De eerste ontmoetingen.
Door: Ineke
Blijf op de hoogte en volg Ineke
13 Februari 2009 | Kenia, Kisumu
Hallo allemaal,
Ik ga gewoon verder bij waar ik eindigde.
Zondagmorgen, vroeg op staan, koffer uitpakken, de gekregen kaarten ophangen, mijn kamer een beetje 'eigen' maken, nog even samen koffie drinken en dan eindelijk rond elf uur naar de kinderen.
En waar moet ik nu beginnen. Al die indrukken die ik op deed, het zijn er zo veel. Het is heerlijk om met ze bezig te zijn. Ze juichen als je er aan komt en zijn niet tevreden als ze geen aandacht krijgen. Het is maar even en er zitten er een paar bij me op schoot en aan weerskanten naast me willen ze allemaal zitten. En de snelsten winnen dan. Want door hun handicap zijn ze over het algemeen niet zo snel. Het merendeel van hen kan niet zelfstandig lopen. Ze lopen dan wel met krukken, maar dat gaat ook moeizaam. Een deel kan niet zelfstandig staan. Ze verplaatsen zich dan maar al schuivelend op de billen voort. Weer anderen hebben geen zitbalans en brengen de dag voor een deel liggend door. Er zijn kinderen met aangeboren afwijkingen, autische kinderen en spastisch jongens en meisjes. Er verblijven er veel. Ze zijn opgedeeld in vier groepen n.l. de grote jongens/grote meisjes en de kleine jongens/kleine meisjes. Elke groep bestaat uit ongeveer 25 kinderen en bij elke groep hoort een 'moeder' die voor ze zorgt en alles voor ze moet doen. Hen helpen met opstaan, wassen, eten, drinken, kleden en naar bed gaan. Een enorme dagtaak. En daar tussen door schoonmaken, kleding wassen, bedden verschonen en nog veel meer. Voor de kinderen echte aandacht geven blijft er nauwelijks tijd over. De groepen met de kleine kinderen vind ik heel erg geweldig. Ze zijn heel aandoenlijk, 'kruipen helemaal in je' en vragen zo om een beetje liefde en aandacht. Sommigen kunnen niet praten en anderen alleen hun eigen taal. Een enkele kleine kan een woordje engels.
En wat doen we hier zoal. We proberen vooral de kinderen wat aandacht, afleiding en gezelligheid te bieden. We zingen met ze en leren ze Nederlandse liedjes zoals: 'Een twee drie vier', Hoedje van' en 'Vader Jacob'. We kleuren met ze. Doen spelletjes met ze en wat kunnen met name de oudere kinderen dan fanatiek zijn. Maar ook heb ik al met het eten van de kinderen geholpen. Sommigen moeten geholpen worden en de rest eet gewoon zittend op de grond met de handen. Stoelen hebben ze voor de kleinen niet. Dit zou bij ons niet voorkomen.
We maken ons eigen programma. Mogen zelf weten wat we met de kinderen gaan doen en wanneer. Op zich wel prettig. We kunnen gewoon onze eigen tijd indelen.
Overdag gaan de kinderen naar school. Een paar kinderen blijven op het centrum met name zij die hier net zijn. Ze worden dan een periode geobserveerd. Gistermorgen zijn we bij hen geweest. Dat was zo leuk. Er zijn er dan maar een paar. Gelijk al spelenderwijs wat therapie gegeven. Eerst met een kind en later met drie kinderen balletje over gespeeld. Aldoende merk je dan dat ze steeds meer bewegingen maken en waar aanvankelijk geen interessse leek te zijn wordt toch ineens tegen de bal aan gestoten. Een jongetje ging steeds verder achteruit zitten om de bal steeds verder weg te kunnen rollen. Heel erg leuk om te zien. En wat hadden ze een plezier.
Gisteravond was ik nog even voor het slapen gaan bij de kleine meisjes. Een beetje zingen maar ik begon moe te worden van de hele dag bezig zijn. Ik deed toen net of ik in slaap viel met natuurlijk wat luidruchtig snurken. Nou je had ze moeten horen. Wat hadden ze een pret. Ze begonnen op me te timmeren met hun handjes en een liedje in hun eigen taal te zingen. En dan die gezichten toen ik ineens weer 'wakker' werd. Er ging een gejuich op van hier tot Tokio. Wat kun je die kinders met niets een beetje blij maken. Ze komen zoveel aandacht te kort al zien wij wel dat ze het op het centrum voor Keniaanse begrippen ook goed hebbben.
