MET JIM OP PAD.

Hoi hoi,

Vlak nadat ik het vorig verhaal plaatste stuurde Jim een paar foto's. De tegelleggers zijn gearriveerd en zijn direct aan het werk gegaan. Het is dan vrijdagavond rond 22 uur. Ze willen de hele nacht doorwerken. Ik ben er even heen gelopen. Gelukkig hebben ze wat te eten en te drinken gekregen. Blij mee. Zal het weer zo mooi worden???

En dan de volgende morgen. Half zeven. Er komen weer foto's binnen van Jim. De tegelzetters hebben een groot deel van de slaapkamer betegeld. Het wordt weer net zo mooi.

Het is zaterdag en ik ga op pad met Jim. Samen op naar Kisumu. Het kan eerder dan ik had verwacht. Sr. Ludovena kan niet mee omdat ze een bijeenkomst heeft met de zusters van haar kloosterorde. En we zijn geweest en het was een mooie dag. Al vroeg weg. Rond acht uur waren we op weg, naar de grote stad. Om mooie 20 stabiele stoelen te kopen voor o.a. de fysiotherapie ruimte, de plek waar 's morgens de dag begonnen wordt met zingen, Bijbellezing en gebed. Er waren daar bijna geen stoelen meer. Alles was kapot. De nieuwe stoelen werden achter in de gele oude pick-up van het centrum geladen. Wat zullen ze er blij mee zijn. A.s. vrijdag, nadat ze me naar het vliegtuig hebben gebracht, kunnen ze er nog een twintig tal halen. Dan is het aan Sr. Ludovena waar ze die wil plaatsen.

Vervolgens kochten we voor de kinderen achttien blauwe schooltruien. Dit leek zo gemakkelijk maar toch nog een onderneming en lang wachten. Ze moesten ze n.l. ergens uit de voorraad vandaan gehaald worden. Ze liepen drie keer op en neer voor alle truien van verschillende maten er waren. Maar het lukte en natuurlijk voor beide aankopen om korting gevraagd, wat ik ook kreeg. Mooi, wie niet waagt wie niet wind. Maandag gaat verzorgster Alice mij helpen met de namen erin laten zetten. Hier dichtbij, op het marktje is een dame die dat met de naaimachine doet. En dat allemaal nog steeds van het sponsorgeld. Dank...dank.

Daarna voor ons beide wat eten gehaald en vervolgens zijn we naar Eunice house gereden. Er zijn daar problemen met de dakgoten, waardoor de watertank niet gevuld wordt. Jim heeft alles goed bekeken om het later te herstellen en is daarna naar een vriend gegaan, zodat ik in alle rust tijd met de kinderen van Eunice had. Omdat ik ons bezoek niet aangekondigd had trof ik Vincent, Thomas en hun oom Amos in gewone doen en in gewone kleding. Er was verder alleen nog een zus van Eunice. We hadden samen een paar mooie uurtjes en aten brood met boter en dronken thee. Zo heel veel aangenamer dan twee weken geleden toen er heel veel voor ons was gekookt en er eigenlijk te veel mensen waren. Ik denk dat ik een volgende keer ook maar onaangekondigd ga.

Vervolgens naar het toeristen marktje om nog een paar olifantjes van soapstone te kopen. En naar een supermarkt om maandverband en een stukje zeep voor de grote meiden van de Vocational Training (soort huishoudschool) te kopen. Ze zullen er blij mee zijn. Het is iets wat ze echt kunnen gebruiken en waar ze waarschijnlijk niet altijd geld voor hebben. Om vijf uur weer naar huis met een heel voldaan gevoel. Heel blij dat Jim met me mee wilde en ik hierdoor veel heb kunnen doen. Voor hem was niets te veel.

Toen we thuis waren gelijk weer kijken naar de tegelleggers. En dat schiet op en wordt weer mooi. Morgen de badkamers en toiletten nog en dan is het klaar. Daarna moet Jim nog iets met de verschillende leidingen doen en dan kan er weer schoongemaakt worden. Voor de verzorgsters van de kinderen kocht ik nog nieuwe toiletborstels, een bezem en een stoffer en blik. ....om het af te maken, zullen we maar zeggen.

En wat werd dat maandverband en een klein stukje zeep op zondagmiddag goed ontvangen. Een enorme schot midden in de roos. De jonge dames begonnen te zingen en te yellen en me op te hemelen. Een eenvoudig cadeautje brengt heel veel te weeg. Daarna weer kleuren met deze dames. Een mooie zondag zo.

En de stoelen. Ze werden op maandag morgen heel goed ontvangen. Ook een schot in de roos. Wat waren Regena en Maurice van de fysiotherapieruimte daar blij mee. En natuurlijk Sr. Ludovena ook.

Ondertussen kan ik nog steeds niet alleen naar Sondu. Het is niet vertrouwd daar in mijn eentje rond te lopen. Hier zeggen ze: "Niet doen". Er is nog veel politie op de been. Mensen zijn bang voor de nacht. Sommige mensen ontvluchten Sondu gedurende de nacht. De aanvallen vorige week kwamen onverwachts in de nachtelijke uren twee nachten achtereen. Het hele gebeuren had gewonden en zeven doden tot gevolg. Heftig. Ondertussen moet ik nog wel geregeld pinnen. Daarom heeft Jim me al een paar keer met de auto naar de bank in Sondu gebracht. Uit de auto, pinnen en weer in de auto. Uit de auto, een boodschapje in de supermarkt en weer in de auto. Heel jammer dat dit allemaal niet meer ontspannen gaat. Gelukkig is hier dichtbij een marktje waar ik nog wel wat kan kopen en rondlopen.

En de renovatie van de meisjes ruimte is nog steeds niet helemaal klaar. Het was meer werk vergeleken met de jongensruimten en een groter karwei, maar het wordt prachtig. De schilder is nu bezig met het schilderen van de blauwe deuren en Jim moet nog de waterleidingen in de verschillende ruimten herstellen.

Tot zover maar eerst weer. Mijn voor laatste verhaal denk ik. Het gaat mij goed. Ben nu aan het aftellen wat ik eigenlijk niet wil. Zie een beetje tegen het afscheid op. En hoe zal het weer zijn om alleen thuis te zijn. Dat zijn altijd niet de mooiste dagen. Nog maar niet te veel aan denken.

Veel groetjes van mij, Ineke