LITTLE PONPLAUS...SCHOENEN EN VEEL MEER.....

Hallo allemaal.

Opnieuw ...is daar een 'new born baby'. Eergisteren, in het ziekenhuisje nabij het centrum, is Ponplaus Junior geboren. Zoon van Caroline en Ponplaus. Ponplaus werkt hier op het centrum in de workshop en beiden wonen met hun dochtertje Lupita van bijna twee jaar op het terrein van Nyabondo Rehab. Wat een trotse ouders. Een uurtje na de bevalling werd het bundeltje door Ponplaus in mijn armen gelegd en mocht ik opnieuw een net geboren kindje vasthouden. Wat klein en hulpeloos. Maar ook ontroerend mooi. En zwart jongetje met zwart kroeshaar, donkere ogen en met de handjes van een mazungu. Die zagen nl. nog blank. Zullen in de loop van de tijd ook een donkere bruine kleur krijgen. In het ziekenhuis moest Caroline haar zoontje, pal na de bevalling, zelf aankleden en warm houden. De kleertjes waren meegenomen. Ondanks dat ze net bevallen was, kon ze zich er goed mee redden. En binnen een uur al lopen naar haar bed en zitten op de rand. Bij de bevalling was een verpleegkundige van het centrum. Ponplaus had daar meer vertrouwen in. Het ziekenhuisje is oud en rommelig met oude spullen. Het zal wel goed zijn, maar veraf van onze maatstaven. Alweer na een dag zijn Caroline en haar zoontje thuis gekomen en nu is het leuk om er effe heen te lopen. Vandaag met Eunice. Met dankbaarheid vervuld dat ik dit hier opnieuw mag meemaken.

Inmiddels zijn DE SCHOENEN op het centrum bezorgd. Geweldig dat dit project zo snel zonder problemen is verwezenlijkt. Honderd negentig paar hoge leren veterschoenen in allerlei maten. Hier op het centrum zijn ze er blij mee en ze kunnen nu weer een hele poos vooruit. Het geld daarvoor heb ik op tijd kunnen opnemen zodat Sr. Ludovena direct de volledige rekening kon betalen. Natuurlijk veel foto's van gemaakt. Op FB zagen sommigen het misschien al voorbij komen. Vol trots ben ik dat ook dit project is gelukt.

Gisteren (maandag) was de laatste dag dat we naar Sondu konden. In verband met de verkiezingen deze week is het beter daar niet meer heen te gaan vanwege mogelijke stakingen/protesten. Gedurende de morgen kwam de vraag van Sr. Ludovena of ik met hen naar Sondu wilde om bonen en etenswaren te kopen. Eerder had ik al gezegd dat daar gedoneerd geld voor gereserveerd is. "Prima": zei ik, maar schrijf dan op wat je wil hebben en wat het kost, dan kijk ik of er geld voldoende is. Nou niets daarvan..... het schoot dus niet op. Eerste wilden ze graag weten hoeveel geld ik had. Prima, dan doen we het zo, maar inmiddels was het een uur later. Uiteindelijk, na 2 uur stond er op papier wat ze graag wilden hebben/kopen. Nou, toen moest Jim, de chauffeur nog opgetrommeld worden. We zouden met de wagen van het centrum gaan. En dat duurde ook weer een lange poos. En toen bedacht Pamela dat ze wel mee kon naar Sondu, om nog naar Kisumu af te reizen. Wat een gedoe. Het duurde en het duurde. En ik zou ook nog met de meiden naar Sondu gaan om eten in te slaan. Mijn stemming was een beetje gedaald door al dat getreuzel. Je went er nooit aan. Maar uiteindelijk na lange tijd gingen we toch op weg om eten te kopen. House-mother Margareth ging mee om te onderhandelen. Twee grote balen bruine bonen en baal finger millit. Dit is een soort graan waar pap van gekookt wordt. Een baal green-grams, een soort groente. Eén baal suiker en veel zeep. Een zak met smal vis. Hele kleine visjes die ze met ughali eten. Ik had nog meer gewild, maar kon geen geld meer opnemen. Het pin-apparaat van de bank in Sondu was leeg of gaf geen geld meer uit. Wij klaar, maar toen kwam Jim niet meer opdagen. Weer terug gelopen naar de wagen, maar geen Jim. Inmiddels was het half twee en ik besloot met de piki-piki terug te gaan om daarna met 'de meiden' weer naar beneden te gaan. Margareth zou op Jim blijven wachten. Als dit in Nederland zo zou gaan zouden wij in de eeuwigheid niet klaar komen met ons werk. Later bleek dat Jim pas om vier uur weer kwam opdagen en Margareth al die tijd heeft moeten wachten!!!

