OVER HET CENTRUM EN MEER......

Hallo allemaal,

Gisteren was ik weer in Kisumu, nu samen met Edwin. De man die een klein handeltje op het centrum ..... Ik ken hem inmiddels ook al 10 jaar. Een leuke dag volgde waarin de het museum van Kisumu bezochten. Niet heel spectaculair maar goed om een keer gezien te hebben. Ik mocht voor de Keniase prijs naar binnen. honderd shilling. Nog geen euro. Daarna deed Edwin wat boodschappen en aten we een kipburger met frietjes in het Java-house. Voor Edwin een enorme traktatie. Voor het eerst in zijn leven. Maar daaraan vooraf een domper. Het pinapparaat slikte mijn pinpas in. Ik gelijk is de stress. Wat te doen? Direct naar de nabijgelegen KCB bank. En wat hoor ik: "Kom vrijdag maar terug". Dan hebben we (waarschijnlijk) de kaart uit de machine gehaald. Met je paspoort. Ik moest effe bijkomen. Wat nu met al het geld wat nog opgenomen moet worden? Gelukkig heb ik ook een creditcard bij me. Alleen het opnemen daarmee is veel duurder. Maar eerst maar wachten en hopen op een goed afloop.

Gisteravond zag ik muisjes in mijn huisje hobbelen. Ben er niet bang voor, maar heb ze natuurlijk liever niet. Op internet gezocht. Wat kan ze schaden? Fosfor???!!! Dus....het uiteinde van een lucifer mengen met pindakaas waar muizen dol op zijn. En dat deed ik vannacht. Ik kon toch niet slapen want alle passen spookten door mijn hoofd. Maar de muizen aten er van en nu maar hopen dat............Het houdt je allemaal bezig.

Inmiddels weer op het centrum waar in de loop der jaren veel ten goede veranderd is. Het centrum heeft een andere naam gekregen. Er zijn niet alleen meer kinderen met een beperking, maar ook volwassenen worden hier tijdelijk gerevalideerd. Nu heet het: Nyabondo, centre for persons whit disabilities. Nyabondo is geaccrediteerd door het NHIF (National Hospital Insurance Fund). D.w.z. dat het NHIF Nyabondo de status van opvangcentrum voor zieken heeft gegeven en er daarbij op vertrouwd dat Nyabondo kwaliteit levert ten aanzien van zorg en verpleging. En het NHIF is een soort ziekenfonds/verzekering. Mensen van buiten het centrum kunnen hier naar toe komen wanneer ze ziek zijn of bij lichamelijke problemen. Ondertussen zijn hier daarom meer dokters en verpleegkundigen aangenomen. Soms volgt er een behandeling op het centrum en/of blijven deze mensen een poosje ter observatie. Zij die geopereerd worden tijdens de operatieweken blijven hier nu voor nazorg en komen terug voor controle. Voor dit alles zijn verschillende ruimtes op het centrum omgebouwd tot patiëntenkamers en spreekkamers. Ook is er een groot nieuw soort 2de 'ziekenhuisje' gebouwd met 5 kamers elk voor 4 patiënten. Dit alles is gefinancierd/gesponsord door het National Found Discabled in Kenia. (is mij vertelt) Het is nog niet operationeel en er staan nog geen bedden en andere benodigdheden. Daar zal wel weer ergens geld voor gevonden moeten worden. Het centrum is ondertussen dus voor mensen van alle leeftijden. Elke dag zie je weer vreemde gezichten voorbij komen. Maar ook heel goed dat Nyabondo zo goed aangeschreven staat en zich ontwikkeld. Sr. Ludovena is de grote stimulator achter dit grote geheel. Op allerlei manieren probeert zij sponsors binnen te halen en instanties te interesseren voor Nyabondo.

Vorig jaar is er aan de rand van het centrum een verblijf voor .....varkens gebouwd. Ook opnieuw gesponsord. Tijdens mijn verblijf vorig jaar waren ze er nog mee bezig maar één varken met biggen lag al te 'genieten'' in het nieuwe verblijf. Nu zijn er veel meer. De bedoeling is dat de varkens geslacht worden voor consumptie. Heel mooi. De kids zullen dan wat vaker misschien een mooi stukje vlees krijgen.

De varkensstal is gebouwd naast de tuin van Nyabondo. Jah, ondertussen hebben ze een eigen stukje grond. Eerst huurden ze dit, maar vorig jaar is het gekocht door Christa van Bondokids. Nu verbouwen ze er soma-wiki (soort groente), aardappelen, komkommers, uien, kool en meer lokale groenten. De zaden voor deze groenten zijn vorig jaar door Christa gedoneerd. Er staan tevens wat bananen bomen. De tuin wordt nu echt onderhouden. Vorige week aten we de eerste komkommers uit de tuin. Echt mooi dat ze hier nu veel aandacht voor hebben.

Op de plek waar eerst de wasserij stond is nu dus een nieuw gebouw neergezet. Waar moest nu de wasserij? Eerste een poosje achter het ziekenhuisje, waar daarvoor ook een ruimte is ingericht. Maar dat bleek te ver bij alles vandaan. Opnieuw diende zich een sponsor aan om een nieuwe laundery te bouwen. En nu staat er een nieuwe washok, ergens tussen gebouwd om de was te doen. En alles, maar dan ook alles met de hand. Wasmachines en drogers kennen ze hier niet. Dat zou ook veel te veel stroom kosten. En de was wordt altijd in de zon gedroogd. Het droogt snel door de felle zon en in de middag is, vlak voor de regenbuien, alles weer droog. Soms zie je ineens mensen harder lopen. Dat is dan omdat de was nog buiten hangt.

