Op het centrum en de tandarts.

Hallo iedereen,

Snel een bericht plaatsen want ik kan elk moment worden opgehaald door Zuster Ludovina, om spullen te kopen van het door jullie gedoneerde geld.

Het gaat goed met me. Het blijft genieten. Het weer is prachtig. Binnenkort begint de regenperiode maar tot nu nog maar een paar flinke regenbuien gehad. De ontsteking in mijn heup houdt zich gelukkig rustig. Fijn dat er zoveel mensen op mijn berichten reageren.

Ik schreef eerder dat we een paar dagen naar het Victoriameer zijn geweest. Toen we hier van terug kwamen werden we met gejuich ontvangen en aan alle kanten begroet.

We geven (weer) heel veel handen. Dat is hier in Kenia normaal. Elke dag opnieuw een hand geven met de vraag "How are you"? "Do you sleep well?" De grote kinderen komen op ons af en vragen hoe we het hebben gehad, waar we zijn geweest en of ze foto's mogen zien, want op foto's kijken zijn ze dol. Ze willen dit elke dag wel doen. Gelukkig kan dit met het huidige systeem van fotograveren. Maar toch we doen het nu even nog niet. We beloven later terug te komen.
De kleintjes zijn helemaal door het dolle heen. Blij, blij, blij dat ze ons weer zien. Sommigen komen op ons af en knuffelen ons plat. Anderen grijpen ons om de benen en vechten om een plek op onze knieen. Gelijk willen ze weer zingen. Een meisje is wat afstandelijk terwijl ze normaal zo aanhankelijk is. Zal ze een beetje boos zijn omdat we een paar dagen weg waren? Ze kan het niet vertellen en ach ze zal wel weer bijtrekken. Simon komt gelijk kruipend op mij/ons af en wil het liefst direct de wijde wereld in lopen. Al met al, een heerlijk welkom en wat een zegen om hier een poosje 'feest' voor de kinderen te mogen zijn.

Maar toch gaan we eerst even naar ons huis om de zware rugtas vol met mango's, melk en brood af te doen en om wat te drinken. Ik kan het niet laten om voor het avondeten nog snel even naar de kinderen te gaan. De groten vragen honderd uit. Ik laat ze de kaart zien en de meesten die ik spreek komen uit de plaatsen rond het Victoria meer. Ze zijn trots dat wij er geweest zijn. En de foto's zijn een welkome afwisseling van het dagritme.

Bij onze terugkomst zijn veel grote kinderen zijn hun kleren aan het wassen. Wanneer het maar mogelijk is, moeten alle kinderen dit zoveel mogelijk zelf doen. Ze doen het zonder morren en helpen elkaar. Ze weten niet anders. Overal op de struiken en op het gras ligt kleding te drogen.De kleding van de kleinere kids wordt door 'de moeders'of drie wasvrouwen in de laundery gewassen. Een dagelijks terugkerend groot karwei. De kinderen krijgen n.l. elke dag schone kleding aan, omdat ze vaak knoeien met eten, incontinent zijn en schuifelen over de grond. Vaak is de kleding stuk maar dat ervaart men niet als een groot probleem. Het zal ook te veel tijd en mankracht vergen om alles telkens te herstellen.

Zondags is een speciale dag. Dan krijgen ze allemaal een mooie shirt of jurk aan. Allemaal dezelfde jurken. Heb ze geteld. Zestien blauwe bloemetjes jurken. Veel kleding wordt in de workshop op het centrum gemaakt. Daarover later wat meer.

Inmiddels hebben we ook het uitstapje met Maria, de tandarts van het nabijgelegen ziekenhuis en een paar stagiaires achter de rug. We gingen naar een klein plaatsje ruim een uur rijden bij Sondu vandaan. Ons einddoel was een missie-ziekenhuis waar volgens de verhalen van Maria veel patienten zouden staan te wachten. Maar helaas, er waren er maar een stuk of tien. Blijkbaar konden die nog wel even wachten, want we kregen eerst de twee scholen in de omgeving te zien. Wat veel kinderen en wat een gejuich. In één van de klassen moesten we ons om de beurt voorstellen. Nou dat deden we dan maar, waarna er weer voor ieder van ons geklapt werd. Aan de docent werd gevraagd of er kinderen waren met pijnlijke kiezen. Die mochten dan wel naar de tandarts toe komen. Na nog een klein ommetje zagen we al heel wat kinderen bij het missie-ziekenhuis zitten. Veel pijntjes dus en gelukkig, toch nog veel werk voor Maria vandaag. Natuurlijk keken we mee in al die open gesperde monden. Gespannen gezichten. Verdoven. Kiezen trekken. Kiezen vullen. Het was erg leuk om dit allemaal van zo dicht bij te zien. Ook af en toe wat geruststellen was natuurlijk belangrijk. En informatie geven over het hoe en waarom van tanden poetsen werd niet vergeten.
Maar de hele dag in die open gesperde monden kijken was toch niet echt iets voor mij. Dan maar op onderzoek uit. Hier en daar een praatje. Wat ballonnnen delen. Wat rondlopen. En zo kwam ik er achter dat er in het ziekenhuisje één patient opgenomen was. Een zwangere vrouw die op het punt van bevallen stond. Leuk, leuk dacht ik in eerste instantie, maar de bevalling schoot niet op. Ze werd begeleid door een verpleegkundige en volgens hem had ze al 10 cm ontsluiting en zou ze mogen persen wat ze ook netjes tijdens elke pers?wee deed. Maar er kwam niets te voorschijn. Er was nog geen haartje van het kind te zien. En ik maar mee persen en aanmoedigen. Ondertussen kreeg de vrouw een infuus met weeenopwekkers?/stimulerende middelen? Volgens de verpleegkundige zat er alleen glucose in het infuus om de moeder wat op krachten te houden. En de vrouw had toch duidelijk weeen. Maar het kind kwam niet. Lag het verkeerd? Wie zal het zeggen. Apparatuur hadden ze verder niet. Na heel wat getob besloot de verpleegkundige de vrouw door te sturen naar een ander ziekenhuis waar een arts werkt. Gek genoeg leken de weeen van de vrouw toen af te nemen. Ze trok haar kleren aan en wachtte geduldig tot ze met ons mee kon. Want wij zouden haar naar het andere ziekenhuisje brengen. Ik vond het wel jammer. Had graag een zwart kindje geboren zien worden.

Ondertussen had Maria alle patienten behandeld. Natuurlijk stond er nog een maaltijd voor ons klaar als dank voor al het werk door Maria gedaan. Opnieuw Ughali, rijst, wiki-wiki en kip. Daarbij nog thee met suiker en melk. In Kenia wordt geen zwarte thee gedronken. Al snel daarna vertrokken we, om de zwangere vrouw naar het andere ziekenhuisje te brengen. Gek genoeg leek ze geen enkele wee tijdens de rit te hebbben.

Over een paar dagen komt Maria nog naar het centrum om Zack, Eddy en een aantal andere kinderen te behandelen. Maria was er eerder om hun gebit te controleren op gaatjes en andere onvolkomenheden. Bij Eddy moet een kies getrokken worden. Hij lijkt er niet tegenop te zien. Ook hier zal ik wel weer bij zijn. Ik beloof er een foto van te maken. Handen vasthouden hoeft niet.

Ik sluit nu eerst maar af. Even kijken buiten of Zr.Ludovina er al staat. Volgens mij nog niet. Het is hier Kenia hé. Aan afspraken stoort men zich niet zo. Men komt rustig uren na de afgesproken tijd opdagen. Gewoon aanpassen maar.

Dag Ineke