NOG VEEL TE VERTELLEN....

Hallo allemaal,

Maandag was Sr. Ludovena 'calling me' zoals ze dat hier zeggen. Ze wilde me even spreken. Of we dinsdag naar Kisumu konden gaan voor 'de stoelen'. Natuurlijk...leuk....meer dan leuk. Negen uur vertrek. Nou, dat werd de dus tien uur. Maar ik raak er aan gewend en had er al rekening mee gehouden. In de gele soort van Pick upp, maar dan aan de achterzijde dicht. Jim ging mee als chauffeur. Met zijn drieën voorin en de tassen op de schoot. Het leek wel een schoolreisje. Over de steeds slechter wordende dancing road. Over de weg naar Kisumu, nu eens met een breed uitzicht over alles wat we voorbij zien komen. Een heerlijke rit, ook al zit het wat krapjes voorin, maar dat voelt hier eigenlijk wel vertrouwd. In Kisumu sloegen we een onverharde weg in waar ik nooit eerder was. Een mooie weg met rood zand, ook met hobbels en stenen maar vooral ook met diepe plassen water. Jim manoeuvreerde de wagen keurig om en door deze plassen heen. We hoefde nog net niet pootje te baden. En toen kwamen we aan bij een prachtige workshop waar ze stoelen in verschillende uitvoeringen en maten maken. Ludovena wil graag metalen, degelijke stevige stoelen die een hoop jaren meegaan. We zagen direct al één die aan haar wensen voldeed, zonder poespas maar met een skyleren zitting en rugleuning. Op de foto zagen we de kant en klare. Er waren geen showmodellen zoals bij ons. Maar goed....op de foto was het goed te zien. Na wat heen en weer gepraat zijn ze besteld. Een aanbetaling gedaan en natuurlijk om discount gevraagd en dat kregen we. Er ging 300 shilling per stoel af keer 30 stoelen is dat 9000 KES. Ongeveer 80 Euro. Heel mooi. Wij blij. En ze kunnen snel gemaakt worden. Over ongeveer 10 dagen zullen ze klaar zijn. Mooi dat dit zo heel goed lukt en helemaal binnen mijn budget. Toen naar Kisumu town gereden waar we in een lokaal restaurantje samen lunchten. Tillapia vis uit het Victoria meer. Lekker...ik met frietjes , Sr. Ludovena en Jim met bruine ugali. Heb hen daar op getrakteerd, want zij betaalden de benzine en waren ook voor mij op pad. Want we ging ook naar Eunice. Maar eerst zijn we naar een Whole Sale winkel gereden. Een soort groothandel waar de koopwaar veel goedkoper is en in grootverpakking wordt gekocht. Ik heb daar flink wat voor Eunice gekocht, zodat zij kan starten met haar handeltje wanneer de kiosk klaar is. Ook van uit thuis had ik al wat meegenomen. Restanten onaangebroken zeep en shampoo tubes van de Zonnebloem boot, die toch weggegooid zouden worden. Ik kreeg ze mee voor dit goede doel. Kan Eunice wellicht ook verkopen. Sr. en Jim kochten van alles voor het centrum dus ook voor hen leuk en goed hier te zijn. Toen weer verder. Sr. Ludovena moest nog naar de bank en ik ook eigenlijk...om te pinnen. En toen naar Eunice en haar alle spullen gebracht. Ze was er erg blij mee. Ondertussen regende het pijpenstelen...echt flink. Maar geeft niet. Wij hadden samen een bijzonder leuke dag en plezier. Na het bezoek aan Eunice nog wat gasflessen gewisseld en toen in het donker terug. Niet te veel over de gevaren van onderweg nadenken want die zijn er hier velen. En over de dancing road in het donker omhoog rijden is echt een sport. Hulde aan Jim. Na een heerlijke dag weer veilig thuis en ik heb veel kunnen doen van wat ik nog moest.

Een paar dagen hiervoor was er andere bijzondere leuke dag. Wat was het leuk Salie en Sr. Ludovena (genoemd naar de oudere Sr. Ludovena) en hun grote broer Junior weer te zien. En de kleine 10 maanden oude Ineke. En Merchie hun moeder en de vrouw van Jim natuurlijk. Ineke een blij mooi lief klein meisje. Niks niet bang. Zat al direct bij me op schoot. In Kisumu kwamen Merchie en Salie me halen. Ook daar heb ik nog een poos zitten wachten tot ver over de afgesproken tijd. Daar toch maar even gebeld, ze waren in de buurt en toen duurde het nog maar 10 minuten. Vervolgens gingen we weer met de matattu. Ik had dat niet verwacht. Dacht dat ze echt in het centrum woonden, maar het bleek ver buiten het centrum te zijn. Dus 20 minuten matattu en toen nog 10 min. met de piki-piki over onverharde wegen waarna we op Jim place arriveerden. Een beetje in de heuvels rond Kisumu met veel bomen en zandwegen rondom. Een prachtige plek met veel familie die in de buurt woont. Een mooi huis, nog lang niet klaar maar het gezin woont er al wel. Sali en Sr. Ludovena en hun broer kwamen helemaal los en wilden echt van alles weten. En ze showden om beurten hun kleine zusje Ineke. Wat een mooi meisje. Zo leuk en bijzonder dat er nog zo'n klein ding naar mij vernoemd is. Ik moest haar natuurlijk snel even vasthouden. Ze liet het gewillig toe en al heel snel was het ijs gebroken. Totaal niet bang voor die grote mezungu. Merchie ging ondertussen koken en ik ben effe met de jongelui op pad geweest. Stukje rondlopen over de onverharde paden en wegen. Na een poosje kwamen we bij een prachtig uitzichtpunt. Tussen de heuvels door zagen we het meer liggen. Toch snel maar weer terug. Het was inmiddels al twee uur. De tijd vloog om. En ik wilde graag om ongeveer drie uur weer weg. En we moesten nog eten, wat foto's maken en mijn cadeautjes geven. Want natuurlijk zat er voor ieder wat in de rugtas. Een paar foto's van het vorig jaar toen ik het gezinnetje in het park van Kisumu terug zag. Voor allen een portemonnee, voor kleine Ineke kleertjes en een puzzel waar ze nog veel te klein voor is en voor Merchie een halsketting. Alles viel echt in goed aarde. En alles thuis bij de kringloop gekocht voor maar weinig geld. Prachtig toch. De taaie kip moest een beetje snel gegeten worden want het werd steeds later. Het smaakte wel. Rond kwart voor vier vertrok ik uiteindelijk weer. Sali wilde wel met me mee naar Nyabondo. Met haar had ik altijd al een speciale band. Toen ze kleiner was kroop ze naast me in bed om te gaan slapen. Hopelijk komt ze nog een keer met Jim haar vader hier naar toe als ik er nog ben. Het was een bijzondere leuke dag. Zo mooi om zo opgenomen te worden in dit mooie gezinnetje.