Tot zover maar eerst. Volgende week maar weer verder. Vanmorgen zijn we meegelift met James, de chauffeur van het Nyabondocentrum. Hij moest in Kisumu zijn. Dat kwam ons goed uit, want we wilden wat boodschappen doen en dit verhaal schrijven. In Nyabondo zelf kunnen we helaas niet internetten dus zijn we afhankelijk van het internetcafe in de grote stad.
Maar nu zijn jullie een beetje op de hoogte. Bedankt voor al jullie reactie's.
Voor mijn collega's. Jullie hebben het niet zo druk he! Beetje in de nachtdienst achter internet kruipen. Kom maar op met jullie reactie's. Ik vind het alleen maar leuk.
Nog even mijn heup. Ben nog steeds met de anti-biotica kuur aan het slikken en tevens brufen. Soms voel ik het nog, maar het slapen gaat weer goed en of er nog koorts in het spel is, is voor mij ook een vraag. Heb het niet meer gemeten sinds ik weg ben. Mijn gevoel zegt van niet. Daar hou ik het maar bij.
Nou lieve allemaal. Tot een volgende keer en heel veel groetjes vanuit een warm, warm, warm Kenia.
Ineke
Ik ga gewoon verder bij waar ik eindigde.
Zondagmorgen, vroeg op staan, koffer uitpakken, de gekregen kaarten ophangen, mijn kamer een beetje 'eigen' maken, nog even samen koffie drinken en dan eindelijk rond elf uur naar de kinderen.
En waar moet ik nu beginnen. Al die indrukken die ik op deed, het zijn er zo veel. Het is heerlijk om met ze bezig te zijn. Ze juichen als je er aan komt en zijn niet tevreden als ze geen aandacht krijgen. Het is maar even en er zitten er een paar bij me op schoot en aan weerskanten naast me willen ze allemaal zitten. En de snelsten winnen dan. Want door hun handicap zijn ze over het algemeen niet zo snel. Het merendeel van hen kan niet zelfstandig lopen. Ze lopen dan wel met krukken, maar dat gaat ook moeizaam. Een deel kan niet zelfstandig staan. Ze verplaatsen zich dan maar al schuivelend op de billen voort. Weer anderen hebben geen zitbalans en brengen de dag voor een deel liggend door. Er zijn kinderen met aangeboren afwijkingen, autische kinderen en spastisch jongens en meisjes. Er verblijven er veel. Ze zijn opgedeeld in vier groepen n.l. de grote jongens/grote meisjes en de kleine jongens/kleine meisjes. Elke groep bestaat uit ongeveer 25 kinderen en bij elke groep hoort een 'moeder' die voor ze zorgt en alles voor ze moet doen. Hen helpen met opstaan, wassen, eten, drinken, kleden en naar bed gaan. Een enorme dagtaak. En daar tussen door schoonmaken, kleding wassen, bedden verschonen en nog veel meer. Voor de kinderen echte aandacht geven blijft er nauwelijks tijd over. De groepen met de kleine kinderen vind ik heel erg geweldig. Ze zijn heel aandoenlijk, 'kruipen helemaal in je' en vragen zo om een beetje liefde en aandacht. Sommigen kunnen niet praten en anderen alleen hun eigen taal. Een enkele kleine kan een woordje engels.
En wat doen we hier zoal. We proberen vooral de kinderen wat aandacht, afleiding en gezelligheid te bieden. We zingen met ze en leren ze Nederlandse liedjes zoals: 'Een twee drie vier', Hoedje van' en 'Vader Jacob'. We kleuren met ze. Doen spelletjes met ze en wat kunnen met name de oudere kinderen dan fanatiek zijn. Maar ook heb ik al met het eten van de kinderen geholpen. Sommigen moeten geholpen worden en de rest eet gewoon zittend op de grond met de handen. Stoelen hebben ze voor de kleinen niet. Dit zou bij ons niet voorkomen.
We maken ons eigen programma. Mogen zelf weten wat we met de kinderen gaan doen en wanneer. Op zich wel prettig. We kunnen gewoon onze eigen tijd indelen.
