NAAR DE JONGENS VAN EUNICE.
Door: Ineke Rop
Blijf op de hoogte en volg Ineke
04 Oktober 2022 | Kenia, Sondu
Hallo allemaal,
We zijn terug van een mooie, enerverende en soms ook wat emotionele dag. We waren naar "Eunice house" en haar jongens Vincent en Thomas. We zouden vanmorgen om 10 uur al vertrekken maar dat werd half 1 om allerlei redenen. Ik weet dat tijd hier en breed begrip is en ik was hier dus op voorbereid. Met Sr. Ludovena en Jim naar de jongens van Eunice. Voor het eerst Eunice haar graf zien. Eunice overleed 24 december 2021 , na een heel kort ziekbed.
Ik ken Eunice vanaf mijn eerste keer hier in Kenia. Dat was in 2009. Toen was Eunice nog alleen en deed haar werk als verpleegkundige op het centrum. Toen al ontstond er een vriendschap die gedurende de jaren daarna zich verdiepte. Misschien omdat we beiden hetzelfde beroep hadden. Samen ondernamen we vele uitstapjes. Ik kwam op plaatsen waar ik als mazungu alleen niet zou komen. Vele mooie herinneringen zijn daaraan verbonden. Gedurende de jaren werd Eunice zwanger van een tweeling. Een moeilijke zwangerschap en na de bevalling bleef ze lang zwak. Eunice knapte gelukkig weer op en Vincent en Thomas groeiden op. Haar toenmalige vriend wilde niet voor een tweeling zorgen dus liet ze die man in de steek. Ze stond er alleen voor, maar dat lukte haar aardig goed. Eunice woonde gedurende deze hele periode op het centrum Nyabondo waar ze dus ook werkte en waar ik steeds terugkwam als vrijwilligster. In de avonduren dronken we met regelmaat thee of aten samen. En elke keer wanneer ik er was gingen we dus 'op stap'. De jongens werden uitbesteed en Eunice vroeg een vrije dag en daar gingen we.
Tot ze een hersenbloeding kreeg. Ze kon haar werk als verpleegkundige niet meer doen. Ze kon niet meer voor haar jongens zorgen en ze had geen plek om samen met haar jongens te zijn/wonen. Ze was nog aan het revalideren toen ik weer een poos op het centrum was. Geld had Eunice niet. Een WAO, voedselbanken, kringloopwinkels en meerzijn hier niet. Haar salaris werd nog een paar maanden doorbetaald en toen stopte het. Daardoor konden de jongens niet meer naar school. Ze was somber, verdrietig en miste haar kinderen want die waren ondertussen ondergebracht bij familie. Ze zag het leven niet meer zitten. Zo heel naar om te zien.
Wat te doen? Wat kon ik voor haar betekenen?In overleg met Sr. Ludovena besloot ik toen, na rijp beraad met mezelf en met mijn portemonnee een huisje voor haar en haar kinderen te bouwen. Een huisje nabij haar familie. Daar hadden ze een stukje grond. Velen hielpen mij om dit te financieren. Ook ging een deel van de erfenis van mijn ouders naar dit mooie project. Gedurende de hele periode die ik daar in dat jaar was, kwam het huisje geleidelijk van de grond. Jim, (medewerker op het centrum) kreeg opdracht de bouw te coördineren, stuurde de werkers aan en zorgde dat alle materialen geleverd werden. Sr. Ludovena hield het geheel en de financiën in de gaten. Ik leverde het geld aan en ging met regelmaat kijken. Soms nam ik Eunice mee want ze was toch wel nieuwsgierig. Eerst geloofde ze het niet. Later kwam het besef en knapte ze mentaal op. Ook lichamelijk herstelde ze meer. Toen ik al weer in Nederland was kon Eunice er met haar kinderen in gaan wonen. Met hulp van haar familie kon ze zich redden. Wat een geluk, blijheid en dankbaarheid. Ze mochten en konden weer samen zijn. De spullen en meubels van Eunice waren al eerder opgeslagen bij familie. Het kostte haar moeite om het huisje op het centrum op te geven. Dan zou alles zo definitief zijn, maar het moest gebeuren. Dat hebben we ook samen met hulp van Jim kunnen doen.Niemand op het centrum wist van het huisje. Alleen wij vieren. Dit om te voorkomen dat jaloerse praat de wereld in ging.Dit huisje en wat wij toen samen bouwden, bindt ons vieren nu echt samen. Het jaar daarop zorgde ik nog voor dakgoten en een watertank om de regen op te vangen, ook weer met hulp van Jim. En een stapelbed voor de jongens want ze sliepen nog altijd met zijn drieën in het tweepersoons bed van Eunice.
