De laatste dag.

Hallo iedereen,

Inmiddels is het vrijdagavond. De dag van afscheid zit er op. Overal langs geweest en de pakjes uitgedeeld. Op 'de training' waren ze vergeleken met vorig jaar tam. Toen nog werd er gezongen en wat al niet meer. Zodanig dat ik me wat opgelaten voelde. Nu was het alleen handen geven en hier en daar een knuffel. Ik weet wel waarom. Ze wilden een afscheidsparty door mij georganiseerd (en betaald), maar zelf had ik daar niet zo'n zin in. Ik wilde liever mijn laatste tijd aan de kleinere kinderen besteden. Bij de kinderen was het afscheid sneu te noemen. Zelf probeerde ik me goed te houden. Dat lukte maar net. Verder alle medewerkers bij langs geweest en hier en daar nog wat adressen uitgewisseld.
Als laatste nog een lange tijd in de zon gezeten, bruine bonen sorteren, want ik weet dat de zon in Nederland er niet is. De laatste maaltijd kookten Ann en Nancy voor me. Rijst met kool, eieren en tomaat. Het smaakte. Maar ook Rachel (dochter van Pamela, die in het kantoor werkt) had voor me gekookt, maar dat wist ik niet. Dat zeggen ze dan van te voren niet, terwijl ze al veel eerder zei dat ze op de laatste avond voor me wilde koken, maar toen ik daar gisteravond was, was er niets.Toen ik daar dus als eerste afscheid kwam nemen, moest ik gaan zitten en eten. Maar ik moest overal nog langs! Het was maar een kort zitje met een bord vol eten, wat ik toch voor het grote deel heb moeten laten staan. Heb het geprobeert uit te leggen. Heel spijtig voor hen maar ik had geen keuze.

En dan daarna toch nog een verhaal op zich. Niet echt leuk. Het heeft weer te maken met die vervelende Kenian Time.
Op de afgespoken tijd vertrokken we naar Kisumu zodat ik op tijd op het vliegveld zou zijn. Prima, beter dan vorig jaar. Jim kon vlot doorrijden en we zijn eerst naar het depot van Bata gereden om naar de schoenen te kijken. Tot zover verliep alles goed. Maar daarna. We hadden nog wat tijd maar niet veel meer. Ludovina had nog wat anders in haar gedachten en dropje Eunice en mij voor een tien minuten (dacht Ik ) bij een eetcafe. Om even iets te drinken. Zelf ging ze met Pamela, die er ook bij was, even achter iets aan. En toen, het duurde en duurde voor ze terug kwamen. Er achter aan gebeld. Ja, we komen er aan. Nee, dus. Jim was ook nog nergens te bekennen. Het was al ver binnen een uur voor vertrek van mijn vliegtuig. Ik zat op hete kolen. Waarom kunnen ze nu niet een keer op tijd zijn. Al met al, toen Jim er ook eindelijk was door het ook nog drukke verkeer naar het vliegveld waar..................ik mijn vliegtuig door al dat gedoe van hen miste. Ik was te laat voor het inchekken. Wat nu. Ludovina gebeld en zij is met haar gevolg terug gekomen. Ondertussen had ik al geinformeerd of er nog een vliegtuig naar Nairobi ging. Gelukkig dus wel, maar een uur later. Het spande er een beetje om of ik mijn vlucht naar Schiphol wel zou halen. En ik had geen geld meer om de nieuwe ticket van een een andere maatschappij te kopen. Ondertussen was Ludovina mij aan het helpen en zij heeft de ticket betaald. Weer terug bij de andere incheckbalie bleek ik opnieuw geld te moeten betalen, nu voor de tweede koffer. Weer terug naar Ludovina. Weer door de scan apparaten. Weer geld geven. Toen geprobeerd om alvast in te chekken naar Amsterdam, met een behulpzame dame, 'ingehuurd' door Ludovina, maar dat lukte niet. Waarom werd me in Nairobi duidelijk. Op mijn ticket stond dat ik met Kenian Airways zou vliegen, maar dat moest KLM zijn. Daar had ik dus een probleem in Nairobi mee. Wachten en wachten maar het kwam uiteindelijk goed. Een half uur voor vertrek zat ik in gate 9 te wachten tot we het vliegtuig binnen mochten gaan. Wat een vervelend gedoe allemaal. En dat omdat ze gewoon geen rekening met de tijd van een ander houden. Misschien hebben ze hier van geleerd. Ze vonden het wel heel vervelend. Ludovina belde later nog enkele keren of het verder allemaal goed verliep.

Inmiddels ben ik geland en zit het laatste stukje van dit verhaal om half zeven in de ochtend op Schiphol te schrijven. De terugvlucht verliep verder goed. Een ruim vliegtuig en het was heerlijk om weer even Nederlands met mijn buurman te kunnen praten. (Na acht weken Engels) Straks op de trein naar Almelo waar ik op het station opgehaald wordt.

Dit was het vooreerst. Binnenkort zal ik nog wat foto's op mijn site plaatsen. Dank aan degene die mijn verhalen lazen. En nog meer dank voor hen die een reactie plaatsten. Het is fijn te lezen en te weten dat het gewaardeerd wordt wat ik daar in Kenia, in Nyabondo bij 'mijn' kinderen deed. Ik zal ze missen. Wat ik minder zal missen is dat wachten en wachten en wachten. En de matattubusjes, die was ik ook wel een beetje zat.

Zo meteen ga ik een kopje koffie drinken en dan een treinkaartje kopen. Het eerste kopje koffie in acht weken. Hoe zal het smaken???
Veel groetjes van mij
Ineke