Het Victoriameer, de school en Simon.
Door: Ineke
Blijf op de hoogte en volg Ineke
20 Februari 2009 | Kenia, Kisumu
Hallo allemaal,
Wat geweldig dat er zoveel mensen een bericht achter hebben gelaten als reactie op mijn verhalen. Dat doet mij veel goed.
Inmiddels ben ik hier twee weken en het gaat uitstekend. Alles blijft heel bijzonder. We zijn vanmorgen in Kisumu aangekomen na een paar dagen toeren met de matattu rond het Victoriameer.
Een matattu is een personenbusje die ze volproppen met mensen om maar zoveel mogelijk geld te verdienen. Bij 19 anderen zaten wij samen in een hoekje gedrukt op de achterbank. Gewoon stil zitten en niet bewegen, dan lukt het wel. Gisteren was het nog gekker. Toen dachten we een taxi te nemen, maar die bleef ook net zo lang stilstaan tot die ook volgepropt zat. Schrik niet, ook met 12 mensen erin waarvan vier op de voorbank. Ja, ze weten hier op deze manier hun geld wel te verdienen. En voor ons, iets oncomfortabel maar het kost in onze beleving dan ook bijna niets.
Aangekomen op de plek van bestemming, het Victoriameer, zijn we bijna een bezienswaardigheid. Voordurend horen we achter ons 'mzungu's' (blanken). Maar de mensen zijn o zo vriendelijk en het is heerlijk te ervaren dat we gewoon rond kunnen lopen zonder dat ze iets van ons willen. En het is erg leuk hier. We lopen over een soort dam met aan weerskanten het water van het meer. Het is prachtig weer en we hebben voor het eerst een hempje met touwtje aan. Op het centrum moeten we er wat bedekter bijlopen anders wordt Zr.Ludevina boos. We maken een lange wandeling maar pas nadat we onze spullen naar ons slaapplekje voor die nacht hebben gebracht. Een eenvoudig onderkomen met schone bedden en zelfs een klamboe er boven. We zetten onze spullen weg en vertrekken weer. We lopen door dorpen en zien een kind met rotte tanden in de mond. De vader vraagt of wij iets kunnen doen. Ja, naar de tandarts in Nyabondo. Verder weten we het ook niet. Maar het is wel verdrietig. Het kind zal wel veel pijn hebben/krijgen. We zien vrouwen hun was doen in het meer. We zien mooie vogels in verschillende kleuren. We lopen over de markt en kijken of er nog iets voor ons bij is. We drinken een cola in een lokale tent. We zoeken de aanlegsteiger van de boot die ons de volgende dag naar de andere kant van het meer moet brengen. En....om zeven uur zoeken we een mooi plekje om de sunset te zien. En dan wordt het snel donker en spoeden we ons maar snel naar 'huis'. Het is voor buitenlanders niet goed om in het donker op straat te lopen. 's Avonds eten we een visje met wat rijst in een restaurantje. Het smaakt goed en we zijn gezond gebleven want dat is altijd maar afwachten als je zoiets doet.
De volgende morgen staan we al vroeg op om met de boot naar de andere kant van het meer te varen. Een heerlijke tocht. En dan zien we de zonsopgang vanuit het meer. Prachtig. In stilte genieten. Aan de overkant nemen we maar eens weer de matattu en komen zoals gezegd halverwege de ochtend in Kisumu aan. De reis gaat over wat hobbelwegen maar verloopt onverwachts voorspoedig. In de Kenshop (internetcafe) nemen we een cola waarna we maar weer onze verhalen gaan verwerken op de computer.
De kinderen op het centrum zullen ons wel missen. Ze weten dat we een paar dagen weg zijn en vanavond worden we zeker met gejuig weer begroet. Het is elke keer een feest die kinderkopjes te zien en te horen. Wat missen ze veel. Onze kinderen hebben speelgoed in overvloed en daar is er niets. En dan is een bal meebrengen voor hun al heel fantastisch. Voetballen kunnen ze zelf niet maar de bal wegstoten wel en dat doen ze dan ook vol overgave. En het is tegelijkertijd een beetje therapie.
