ER BLIJFT HIER VAN ALLES TE DOEN.

Hoi hoi allemaal,

Er gebeurt hier zoveel en allemaal is het bijzonder. Vanmorgen eerst weernveel rondjes met de kinderen gelopen. Allen willen het eerst en niemand wil het laatst. Soms laat ik een van de verzorgsters zeggen wie het eerst mag en wie later. Maar voordien om 8 uur nog een paar pakken pampers geruild in een supermarkt in Sondu waar ze me kennen. Ik had de verkeerde maat gekocht. Het lukte gelukkig. Voor vanmiddag had Margareth mij uitgenodigd een poosje te komen. Margareth ken ik ook al zolang als ik hier kom. Ze is vooral altijd bezig met de was. Het meeste was van de kinderen wordt nl nog steeds met de hand gewassen. Een heel karwij, elke dag weer. Tot vorig jaar deed ze ook de boodschappen voor het centrum maar dat wordt haar teveel. Margareth wordt ouder.

In de middag dus achter op de brommer op pad naar Margareth en haar man hier ongeveer 20 minuten vandaan. Over rode zandwegen door het echte Kenia. Het dreigde te gaan regenen, maar we waren net voor de enorm hoosbui binnen. Heel gelukkig want anders was ik kleddernat geweest. En het was leuk om daar weer een poosje te zijn. De regen kletterde op het golfplaten dak. We konden elkaar bijna niet verstaan. Het was maar even of ik kreeg een bordje eten voor mijn neus. Een stukje taaie kip, een soort lokale groente en ugali. Ugali is een soort compacte gekookte maïspap. Het is traditioneel en veel mensen eten het hier elke dag. Het heeft bijna geen smaak. Toch houdt men hier van en is het niet weg te denken uit de Keniaanse keuken. Ik at met de hand net als veel Kenianen. Ik dacht nog even: "Zal ik om een lepel vragen" Toch maar niet gedaan. Daaraan vooraf wel handen wassen in een bakje water gelukkig. Ik heb er niets van gekregen gelukkig, want ik zit hier nu rustig te typen. Na deze maaltijd kwam er thee met mandazies op tafel. En die zijn altijd lekker. Gefrituurd deeg/ soort oliebol. Voor de man van Margareth had ik een leesbril meegenomen. Ik wist de sterkte gelukkig. Hij was er erg blij mee en kan weer lezen. En toen kwamen de rest van de cadeautjes op tafel. Weer allemaal tweede hands spullen van de kringloop, maar zo bijzonder hier en als nieuw. Twee zeer eenvoudige legpuzzels van o.a. Nijntje. Niet de kinderen, maar de twee volwassenen stortten zich er vol overgave op. Maarn het lukte warempel niet ze in elkaar te leggen. Dan zou je toch denken... Ik moest er bijna om lachen. Maar met een beetje hulp van mijn kant... Ze hadden nog nooit zoiets gezien. Voor Margareth bracht ik een sjaal mee. Ze is vaak koud en heeft bij 20 graden al een jas aan en muts op. Nou hebben de Kenianen het al snel koud. Wanneer ik nog in mijn T-shirt rondloop zijn zij al voorzien van muts, jas, vest, enz. Van de ongeveer 20 sjaals die ik mee bracht is er niets over. Alles is vergeven. En ik zie ze er hier en daar mee lopen. Dat is mooi. En dan die pen. Je kunt sommige mensen bijna niet blijder maken. Geef een mooie pen en dan heb je ze. Voor de kleine kinderen en het echtpaar nog wat kleren en de dag kon niet meer stuk. Een welbestede middag. Ook voor mij. Het is prachtig te zien hoe dankbaar mensen met zo weinig zijn. Heb Margareth nog maar effe een bankbiljetje in de hand gedrukt. Ze hebben het niet zo breed.

En toen vandaag...weer met Sr. Ludovena en Jim op pad. Opnieuw naar Kisumu om boodschappen te doen. We zouden rond half 10 vertrekken maar het werd kwart over tien. Nog netjes. Het deerde me niet. Ik weet inmiddels dat tijd hier in Kenia een breed begrip is. In Kisumu aangekomen eerst nog wat geld pinnen en Sr. wilde checken of het geld voor de schoenen al op haar bankrekening stond. En jawel, ze belde me vanuit de Bata winkel. "Het geld is er": zei ze en ik ga de schoenen nu echt in Nairobi bestellen en ook direct betalen. "Kom je naar hier om mee te kijken"? Natuurlijk moest ik daar bij zijn. Nu is de order onderweg, maar helaas kan het nog wel even duren voor de schoenen uiteindelijk hier geleverd worden. Er zullen foto's van gemaakt worden die ik dan ook hier zal plaatsen. Toen naar een winkel om dan toch een breimachine te kopen. Ja, het kan van het gedoneerde en flessen geld. Zo blij mee dat dat kan. Sr. Ludovena wist precies welk ze moest hebben. Dus dat was niet zo ingewikkeld. Alleen hij stond niet in de winkel. Moest ergens vandaan komen en wordt hier morgen bezorgd. Vrijdag gaan we hem naar de Vocational training brengen. Wat zullen de docenten en meiden, die op de machine leren breien, opkijken. Het zal een grote verrassing zijn.

