Zorgen en verdriet.

Dag ieder die dit leest,

Vanmorgen was ik bij Jareth. Jareth werkt hier op het centrum in de keuken en doet ook allerlei andere klussen. Hij en een aantal van het personeel wonen op het centrum. Men zorgt voor elkaars kinderen als dat nodig is. En dan zeg je wonen. Ik schrok van de omstandigheden waaronder ze wonen. Zeer dicht op elkaar. Ze hebben maar weinig ruimte. Jareth en zijn vrouw hebben twee kleine kamers waarvan één slaapkamer. En waar slapen hun drie kinderen dan? Hij legt de kussens van de stoelen 's avonds op de grond, waar de kinderen dan op slapen. Wat triest. Eerder deze week was ik ook al bij Nancy. Zij werkt ook in de keuken. Nancy kreeg vorig jaar tijdens mijn aanwezigheid hier een baby. Ik had een T shirt voor Junior meegenomen. Ook Nancy's huisje is klein. Een aantal personeelsleden wonen om een zeer klein binnenplaatsje wat nat en modderig is. Jareth woont aan een grasveld wat voor zijn kids natuurlijk plezierig is. Het is moeilijk te zien, onder welke omstandigheden het personeel hier woont, terwijl ik in een riant mooi klein huisje verblijf. Daarbij lopen er 11 kinderen van het personeel rond, die allemaal eigenlijk een plekje moeten hebben. Je zou bijna zeggen, dat de kinderen waarvoor ik hier ben, het beter hebben. Ik zal dan ook deze kids maar wat verwennen met wat kleren, ballonnen en lolly's.

Ook Evelien, één van de house-mothers, kreeg vorig jaar een baby. Helaas mocht dit kindje niet blijven leven. Dit jongetje ,Sjendon, stierf toen het ongeveer 5 maanden oud was. Men vertelde, door een overvloed aan water en andere nare omstandigheden in huis, kreeg Sjendon darmproblemen en mocht niet beter worden. Wat een groot verdriet.

Een van de chauffeurs zijn echtgenote stierf het afgelopen jaar ook. De reden weet ik niet. Toen ik met James daarover sprak vertelde hij gelaten dat dit Gods wil was. En ook dat het leven weer verder gaat. De mensen leven hier met God en leggen hier hun leven in zijn hand, wat er ook gebeurt. Een groot Godsvertrouwen.

Het afgelopen jaar stierven twee kinderen. Ann een meisje van rond 10 jaar. Ze had een darminfectie en een opname in het ziekenhuis mocht niet meer baten. Ook Amundi stierf. Ietsje ouder schat ik. Amundi bleek aids te hebben. Twee plekken die leeg blijven. Twee lieve kinderen die op hun manier waardevol waren in dit leven. Zij en alle anderen die stierven worden gemist.

Mellin (van de administratie) haar dochter ligt ernstig ziek in het ziekenhuis in Kisumu. Een meisje van 5? jaar. Ook darm problemen. Of het kindje weer zal herstellen is nog maar de vraag. Haar moeder kan er niet dagelijks naar toe. Wat moet dat moeilijk zijn. Mellin is namelijk zelf gehandicapt. Veel geld om er vaker naar toe te gaan zal er niet zijn. Ook hier verdriet, gelatenheid en afwachten.

Eunice, de verpleegkundige van het centrum was zwanger. Omdat Eunice veel problemen had met een te hoge tensie en oedeemvorming moest het kindje 'gehaald' worden. Het was een moeilijke keuze maar het leven van Eunice hing er van af. Het kindje overleefde het niet. Het was een jongetje en de zwangerschap duurde vijf maanden. Weer veel verdriet. Maar ze kan er over praten en hoopt toch weer zwanger te kunnen worden. Het meegebrachte cadeautje voor haar baby kon en mocht ik haar gewoon geven. "Voor een volgende baby": zei ze.

Het verdriet van de mensen wordt niet of nauwelijks geuit. Er zal verdriet zijn, zeker wel, heel veel zelfs, maar het is niet zichtbaar voor anderen. Misschien komt het doordat men hier meer met de dood te maken krijgt, vanwege omstandigheden die in ons land te verhelpen zijn. Het leven gaat verder zeggen ze. Maar ook: "Zo God wil". Ze moeten ook wel verder, om het hoofd boven water te houden en om geld te verdienen om te leven.

Maar wat een verdriet en wat een zorg. Ook hier, waar de omstandigheden zoveel moeilijker zijn. Al deze kinderen en mensen kunnen niet gemist worden maar er is geen keuze. We zullen altijd aan ze denken.

Vanmorgen was ik ook bij Jan Jerry en deed hem in bad. Zo'n bruin ventje van één jaar dat niet bang is. Maar bovenal die gezond is en het leven toelacht. Wat fijn om te zien, maar vooral om te zien dat er van hem gehouden wordt. Toch een heel mooi lichtpuntje in dit bestaan van het moeilijke Keniaanse leven.

Dag allemaal, Ineke

P.s. Alle kinderen van de medewerkers daarnet een ballon gebracht. Gelijk spelen en .......het was maar even en de eerste knapte. Nu ik dit neerschrijf komt een klein meisje van Jim (de chauffeur) mijn huisje binnenlopen en vraagt in het Luo of ik nog een ballon voor haar heb. De andere is ja stuk gegaan! Lief toch.