Bijna alle kinderen van het centrum gaan naar school. Een klein groepje blijft achter m.n. zij die nog maar een paar weken op het centrum zijn. Ter observatie? al merk ik daar niet zoveel van. Deze kinderen worden 's morgens bij elkaar in de therapie ruimte gezet met een paar blokken om mee te spelen en daar moeten ze het mee doen. Als we 's morgens bij hen komen, zitten of liggen ze een beetje te dutten. En dan is een beetje afleiding bieden fantastich. Met een spastisch jochie ga ik balletje over rollen. Als de bal een beetje uit de richting is gerold, gaat hij op zijn gat er achter aan, zo goed en zo kwaad als dat gaat, maar het lukt en vervolgens schuift hij weer naar zijn plek. We spelen zo een beetje. Ik zie Simon een autistisch jochie steeds kijken. Zou hij het ook leuk vinden? Hem er daarom ook bij gehaald. Hij lijkt schrikachtig en bang voor de bal dus hem er maar eerst gewoon even bij laten zitten. Na een poosje toch maar eens proberen of hij de bal kan en wil pakken. Het kost moeite maar na steeds weer proberen lukt het dan toch en de angst is iets minder.
Simon was me al eerder opgevallen. Hij lag tijdens mijn eerste dagen in Nyabondo veel op de mat te slapen. Op een gegeven moment ben ik er eens bij gaan zitten maar ik kreeg geen woord en hij durfde me nauwelijks aan te kijken. Na een paar dagen was er wat meer contact en heb ik geprobeerd of hij kan staan en jawel hoor. Hij kan lopen en hij had er zin in. Eerst schoorvoetend maar dat duurde maar even. Nu wil hij alleen maar lopen als hij me ziet. Jammergenoeg heeft hij daarbij wel een helpende hand nodig, maar misschien leert hij het de komende weken steeds beter. Deze week kwam hij zelfs ineens al kruipend uit zichzelf naar mij toe toen ik eraan kwam. Toch een beetje vertrouwen gewonnen? Eergisteren kroop hij 's morgens ineens uit zichzelf naar volwassenen, die in de therapieruimte zaten te wachten. Ik vroeg aan iemand van het centrum waarom hij dat deed. Volgens haar dacht Simon dat het zijn vader en moeder waren. Verdrietig hé.
Simon is volgens de papieren negen jaar maar hij lijkt maar vijf jaar. Door zijn autisme heeft hij veel moeite met contact maken. Hij durft nog maar moeizaam de ander aan te kijken. Simon praat niet maar door nonverbale communicatie kan hij wel laten weten wat hij wil. Hij heeft wel erg veel belangstelling voor de omgeving waar hij verblijft. Het is heerlijk om dit jongetje wat extra aandacht te geven. Onderweg tijdens het wandelen rusten we vaak even bij de grote kinderen. Tijdens een van deze momenten zat hij op mijn schoot en pakte mijn beide wangen vast en zat even dicht tegen me aan. Nou, daar doe je het toch voor.
Deze week zijn we naar de school van de kinderen geweest. Ook daar vinden ze het fantastich dat we er zijn. Op school zitten de kinderen die (nog) niets kunnen gewoon bij elkaar wat te spelen. Anderen zitten in groep 1 waar we erbij waren toen de meester hun probeerde sommen te leren. We zaten er gewoon bij in de klas. Leuk om dat mee te maken. Na een half uur kwam er een juffrouw die de kinderen iets vertelde over "The family" en toen..... kwam er niemand meer. De kids zaten maar gewoon te wachten en wij ook. Toen is Hennie maar even voor de klas gaan staan. Nou, ze vonden het geweldig. Later heb ik nog wat sommen op het bord gescheven en ze samen met de klas opgelost. Ook weer een mooie ervaring om hier te zijn. We zijn van plan om in ieder geval elke dinsdag naar de school te gaan.
Maandag gaan we met een jong afgestudeerde tandarts op pad. Zij werkt als vrijwilligster in het nabij gelegen ziekenhuis waar ze mensen met gebitsklachten behandeld. Maandag gaat ze de gebitten van de mensen in de omgeving van Kissi controleren. Zie het als een mobiele tandarts. Weer heel iets anders maar geweldig leuk. We komen zo bij de mensen thuis in hun eigen woonomgeving. Mooier kan het toch niet.