Overdag gaan de kinderen naar school. Een paar kinderen blijven op het centrum met name zij die hier net zijn. Ze worden dan een periode geobserveerd. Gistermorgen zijn we bij hen geweest. Dat was zo leuk. Er zijn er dan maar een paar. Gelijk al spelenderwijs wat therapie gegeven. Eerst met een kind en later met drie kinderen balletje over gespeeld. Aldoende merk je dan dat ze steeds meer bewegingen maken en waar aanvankelijk geen interessse leek te zijn wordt toch ineens tegen de bal aan gestoten. Een jongetje ging steeds verder achteruit zitten om de bal steeds verder weg te kunnen rollen. Heel erg leuk om te zien. En wat hadden ze een plezier.
Gisteravond was ik nog even voor het slapen gaan bij de kleine meisjes. Een beetje zingen maar ik begon moe te worden van de hele dag bezig zijn. Ik deed toen net of ik in slaap viel met natuurlijk wat luidruchtig snurken. Nou je had ze moeten horen. Wat hadden ze een pret. Ze begonnen op me te timmeren met hun handjes en een liedje in hun eigen taal te zingen. En dan die gezichten toen ik ineens weer 'wakker' werd. Er ging een gejuich op van hier tot Tokio. Wat kun je die kinders met niets een beetje blij maken. Ze komen zoveel aandacht te kort al zien wij wel dat ze het op het centrum voor Keniaanse begrippen ook goed hebbben.
Tot zover maar eerst. Volgende week maar weer verder. Vanmorgen zijn we meegelift met James, de chauffeur van het Nyabondocentrum. Hij moest in Kisumu zijn. Dat kwam ons goed uit, want we wilden wat boodschappen doen en dit verhaal schrijven. In Nyabondo zelf kunnen we helaas niet internetten dus zijn we afhankelijk van het internetcafe in de grote stad.
Maar nu zijn jullie een beetje op de hoogte. Bedankt voor al jullie reactie's.
Voor mijn collega's. Jullie hebben het niet zo druk he! Beetje in de nachtdienst achter internet kruipen. Kom maar op met jullie reactie's. Ik vind het alleen maar leuk.
Nog even mijn heup. Ben nog steeds met de anti-biotica kuur aan het slikken en tevens brufen. Soms voel ik het nog, maar het slapen gaat weer goed en of er nog koorts in het spel is, is voor mij ook een vraag. Heb het niet meer gemeten sinds ik weg ben. Mijn gevoel zegt van niet. Daar hou ik het maar bij.
Nou lieve allemaal. Tot een volgende keer en heel veel groetjes vanuit een warm, warm, warm Kenia.
Ineke
-
13 Februari 2009 - 15:51
Ina:
fijn dat het beter gaat met je heup.Het is leuk om je belevenissen te lezen,ga zo door.Nog een hele fijne tijd gr ina -
13 Februari 2009 - 15:52
Minie Maneschijn:
hallo ineke,
ik heb je verslag gelezen en ik ben blij dat je goed over bent gekomen.
zo te lezen krijg je veel indrukken te verwerken daar.ik hoop dat je veel goede dingen daar kunt doen.
gelukkig gaat het met je heup weer beter. ik wens je goede weken daar.
hartelijke groeten,
minie -
14 Februari 2009 - 06:17
Marian Van Beek:
Hoi Ineke
Wakker geworden, aangekleed om te lopen, het is tenslotte zaterdagmorgen 14 febr.(valentijndag)dus wens ik je een Happy Vatentine, maar wat is het nog donker! Oeps, een uur te vroeg uit bed.Dan maar even uitgebried de krant erbij en mailtjes kijken, waaronder 1 van jou. Fijn om te lezen, ik denk veel aan je hoor! Je heup houdt zich ook goed en je hebt het al prima naar je zin. Goed drinken hoor! Hier wordt het steeds lichter intussen de rijp ligt op het voetbalveld en de lucht is wolkeloos, dat belooft een mooie loop te worden langs de Reeuwijkse plassen.
Geniet jij maar heerlijk van dit grote avontuur en tot een volgend bericht.
