Avondritueel.
Door: Ineke
Blijf op de hoogte en volg Ineke
26 Februari 2009 | Kenia, Kisumu
Hoi,
Daar ben ik weer. Zr. Ludovina is er nog niet dus ik ga maar verder.
Alle kinderen krijgen twee keer per dag warm eten. Vanavond staat er ughali en bonen op het menu. Ughali is een brij van maismail en water en het smaakt nergens naar. Alle Kenianen blijken er toch gek op te zijn. Een Keniaan kan en wil geen dag zonder. Bruine bonen worden hier ook vaak gegeten. Al een paar keer hebben we 's morgens geholpen met het sorteren van de droge bonen. D.w.z. de kapotte, de steentjes, andere rommel en zelfs kleine beestjes eruit halen.
Maar de kinderen gaan eten. Allemaal krijgen ze een bord vol. Waar laten ze het en dat twee keer daags. En de kids zijn echt niet te dik. De kleintjes eten gezamelijk zittend op een rieten mat. Allemaal redden ze zichzelf en ze eten met de handen vanaf een metalen bord. Ook de spastische kinderen waarvan je zou verwachten dat ze hulp nodig hebben. Sommigen, die het echt zelf niet kunnen, worden geholpen door andere kinderen. Bestek wordt niet gebruikt, ook niet door de volwassenen. Het wordt een heerlijke knoeipartij zoals te voorzien. Veel eten valt naast het bord of komt op de kleren terecht. Het is allemaal niet erg en na het eten krijgen de handjes en het gezicht een wasbeurt. Trouwens, ook voor het eten zijn de handen van de kids gewassen. We zien de kinderen zichtbaar genieten en alle borden gaan leeg. Laat het dan maar een beetje een knoeipartij zijn.
Na het eten duurt het niet lang meer of ze gaan naar bed. Wanneer wij ons eigen maaltje hebbben gehad en terugkomen zit het merendeel in de slaapzaal al op ons te wachten.
De jongens en meisjes slapen gescheiden. De slaapzalen stellen niet veel voor. De bedden staan allemaal tegen elkaar aan en er is geen privacy. Boven de bedden is een plank bevestigd voor de weinige persoonlijke eigendommen. Soms worden deze spullen ook in de rugtas voor school bewaard. De grote kinderen bezitten vaak een metalen kist waar ze hun kleren en spullen in kunnen bewaren. De kinderen hebben weinig eigen kleding zo het lijkt. De meesten dragen kleding van het centrum en alles wordt door elkaar heen gedragen. Zo kan het voorkomen dat op een zondag alle meiden allemaal een blauwe bloemetjesjurk dragen. Jurken die gemaakt zijn op het centrum.
We zijn ondertussen bij de kleine jongens. Sommigen zitten zonder kleren aan op de grond. Anderen hebben alleen maar een T-shirt aan. Maar dat geeft niet. Het is nog warm genoeg. Het deert ons niet. We beginnen gewoon aan het avondritueel d.w.z verhalen vertellen en liedjes zingen. De 'moeders' vinden het prima. Een paar liggen al in bed. Anderen klimmen voor zover mogelijk op onze schoot en willen allemaal een plekje in onze nabijheid bemachtigen. Dan zitten ze allemaal rondom ons met opgeheven en verwachtingsvolle gezichten. Een paar beginnen al te zingen maar zover is het nog niet. Eerst gaat Hennie vertellen uit een kleuterbijbel over Adam en Eva, Noach, de Ark en de dieren. Telkens de zelfde verhalen en vaak weten ze al precies wat er komt. Er staan mooie platen bij waar ze dol op zijn. En dan toch zingen. Jawel, Nederlandse liedjes zoals 'Vader Jacob' en 'Van voor naar achteren'. Ook een aantal Christelijke liedjes zoals 'Read your Bijbel' passeren de revue. Elke avond vinden ze het weer prachtig. Er zijn ook kinderen die om welke reden dan ook niet kunnen zingen. Sommigen zingen erg gebrekkig en anderen zijn bijna niet te verstaan. Maar allemaal zie je genieten. Maar ook aan het zingen komt een eind. Allemaal even een aai over de bol, een knuffel en dan kunnen de 'moeders' ze in bed leggen. God night, good night roepen ze om de beurt. Wij stappen over een wirwar van armen en benen heen om naar de kleine meisjes te gaan.