Tot zo ver maar eerst weer. Er is hier zo veel te beleven en er is zoveel te schrijven. Ik ben hier nog maar twee weken maar het lijkt zoveel langer. Gelukkig ligt er nog een lange tijd voor ons.
Voor allemaal heel veel groetjes en liefs Ineke
Wat geweldig dat er zoveel mensen een bericht achter hebben gelaten als reactie op mijn verhalen. Dat doet mij veel goed.
Inmiddels ben ik hier twee weken en het gaat uitstekend. Alles blijft heel bijzonder. We zijn vanmorgen in Kisumu aangekomen na een paar dagen toeren met de matattu rond het Victoriameer.
Een matattu is een personenbusje die ze volproppen met mensen om maar zoveel mogelijk geld te verdienen. Bij 19 anderen zaten wij samen in een hoekje gedrukt op de achterbank. Gewoon stil zitten en niet bewegen, dan lukt het wel. Gisteren was het nog gekker. Toen dachten we een taxi te nemen, maar die bleef ook net zo lang stilstaan tot die ook volgepropt zat. Schrik niet, ook met 12 mensen erin waarvan vier op de voorbank. Ja, ze weten hier op deze manier hun geld wel te verdienen. En voor ons, iets oncomfortabel maar het kost in onze beleving dan ook bijna niets.
Aangekomen op de plek van bestemming, het Victoriameer, zijn we bijna een bezienswaardigheid. Voordurend horen we achter ons 'mzungu's' (blanken). Maar de mensen zijn o zo vriendelijk en het is heerlijk te ervaren dat we gewoon rond kunnen lopen zonder dat ze iets van ons willen. En het is erg leuk hier. We lopen over een soort dam met aan weerskanten het water van het meer. Het is prachtig weer en we hebben voor het eerst een hempje met touwtje aan. Op het centrum moeten we er wat bedekter bijlopen anders wordt Zr.Ludevina boos. We maken een lange wandeling maar pas nadat we onze spullen naar ons slaapplekje voor die nacht hebben gebracht. Een eenvoudig onderkomen met schone bedden en zelfs een klamboe er boven. We zetten onze spullen weg en vertrekken weer. We lopen door dorpen en zien een kind met rotte tanden in de mond. De vader vraagt of wij iets kunnen doen. Ja, naar de tandarts in Nyabondo. Verder weten we het ook niet. Maar het is wel verdrietig. Het kind zal wel veel pijn hebben/krijgen. We zien vrouwen hun was doen in het meer. We zien mooie vogels in verschillende kleuren. We lopen over de markt en kijken of er nog iets voor ons bij is. We drinken een cola in een lokale tent. We zoeken de aanlegsteiger van de boot die ons de volgende dag naar de andere kant van het meer moet brengen. En....om zeven uur zoeken we een mooi plekje om de sunset te zien. En dan wordt het snel donker en spoeden we ons maar snel naar 'huis'. Het is voor buitenlanders niet goed om in het donker op straat te lopen. 's Avonds eten we een visje met wat rijst in een restaurantje. Het smaakt goed en we zijn gezond gebleven want dat is altijd maar afwachten als je zoiets doet.
De volgende morgen staan we al vroeg op om met de boot naar de andere kant van het meer te varen. Een heerlijke tocht. En dan zien we de zonsopgang vanuit het meer. Prachtig. In stilte genieten. Aan de overkant nemen we maar eens weer de matattu en komen zoals gezegd halverwege de ochtend in Kisumu aan. De reis gaat over wat hobbelwegen maar verloopt onverwachts voorspoedig. In de Kenshop (internetcafe) nemen we een cola waarna we maar weer onze verhalen gaan verwerken op de computer.