Ook het ziekenhuisje is gerenoveerd en her ingedeeld. Opnieuw gefinancierd door een instantie/organisatie in Kenia. Het ziet er van binnen beter uit. Binnenkort komen de vrijwilligers van Flying Dokters weer om kinderen en soms ook volwassenen op het gebied van plastische chirurgie aan hun aandoening te helpen. Het gaat dan vaak om kinderen met een hazelipje of brandwonden. Altijd bijzonder hier een kijkje te nemen. Ook veel van deze mensen ken ik al jaren en dat is ook leuk. Altijd weer herkenning.

En dan nog een grote geldschieter. Dat is de Katholieke kerk in Kisumu. Ik kom hun naam op verschillende plekken tegen. Een paar weken geleden kwamen er wat mensen en een paar mazungus namens deze kerk op bezoek. Nou, het hele centrum stond op de kop. Het hele compaunt werd opgeruimd. Er lag geen papiertje meer op de grond. Ruimtes werden schoongemaakt en opgeruimd en al het personeel liep in hun maandagse uniform rond. Ze hebben allemaal één werkjasje die ze op maandag horen te dragen. De andere dagen dragen ze hun daagse werkkleding. En ook ook allen met een naambordje op. Ook dit is nieuw. Voor ons vrijwilligers gemakkelijker. Effe stiekem de naam zien. Want al die namen onthouden of herinneren blijft een toer.

En dan was het inmiddels weer vrijdag. Opnieuw op weg naar Kisumu voor mijn.... bankpas. Al vroeg op pad. Wat gespannen...zal ik het voor elkaar krijgen? Was rond half 10 in de bank. Na een tijdje wachten kreeg ik te horen: "Rond 13 uur terug te komen". Dus eerst maar weer weg. Effe naar een plek om mijn 06 nummer te checken en wat te drinken. En....weer terug. De manager van de bank werd er bij gehaald. Hij wilde me helpen want ik leek/ben net zo oud als zijn moeder, vertelde hij me. Maar eerst zei die: "Kom maandag maar terug". Nou dat zag ik niet zitten en liet dit blijken. Maandag terug? Mijn bankpas is weg en ik heb geld nodig!!!! Ik heb niets meer. Ze kregen het door. Er werd gebeld en gebeld en ik kreeg te horen: "Ze zijn onderweg om dat pinapparaat te legen". Kom om 15 uur maar terug. Wat kon ik doen. Maar even ergens wat gaan eten en om half drie zat ik er weer. "Ze zijn onderweg", opnieuw. Ondertussen zat ik in het kantoor van de manager. Hij zag wel dat ik gestrest was maar probeerde ook een praatje aan te knopen. Nou daar zat ik eigenlijk niet op te wachten. Ik begon steeds weer over dat pasje en hij belde steeds. Ze zijn in de buurt. Ze zijn in de bank. En ineens om 16 uur kwam daar iemand aan met een oranje schijfje in de hand. Mijn bankpas. Paspoort erbij....van alles nog noteren en toen was die weer van mij. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat er een oranje schijfje op het bureau van een manager van een bank in Kenia gelegd werd. Heel veel spanning viel van me af. Ik had hem weer. Die man aan alle kanten bedankt en weg was ik, want het was al laat. Ik moest voor donker thuis zijn en had nog een lange weg te reizen. En dat lukte. Om zes uur was ik weer op mijn vertrouwde plek, opgelucht dat alles goed was gekomen.

Ondertussen ben ik alweer bij Eunice geweest. De watertank staat er, compleet met kraantje en de dakgoten zijn op een klein stukje na geplaatst. Eunice heeft met haar familie ook een tuintje aangelegd. Heel langzaam zie je dit wat worden. Er staan tomaten, lokale groenten en mais te groeien. Ook staat er een bananenboom en sinaasappelboompje nog klein maar het lijkt al. Trots op deze familie.

En dat was vandaag. Al op tijd was ik weer thuis. Door de regen achter op de piki-piki (een brommer) over een wel heel gladde dancing road omhoog. Stil blijven zitten, niet verroeren en het ging gelukkig goed. En toen weer naar de kids. Ze hadden me twee dagen amper gezien. Een nieuw speelgoedje meegenomen. Dominostenen. Heel leuk wat ze daar mee doen. Recht op zetten lukt niet maar kleur bij kleur naast elkaar neerleggen wel degelijk. Leuk om te zien hoe ze met elkaar aan een tafel zitten te spelen.

En morgen.... yoghurtdag. Ze weten het en gingen met die gedachte vanavond slapen. Wat is het voor dag morgen???? Sunday....yoghurt day!!!!

Denk je er nog aan mij te sponsoren en heb je het nog niet gedaan? Het kan altijd nog.

Voor nieuwe stoelen in de eetzaal van de meiden van de Vocational Training, voor de schoenen of voor yoghurt en lekkers voor de kinderen.

Of misschien nog voor Eunice! Voor nieuwe bedden voor haar kinderen. Eunice en haar beide jongens slapen nu nog samen in een tweepersoonsbed. Of voor een kleine kiosk met de eerste benodigdheden om een winkeltje aan straat te kunnen beginnen. Ze moet toch ergens eens een klein beetje geld mee kunnen verdienen!

Maak je donatie dan over naar NL26INGB 0003970344 t.n.v. A.R.Rop onder vermelding van Ineke voor Nyabondo of Ineke voor Eunice
Dank je wel.

Allemaal veel groetjes, Ineke