ook al rond die tijd. Dan is het helemaal fijn om vroeg buiten te zijn. De reis met de matattu verliep ook vlot, dus was ik al rond9 uur in Kisumu. En daarna eerst met de bodo-bodo (fietstaxi) naar het centrum van de stad. Het is heerlijk na zo'n bodo-bodo rit, zittend op een kussen achter op een fiets.Tanige kerels fietsen je dan door het drukke verkeer. Aan weerskanten een been en me maar laten rijden. En dat voor oor 0.50 ct. per rit. Toen eerst weer gepind en daarna wat boodschappen voor het centrum gedaan. Vervolgens voor Bondo Kids naar het toeristen geweest. 45 sleutelhangers en 15 boekenleggers gekocht voor de sponsors die met regelmaat doneren. Als presentje met Kerst. Maar het was me wel wat. Afdingen , een goede prijs bepalen, niet te snel overstag gaan. Door blijven onderhandelen tot mijn gevoel zegt dat het goed is. Maar ik begrijp van hun kant dat zij hetzelfde proberen. Maar het is gelukt voor een aardige prijs en alles ligt nu hier. Verder nog een bakje koffie ergens genomen en op het laatst worstjes voor de kinderen gekocht. Op mijn laatste dag hier wil ik ze weer trakteren op een stukje vlees wat ze hier weinig krijgen vooral nu het voedsel zo duur is.Ze kijken er nu al naar uit, want ze weten het nog van de voorgaande keren. En tegelijkertijd een heerlijke wandeling door deze stad gemaakt.

En doneren voor dit prachtig centrum mag nog altijd.....om voedsel en medicijnen van te kunnen kopen, om pampers, die de ouders niet kunnen betalen, van te kunnen kopen. Voor het centrum is dit een grote uitgave post. Maar ook om op termijn weer stoffen te kunnen kopen om schoolkleding en weekend kleding van te kunnen naaien. En op termijn weer een partij schoenen aan te schaffen. Vele kinderen dragen nu alleen sokken omdat ze uit hun schoenen gegroeid zijn. Of de schoenen zijn "vergane glorie" vanwege al dat geschuif over de grond. En de meisjes in 'mijn' groep kinderen dragen geen schooluniform omdat er geen geld is om stoffen te kopen. Ja, het is nodig.

Thuis ga ik zelf weer verder met het inzamelen van statiegeldflessen. Er liggen al wat partijen op mij te wachten.

De banknummers staan bij mijn vorig verhaal.

Dank je wel namens allen hier.

Tot de volgende keer.

Ineke Atieno