Vorige week was het weer operatieweek. Weer plastische chirurgie. Kinderen en volwassenen met brandwonden en hazenlipjes werden kundig geholpen. Samen met Dada volgde ik een heel klein meisje met een hazelnipje (schisis). We konden en mochten gewoon meekijken. Wel even de kleding wisselen, mondkapje voor en muts op. Zeer vakkundig werd dit hersteld. Prachtig hoe deze chirurg dit in alle rust kan. De operaties vinden plaats in een klein ziekenhuisje op het terrein van Nyabondo Rehab. Artsen en verpleegkundigen, aangesloten bij Flying Docters en Amref zetten zich hier op vrijwillige basis voor in. De operatiekamer ziet er rommelig uit. De nodige medicijnen liggen slordig verspreid op een kar. De telefoons gaan mee in de operatie kamer. Ook mag er gefotografeerd worden. Er is wel een steriel operatieveld en het opereren gebeurd zorgvuldig. Na de operatie gaat het kind naar een eenvoudige ruimte waar het in de gaten gehouden wordt door een verpleegkundige. De moeder mocht er al snel weer bij. Het blijft leuk om te zien hoe anders ze hier werken. En dat ze met minder middelen en apparatuur in een veel eenvoudiger omgeving hetzelfde bereiken.

Afgelopen week hebben we alle mensen op het centrum op pannenkoeken getrakteerd. Dat was me een aantal uren bakken. Dada in het guesthouse en ik in mijn eigen onderkomen. Eerst ging het bij mij niet goed. Bakte de pannenkoek steeds aan, maar later liep het als een trein. De pan moet dus goed heet zijn. En maar bakken. Stapels. Eerst hebben we de kinderen getrakteerd. Allemaal eerst op hun stoeltjes of op de mat, paar liedjes zingen en eten maar. Allemaal twee pannenkoeken. Erg leuk om te zien hoe ze er van genoten. Toen de jongens en meiden van de training voorzien en daarna ieder die we in een ruimte of gebouw tegenkwamen. Zelfs de kinderen en ouderen van de medewerkers werden voorzien. Een top actie. Dada moest daarvoor wel vanuit Sondu achter op een piki-piki 50 eieren heel houden. Nou dat lukte.

Nu staan er worstjes op het fornuis om op te warmen. Een enorme traktatie en de kinderen kunnen niet wachten tot het etenstijd is.
En nu.... ik ben er van terug. Werd met gejuich begroet. House-mother Penina ging kijken of het eten al klaar was en ik 'dirigeerde' de kinderen aan tafel en op de stoel/mat. Hier en daar helpen. Het ging nog nooit zo snel. Allemaal handen wassen en..... aanvallen. Drie worstjes elk met tomatensaus. Heel bijzonder voor de kinderen. Een poosje was het stil en dat is niet vaak. Meestal schreeuwt, huilt of roept er wel iemand. Ze genoten en ik genoot van de kids. Ze grepen de worstjes bijna van elkaars bord. Daarna weer helpen met eten geven. Ik hielp vier kinderen. Een heel karwei omdat sommigen moeite hebben met kauwen en doorslikken. De tweede house-mother van de meisjes had een vrije dag, maar had al lang terug moeten zijn. Dus moest Penina het weer eens alleen doen, terwijl de andere twee, die de zorg voor de jongens hebben, gewoon gingen zitten. Thuis, op het werk helpen we elkaar maar hier zie ik ze dat echt niet doen. Dus was ik ook vanavond vooral weer bij de meiden van Penina, om ze naar bed te helpen. Dolle pret. Een paar foto's. Pampers wisselen. Versleten nachtponnen aan. En maar roepen: Ineke..tomorrow again...tomorrow balloons...tomorrow yoghurt, enz. Zijn ze nu verwend? En toen was daar dan toch die genoemde house-mother. Waar haar worstjes waren? Nou jah! Ze was er niet...te laat terug en dan toch nog vragen?! Voor hun zal het ook een delicatesse zijn, maar ik vertelde dat de kinderen mijn prioriteit hebben. Werd me niet echt in dank afgenomen geloof ik. Maar morgenavond zijn alle house -mothers aan de beurt en de kids van house-mother Alice. Hopelijk heb ik genoeg want ik wil wat overhouden voor vrijdagavond. Dan komt Eunice bij mij eten en maak ik macaroni met ......worst.

Dit was het dan weer. Met mij gaat het goed. Behalve dan dat ik een dag geen water had. De elektriciteit vaak uitvalt en mijn douche ineens niet meer warm wordt. Met Kenia gaat het minder zoals op het nieuws in Nederland ook te horen is. Morgen de presidentsverkiezingen. Hoe zal het gaan? We blijven op het centrum en gaan deze week niet weg. We staan in contact met het Ministerie van Buitenlandse zaken/Nederlandse Ambassade in Kenia. Bij zeer ernstige problemen horen we via hun wat we moeten doen. Maar vooreerst hoop ik dat het allemaal mee zal vallen. Hier op het centrum zitten we veilig.

Allemaal de hart. groeten, Ineke