Daar worden we zo mogelijk nog enthousiaster verwelkomt. Hetzelfde ritueel, vechten om een plek, veel plezier, zingen vertellen enz. Ann, een stil meisje moeten we er echt even bij betrekken. Ze is hier nog niet zo lang en heeft nog een beetje heimwee. Toch komt er geleidelijk aan een lach op haar gezicht. Ook hier is het even knuffeltijd. Op een gegeven moment lig ik even languit en voel dat een van de kinderhoofdjes op mijn borst komt rusten en een ander op mijn buik. Weer een ander kind is nieuwsgierig naar mijn haar en woelt daar even lekker in. Ook de kwabben onder mijn armen zijn nieuw voor hen en moeten even aangeraakt, evenals de pukkeltjes en plekjes op mijn huid die hen vreemd voorkomen. Laat ze maar lekker vrij zijn. Voor hen zijn we toch mensen van een andere planeet.
En dan na het zingen...gaan alle jurken uit. Alle onderbroekjes zijn al uit. Dat zal 'de moeder' wel gedaan hebbben. Maar de jurken zijn voor ons. Opnieuw...wat een feest. Allemaal willen ze als eerste. En sommige jurken zitten toch wel een beetje (te) krap. Het vergt soms enige handigheid om ze uit te krijgen. Hier en daar is er soms wat gekraak maar het lukt. En dan zitten al die meiden in hun nakie op de bedden. Een ponnetje en onderbroekje krijgen ze niet aan. Dat scheelt weer. Ze slapen op een laken en onder een dunne deken. Wel moeten de meiden nog naar hun eigen bed gebracht worden. Soms twee in een éénpersoonsbed. En ze vinden het natuurlijk het mooist dat wij hun daar naar toe tillen. Normaal moeten ze al kruipend en schuivend hun bed opzoeken. Maar ach.. wij zijn er voor hun en het is o zo leuk om op deze manier met ze bezig te zijn. Onze ruggen krijgen het hierdoor wel een beetje zwaar te verduren maar gelukkig zijn de kids niet al te zwaar.
En als laatste nog het feest van 'allemaal onder de klamboe'. Over alle bedden gaan klamboe's om de vliegen en muggen te weren. Het kost enige moeite om ze allemaal op de juiste manier in te stoppen. En hiermee weten de meiden nog heerlijk wat tijd te rekken. En dan, toch.....onder de klamboe's door nog even een laatste knuffel, een laatste aai over de bol. Welterusten en good night roepend gaan op weg naar de groten, de meisjes in een happy moed achterlatend.
Dit is het dan voor deze keer. Het werd toch een lang verhaal. Volgende keer probeer ik wat te schrijven over de workshop, waar jonge meiden een vak leren zodat ze zich later beter in de maatschappij kunnen redden.
Volgende week komt Flying Docters op het centrum. Dat zal ook een hele ervaring worden.
Lieve mensen. Allemaal heel veel groetjes van mij en tot een volgende keer.
Dag ineke
Daar ben ik weer. Zr. Ludovina is er nog niet dus ik ga maar verder.
Alle kinderen krijgen twee keer per dag warm eten. Vanavond staat er ughali en bonen op het menu. Ughali is een brij van maismail en water en het smaakt nergens naar. Alle Kenianen blijken er toch gek op te zijn. Een Keniaan kan en wil geen dag zonder. Bruine bonen worden hier ook vaak gegeten. Al een paar keer hebben we 's morgens geholpen met het sorteren van de droge bonen. D.w.z. de kapotte, de steentjes, andere rommel en zelfs kleine beestjes eruit halen.