De kinderen op het centrum zullen ons wel missen. Ze weten dat we een paar dagen weg zijn en vanavond worden we zeker met gejuig weer begroet. Het is elke keer een feest die kinderkopjes te zien en te horen. Wat missen ze veel. Onze kinderen hebben speelgoed in overvloed en daar is er niets. En dan is een bal meebrengen voor hun al heel fantastisch. Voetballen kunnen ze zelf niet maar de bal wegstoten wel en dat doen ze dan ook vol overgave. En het is tegelijkertijd een beetje therapie.
Bijna alle kinderen van het centrum gaan naar school. Een klein groepje blijft achter m.n. zij die nog maar een paar weken op het centrum zijn. Ter observatie? al merk ik daar niet zoveel van. Deze kinderen worden 's morgens bij elkaar in de therapie ruimte gezet met een paar blokken om mee te spelen en daar moeten ze het mee doen. Als we 's morgens bij hen komen, zitten of liggen ze een beetje te dutten. En dan is een beetje afleiding bieden fantastich. Met een spastisch jochie ga ik balletje over rollen. Als de bal een beetje uit de richting is gerold, gaat hij op zijn gat er achter aan, zo goed en zo kwaad als dat gaat, maar het lukt en vervolgens schuift hij weer naar zijn plek. We spelen zo een beetje. Ik zie Simon een autistisch jochie steeds kijken. Zou hij het ook leuk vinden? Hem er daarom ook bij gehaald. Hij lijkt schrikachtig en bang voor de bal dus hem er maar eerst gewoon even bij laten zitten. Na een poosje toch maar eens proberen of hij de bal kan en wil pakken. Het kost moeite maar na steeds weer proberen lukt het dan toch en de angst is iets minder.
Simon was me al eerder opgevallen. Hij lag tijdens mijn eerste dagen in Nyabondo veel op de mat te slapen. Op een gegeven moment ben ik er eens bij gaan zitten maar ik kreeg geen woord en hij durfde me nauwelijks aan te kijken. Na een paar dagen was er wat meer contact en heb ik geprobeerd of hij kan staan en jawel hoor. Hij kan lopen en hij had er zin in. Eerst schoorvoetend maar dat duurde maar even. Nu wil hij alleen maar lopen als hij me ziet. Jammergenoeg heeft hij daarbij wel een helpende hand nodig, maar misschien leert hij het de komende weken steeds beter. Deze week kwam hij zelfs ineens al kruipend uit zichzelf naar mij toe toen ik eraan kwam. Toch een beetje vertrouwen gewonnen? Eergisteren kroop hij 's morgens ineens uit zichzelf naar volwassenen, die in de therapieruimte zaten te wachten. Ik vroeg aan iemand van het centrum waarom hij dat deed. Volgens haar dacht Simon dat het zijn vader en moeder waren. Verdrietig hé.
Simon is volgens de papieren negen jaar maar hij lijkt maar vijf jaar. Door zijn autisme heeft hij veel moeite met contact maken. Hij durft nog maar moeizaam de ander aan te kijken. Simon praat niet maar door nonverbale communicatie kan hij wel laten weten wat hij wil. Hij heeft wel erg veel belangstelling voor de omgeving waar hij verblijft. Het is heerlijk om dit jongetje wat extra aandacht te geven. Onderweg tijdens het wandelen rusten we vaak even bij de grote kinderen. Tijdens een van deze momenten zat hij op mijn schoot en pakte mijn beide wangen vast en zat even dicht tegen me aan. Nou, daar doe je het toch voor.
Deze week zijn we naar de school van de kinderen geweest. Ook daar vinden ze het fantastich dat we er zijn. Op school zitten de kinderen die (nog) niets kunnen gewoon bij elkaar wat te spelen. Anderen zitten in groep 1 waar we erbij waren toen de meester hun probeerde sommen te leren. We zaten er gewoon bij in de klas. Leuk om dat mee te maken. Na een half uur kwam er een juffrouw die de kinderen iets vertelde over "The family" en toen..... kwam er niemand meer. De kids zaten maar gewoon te wachten en wij ook. Toen is Hennie maar even voor de klas gaan staan. Nou, ze vonden het geweldig. Later heb ik nog wat sommen op het bord gescheven en ze samen met de klas opgelost. Ook weer een mooie ervaring om hier te zijn. We zijn van plan om in ieder geval elke dinsdag naar de school te gaan.