Ik hoor zo vaak om heen heen:" May God bles you". Wanneer ik uitleg wat ik met de baskeds doe die gemaakt worden. Wanneer ik geholpen heb. Wanneer ik weer geld in het spel is. Alle dank komt uit dankbare harten. Vandaag sprak ik Jim nog even. Wat hadden we gisteren een mooie dag. En zegt hij: "Jij hebt Eunice leven veranderd". Als jij niet begonnen was met dat huisje was het voor Eunice anders afgelopen. Was ze er misschien niet meer geweest. Ze was immers zeer somber en vermagerd toen ik hier vorig jaar kwam. En Sr. Ludovena vertelde dat ze niet wist wat ze met Eunice aan moest. En bij haar familie bleek ze met haar jongens maar een heel klein plekje te hebben om te leven. En nu...nu is ze blij met alles wat haar overkomt. Met het huis...de watertank...de twee bedden en de kiosk. Hulde aan alle sponsoren die mij daarbij hebben geholpen. Maar ook hulde aan hen die het hier op het centrum mogelijk hebben gemaakt dat er aan Eunice huis en alles wat daarbij kwam kijken gewerkt kon worden. En dat zijn dan vooral Sr. Ludovena en Jim. Ik heb dit hen al vele keren laten blijken. Wanneer Sr. er niet was geweest om de boel vanuit het centrum te coördineren en Jim er niet was geweest om materialen te kopen en werkmannen op te laten draven, had ik het niet gekund. Dus ook heel veel hulde aan hen. En het is zo mooi om te zien dat zij er ook zo blij mee zijn en blij voor Eunice en dat het nu goed met haar en haar kinderen gaat. Dat ze weer samen in één huis kunnen wonen, dat helemaal van hen zelf is.

Mijn pakjeskast raakt aardig leeg. Voor veel had ik wat meegenomen ook voor mensen hier met wie ik veel om ga. En de gezinnen met een Ineke in hun midden. Alle spulletjes voor een habbekrats gekocht en ook veel gekregen. Ook van mijn ziektekosten verzekeraar van wie ik veel pennen, keyhangers, fluitjes en ander klein spul kreeg. Dank aan de medewerkers van UNIVE. Maar ik kon lang alles niet meenemen terwijl ik twee zware koffers van ieder 23 kg meebracht.Thuis ligt er nog veel om uitgezocht te worden. Volgende week wil ik alle medewerkers van het centrum een kleinigheid geven. Dat wordt dan een pen met een hebbedingetje van mijn ziektekosten verzekeraar. Ieder hier is altijd blij iets te krijgen.

De kiosk van Eunice is voor de helft klaar. Er moet nog een cementen vloer gestort worden en en het geheel moet afgewerkt. Verder komt er nog een deur in, een raam en planken. Waarschijnlijk is die voor mijn vertrek klaar. Ja... en dan moet Eunice het zelf gaan doen. Proberen een handeltje op te zetten. Ze vertelde vandaag dat er al verschillende mensen hadden geïnformeerd. Ik hoop heel erg dat haar gaat lukken. Ik krijg er steeds meer vertrouwen in.

Zondag wordt er weer op yoghurt getrakteerd. Ondertussen is zondag gebombardeerd tot yoghurtday. En vrijdag is ballonday en maandag en vrijdag colleringday. De kinderen zijn dol op kleuren. Na de les en na de break rond een uur of elf in de morgen. Dat gaat altijd gepaard met veel punten slijpen. De potloden raken op en worden kleiner. Gelukkig had ik wat extra meegenomen, maar heb er toch ook bij moeten kopen. Op St. Martin hadden een paar oudere kinderen wat achter over gedrukt. Ik ging met veel minder weg als dat ik gekomen was. De lege yoghurt bekertjes zijn multi functioneel. Eerst de yoghurt, dan spelen de kids er mee en ik heb ze een paar keer gebruikt voor het delen van chips. Ook dat was een schot in de roos.

Mij blijft het goed gaan. En het blijft genieten van alles wat op mijn pad komt. Eind volgende week gaan de kinderen naar huis voor een langere periode. Het zal hier dan rustiger zijn maar ik ben nog veel van plan te gaan doen. Vervelen zal ik me niet. Ook komen de schoenen in die periode en worden de nieuwe stoelen geleverd. We zullen zien of alles gaat zoals afgesproken.

Allemaal veel groetjes,
Ineke, Rop, Atieno, Mazungu, Mama. (zo heet ik hier tegenwoordig)