Maar de kinderen gaan eten. Allemaal krijgen ze een bord vol. Waar laten ze het en dat twee keer daags. En de kids zijn echt niet te dik. De kleintjes eten gezamelijk zittend op een rieten mat. Allemaal redden ze zichzelf en ze eten met de handen vanaf een metalen bord. Ook de spastische kinderen waarvan je zou verwachten dat ze hulp nodig hebben. Sommigen, die het echt zelf niet kunnen, worden geholpen door andere kinderen. Bestek wordt niet gebruikt, ook niet door de volwassenen. Het wordt een heerlijke knoeipartij zoals te voorzien. Veel eten valt naast het bord of komt op de kleren terecht. Het is allemaal niet erg en na het eten krijgen de handjes en het gezicht een wasbeurt. Trouwens, ook voor het eten zijn de handen van de kids gewassen. We zien de kinderen zichtbaar genieten en alle borden gaan leeg. Laat het dan maar een beetje een knoeipartij zijn.
Na het eten duurt het niet lang meer of ze gaan naar bed. Wanneer wij ons eigen maaltje hebbben gehad en terugkomen zit het merendeel in de slaapzaal al op ons te wachten.
De jongens en meisjes slapen gescheiden. De slaapzalen stellen niet veel voor. De bedden staan allemaal tegen elkaar aan en er is geen privacy. Boven de bedden is een plank bevestigd voor de weinige persoonlijke eigendommen. Soms worden deze spullen ook in de rugtas voor school bewaard. De grote kinderen bezitten vaak een metalen kist waar ze hun kleren en spullen in kunnen bewaren. De kinderen hebben weinig eigen kleding zo het lijkt. De meesten dragen kleding van het centrum en alles wordt door elkaar heen gedragen. Zo kan het voorkomen dat op een zondag alle meiden allemaal een blauwe bloemetjesjurk dragen. Jurken die gemaakt zijn op het centrum.
We zijn ondertussen bij de kleine jongens. Sommigen zitten zonder kleren aan op de grond. Anderen hebben alleen maar een T-shirt aan. Maar dat geeft niet. Het is nog warm genoeg. Het deert ons niet. We beginnen gewoon aan het avondritueel d.w.z verhalen vertellen en liedjes zingen. De 'moeders' vinden het prima. Een paar liggen al in bed. Anderen klimmen voor zover mogelijk op onze schoot en willen allemaal een plekje in onze nabijheid bemachtigen. Dan zitten ze allemaal rondom ons met opgeheven en verwachtingsvolle gezichten. Een paar beginnen al te zingen maar zover is het nog niet. Eerst gaat Hennie vertellen uit een kleuterbijbel over Adam en Eva, Noach, de Ark en de dieren. Telkens de zelfde verhalen en vaak weten ze al precies wat er komt. Er staan mooie platen bij waar ze dol op zijn. En dan toch zingen. Jawel, Nederlandse liedjes zoals 'Vader Jacob' en 'Van voor naar achteren'. Ook een aantal Christelijke liedjes zoals 'Read your Bijbel' passeren de revue. Elke avond vinden ze het weer prachtig. Er zijn ook kinderen die om welke reden dan ook niet kunnen zingen. Sommigen zingen erg gebrekkig en anderen zijn bijna niet te verstaan. Maar allemaal zie je genieten. Maar ook aan het zingen komt een eind. Allemaal even een aai over de bol, een knuffel en dan kunnen de 'moeders' ze in bed leggen. God night, good night roepen ze om de beurt. Wij stappen over een wirwar van armen en benen heen om naar de kleine meisjes te gaan.
Daar worden we zo mogelijk nog enthousiaster verwelkomt. Hetzelfde ritueel, vechten om een plek, veel plezier, zingen vertellen enz. Ann, een stil meisje moeten we er echt even bij betrekken. Ze is hier nog niet zo lang en heeft nog een beetje heimwee. Toch komt er geleidelijk aan een lach op haar gezicht. Ook hier is het even knuffeltijd. Op een gegeven moment lig ik even languit en voel dat een van de kinderhoofdjes op mijn borst komt rusten en een ander op mijn buik. Weer een ander kind is nieuwsgierig naar mijn haar en woelt daar even lekker in. Ook de kwabben onder mijn armen zijn nieuw voor hen en moeten even aangeraakt, evenals de pukkeltjes en plekjes op mijn huid die hen vreemd voorkomen. Laat ze maar lekker vrij zijn. Voor hen zijn we toch mensen van een andere planeet.