Ze hadden er samen4 gelukkige jaren en met hulp van de familie lukte alles wonderwel. De jongens gingen middels sponsoring weer naar school en het ging goed tot 1ste Kerstdag afgelopen jaar. Eunice werd de avond daarvoor op het toilet onwel. Ze reageerde niet meer op aanspreken. Vanmiddag hoorde ik dat ze in een matattu, die ze van de weg plukten, naar het ziekenhuis in Kisumu gebracht is. Ze mocht helaas niet meer herstellen en stierf op 40 jarige leeftijd zonder dat haar kinderen afscheid van haar konden nemen. Op 1ste Kerstdag kwam dat hele nare appje van Sr. Ludovena binnen. "Ineke, Eunice past away this morning'. Ik kon het niet geloven en belde direct met Sr. Ludovena. "Ik ga er nu naar toe": zei ze en later hoor je van me. Het was onwerkelijk. Eunice had een paar dagen daarvoor nog foto's gestuurd. Zo op afstand zijn en niets kunnen doen. Wat kon ik doen? Er heen gaan? Dat kwam wel bij me op,maar had ook niet veel zin. Het enigste was helpen met het financieren van een mooie begrafenis. En die kwam er. Bijna alle medewerkers van het centrum zijn er geweest en het koor waar Eunice deel van uit maakte, heeft prachtig gezongen. Er was een mis en er waren toespraken en namens mij las Sr. Ludovena een brief voor. Die dag bleef ik thuis, met mijn gedachten bij allen in Kenia. En de dag erna kwamen er foto's van de begraFenis en filmpjes. Zo kon ik het toch meemaken.
En vandaag was ik dus voor het eerst bij het graf van Eunice, 9 maanden na haar overlijden. Samen met Sr. Ludovena en Jim ben ik er heen gegaan. Het was fijn om daar samen te zijn met hen die ook voor haar huisje hebben gezorgd. We reden door Kisumu om daar een mooie bloemenkrans te kopen. Een krans in hartvorm met rode rozen. Daarna naar de supermarkt en markt voor voedsel voor Amos en de kinderen. Amos is Eunice jongste broer en zorgt nu voor de jongens. Het was emotioneel toen de kinderen op mij af kwamen rennen en ik ze omhelsde. Direct na het uitstappen gingen we samen met Amos, de kinderen, een zuster van Eunice en de 2de moeder van Eunice rond het graf staan. Eunice ligt naast haar huisje begraven. Daar legde ik met de jongens de bloemenkrans op het graf en Sr. Ludovena maakte het met gebed, zang en een terugblik tot een heel bijzondere ervaring. Het was zo verdrietig maar ook mooi om daar samen met de familie en de kinderen rond Eunice graf te staan. Ook een beetje onwerkelijk. Eunice was er niet meer, maar keek in onze beleving toe toe en zag dat het goed was. Na dit 'officiële' deelgingen we naar binnen waar we aten en dronken en cadeautjes uitwisselden. Ik had voor Vincent en Thomas een fotoboek gemaakt met daarin tekst en foto's vanaf hun geboorte tot nu. En veel foto's van hun moeder. Ontroerend om te zien hoe blij ze er mee waren. Ondertussen weer naar buiten , rond het huisje lopen, kijken naar veranderingen en meer. Het is mooi te zien hoe Amos bezig is van het hele compound een aangename plek te maken. Met Amos praten over de laatste dag van Eunice en met de jongens een rondje lopen. Het was heel mooi daar te zijn. Ik zag er tegenop maar keek er ook naar uit daar heen te gaan. Over 2 weken ga ik er nog eens heen, dan gewoon weer alleen met de matattu en zal het minder beladen zijn.Ik ben blij dat Sr. Ludovena en Jim met mij mee zijn geweest want zonder hen had Eunice daar niet samen met haar jongens gelukkig kunnen en was ze niet naast haar huisje in de nabijheid van haar jongens begraven.
