ETEN EN DRINKEN EN MEER....

Hoi allemaal,

Daarnet kom ik bij de kinderen vandaan. Om hulp te bieden bij het eten. Er moeten veel kinderen geholpen worden. De house-mothers of tegenwoordig care takers (verzorgsters) zijn blij met elk hulp. En ik doe het graag. Sommige kinderen eten snel. Te snel wat ik hier en daar zie. Sommige care takers brengen het eten wel heel snel met de lepel naar de mond. Dat gaat dus niet als een kind moeite heeft met kauwen en slikken. Ik zeg er maar niet te veel van. Het is hier hun leven en zij moeten het samen doen. Het eten wordt papperig gemaakt met wat kookvocht en met een stamper die ik vorig jaar kocht. Die heeft zijn geld wel opgebracht. Om zo'n kind eten te geven is eigenlijk geduld en tijd en uitdaging nodig. Er bij zitten en elke keer weer proberen. Niet raar staan kijken als het eten weer uit de mond rolt of om een andere reden op de grond beland. Er wordt hier met de hand gegeten, dus ook door de kinderen. Het meeste voedsel lukt op die manier goed. Maar de rijst en bonen eten ze met een lepel ook vorig jaar van het sponsorgeld gekocht. Dat gaat niet met de handen vooral als de motoriek ook verdwenen is. Het is dan opnieuw 'een smeerboel' en het veel rijst en bonen beland dan ook op de grond. Sommige kinderen die hun handen bijna niet kunnen gebruiken, eten zittend op een matras, met de mond. Dat gaat goed en ze weten niet anders. Zelfredzaamheid is hier belangrijk en elkaar helpen ook. Hier en daar zie ik dat kinderen dit doen, ook met het eten. Na het eten zien alle monden er besmeurd uit, maar een bakje water doet wonderen. Ook voor het eten worden de handen van de kids gewassen. Heel goed. Om de kleding niet al te veel te besmeuren, hebben veel kinderen een slab voor anders zijn de de jurken en blouses halverwege de ochtend al vies. En ook de grond is altijd bezaaid met restanten eten. Maar drie keer per dag wordt de boel schoongemaakt en dan ziet het er voor Keniase begrippen weer spik en span uit.

En wat eten ze hier. Ook de maaltijden zijn qua variatie wat opgekrikt. Een aantal jaren geleden stond er geen vlees op het menu, maar nu eten de kids twee per week een klein stukje vlees en jus. Ook krijgen ze vaker een ei, banaan of een ander stukje fruit. De menu's bestaan verder uit ugali en soma-wiki. Maisbrij met een lokale groene groente. Ughali is hier een must. Veel Kenianen eten het dagelijks. Net als bij ons de aardappelen. Of rijst en bonen. Of rijst met green grams, een soort erwten. Of dus ugali met vlees. Er is dan geen groen te bij, Of alleen onze Hollandse aardappelen soms met rijst. Et wordt twee keer per dag warm gegeten. Als ontbijt krijgen ze pap van een bepaalde graansoort (finger millit) gekookt in water, verdund met melk. Rijk aan vitaminen en mineralen. Daarbij droog wit brood. Geen boterhammen met boter en kaas of jam zoals bij ons. In het weekend krijgen ze mandasie's. Een soort oliebollen maar dan niet vet. Die zijn lekker.Voor ons blijft het eenzijdig. In onze maaltijden zit heel veel meer variatie. Gelukkig krijgen de kinderen wel genoeg. Iets extra's is er nauwelijks. Zoals bij ons koekje bij de thee of snoepjes, of chocolade of toast. Hier dus niet. En wat is het dan leuk ze met regelmaat te verrassen met iets extra's....met iets wat ze vrijwel nooit krijgen


Van de supermarkt eigenaar kreeg ik een paar weken geleden 24 flesjes frisdrank. Voor de kinderen in Nyabondo. Hij had mij dit vorig jaar beloofd , uit zichzelf. Hij wilde ook zelf iets voor de kids doen, gestimuleerd door mijn aankopen van yoghurt. Ik heb hem er voorzichtig aan herinnerd. En hij stond er heel snel mee klaar. Mooi toch. Voor komend weekend heb ik voor de groepen jonge kids spekjes gekocht. Velen kunnen dus niet zuigen en een lolly oplikken. Spekjes gaat gemakkelijker en is ook lekker. Voor de groep studenten van de Vocational Training zijn er lolly's. Een andere keer gaf ik ze allemaal een lege yoghurt bekertje vol met...chips. Ook dat ging er in als koek. Inmiddels heb ik al twee keer getrakteerd op yoghurt. Het blijft de hele grote faforiet. En volgende week gaan Vera, Leonie ( studenten) en ik het hele centrum weer trakteren op pannen koeken. Voor de kids twee en de volwassenen één. Dat wordt weer langdurig bakken. En dan zijn er nog de worstjes met tomatensaus. Dat wordt ook een feestje.

Voor het eerst schijnt de zon niet in de morgen. Flinke (regen) wolken hangen in de lucht. En ik wilde nog wel naar Sondu gaan over de nu modderige slipperige dancing road. Nog maar een uurtjes wachten.