En dan na het zingen...gaan alle jurken uit. Alle onderbroekjes zijn al uit. Dat zal 'de moeder' wel gedaan hebbben. Maar de jurken zijn voor ons. Opnieuw...wat een feest. Allemaal willen ze als eerste. En sommige jurken zitten toch wel een beetje (te) krap. Het vergt soms enige handigheid om ze uit te krijgen. Hier en daar is er soms wat gekraak maar het lukt. En dan zitten al die meiden in hun nakie op de bedden. Een ponnetje en onderbroekje krijgen ze niet aan. Dat scheelt weer. Ze slapen op een laken en onder een dunne deken. Wel moeten de meiden nog naar hun eigen bed gebracht worden. Soms twee in een éénpersoonsbed. En ze vinden het natuurlijk het mooist dat wij hun daar naar toe tillen. Normaal moeten ze al kruipend en schuivend hun bed opzoeken. Maar ach.. wij zijn er voor hun en het is o zo leuk om op deze manier met ze bezig te zijn. Onze ruggen krijgen het hierdoor wel een beetje zwaar te verduren maar gelukkig zijn de kids niet al te zwaar.
En als laatste nog het feest van 'allemaal onder de klamboe'. Over alle bedden gaan klamboe's om de vliegen en muggen te weren. Het kost enige moeite om ze allemaal op de juiste manier in te stoppen. En hiermee weten de meiden nog heerlijk wat tijd te rekken. En dan, toch.....onder de klamboe's door nog even een laatste knuffel, een laatste aai over de bol. Welterusten en good night roepend gaan op weg naar de groten, de meisjes in een happy moed achterlatend.
Dit is het dan voor deze keer. Het werd toch een lang verhaal. Volgende keer probeer ik wat te schrijven over de workshop, waar jonge meiden een vak leren zodat ze zich later beter in de maatschappij kunnen redden.
Volgende week komt Flying Docters op het centrum. Dat zal ook een hele ervaring worden.
Lieve mensen. Allemaal heel veel groetjes van mij en tot een volgende keer.
Dag ineke
-
26 Februari 2009 - 11:27
Lien Poorterman:
Wat een geweldige verhalen! Zo te lezen geniet je enorm van alles. Hier in Almelo is het op dit moment nogal saai. Veel griep etc. We hebben behoefte aan zon. Dag Ineke! -
26 Februari 2009 - 12:18
Marjan Salomons:
Wat een heerlijk verhaal om te lezen wanneer je net van je werk komt.
Hier boze mensen omdat de soep te heet was (??!!) en daar zoveel plezier om iets simpels als het zingen van een lied of het krijgen van een knuffel. He ... even het hoofd leeg en je verplaatsen in de situatie bij jou in Kenia geeft weer een goed gevoel!
Houd ons op de hoogte! -
26 Februari 2009 - 14:04
Marry V.d. Wetering:
Hallo Ineke,
Wat fijn om te lezen dat je er zo van geniet!
We volgen met aandacht je verslag.
Wat een dankbaar werk, straks wil je er niet meer weg.
Die auto`s vol deed mij aan Ecuador denken, daar zijn ze ook arm, maar gauw tevreden.
Geniet van de tijd die je daar bent, je betekent vast al heel veel voor die kids.
Gods nabijheid toegewenst.
Hartelijke groeten ook namens Roelof
Marry. -
26 Februari 2009 - 23:15
Minie Maneschijn:
hallo ineke,
ik begrijp dat wij in een heel andere wereld leven hier! wij hebben het hier erg goed al praten we steeds over een economische crises.
prachtig dat je dit werk allemaal kunt doen. als je straks terug bent horen we graag alle verhalen en kijken we graag naar al je mooie foto`s die je gemaakt hebt.
geniet van alles wat je daar kunt doen.
groetjes
minie maneschijn -
27 Februari 2009 - 02:54
Marieke Willems:
Hoi Ineke,
Wat een prachtige verhalen, erg leuk om te lezen! Echt super dat je daar zoveel kan betekenen en dat ze blij zijn met kleine dingen!