Maandag gaan we met een jong afgestudeerde tandarts op pad. Zij werkt als vrijwilligster in het nabij gelegen ziekenhuis waar ze mensen met gebitsklachten behandeld. Maandag gaat ze de gebitten van de mensen in de omgeving van Kissi controleren. Zie het als een mobiele tandarts. Weer heel iets anders maar geweldig leuk. We komen zo bij de mensen thuis in hun eigen woonomgeving. Mooier kan het toch niet.
Tot zo ver maar eerst weer. Er is hier zo veel te beleven en er is zoveel te schrijven. Ik ben hier nog maar twee weken maar het lijkt zoveel langer. Gelukkig ligt er nog een lange tijd voor ons.
Voor allemaal heel veel groetjes en liefs Ineke
-
20 Februari 2009 - 08:13
Mien, Marja En Wim:
Ha Ineke, de verhalenbundel raakt al goed gevuld. Volgens mij hebben dagen daar minstens 48 uur. Wat een tegenstelling met wat kinderen aldaar beleven. Zij beperken de duur van een dag blijkbaar tot het hoognodige.
In alles merken we dat het begrip 'ervaring opdoen' een kernwoord is in het onderwijs aldaar. Hebben ze daar geen ideeën over teacher-free onderwijs. Er zijn daar best concepten voor te ontwikkelen. In alles moet het natuurlijk wel hun idee blijven.
Hebben ze daar ook werkplaatsen om dingen van natuurlijk materiaal te maken?
Misschien hebben andere lezers ook wel ideeën hierover en kun jij met onze ideeën daar wat doen. Onderwijs is tenslotte geen doel op zich maar een ervaringsplaats als experimenteerplaats voor je plaats in de maatschappij; zelfs als die plek uitzichtsloos lijkt door handicap of beperking.
Hou je taai! -
20 Februari 2009 - 11:12
Janneke:
Hallo Ineke
Mooi om te lezen hoe fijn je het daar vind.
Het is toch wel erg dankbaar werk en zeker als je dan ook ziet dat je het vertrouwen wint van kinderen die bijna geen contact met iemand hebben.
Ik wil je het laatste nieuws over het koor ook niet onthouden. Vanmorgen kregen we nl. een telefoontje dat Sientje Pijffers is overleden Ze wordt dinsdag begraven en we moeten daar waarschijnlijk ook zingen.
Ook al ben je ver weg en een tijdje niet op het koor, toch vind ik dat jij dat ook even moet weten.
Ik wens je de komende tijd nog een hele fijne tijd toe en hoop dat je daar nog veel goed werk mag en kan doen.
Hartelijke groeten,
Janneke Dannenberg -
20 Februari 2009 - 17:51
Ronald V. D. Houten:
Lieve Ineke,
Wat geweldig dat ook jij nu voor de klas staat! Komen er ook boeken aan te pas? Krijgen ze van meer mensen les? Ik neem aan dat je met een schoolbord en krijtjes werkt? Internet werkt trouwens goed; het lukt je in elk geval je boodschap naar ons toe te sturen! Wij hebben deze week voorjaarsvakantie met vrij koud en vaak somber weer. Maar niet getreurd: donderdag bezochten we de Kunsthal in Rotterdam, waar een tentoonstelling was over de Oudheid. Verder
hebben we familiebezoekjes afgelegd op die dag en de dag ervoor. En vandaag hebben we een fietstocht (een fiets ????, pardon?) besproken voor van de zomer in Toscane. Kan het contrast groter? Onze wereld hier is nu al heel ver weg voor je! Ik ben benieuwd naar je nieuwe verhalen en vorderingen van de kinderen, veel liefs en tot schrijfs, Ronald. -
21 Februari 2009 - 03:25
Ilse:
Hoi Ineke,
wat schrijf je mooie verhalen! Fijn dat je goed terecht gekomen bent en ik hoop dat het met je heup de goede kant opgaat.
Fijn dat je echt wat kunt betekenen voor de kinderen daar!
Ben benieuwd naar je volgende verhalen.
