TEGENSLAG DOOR ONRUST IN SONDU.

Dag allemaal,

En dan worden we vanmorgen wakker met het bericht dat het in Sondu, waar ik elke dag heen ga om geld te pinnen en mijn boodschappen te doen, erg onrustig is geworden. Ik begrijp voor de vierde keer dit jaar. Men spreekt hier over een oorlog. Groepen mensen hebben het dorp van over de heuvels aangevallen, vanwege meningsverschillen over de grote voedsel en waren markt die daar drie keer per week gehouden wordt. Er zouden mensen gewond zijn en nog veel erger... De winkels bleven gesloten en er was geen markt. En hoe kwam ik erachter? Ik liep rond acht uur vrolijk met mijn rugtasje op mijn rug naar de gate om met de piki-piki te naar Sondu te vertrekken, om te pinnen. Een paar medewerkers zagen me lopen en vroegen waar ik heen ging. Dat doen ze anders nooit. Het vervolg is duidelijk. ..... Ineke, niet gaan, daar is oorlog. Het lijkt allemaal zorgelijk. (wordt vervolgd)

Ik zou vandaag met caretaker Eireen naar haar moeder en dochter Ineke-Adhambo gaan. Heel erg jammer, maar dat kon dus niet doorgaan omdat we langs Sondu moesten reizen. Eireen ken ik al vanaf mijn eerste keer hier in Nyabondo, lang geleden. Tijdens een van mijn bezoeken hier beviel ze van een meisje, wat mijn naam kreeg. Toentertijd mocht ik dat pas geboren meisje heel kort na de geboorte vasthouden.

Ook zou Jim vandaag in Sondu de eerste benodigdheden voor de renovatie van de meisjesslaapkamer kopen. Helaas, dat ging ook niet door. Het was/is niet veilig om in Sondu rond te lopen. Hij gaat morgen poolshoogte nemen of het dan lukt. De werkzaamheden schorten daardoor helaas op. Misschien ook wel een beetje een geluk, want ik kan ook even niet pinnen en heb nog niet al het geld voor de renovatie in huis. Of Jim moet om een flinke korting vragen wat soms lukt. De verwachting is dat de rust na een paar dagen is terug gekeerd. Ik hoop het maar. Ondertussen blijf ik hier maar 'mijn ding' met de kinderen doen. Wandelen, spelen met speelgoed, helpen met eten, ze laten kleuren en meer. Het blijft leuk. En het blijft echt bijzonder deze kinderen met ernstige beperkingen zo blij en dankbaar te zien, met zo weinig.

Vandaag hoorde ik van Peres (teacher) dat alle baskeds gevlochten zijn en dus klaar. Op de Vocational Training zijn ze in opdracht gemaakt. Buurtjes, ze zijn mooi geworden. Ja, en dan de kralen. Ik zie nu elke dag meisjes die bezig zijn met het maken van eenvoudige sieraden van kleine en grotere kralen. Vorig jaar kocht ik voor hen in Kisumu veel kraaltjes. Maar het afgelopen jaar plaatste ik ook hiervoor op een weggeefhoek van facebook een oproep voor het aanleveren van kleine kraaltjes. Heel veel mensen reageerden daarop. Ja Andrea, ze zijn er heel blij mee en werden bewonderd. Vooral met de variatie aan kraaltjes. Ze zijn er al mee begonnen. Voor een aantal kinderen hier liet ik een paar armbandjes maken die ik dan weer voor een klein bedrag kocht. Dit geld komt het centrum dan weer ten goede. Ik nam veel van de gekregen kralen mee hier naar toe, maar er ligt thuis ook nog voor een volgende keer te wachten.

Ondertussen ben ik ook nog bezig om sponsorgelden aan andere zaken te besteden. Jim heeft al verf gekocht om de zes blauwe deuren van de kinderverblijven te schilderen. Die zien er niet uit en zijn aan een nieuwe verflaagje toe en nu we toch bezig zijn..... Ook de plafonds in de gerenoveerde ruimten krijgen nog een likje verf.

Verder wil ik graag alle kinderen een nieuwe blauwe schooltrui geven. De huidige rafelen aan alle kanten en zijn soms veel te klein. De maten zijn met hulp van caretaker Alice bekend en de planning was om hiervoor morgen met Jim naar Kisumu te gaan. Maar helaas, dat gaat ook niet door vanwege de onrust in Sondu. Hopelijk komt het nog. En de al eerder genoemde stevige stoelen staan ook in de planning om te kopen. Zou ook morgen gebeuren evenals het aanschaffen van de tegels voor de meisjesslaapkamer. Alles loopt even een beetje spaak en achterop. Maar goed, ik kan ook niet pinnen. En wanneer er geen kas geld in huis is, kan ik ook niet kopen.

