ZOVEEL TE BELEVEN EN TE DOEN.

Hoi allemaal,

Op een dag al 7.30 uur pad. Op naar Kisumu, nu in mijn eentje. Met de piki piki (motortaxi) naar beneden, naar Sondu. Daar overstappen op een mattatu. Dat is een klein busje die volgepropt wordt met mensen. Ik had geluk en had een luxe. En hij reed direct weg. Het kan ook zijn dat je lang moet wachten voor die vertrekt. De matattu moet doorgaans eerst vol zijn. Ook stopt hij onderweg overal waar mensen staan te wachten of wanneer er mensen uit moeten. En daar zit je dan als enigste blanke ( Mazungu) in zo'n publik vervoermiddel. Ik voelde me veilig. De chauffeur herkende me bij het instappen en riep: "Ha, mama your are back"? Ook in Sondu en door de piki-piki drivers wordt ik geregeld herkend. Dat is toch wel heel erg leuk. Of ze roepen me achterna "Mazungu" (blanke) of How are you? Het deert mij niet zo. Zolang het maar vriendelijk blijft.

Ik was dus rond 9 uur al in Kisumu. Nu om boodschappen te doen. Kraaltjes en sluitingen voor de Vocational Training en schoolkrijt voor Rachel de teacher. Op de groente en warenmarkt, waar wel heel veel mensen rond liepen, kocht ik een roze T shirtje voor een van de meisjes hier. Hier dacht ik wel even: "Hier moet ik niet te lang blijven". Te druk, te veel mensen, te dicht op elkaar. Maar lastig gevallen werd ik niet. Ieder is even vriendelijk. Toen naar het toeristenmarktje voor zandstenen olifantjes, een fietsje en onderzetters voor vrienden. Gek genoeg waren er niet zoveel olifantjes, maar het is wel gelukt. Geloof dat ik daar in elk piepklein winkeltje geweest ben. Ze willen je allemaal hun waren laten zien in de hoop dat je wat koopt. Mijn rugtas werd wel heel erg zwaar door die zandstenen spullen. Voor vertrek nog even ergens iets gedronken en daarna weer naar een matattu die direct vertrok. Wel lang onderweg vanwege het vele stoppen, maar nu mocht ik naast een Keniaanse dame voorin zitten, met mijn zware rugtas op mijn schoot. Bij aankomst appte ik Sr. Ludovena dat ik er weer was. "Welkom home" appte ze terug. Vlak voor de lunch weer home, dus kon ik gelijk nog effe mee-eten.

En dan de renovatie..... Afgelopen week zijn werkers druk geweest in de jongens slaapkamer en de badkamers daarachter. De helle boel is opgeknapt en gerenoveerd. De oude vloer is er uitgebroken en oude lage toiletten verwijderd. Daarna is er een geheel nieuwe betegelde vloer ingelegd tot aan de toiletten en douches toe. De muren in de douchecellen en toiletten zijn gerepareerd en daar waar nodig voorzien van nieuwe tegels. Nieuwe toiletten zijn erin geplaatst. Vervolgens heeft Jim, die alles coördineert, zelf met een hulp de waterleiding gerepareerd en weer gebruiksklaar gemaakt. Het was alles met elkaar een groot karwij, maar het is prachtig geworden. De douches doen het weer en de toiletten kunnen worden doorgetrokken. De caretakers hoeven nu niet meer met emmers water te slepen. Ondertussen hebben mijn/de bedden een nieuwe verflaag gekregen. Deze bedden liet ik lang geleden maken van sponsorgelden, omdat de oude niet meer voldeden. En ik ben opnieuw met Jim op pad geweest om regenpijpen te kopen. De oude dicht nabij de slaapkamers van de kinderen lekten aan alle kanten en waren hoognodig aan vervanging toe. Jim is na thuiskomst direct zelf begonnen met deze herstel werkzaamheden.

Morgen, het is dan inmiddels zondag, gaan de caretakers alles schoonmaken en dan kunnen de bedden er weer in en opgemaakt. Nu, en dag later, zijn er druk mee. Zelfs de muren en ramen kregen een schoonmaakbeurt. Ik vermaakte me met het in de gaten houden van de twee groepen kinderen. De bedden zijn ook nog nagekeken op losse schroeven, maar ze zijn nog niet terug gebracht. Geen tijd meer voor en het ging ook regenen. Ik ben zo benieuwd hoe alles gaat lijken.

En dit alles kon gerealiseerd worden door de vele sponsorgelden en alle mensen die mij statiegeld flessen gaven. Geweldig.