Daarna kochten we yoghurt om in de auto op te eten. Gewoon geen restaurant maar simpel effe wat eten in de auto. Vervolgens kochten we op mijn kosten nog een groot aantal dekens, ook een wens van St. Ludovena.

En toen kwam het slotstuk. We gingen op weg naar de buitenwijken van Kisumu, naar een goedkope supermarkt aldaar. Daar keek er mijn ogen uit. Zo heel veel bedrijvigheid. Op straat, veel piki-piki's , mensen die van alles wilden verkopen en een zeer slechte weg die je eigenlijk geen weg meer kunt noemen. Een rode zandweg vol kuilen en grote plassen water met auto's, tuk-tuk's, fietsen, voetgangers en veel meer. Zo veel mensen onderweg. En in de supermarkt, daar heel dichtbij, kocht Sr. Ludovena haar etenswaren. En niet een klein beetje. Onze grote meer personenbusje werd volgeladen met bloem, rijst, olie, suiker, toiletpapier en nog heel veel meer. Maar ook nieuwe tandenborstels, tandpasta en huidcrème voor de kinderen. Een groot deel van al deze spullen is betaald van de rest van de twee duizend euro die ik voor mijn vertrek naar hier stortte. Dat inladen had nog heel wat voeten in de aarde omdat het busje niet dichtbij de winkelingang kon komen. Een paar sterke mannen hielpen sjouwen en laden. Jim stond in de bus alles een beetje evenredig te verdelen. Ik stond bij de gekochte spullen om te voorkomen dat anderen gingen pikken. Op de terugweg kocht Sr. Ludovena een grote watermeloen voor mij en een aantal mango's. Ze vond dat ik dat wel verdiend had. En inmiddels is alles veilig naar hier gebracht en morgen begint het uitladen met hulp van een paar sterke mannen van hier.

Ondertussen zullen de stoeltjes voor de beide grotere jongens klaar zijn. Ik heb daar nog wat in moeten investeren want er was geen blauwe verf neer. Zack van de Workshop is het in Sondu gaan kopen. En ook is men begonnen met het naaien van de lakens. Vrijdag willen ze beginnen met de matrassen van de kinderen. Daar komen dus een nieuwe hoezen om.

In een van de reacties wordt gezegd: Je zult wel moe zijn? Het valt mee hoor. Wel ben ik de hele dagen bezig bij en met de kinderen, bij de grotere meiden of op pad om te kopen. Maar slapen gaat niet aan een stuk. Veel spookt door mijn hoofd. Dit nog doen. Daar nog aan denken. Dat nog kopen. Daar nog naar toe. Ik schrijf het meeste op en weet dan zeker dat ik dan niets vergeet. Daarbij ben ik vanuit mijn werk gewend om te plannen en organiseren. Dat scheelt. En een groot voordeel...alles blijft leuk om te doen. Of ik nu op pad ga alleen of met Sr. Ludovena, op bezoek ga of hier op het centrum ben...elke dag is leuk en zit vol verrassingen.

Het is nu ondertussen donderdagavond. Morgen weer afwachten wat de dag brengt. In ieder geval de breimachine naar de Vocational brengen. Naar de meiden die er mee gaan leren breien. Het komend weekend heb ik met de jongens van Eunice en Amos in Kisumu afgesproken. We gaan daar in een goed restaurant lekker eten. Leek mij leuk voor de jongens. Zondag ga ik nog een Ineke en haar moeder bezoeken en in de middag nog een gezinnetje die ik ook al lang ken. Dus nog van alles te doen. Tot later.

En....doneren mag altijd nog voor dit prachtig centrum Nyabondo. Dit kan naar banknummer

NL26 INGB 0003970344 t.n.v. A.R. Rop.... met als toevoeging ... voor Kenia.

Van harte aan bevolen.

Groetjes, Ineke