Tot zover dit verhaal. Een heel leven gaat bij dit schrijven aan mij voorbij. Herinneringen komen weer boven. Eunice was een deel van mij leven hier.
Rust in vrede Eunice.
Veel groetjes van mij,
Ineke Atieno.
-
04 Oktober 2022 - 19:57
Lien Poorterman:
Fijn dat je het zo goed hebt kunnen afsluiten. -
04 Oktober 2022 - 21:10
Aafke Zoer :
Hallo Ineke, wat ben Ik blij dat ik je heb leren kennen, nu lees ik voor het eerst ook je reisverslagen. Prachtig, wat schrijf je lekker vlot, het is net of ik er bij ben. Wat een andere wereld, die wij niet kennen. Ik wens je Gods zegen op het werk daar, je bent een mooi mens. -
04 Oktober 2022 - 21:30
Thea:
Hoi Ineke,
Wat een geweldige dag heb je zo gehad. Mooi om dit met elkaar te kunnen doen.
Geweldig voor de jongens dat je zo'n mooi herinneringsboek van hun moeder hebt gemaakt.
Geniet nog van je tijd bij al je vrienden.
Groeten, -
04 Oktober 2022 - 22:44
Herwy Scholten:
wat een indrukwekkend verhaal. wat heb je je gedachten daarin goed laten gaan om alles zo te formuleren. het komt dan wel weer in je naar boven wat je met eunice heb meegemaakt toen je er was in al die jaren. Ik wens je nog veel mooie dagen daar -
04 Oktober 2022 - 22:53
Lia Van Der Aa:
Hallo Ineke goed van je te horen en dat je het prima naar je zin hebt daar .fijn dat je tot nu toe alles wat je van plan was kunt doen daar.blijf gezond.gr Lia -
05 Oktober 2022 - 09:50
Miny Zandbergen :
Dag Ineke
Wat een mooi verslag ,
Wat fijn voor je dat de jongens ,en naar het graf en het huisje van haar bent geweest .
Wens je nog een fijn verblijf daar toe
Groetjes van Miny Zandbergen , -
05 Oktober 2022 - 13:32
Ingrid Spoor :
Mooi om je verslag zo te lezen en de foto’s te zien, Ineke!
Ik kan me voorstellen dat het voor de mensen daar ook fijn is dat je er bent.
Nog een goede tijd daar.
Groetjes Ingrid Spoor -
05 Oktober 2022 - 21:44
Lilian:
Ineke.....
Ik ben er weer stil van.
Geniet nog van de komende weken.
Groetjes -
06 Oktober 2022 - 07:30
Leonie Houtepen:
Hoi Ineke,
Wat mooi om te lezen dat je nog afscheid van je goede vriendin hebt kunnen nemen. En wat zijn de jongens groot geworden! Gelukkig worden ze goed opgevangen. Geniet er nog van! -
06 Oktober 2022 - 12:07
Marianne, Waddinxveen:
Wat een ontroerend weerzien. Ik ben blij voor je dat je nu Eunice's graf hebt kunnen bezoeken. Met elkaar bloemen leggen, zingen en bidden een intense verbondenheid heb je mogen ervaren. Mooie foto's voor een dierbare herinnering aan deze dag.
Nog een heel fijne tijd in Kenia. -
07 Oktober 2022 - 17:21
Paula Van Dam:
Wat heb je een mooi en ontroerend verhaal geschreven Ineke, ik kreeg er kippenvel van.
Geniet van de komende weken!
Liefs Paula
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
