De kinderen komen terug.

Hallo allemaal,

En dan is het maandagmorgen en de kinderen zouden vandaag terug komen van vakantie. Maar niets is helaas minder waar. Door de vele regenval zijn de onverharde en soms zandwegen hier naar toe zeer slecht begaanbaar en glibberig. De kinderen kunnen daardoor maar moeilijk verplaatst worden. Vele ouders of verzorgens blijken het brengen van hun kinderen daarom uitgesteld te hebben. Jammer, want ik had me er zo op verheugt alle kinderen vandaag weer te zien. Pamela zegt dat de meesten dinsdag komen. Het is dan maar weer afwachten. Dit kan volgens mij zo weer veranderen.

Een paar kinderen zijn wel terug gebracht waaronder Ouid. Ouid was vorig jaar het ventje wat mij overal achterna kwam. Nu moest hij even de kat uit boom kijken, maar volgens mij leek hij dingen van het vorig jaar nog niet vergeten. Het was maar even en hij ging sjorren en trekken aan een rolstoel. Omdat Ouid niet kan praten is dat zijn manier van iets duidelijk maken. Hij wilde weer rondgereden worden. Het was dan ook maar even en ik liep weer rondjes met hem over het terrein. Inmiddels zijn er zes kinderen terug gebracht. Toen ze kwamen heb ik ze allemaal met een ballon welkom geheten. Even om het ijs te breken. Allen wisten nog wie ik was en dat is wel leuk. Ook Noa kende het rondlopen van vorig jaar. Ook dus maar met hem een blokje om. En dan is is toch direct weer plezier en lachen.

Inmiddels regent het al weer erg hard. Er is in de tijd dat ik hier ben al heel wat water gevallen terwijl het vanmorgen ook een paar uur warm was. Ze blijken hier ondertussen een beetje te veel water uit de lucht te hebben. De weg hier naar toe is daardoor inderdaad moeilijk begaanbaar, modderig en glad.

Inmiddels in het dinsdag en vanmorgen was ik met Eunice, de verpleegkundige van het centrum naar Kisumu om de ballen kopen. Leuk uitstapje.!? Met de matattu naar de grote stad. Met zijn 21gen in een personen busje. In een hoekje achterin hobbelend over de wegen. Een behoorlijke Keniaanse dame zat bijna op mijn schoot. Allen lekker knus tegen elkaar aan. Ik was na vijf kwartier blij toen ik uit mocht stappen. Bij terugkomst hoopte ik veel kinderen opnieuw te ontmoeten maar wederom........er zijn maar twee terug gekomen vandaag. Het is zo jammer, maar ik kan me het wel voorstellen. Op de terugweg vanaf Kisumu regende het en al glibberend achter op de piki-piki (brommertaxi) over de zandweg hierheen, lukte het heelhuids aan te komen. Dit ritje was niet echt leuk, maar verstand maar op nul, want het was niet anders. Onderweg zagen we wel een onderuit gegane piki-piki. Wij bleven gelukkig met beide wielen op de grond.

En dan.....terug naar de kinderen, na een momentje rust voor mezelf, blijken er toch ineens meer kinderen terug te zijn gekomen. En toen werd het als vanouds. Wat ben ik blij dat ik vandaag nog die ballen ben gaan halen, want nu al, na een paar uur is er veel mee gelachen. Wat een plezier. Op de knieen er achter aan. Vechten wie de bal mag hebben. Zo goed en zo kwaad als het gaat vangen en rollen. Er valt weinig ijs te breken. Samuel vraagt tijdens een rustmoment of ik zijn naam op zijn schriften wil schrijven. Natuurlijk doe ik dit. En dan gaat alles terug in een plastix zak. (zijn schooltas) Hij heeft geen schoolrugtas. En ik heb er één bij me. Wat blijft dit fijn geven.

Tot de volgende keer.
Ineke