Liefs Ilse -
21 Februari 2009 - 11:36
Marianne Van Beek:
Hoi Ineke
Fijn, dat je het zo naar je zin hebt en zoveel aandacht en liefde aan de kinderen kunt geven. Leuk om te lezen hoe je langzaam Simon's vertrouwen weet te wekken. Het is fijn om te geven, maar nog fijner om te ontvangen!
Jij maakt veel mee, hier gaat alles zo z'n gangetje. Tot schrijfs, liefs van Cees en Marianne
hier -
22 Februari 2009 - 10:57
Hetty Woltersom:
Hallo Ineke,
Wat mooi om te lezen hoe het jou daar gaat en wat je allemaal beleefd,echt een hele andere wereld,niet met hier te vergelijken.
Heel veel goeds gewenst ook voor Hennie, ik lees de verdere belevenissen wel weer.
Hartelijke groet:Hetty Woltersom ("Looft den Heer")
-
22 Februari 2009 - 17:29
Monique B:
Heee Ineke
Wat leuk om je verhalen te lezen!
En wat beleef en doe je veel!
Ik ben blij dat het weer goed gaat met je heup!
Ik wens je nog veel plezier en succes daar!
Ik ben benieuwd naar je volgende belevenissen!
Liefs Monique B. -
23 Februari 2009 - 11:50
Kees En Johanna:
Ineke,
Fijn om te lezen hoe je daar naar je zin hebt. Geweldig om zo wat te kunnen betekenen voor anderen. Ik heb net je verslag uitgeprint voor papa en mama, kunnen die ook lezen hoe het je gaat.
Hartelijke groeten en tot een volgende keer.
Kees en Johanna -
23 Februari 2009 - 12:18
Iet Haarhuis:
Wat een mooi verslag. Fijn dat je het zo naar je zin hebt. Mooi ook dat de kinderen genieten. Als je terug bent wil ik graag alles van je horen. Lieve groeten, Iet en Marinus -
23 Februari 2009 - 15:05
Stijntje Ter Harmsel:
Dag Ineke, we worden goed op de hoogte gehouden van je dagelijkse belevenissen, erg mooi om te lezen, het is of wij je horen praten. Doe Hennie en de kinderen de groeten uit Holland; hier is het koud en nat.
Groeten van ons allemaal.
Stijntje. -
24 Februari 2009 - 09:21
Saskia Dierink:
Ineke
zo als ik uit je verhalen kan opmaken heb je het geweldig naar je zin. Prachtig wat je daar allemaal voor die kinderen en mensen betekent. Ik wens je nog een fantastische tijd toe en kijk uit naar je volgende reisverhalen.
groeten
Saskia Dierink -
24 Februari 2009 - 20:11
Marjan Salomons:
Hoi Ineke,
Overweldigend wat je allemaal schrijft. Wat hebben we het hier in Nederland goed ....
Fijn dat er mensen zijn zoals jij die hun tijd, kennis, energie en warmte willen geven aan deze kinderen die het zo hard nodig hebben!
Wat zullen ze je daar straks weer missen. Nog maar even niet aan denken dus ....
Ik kijk alweer uit naar je volgende verhaal!
Groetjes van hier. -
25 Februari 2009 - 12:01
Christa En Mark:
Hoi Ineke,
Het valt me nog mee dat je geen kippen en geiten in de bus bent tegen gekomen. (hihi)
Leuk om wat te lezen. Heel veel succes nog verder en geniet.....
Zegen,
Mark en Christa
Bondokids
-
06 Maart 2009 - 10:06
Roelof Mensink:
hallo Ineke,
we kennen elkaar niet en toch......
ik kreeg een en ander doorgestuurd, zie het verhaal en ben vol bewondering voor wat je mag doen voor je medemens. Als ik de foto's zie komt het allemaal zo naar je toe, wat zijn we toch rijk hier in Holland, schande dat we ook nog durven klagen.....
Sterkte bij je arbeid, vooral de zegen van God erbij, die heb je nodig, Die mag en wil je ondersteunen !!
Met hart. groet en schouderklop....Roelof Mensink
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
