Zoveel indrukken.

Hallo iederéén,

Vandaag is het dan alweer donderdag. Nog steeds zijn alle kinderen nog niet terug, maar dat geeft nu niet meer. Met de kinderen die er zijn valt er al veel plezier te beleven. Wat zijn een paar ballonnen en een paar ballen dan plezierig. Zoiets simpels, maar zo bijzonder.

Ook met de kinderen van de medewerkers is het leuk. Zij lopen hier ook over het terrein rond en zien dat de anderen iets krijgen en dan mag je hen toch niet vergeten. Gisteren kwam het meisje (4) van Jim de chauffeur mijn huisje inlopen. (de deur staat open als ik er ben) Ze ziet me op bed liggen en komt dichterbij zonder iets te zeggen. Ik kijk het even aan en zeg: "Kom ook maar liggen". En wat doet ze? Ze klautert het bed op om komt zwijgend naast me liggen. En daar geniet ik dan zo van. De kleine dingen die het hem doen. Zo liep het jongere zusje op een ochtend (3) huilend bij mijn huisje langs. Wat nu. Ze was ontroostbaar, maar de ballon die ik haar maar gaf, wilde ze niet meer uit handen geven. Later vertelde haar vader dat ze niet naar school wilde en ze daarom huilend wegliep.

Er zijn nu al zoveel lieve ontroerende momenten. Het rondrijden over het terrein vinden ze geweldig. Inmiddels heb ik een bredere rolstoel ontdekt en doe het nu twee aan twee. Dicht naast elkaar in één rolstoel. Het kan hun niet deren, want ze genieten volop. Overal even langs. Eerst naar Jacob, de poortwachter. Daarna naar de keuken en dan naar de wasruimte. Vervolgens naar de schilder en de houthakker. En overal word even gepraat en handen geschut. Sommigen mogen zelfs even schilderen. Geweldig zoals iederéén er ook mee omgaat. Als ze geluk hebben krijgen ze onderweg iets te eten. En gillen van plezier als ik een beetje sneller ga dan alleen wandelen.

Een al wat ouder meisje werd gisteren teruggebracht en zag me na binnenkomst op afstand zitten. Ze begon direct te zwaaien en herkende me meteen. Vandaag kwam Brian tegen me op geklauterd, toen hij me terug zag. En allemaal gillen als ik ze 's morgens goedemorgen kom wensen. Door er gewoon te zijn kun je al veel voor ze betekenen. Wat aandacht. Af en toe één op de schoot nemen. Soms wat zingen, waaronder ook gewoon Nederlandse liedjes als Vader Jacob. Vanavond kwam Obiri na een half uurtje ballenpret spontaan bij me op schoot zitten. En dan is het ook vechten wie er naast me mag.

Dat "voetballen" is trouwens ook goed voor de motoriek. De meeste kinderen kunnen de bewegingen met hun armen niet maken zoals wij dat doen. Ze zijn soms ongecontroleerd of moeten heel bewust gedaan worden. Je ziet ze dan actief met datgene bezig waardoor ze gehandicapt zijn. Tegelijkertijd is dit dus ook een stukje therapie. Maar soms is het ook een vechten om de bal. Soms vermakelijk om te zien hoe ze elkaar de bal weer afpakken en met hoeveel moeite ze hem proberen vast te houden en vervolgens proberen weg te gooien. Ik laat dit ook maar zo. Ze moeten voor zichzelf opkomen en daar hoort het vechten om een bal ook bij.

Inmiddels is 'het weer' wat beter. De laatste dagen veel zon gehad. Als de zon echt schijnt dan is het ook erg warm. En de stralen zijn heftig. Het is hier dicht bij de evenaar, vandaar. Weer om te verbranden en ik ben mijn zonnecreme vergeten. Maar gelukkig kon ik het in de zoveelste winkel in Kisumu kopen. Een klein wondertje want de donkere mensen hier gebruiken dit natuurlijk niet. Minie, het is inderdaad regenseizoen. Vorig jaar viel er weinig regen. Dit jaar wel erg veel.

En dan zijn er soms problemen met de elektriciteit. Net 24 uur geen stroom gehad. Dus geen licht en geen water warmen en niet kunnen koken. (ik kook op elektrisch) Dat werd gisteren dus met de kinderen mee eten. En omdat mijn zaklamp het niet deed, gisteravond maar met het licht van kaarsen vroeg naar bed. Vanmorgen maar in de keuken een kan met gekookt water gevraagt. En vanavond stond Ann, de kokkin ineens met warm eten voor de deur, omdat de elektriciteit er nog niet was. Wat een zorgen voor mij, hé.

En dan nog even het laatste van vandaag. Vandaag is Sr. Ludevina, het hoofd van het centrum, terug gekomen na een afwezigheid van vier maanden. Ik heb haar samen met Jim op mogen halen uit Kisumu. Ook een heel leuk weerzien. Maar het bleef niet bij ophalen. We pikten haar op in het centrum en gingen vervolgens naar de plek waar Sr. Ludevina haar mede zusters wonen en waar haar spullen lagen. Daar stond een warme lunch op ons te wachten. Samen met acht andere zusters in 'nonnenkleding' zat ik aan tafel me te goed te doen aan veel lekkers. Jim was er ineens niet meer. Hij koos er voor om elders te eten. Hij voelde zich een beetje te laag in rang. Zo werkt dat hier een beetje. De zusters waren erg aardig en ik kon een heel eind weg babbelen met mijn Engels. Maar het duurde door dit alles nog wel even voor we uiteindelijk echt onderweg waren naar huis. Kenyan time maar even weer.

Ook hebben we vanmorgen Mellin naar haar dochter Belinda die in het ziekenhuis ligt, gebracht. Weer ballonnnen mee en een tros bananen voor 35 cent. Natuurlijk was ik wel nieuwsgierig hoe het er daar in dat ziekenhuis uit zag. Ook weer niet te vergelijken. In onze ogen is alles oud en onverzorgd en rommelig. Maar voor hen natuurlijk niet. Bij ieder kind is een verzorgster van thuis die helpt met eten en de verzorging. Belinda heeft trouwens geen darmproblemen maar een enorm gezwel in haar mond en ook op haar hoofd. Mellin zei dat het om kanker gaat. En dan heb je zo de neiging zo'n meisje mee te nemen naar Nederland.

Dit was het vooreerst maar weer. Een lang verhaal. Voor jullie, maar ook voor mezelf om van me af te 'praten'.

Collega's in Tubbergen. Van wie was het gebak???????? Lekker hoor. Is hier niet te krijgen.
En Angela, ik ben er over een poosje weer hoor.

Doei doei. Ineke