Fijn dat het met je heup ook redelijk goed gaat!
Geniet er nog van!!
Groetjes Marieke -
27 Februari 2009 - 03:37
Ellen Kampman:
Hoi Ineke
Wat fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt. Zo te lezen zijn het niet alleen de kinderen die genieten.
Gelukkig gaat het ook goed met je heup.
Geniet er nog van.
Groetjes Ellen -
27 Februari 2009 - 11:01
Ina:
wow je kunt wel een boek gaan schrijven.leuk die verhalen. liefs ina -
27 Februari 2009 - 21:07
Inge Stobbelaar:
Lieve Ineke,
Wat heb je al veel meegemaakt de afgelopen weken. Je hebt al je ervaringen tot nu toe indrukwekkend beschreven.Fijn om te lezen dat je zelf ontzettend geniet van alle reacties die je van de kinderen krijgt.
Groetjes inge -
28 Februari 2009 - 11:17
Jolande Sanderman:
Hallo Ineke,wat ontzettend mooi om zoveel liefde te geven aan kinderen die het zo nodig hebben.Gods zegen toegewensten de hartelijke groeten vanuit de Esweg Wierden -
28 Februari 2009 - 11:31
Saskia:
Hoi Ineke,
Ik had al het een en ander gelezen over je avontuur,enbegrijp dat je het er naar je zin hebt.
Fijn dat de kinderen zo kunnen genieten van wat je allemaal doet voor ze.
Blijf er nog van genieten,hier loopt en draaid alles door, straks rij ik even in je auto.
Vele goetjes uit het trieste Almelo.
Saskia. -
01 Maart 2009 - 19:37
Stien:
Hallo Ineke
leuk al die verhalen, fijn dat je zelf zo kunt genieten en dat de kinderen het zo fijn vinden dat jullie er zijn, ik ben bijna jaloers op al je verhalen,gelukkig gaat het verder ook goed met je, geniet er maar van en verwen de kinderen met verhalen en aandacht. -
02 Maart 2009 - 09:28
Iet En Marinus:
Hallo Ineke,
Fijn dat het zo goed met je gaat. Ben benieuwd naar je verhaal over de flying docters. Dat is voor ons iets van tv. Leuk dat je dat in het echt kunt meemaken. Ook mooi dat de kinderen ervan genieten. We wachten met spanning op je volgende verslag.
Groetjes Iet en Marinus Haarhuis -
03 Maart 2009 - 03:11
Esther Jannink:
Wat maak jij wat mee daar zeg!
Erg bijzonder om te lezen allemaal. Ik hoop dat je er erg van kunt genieten en heel erg veel voor de kindertjes kunt betekenen daar. Hier ben ik eigelijk wel van overtuigd. Jou verhalen zetten je wel even weer met beide benen op de grond. Wat hebben onze kinderen het dan goed in nederland.
Ik hoop dat het met je heup ook weer een stuk beter gaat.
Nou nog heel veel plezier en groeten uit Almelo -
03 Maart 2009 - 20:25
Ilse Wijlens:
Hoi Ineke,
wauw wat bijzonder! Wat een ervaring om die kinderen met eigenlijk heel weinig heel veel te kunnen geven.
Ben ook benieuwd wat je hebt kunnen kopen voor de kinderen.
Geniet ervan en tot je volgende verhaal.
Liefs ilse -
04 Maart 2009 - 19:53
Miny Zandbergen:
Hallo Ineke
Hoe gaat het daar zo te lezen bevalt het aardig goed.Ik vind het heel knap van je,wat een onderneming,maar ik denk dat je er ook heel wat van opsteekt.Wij zijn terug van het kuuroord vandaar dat het zolang duurde voor ik reageerde.
Wij wensen je nog een gezegende tijd toe,en ik laat gauw weer wat van me horen
Hartelijke groeten van Jan en Miny Zandbergen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
