THE MARGARETH'S

Hallo allen

Opnieuw ging ik op pad, nu naar de binnenlanden rond Homa Hill om de 'old house-mothers Margareth's met een bezoekje te vereren. De oudere Margareth is nu 69 jaar en was hier house-mother toen ik hier, nu al weer jaren geleden, voor de eerste keer was. Ze lijkt veel ouder maar lijkt en is nog een krasse dame.Tijdens mijn tweede bezoek hier ging ze met pensioen. Ik zie haar vertrek op de piki-piki in gedachten nog voor me. Ze was enorm aardig en lief voor 'haar jongens'. We hadden een klik en onze bijzondere aandacht was voor een autistisch jongetje van rond 7 jaar waarvan ik toentertijd het vertrouwen heel langzaam won. Ik mocht hem een jaar sponsoren. Na dit jaar werd Simon vanwege waarschijnlijk ziekte niet naar het centrum terug gebracht. Ik heb hem nooit weer terug gezien. Dat spijt me tot op heden nog altijd. De andere Margareth werkte wisselend in Nyanbondo en op St. Martin als house-mother en ging een jaar later met pensioen. Beiden wonen met hun families in een klein dorpje op 'het platteland' nabij Homa Hill/Homa Bay wat hier een behoorlijk eind vandaan is.

Deze week was het dan zover. Ik dacht er al langer over na, hoe dit te ondernemen. Het vorig jaar ging ik met Eunice, maar dit is niet meer mogelijk omdat ze nog steeds niet goed loopt en haar linker hand niet kan gebruiken. En ze mag niet meer mee omdat ze hier voor revalidatie is. Maar met wie moest ik dan wel op pad gaan en hoe? Kan ik de weg zelf vinden en is het veilig alleen te gaan? Dit laatste leek me in ieder geval niet. Dus vroeg ik een house-mother, die met de Margareth's bekend is, met me mee te gaan. Ik kwam uit bij Risper die hier ook al vele jaren werkt. Maar helaas spreekt ze weinig Engels en kan daardoor niet vertalen, wat er in het Luo of Swahili gesproken wordt. Toen kwam ik op de oudere James een kwieke man van rond 70 jaar. Eén van de chauffeurs van het centrum en een beetje manusje van alles. Hij kent de Margareth's en spreekt Engels. Nou, en graag wilden ze mee. Natuurlijk eerst met Sr. Ludovena overleggen of dit mocht en of ik met 'de private' van het centrum mocht gaan. Maar daar waren de papieren nog niet van in orde en deze auto mocht daarom de weg niet op. Toen dacht ik aan een trip met Joffrey op de piki-piki maar dit was volgens Sr. niet zo'n goed idee vanwege alle recente problemen. Het veiligst is reizen met de mattattu.

Dus vertrokken we donderdag al vroeg om gedrieën eerst met de piki-pike naar Sondu te gaan, waar James onverwachts een luxe wagen voor de prijs van een matattu regelde. Mooi...en we vertrokken vanaf daar direct naar Katitu een klein half uurtje verder. Daar overstappen op een overvolle matattu naar Kendu Bay, waar we weer op een piki-piki stappen. James alleen en ik samen met Risper. Knusjes achterop. Toen begon het echt mooi te worden. Na een paar km. over een verharde weg reden we rechtsaf een onverharde weg op. Door het 'platteland' van Kenia. Hier komen weinig mazungu's en her en der hoorde ik dan ook met regelmaat kinderen en ook volwassenen 'mazungu' roepen. Vaak riep ik hartelijk iets terug of stak mijn hand op. We reden met wind om de oren terwijl het zonnetje scheen door het prachtige Keniaanse landschap. Na een dik half uur kwamen we aan in een gehucht waar de house-mothers zouden moeten wonen. Na een keer vragen vonden we de weg en zie daar..... de krasse oudste house-mother kwam ons al op blote voeten door de modder tegemoet lopen. En zo blij dat ze was ons te zien. Ze had gebeden en gehoopt op een weerzien.Telkens weer kwam ze in de benen om effe te knuffelen. Wat bijzonder. De andere Margareth werd na overleg met de piki-piki drivers, die een paar uur zouden wachten, door één van hen gehaald. Weer blijde gezichten en vele malen welkom heten. Het was maar even en het kleine rommelige huisje stond vol nieuwsgierige mensen en kinderen. Veel kinderen. Eigen kleinkinderen maar ook van anderen. Blij en dankbaar dat een mazungu hen met een bezoekje kwam vereren. Voor de twee house-mothers was het natuurlijk ...Sinterklaas. Zeep en suiker had ik meegenomen en voor hun kleinkinderen een stapeltje kleren. En voor de kids natuurlijk een lolly en ballonnen. Blijde momenten. Er zouden soda's gebracht worden maar de winkel was gesloten. Nu vond ik dat wel best, want de mensen hier zijn arm en dat hoeven ze voor ons niet te betalen. We gingen later wel ergens wat drinken. Na een klein uurtje de fotomomenten. Natuurlijk eerst één voor één en daarna samen. En toen met Risper en mij en met de schare kleinkinderen. Leuke momenten. Wat ging de tijd snel en wat was het fijn de dames weer te zien. Ik genoot net zoveel als dat zij genoten. Deze mensen in hun eigen omgeving te mogen ontmoeten. Dankbaar en blij dat ik ze weer gezond mocht aantreffen. Maar overal komt een eind aan. Volgens James moesten we weer weg. We hadden nog een lange terugreis voor de boeg en wilden het liefst voor donker en de regen thuis zijn. Heen verliep de reis voorspoedig maar terug...je weet maar nooit. En jawel...10 minuten op de piki-piki en één van de banden raakte lek. Die moest dus gerepareerd worden. Hadden wij even de kans ergens de eerder genoemde soda te drinken. We zaten toch volgens mij wel ruim in de tijd. Toen het probleem was opgelost weer verder door het Keniaanse land met Homa Hill op de achtergrond. In de verte zagen we Lake Victioria liggen. We waren daar dichtbij en ik had er nog wel graag effe heen willen tuffen maar opnieuw volgens James kon dit niet vanwege de tijd. Goed dan niet. Wellicht komt dit een volgende keer. Uiteindelijk waren we rond drie uur weer terug op het centrum in Nyabondo. Voor het donker maar helaas het regende. Maar de herinnering aan een welbestede fijne dag blijft.

Het gaat mij goed. De laatste week is ingegaan. Tijd om zaken af te ronden. Hopelijk lukt het. Voor Bondo Kids ben ik nog bezig planken en een bureaublad in de kamers van het nieuwe guesthouse te laten maken. Dat had nogal wat voeten in de aarde en verliep niet echt naar wens. Maar hopelijk komt daar volgende week wel schot in. Ook zal ik hopelijk nog stoelen voor bij het bureaublad kopen en een bank met stoelen voor in het guesthouse. Tot op het laatst bezig. Mijn volgend en misschien laatste verhaal zal gaan over al datgene wat er van het sponsorgeld gekocht is, zodat ieder die gesponsord heeft nogmaals kan lezen waaraan het geld besteed is.

Doei doei Ineke