THANK YOU SO MUCH...ook namens Sr. Ludovena (hoofd van het centrum), de kinderen, de caretakers en allen hier.

En maandag wordt er een begin gemaakt met de meisjes slaapkamer en ruimten daarachter. Hetzelfde project wordt nog een keer herhaald. Dan moeten zij tijdelijk op een andere plek slapen en de jongens in hun mooie slaapkamer.

Voor ik hier kwam kocht ik onderweg met James boodschappen voor mijzelf waaronder rijst, bonen en macaroni. Van thuis heb ik mixzakjes daarvoor mee genomen. Eigenlijk het enigste voedsel wat ik meenam behalve nog een doosje met hagelslag. Maar ik kom eigenlijk niet zo aan koken toe. Vaak eet ik met de kinderen mee. Hun potje eet ik dan ook. Voor hen en de house mothers is het belangrijk dat ik hun voedsel eet. Het voelt voor hen alsof dat ik een van hen ben. En voor mij natuurlijk ook. Het eten is hier goed, op zijn Keniaans. In onze beleving eentonig en eenvoudig, weinig vlees maar soms wel een ei. Niet zo heel veel groente en met regelmaat rijst of bruine bonen. Niet zoveel variatie. En of het altijd gelijke lekker is? Sommige dingen wel, maar van de nationale kost gruw ik inmiddels. En dat is ugali, een mais gerecht. Ik vind het echt niet lekker en ik ga het ook niet meer eten. Soms krijg ik wat anders aangeboden maar dit zijn dan de momenten dat ik zelf een eenvoudig potje kook. van b.v. tomaten, uien, paprika met macaroni (mix). Vlees eet ik hier ook bijna niet. Alle medewerkers krijgen elke dag dezelfde maaltijden aangeboden. Ieder eet mee. Allemaal hetzelfde dus is het echt Keniaans. Sr. Ludovena vroeg zich deze week bezorgd af, of ik wel aan mijn eten toe kwam. "Jawel hoor": zei ik, ik eet met de kinderen mee en soms kook ik zelf. Maar ze kunnen ook voor je koken hoor! Maar dan wordt het denk ik toch iets luxer en dat wil ik niet. En toen ineens dezelfde middag zei een van de koks: "Ik heb vis voor je gefrituurd. Dat was een verrassing. Lekkere vis, Hollandse smaak met rijst in opdracht van Sr. Ludovena hoorde ik later. Een andere keer heb ik de caretakers mijn eten laten proeven. Macaroni met tomaat, ui en paprika met een zakje macaronimix. het ging er bij hen prima in.

En dan vandaag zondag, hadden ze weer voor mij gekookt ... weer een verrassing. Nu kip, een beetje droog maar lekker van smaak. Het eerste stukje vlees hier. Hele verse kip die vanmorgen een kopje kleiner was gemaakt zag ik in de keuken.

Hier zijn een aantal kinderen en wat ouderen die geen familie meer hebben. Alleen op de wereld zou je bijna zeggen. Zij blijven hier, ook wanneer anderen met verlof gaan. Voor hen kocht ik deze week wat 2de hands kleren. Voor 2 jongens en broek en een shirt en voor Benedict nieuwe sandalen. Voor Dolphin (15 jaar) een paar shirts en ik gaf een paar rokken van mezelf. Effe met de hand inleggen en het kan prima. Heel blij waren ze er mee en dat voor heel weinig geld, in onze beleving. Voor ons is 200 Shilling(rond de 1,40 Euro) weinig. Maar voor hier is het veel geld, wat er ook niet altijd is. Het is zo mooi om te zijn hoe blij je mensen kunt maken met weinig. Daar kunnen wij met zijn allen nog heel veel van leren.

Tot zover vooreerst. Wil je nog doneren voor dit prachtig centrum om het hier genoemd project te kunnen financieren, maar ook om voedsel te kopen...heel graag. Kijk dan voor de banknummers bij mijn vorig verhaal. En nu al weet ik wat een volgend project zal zijn. Nieuwe schooltruien voor de kinderen. Ze zijn heel nodig aan vervanging toe. Maar eerst dat waar ik nu mee bezig ben en misschien de in een eerder verhaal genoemde nieuwe stoelen voor de medical. Sr. Ludovena wil ze heel graag, maar ze heeft er het geld niet voor.

Morgen is het de 2de zondag hier. Dat wordt weer trakteren op yoghurt. De kinderen weten het al en ze kijken er naar uit.

Tot de volgende keer. Veel groetjes van mij.

Ineke Atiena Mazungu (blanke) Mama Rop