Voor de kinderen heb ik inmiddels al wel warme 2de hands sokken aangeschaft. 5 paar voor 200 Ksh, dat is 1,28 Euro. Niet te geloven he. De oude vol met gaten liggen inmiddels in mijn huisje. Als de mogelijkheid er is, zal ik nog een groot aantal kopen. En dan de lepels hier. Die zijn van slechte kwaliteit. Ook daar kocht ik een handje vol van, stevige

Europese 2de hands lepels die ik ergens te koop zag liggen. 5 voor 250 Ksh. En zo blijf ik bezig het sponsorgeld zo goed mogelijk te besteden.

We zijn inmiddels een paar dagen verder en het is nu vrijdag. Twee nachten achtereen werd er gevochten in Sondu, huisjes in brand gestoken en meer. Afgelopen nacht was het er heel gelukkig rustig. Dankbaar. Gisteren kon ik toch pinnen. Jim ging mee met de auto van het centrum, ook om cement te kopen. En we hebben het geld voor de tegels overgemaakt naar de winkel in Kisumu. Het was toen gelukkig rustig in Sondu, maar veel winkeltjes waren nog gesloten. En er waren/zijn nogal wat agenten op de been die ook altijd niet te vertrouwen zijn, hoorde ik. Ook veel minder mensen op straat. Mensen waren ook uit Sondu vertrokken naar familie in de omgeving om uit het oorlogsgebied te zijn. Maar hopelijk wordt het nu geleidelijk weer rustig.

Gisteren konden ze toch verder gaan met de renovatie. De nieuwe toiletten zijn ergens anders gekocht en werden geplaatst en cement gestort waar nodig. Waarschijnlijk vandaag al kan begonnen worden met het leggen van de tegels. Die zijn besteld en worden vanmorgen bezorgd. Dit alles met grote dank aan Jim, de grote regelaar achter dit alles. Ik ben zo blij met hem. En hij is dankbaar dat hij dit kan en mag doen. Inmiddels zijn ook de plafonds in de jongensslaapkamer voorzien van een likje verf. (wordt vervolgd)

Vandaag ben ik bij Salie op de St. Anna meisjes Boarding Primary school geweest. Salie zit in groep acht en doet examen de komende weken. Vandaag werd ter gelegenheid daarvan een Katholieke Mis op gedragen op het schoolterrein. De ouders van de kinderen waren uitgenodigd en ik mocht ook aanwezig zijn om haar moeder en kleine zusje Ineke-Akoth weer te zien. Het duurde allemaal wel een beetje lang. De mensen horen zichzelf graag praten, althans zo komt het een beetje bij mij over. Daarom maar geduldig blijven zitten, mee doen en alles in me op nemen. En bijzonder ook als enigste blanke tussen al die donkere mensen. Tijdens het hele gebeuren zat Ineke bij me op schoot. Totaal niet bang. Ik ken Salie en haar moeder Merchi al lang. Het gezin woonde lang hier op het centrum. Nu wonen ze in Kisumu. Merchi beviel voor corona, een paar weken nadat ik vertrokken was, van een meisje. En ook dit meisje kreeg mijn naam. Nog steeds voelt dat bijzonder. Een schattig meisje nu 5 jaar oud. Na het officiële deel op school werd het echt leuk. Merchi had chapatis mee genomen en maakte nog wat warms in de kamer van haar man klaar. En die kamer is op het centrum Nyabondo want haar echtgenoot is Jim, waarmee ik alles voor de renovatie regel. Lekker eten, wat foto's maken en cadeautjes uitdelen. Een hele mooie middag zo. Zo mooi om hen elk jaar weer te zien.

Tot zover eerst. Eind van de middag sprak ik met Jim af morgen naar Kisumu te gaan voor alle boodschappen en daarna nog een bezoek te brengen aan de kinderen van Eunice. Het is dan inmiddels zaterdag. Ik kondig dat niet aan. Het moet een verrassing zijn want dan ga ik de kinderen zien zoals ze echt zijn. Dus is er een volgende keer nog veel te vertellen.

Tot dan en veel groetjes,

Ineke