Bye Marian en Cees
-
14 Februari 2009 - 14:58
Lien Poorterman:
Spannend allemaal maar ook vreselijk vermoeiend lijkt me. Pas maar goed op jezelf dat je jezelf niet voorbijloopt. En... vooral genietenmaar dat doe je volgens mij wel. Groet, Lien -
14 Februari 2009 - 15:16
Brigitte Teunis:
Wat een leuk verhaal Ineke, ik lees dat je het goed naar je zin hebt en dat je je niet verveeld.Geef ze allemaal een dikke knuffel van mij,ik wens je een fijne tijd daar.Groetjes Brigitte -
15 Februari 2009 - 10:58
Henk Mensink:
Dag Ineke
Fijn dat je goed aangekomen bent .Zo te horen heb je het erg naar je zin. Wat mooi dat je zo veel kan betekenen voor deze kinderen. Vanmorgen zijn we naar de Ark geweest. Ik had daar dienst. Ds. van het Goor had een preek over het vasten vanuit Jona en Mattheus. Heel leerzaam.
Wij wensen je Gods zegen toe voor de komende tijd en hopelijk tot ziens in Nederland.
Henk en Geertje Mensink
-
15 Februari 2009 - 19:23
Stien:
Hallo Ineke
leuk die verhalen en wat geweldig dat je de kinderen kunt helpen met de oefeningen een hele ervaring lijkt mij,dat is wel veel 25 kinderen in 1 groep, ken je ze al van naam? gaat het verder goed met je en mis je ons al?
groeten Stien -
15 Februari 2009 - 19:56
Menno:
Hoi Ineke,
Heel fijn te merken dat je reis naar Kenia voorspoedig is verlopen. En... je werd natuurlijk met open armen door Hennie omarmd. Het is leuk te merken dat jij je omgeving met verpleegsterogen observeert. Wanneer ik jou zo hoor zul je straks weer terug in Nederland nog wel eens met heimwee naar deze kinderen terugblikken.
Wij als volwassenen kunnen nog veel van deze toch wel behoorlijk gehandicapte kinderen leren omdat ze zoals jij al zei van heel kleine dingen al blij worden.
In Nederland is een nogal druilerige periode aangebroken. Dus wees maar blij dat jij in het zonnige Afrika vertoeft al zal de armoede daar vanuit onze ogen nogal schrijnend zijn.
Ik hoop dat je samen met Hennie daar een goede tijd zult doorbrengen.
Vergeet niet haar namens mij de groetjes over te brengen.
Liefs,
Menno
Menno
-
16 Februari 2009 - 18:22
Mien, Marja En Wim:
Ha Ineke, jawel drie namen als afzender. Je berichten worden gevolgd, reken maar! En zoals je mag verwachten wordt digitaal werk weer omgezet in briefpapier en gaat het vervolgens met de "ouderwetse post" naar Stadskanaal. Maar het maakt niet uit hoe het gaat als het maar aankomt. En dat doen de berichten. Je laat een geboeide indruk op ons achter. Dat doet ook ons hier goed. Je hebt een doel en het is goed om te beseffen dat je dit doel eigenlijk in je eerste week al hebt bereikt; een herinnering achterlaten. Het is een bevrijding om dit te herkennen want zo kun je de komende dagen vullen met het verrijken van de levens/leventjes aldaar door die warmte en herinnering uit te breiden. Het maakt niet uit hoe, als het maar aankomt. Net als die brief.
Hartelijke groeten vanaf een druilerige Veluwe en een kil Noorden, maar met een warm hart! -
18 Februari 2009 - 18:39
Dirk:
Ineke,
Hou je taai,ik zal moe de groeten doen,en zeggen dat je het leuk hebt
Moi -
19 Februari 2009 - 16:40
Betty En Erik:
hoi, je berichtjes gelezen. wat is er precies met je heup aan de hand? Geweldig wat je voor die kinderen kunt doen.
Zien uit naar je volgende bericht.
hartelijke groetjes
Betty en Erik -
22 Februari 2009 - 09:38
Ludo En Gerdi :
Hallo ineke,
Wij zijn blij dat je goed bent ovrgekomen zonder moeilijkheden. En je verhalen zijn erg mooi om te lezen, wat je al kunt doen met alleen maar aandacht en liefde te geven aan de kinderen.Wat komen ze toch veel te kort, en wij hier alleen maar klagen. je hart stroomt over van deze beleving wat je doet.veel succes;en groeten Ludo en Gerdi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