Inmiddels zijn er ook veranderingen bij de gate/ingang van Nyabondo. Er is een nieuwe bedrijf aangesteld voor de securetie die alle bezoekers die de gate binnenkomen moeten controleren. Ook de medewerkers van het centrum. Bij vertrek ook je naam noteren in een boek en bij terugkomst afvinken. Dat zou altijd al maar deze regel werd echt niet nageleefd. Nu willen ze proberen om hier toch wat meer structuur in aan te brengen. Ik ben benieuwd. En zo kunnen ze zien of je wel teruggekomen bent na vertrek. Aan alle kanten voor de veiligheid. In heel veel overheidsgebouwen en winkels in de grotere steden in Kenia is dit al. Daar wordt je zelfs bij binnenkomst gescand om te voorkomen dat bommen e.d. een gebouw ingebracht worden. In het verleden waren er in Kenia nl aanslagen met doden ten gevolge. Op het centrum is geen geld voor camera's en scanapparatuur maar ze proberen nu dus wel een zo hoog mogelijke veiligheid voor iedereen op het centrum in te bouwen

En ook was het weer tijd om naar Eunice te gaan. En het werd een productieve dag. Eunice haar broer was ook aanwezig. Omdat Jim vaak erg druk is, (zo lijkt) besloot ik in overleg met hem, deze broer in te schakelen voor wat grote aankopen nl de bedden en matrassen. Hij was er wel voor in en ging poolshoogte nemen in een nabijgelegen beddenzaak. De bedden staan hier meestal buiten te koop. Er is geen ruimte om ze binnen ten toon te stellen. Francis ging dus op pad. Ik wilde wel mee maar het was beter van niet. Wanneer ik er bij zou zijn zou de prijs waarschijnlijk hoger uitvallen. Blanken hebben immers veel geld! Een half uurtje later was hij terug met foto's en de prijs van de bedden. Het viel me echt mee. Het moest een stapelbed worden met twee bedden van gelijke grote in de kleur blauw. En daar ging Francis weer. Nu met het door mij mee gebrachte geld op zak. Tevens voor twee matrassen. Het verliep allemaal vlot. Een uurtje later kwam er een piki-piki de matrassen brengen. De bedden lieten toch nog even op zich wachten. Moesten nog blauw geschilderd worden. Prima als ze dat willen. Ze zouden later met een tuk-tuk door Francis gebracht worden. Ik ben helemaal blij. Mooi geregeld allemaal. Heeft Eunice ineens twee nieuwe bedden voor haar jongens. Zelf ga ik hier in Sondu twee dekens en lakens kopen. Eunice gaat met hulp de komende dagen het slaapkamertje voor de jongens ontruimen en de spullen uitzoeken zodat de spullen van de jongens in hun kamer komen. Het echt ook hun kamer wordt. Ik ben zo benieuwd. Afgesproken dat ze met foto's van het bezorgen gaan sturen en ik wil natuurlijk de bonnen van de aankoop. Er mag geen geld ergens aan een strijkstok blijven hangen.

Met Francis vandaag ook afgesproken dat hij een offerte gaat maken van materialen die nodig zijn voor een niet al te grote stabiele kiosk. Het zal vooral om hout en golfplaten gaan. Wanneer dit ook mee gaat vallen wil ik het geld daarvoor gaan geven en de broers van Eunice zelf de kiosk laten bouwen. Francis heeft toegezegd dit te willen doen. En niet op lange termijn. Het liefst zo snel mogelijk. Ik hoop heel erg dat dit lukt. Eunice krijgt daarna van mij dan de eerste verkoopspullen om een winkeltje bij haar gate te starten. Het gaat dan om stukjes zeep, waspoeder, lucifer, enz. Kleine spullen die niet te duur zijn en die mensen elke dag nodig hebben. Eunice heb ik de opdracht gegeven zelf aan te geven wat ze wil gaan verkopen. Op deze manier zijn we allemaal bezig en komt het van meerdere kanten tot het werken aan en realiseren van één project. Hopelijk lukt dit. Ik heb er vertrouwen in.

De schoenen zijn besteld en worden volgens Ludovena binnenkort geleverd. Het geld daarvoor is betaald. Ik ben benieuwd. Rest hier nog de stoelen voor de jongens en meiden van Vocational Training. Van Ludo hoor ik komende week wanneer we op pad kunnen gaan die te kopen. Maar ook eerst moet hiervan een offerte komen. Dan pas kan ik zeggen hoeveel stoelen ik kan kopen.We wachten ook hier af.

Dat wachten is soms lastig. Zo veel/vaak zeggen ze morgen....morgen...morgen. Maar dat wordt het dan niet. Men vergeet gewoon de afspraken of komen ze niet na. Op allerlei plekken kom ik dit tegen. Ook op de school van de jongens van Eunice. Ja hoor...morgen stuur ik het overzicht van het schoolgeld van het volgend jaar. Nou alles wat er komt....dat niet. En zoals vanmorgen. Opnieuw liet ik Jarret weten dat mijn douche nog steeds koud is. En ik wil me wat aanpassen aan de Kenianen. Die hebben hier geen douche. Spoelen zichzelf af met water. Maar om nou al die weken die me hier resten me niet te kunnen douche lijkt mij ook niet wat. Maar nu al een week.Jarret schrok...nog steeds?? Dan kom ik straks kijken. Nou..nee hoor..niet geweest. Telkens moet je mensen aan dingen herinneren. Wordt hier soms wel een beetje moe van.

Verder gaat het me goed. De perikelen rond de pinpas zijn voorbij. Hopelijk kom ik dit niet weer tegen. Maar bij de KCB bank pinnen doe ik niet meer. Daar hebben ze nieuwe pinapparaten die al meerdere keren pinpassen hebben ingeslikt, hoorde ik. De zon schijnt met regelmaat maar ook is er veel regen. Veel meer dan alle voorgaande jaren. Nog een kleine 5 weken hier te gaan. De tijd gaat snel. De dagen vliegen voorbij. Ben nog zoveel van plan maar heb ook al veel gedaan. Volgende week naar Ineke 2 en 3. Ik ben heel erg benieuwd.
De sponsors van afgelopen week..... hartelijk dank voor jullie bijdrage. Top.

Allemaal veel groetjes en tot een volgende keer.
Ineke