De eerste dagen.

Hallo allemaal,

Inmiddels ben ik al weer een aantal dagen hier en vul mijn dagen vooral met kennismaken en kletsen met iederéén hier op het centrum.

ISA Ja, ik heb hier een klein huisje en ook een koelkast. Het is allemaal zeer eenvoudig, maar het heeft alles wat ik nodig heb. Verder ken ik de kindjes van andere jaren. Er zijn een paar nieuwe gekomen. Morgen komen ze terug van vakantie. Het is zo dat in Kenia na elke drie maanden er een schoolvakantie is. Ook voor de kinderen die hier wonen. En dan gaan ook de kinderen van hier naar huis. Morgen zal het een fijn en goed weerzien worden.

Het eten op mijn verjaardag bij Pamela was een feest. Allerlei lekkers was klaargemaakt. Zelf een kip was geslacht en gebraden. Een beetje taai maar de smaak was goed. Iederéén is hier zo enorm gastvrij en ze laten merken dat ze het fijn vinden dat ik terug ben. Vanmiddag kwam Rachel ineens langs. Ik was even niet bij hen geweest. Of ik morgen wil komen Jan zijn eten geven. Leuk toch.

Daags na mijn verjaardag zijn we met de auto van het centrum naar Kisumu geweest. Kisumu is de dichtbijzijnde grote stad. En wat deden we daar. Vooral wachten. Eerst naar de bank om wat geld op te nemen en toen naar "een groot gebouw" waar op de derde verdieping bij de Father van de Orde van...........? door Pamela handtekeningen gehaald moesten worden. Anders kon ze de salarissen niet storten. Het was een oude man achter een groot bureau. Pamela was vriendelijk en wat onderdanig en ik zat op de achtergrond mee te kijken en luisteren. Maar ze kreeg de handtekeningen. Normaal tekent Sr. Ludovina (ook van de Orde van.............?)(het hoofd van het centrum)maar zij is al een poosje afwezig. Zij komt ook de volgende week terug.
Daarna langs verschillende banken om de salarissen over te maken. Overal wachten en ik wilde eigenlijk wel lopen en rondkijken. Ondertussen deed ik dat natuurlijk wel, want in zo'n drukke stad ontkom je daar niet aan. Maar goed toch maar wachten tot Pamela klaar was en toen samen ergens wat gegeten. Ook een modum gekocht om te kunnen internetten, want de modums die ik even te leen had, deden het geen van allen goed. En toen gaf ik toch maar aan, wat rond te willen lopen. Pamela vond een vriendin en bleef bij haar en ik ging. We konden elkaar bellen. Ondertussen was Jim (de chauffeur) met de auto naar de garage. De auto deed het nl nog steeds niet goed.

En dan, tijdens het rondlopen,komt het echte Keniaanse leven echt op je af. Alles rijdt hier door elkaar heen. Er in zo veel te zien. Zoveel mensen. Zoveel geuren. Zoveel geluiden. Alles is zo anders. Niet goed te verwoorden. Kinderen die bedelen om geld. Kinderen die lijm snuiven. Fietstaxi's. Gehandicapten die zittend op de grond bedelen. Tuk tuk's. Wandelaars op de weg. Mensen met kippen, aan de poten vast gehouden, op weg naar de markt. Verkoopwaar gewoon aan en op straat.Volgeladen vrachtwagens. Zeer oude auto's maar ook nieuwere. En de meeste mensen vriendelijk en niet echt opdringerig. Ik kan hier gewoon rondlopen, zonder dat men van alles van me wil. Ik maak een paar rondjes, maar wil niet al te ver afdwalen, omdat de auto snel klaar zou zijn. Nou dat had wat meer voeten in de aarde. Het duurde en duurde. Heerlijk om dan toch effe met elkaar te kunnen bellen over de stand van zaken.

Het duurde tot in de avond. Ondertussen was ik al met de Tuk Tuk naar de grote supermarkt gegaan om daar veel inkopen te doen. Ik was tenslotte met de auto en kon dus veel meenemen. Daar maar even gebruik van gemaakt. Ook wilde ik graag een paar ballen voor de kinderen kopen, maar ik vond helaas geen goede. Maar ondertussen heb ik met Eunice (de nurse van het centrum) afgesproken om dinsdag opnieuw naar Kisumu te gaan om hopelijk wat betreft de ballen te slagen.

Gisteren wandelde ik naar Sondu. Sondu is een middeleeuws ogend plaatsje ongeveer 5 km hier vandaan. De weg er naar toe bestaat uit zand en stenen en is vooral hobbelig en nat na de regenbuien van afgelopen dagen. De mensen en kinderen die ik tegen kom willen veelal een hand geven en vooral groeten. Hier en daar hoor ik Mazungu Mazungu. (een blanke)Kinderen zijn nieuwschierig en soms bang voor zo'n grote vrouw van een andere kleur. En wat zie ik weer veel kinderen. Veelal sjofel en armoedig gekleed op blote voeten. Vaak dragen de kids een broertje of zusje op de rug mee. Ze moeten hier al heel jong meehelpen. Maar men is vooral vriendelijk en aardig.

Het leven hier lijkt zo ongecompliseerd. Zo gemakkelijk. Geen stress. Gewoon leven en werken voor je dagelijkse behoeften. Ik zeg lijkt, want het zal ook hard werken zijn om een beetje geld te verdienen om zo het hoofd boven water te houden. Maar het motto hier is ook: wat vandaag niet is/kan/komt morgen wel wel. Geen drukte maken. Als het nu niet is dan is het later wel. Heerlijk.

Voor jullie allen veel groetjes uit een nu toch wel zonnig Kenia. Morgen komen de kids terug. Ik kijk er naar uit.
Ineke