NU AL WEER HALVERWEGE.

Hallo allemaal,

Het is inmiddels de 2de zondag en vandaag ben ik naar mijn 2de naamgenootje Ineke -Akoth geweest. Maar gisteren zag ik dit nog niet zo zitten. Dat het goed zou komen hen op de afgesproken plek te ontmoeten. Ik vroeg me nl af of Merchie, Ineke haar moeder mij via de telefoon wel goed begrepen had. Daarbij belde ze me vroeg in de morgen om half zes wakker. Ik snapte er niets van. Toch maar op goed gelukt naar Kisumu gegaan en aangekomen op de afgesproken plek weer gebeld. "We komen er aan" : zei Merchie. Ja, bij de Barclays bank! Toen wist ik dat het goed kwam. Een half uurtje later zag ik ze aan komen lopen. Tot mijn verrassing was de oudere zus van kleine ineke er ook bij. Ook een Sister Ludovena. Vernoemd naar.....Heel leuk om haar ook weer te zien. En de kleine ineke , niks niet verlegen. We waren van plan om Sali op te zoeken in de Kisumu Girls High School. Een middelbare school waar kinderen intern zijn. Sali ken ik al van jongs af aan toen ze met het gezin hier op het centrum woonde. Ze was een beetje een verlegen meisje, maar ik had toen al een klik met haar. Stiekem kwam ze in die tijd tussen de middag wel eens bij mij op bed liggen zonder iets te zeggen. Nu is het een mooie jonge dame van 13 jaar. Ze studeert sinds dit jaar in Kisumu. Maar Sali op school bezoeken was een een dikke tegenvaller. We kwamen niet veel verder dan de gate. We mochten haar maar even zien en niet spreken. Ze knikte even naar me en het was goed. Ze wist nu dat ik er was om haar te zien en haar niet vergeten ben. We hebben wat spulletjes die ze voor school nodig heeft achterlaten. Dat mocht dan nog net. Bezoek blijft alleen toe gestaan op de speciale dag daarvoor, terwijl Jim, haar vader, vertelde dat het wel kon. Regels zijn regels hebben we ondervonden. We zijn toen maar weer vertrokken en hebben tijd gespendeerd in het park van Kisumu. Lekker in de schaduw wat kletsen, wat eten en drinken en cadeautjes uitdelen. Het was echt leuk dit gezinnetje weer te spreken en die kleine meid opnieuw even mee te maken.

Toen redelijk op tijd weer naar 'huis' met de mattattu. Ik heb het weer geweten. Het duurde en het duurde voor die vertrok. De bus moest eerst vol zitten. Na ruim een half uur wachten was ik het zat. Ben toen uit gestapt en een stuk gaan lopen. Vervolgens stopte er weer een mattuttu. Die zou direct verder gaan maar niets ervan. Ook weer wachten. Maar weer uitgestapt en mijn weg lopend vervolgd tot ik ergens weer in kon stappen. Het was me het ritje wel. En dan ook nog opgepropt zitten met veel te veel mensen in een busje met daarin een joelende tv scherm van 60 x 40 cm. Mijn verstand stond toen maar een poosje op nul. Na 2 uur was ik eindelijk weer bij de weg naar Nyabondo. Daar weer effe mijn benen gesterkt en vervolgens achter op de motorbike naar huis, 5 km verderop omhoog. Het voelt telkens weer goed wanneer ik de bekende omgeving zie.

De kinderen joelden toen ik me na aankomst liet zien. Ik zou beloofd hebben, toeters mee te nemen. Gek genoeg wist ik van niets, maar het geluk wilde dat ik nog zoiets in mijn huisje had liggen samen met serpentines. Nou, het was een kwartier later feest en het ongenoegen over mijn tocht hier naar toe was snel verdwenen. Een hoop toeter herrie en heel veel serpentines maakte het tot een prachtig uurtje.

's Morgens sta ik meestal om half 7 al op. Het is dan licht en de zon schijnt meestal in mijn huisje. Voor mij het sein om wakker te worden. Vaak doe ik dan mijn wasje en hang het op een van de vele lijnen hier. Het is altijd erg snel droog. Meestal haalt een van de meiden van de Vocational het naar binnen. Ook doe ik dan soms wat op de computer, en zoek spulletjes uit die ik cadeau wil geven. Ik had een tweede koffer bij me vol met van alles voor hier. Heel veel sjaals die ondertussen allemaal zijn weg gegeven. Ook tasjes, portemonneetjes, puzzels, autootjes, pennen, zeepjes en nog meer. Allemaal bij de kringloop gekocht voor weinig geld. Hier voelt en lijkt het als nieuw en krijgt het echt een tweede leven.

Zo vroeg in de morgen krijg ik met regelmaat een kort bezoek van de oudere Merchie. Ze komt dan binnen, zegt niets maar ik weet dat ze dan iets 'lekkers' wil hebben. Een stukje fruit of een beetje yoghurt. Toen ze veel jonger was pompte ze hier water uit de tank en bracht het op haar hoofd daar waar het nog was. Nu kan ze dat niet meer. Nu komt ze eigenlijk alleen nog maar om eten te halen, om wat rond te lopen en om te badderen. Voor haar kocht ik vandaag zoals ieder jaar in Sondu nieuwe schoenen. Nu werden het een soort van crocs. En ze pasten. En ze was blij. En dat voor 280 Ksh = 2 Euro

Rond half acht ga ik er op uit om "mijn' kinderen goedemorgen te wensen door ze echt allemaal effe een aai over de bol te geven of een hand en ze bij de naam te noemen. Persoonlijke aandacht, voor hen zo belangrijk. Het geven van handen is hier een dagelijks terug kerend ritueel. Elke dag opnieuw schud ieder elkaar de hand en te zegt daarbij dan:" Goodmorning. How are you"? Ook loop ik meestal ook effe bij de grote meiden van de training langs. Om 8 uur begint de dag hier met samen zingen, Bijbellezing en gebed voor elkaar en voor wat komt. Een prachtige manier om even stil te staan bij alles wat goed en moeilijk is. Daarna begint ieder op zijn plek te werken. Ik ben dan meestal bij 'mijn' kinderen. Gedurende de dag blijf ik met ze wandelen. De Nyabondo tour. En help tussen door met het eten en drinken geven, speel met ze, doe een spelletje met ze of stapel de yoghurt bekers weer op. Of er gewoon zijn is al belangrijk. Het blijft leuk om het deze kinderen met ernstige beperkingen naar de zin te maken.

En dan de donaties. Er is recent een groot bedrag naar Bondo Kids gestort voor Nyabondo onder mijn naam. Inmiddels kan ik daarover beschikken. Enorm bedankt daarvoor. Daardoor is er ruim voldoende geld om de schoenen te bestellen en te kopen. Zo mooi. Ze zijn er hier weer zo blij mee dat dit voor de derde keer lukt.

Vorige week hoorde ik dat een van de breimachines het dreigt op te geven. Misschien kan ik daar nu ook nog wat betekenen. Woensdag ga ik in ieder geval weer met Sr. Ludovena naar Kisumu om voor een deel van het geld wat ik voor mijn vertrek naar hier stortte, voedsel te kopen. Voedsel wat hier in Sondu niet te koop is. En dan misschien nog een breimachine ook. We zullen zien en wordt vervolgd.

Het gaat mij hier nog steeds goed. Ik kan hier zoveel doen met hulp van allen die doneerden. Het maakt me dankbaar en blij. Nog een kleine twee weken te gaan. De tijd gaat te snel. Nog even niet aan denken.

Veel groetjes allemaal.

Ineke