ER GEBEURT ZOVEEL

Hoi allemaal,

Je vermoede het al Inge. Het vertrek met Margareth naar Sondu waarover ik eerder schreef was niet om 10 uur zoals afgesproken maar om half twaalf...... veel later dus....Kenian time.

In de morgen ben ik hier vaak allerlei klusjes aan het doen, in mijn kamer, maar ook op het centrum. Spullen die kapot zijn naar de workshop brengen voor reparatie. In het begin vroeg ik aan de medewerkers van de workshop of dat goed was. Geen enkel probleem. De wereld zit hier ook wat dit betreft anders in elkaar. De house-mothers zien dat dingen stuk zijn en leggen het weg. Vervolgens wordt er nauwelijks meer naar omgekeken en niet gemaakt. Of ze durven het niet aan te geven. Ik weet niet wat dat is. Ook de mensen van de workshop controleren niets zo lijkt. Dus blijft alles wat stuk is liggen. Dan gaat het bijvoorbeeld om een stoeltje waarvan het skyleer wel heel erg stuk is. Een rolstoel waarvan het blad los zit of een rolstoel waarvan de voetstepjes eraf zijn. Nu weet ik dat het soms vastzit op materialen die ze niet hebben en dan kan het ook niet gemaakt worden, maar tot nu lukt alles. Ik ben de mensen van de workshop dan ook erg erkentelijk, wat ik vaak DIK laat blijken. Zo vroeg Rachel, de teacher vorig jaar om deurtjes voor de planken in het klaslokaal. Maar hout en sloten zijn hier duur. Een oplossing gevonden. Er lagen nog oude gordijnen. Kunnen we die niet gebruiken? Nou, dat was oke. Maar ze waren te lang. Gevraagd aan de dressmaker of zij ze korter wilde maken. Het was zo klaar. Toen op zoek naar een paar spijkers. De workshop hielp met spijkers in het hout slaan. Een stuk touw wat ik nog had liggen, door de gordijnen halen en vast knopen en klaar is kees. En erg tevreden. Wij hebben gordijnenhaakjes nodig en wat al niet meer. Het moet allemaal in de plooi en tip-top zijn. En hier...ze zijn zo snel tevreden. Toen kwamen de house-mothers. Zij hadden een oude/nieuwe open kast gekregen zonder een gordijn ervoor. Of ik nog een stuk touw had en spijkers? Ben toen zelf de hamer gaan halen en de boel in orde gemaakt. En dat houdt je o.a. ook bezig gedurende de dag. De reactie van de house-mothers: "je kan ook wel in de workshop gaan werken.

Deze week heb ik mijn bestelling doorgegeven van de bestelde gekleurde manden. Het bleek dat een aantal kleuren op de Vocational training niet meer op voorraad waren. Een andere vaste vrijwilliger draagt hier veelal zorg voor. Maar ik wilde deze manden graag hier laten maken. Heb daarom zelf een aantal kleuren/rollen in Sondu gekocht. De 1ste keer met Margareth mee. Margareth die altijd de boodschappen voor het centrum doet. Nu weet ik ook waar die rollen materiaal te koop zijn. Dus de manden zijn nu in bestelling. Ze worden gemaakt door de meiden die hier op het centrum een beroepsopleiding volgen. De bestelde slippers zijn inmiddels ook ergens op de markt in Sondu gekocht.

Bij Eunice is men gestart met de dakgoten. Ze moeten op maat gemaakt worden en dan worden ze deze week geplaatst. Ook start men deze week start met het metselen van een muurtje rondom watertank. Jim coördineert deze nieuwe ontwikkelingen bij Eunice huisje weer. Hij regelt wat vaklui om het werk te doen. Ook daar zitten natuurlijk wel kosten aan verbonden, maar dat zij dan maar zo. Eunice zal er blij mee zijn. En dan moet het nog effe veel gaan regenen om de watertank te vullen. En regenen kan het hier. Heel veel water komt er hier dan ook uit de lucht vallen. Tenminste op het centrum. Waar Eunice woont is het wat droger. Er hoeft dan er geen water meer uit een nabijgelegen put gehaald worden, wat enorm veel werk scheelt.
Ook hoop ik binnenkort nog een stapelbed voor Vincent en Thomas te kopen inclusief twee goede matrassen waar ze lang wat aan hebben en natuurlijk lakens en dekens. Ze slapen nu nog bij hun moeder in het tweepersoonsbed, maar dat wordt een beetje krap.

Daarna kijken of er nog geld over is voor een handeltje aan huis. Voor een kleine open kiosk opgezet van hout met een golfplaten dak. Eunice kan dan aan huis wat spullen verkopen en op die manier wat geld verdienen. Mijn idee is een soort van micro-krediet hier op los te laten. Een geld bedrag voor hout geven om de kiosk te bouwen en haar en haar familie het zelf laten organiseren. Voor de verkoop heb ik al wat spullen vanuit Nederland meegenomen zoals potloden en pennen. Tevens wat kleine spullen hier gekocht zoals lolly's, kleine zakjes waspoeder, snoepjes en lucifers. Van Zonnebloem boot kreeg ik hiervoor de zeepjes en shampoos mee die achter gebleven waren in de gasten hutten. Hier in Kenia zijn heel veel mensen die een handeltjes aan straat beginnen. Het kan gewoon vrij. Dus ook voor Eunice in de hoop dat ze op die manier wat geld kan verdienen om eten te kopen en zichzelf in onderhoud te voorzien.

Sr. Ludovena is aan het onderhandelen over de grote maten schoenen. Ze wacht op een telefoontje van wat de kosten hiervan zijn. Wanneer ik dit weet, en de prijs is binnen mijn budget, dan kunnen ze in Nairobi besteld en gemaakt worden. Ook wil ze toch graag nog wat kleinere maten schoenen. Deze zijn op voorraad en kunnen daardoor waarschijnlijk sneller geleverd.
Daarna ga ik met Sr. Ludovena overleggen om samen met haar de gewenste eettafelstoelen te bestellen/kopen. Voor in de eetzaal van de jonge meiden van de Vocational training.

En dan effe over wat ik gedurende de ochtend nog meer doe. s'Morgens voor acht uur ben ik meestal al bij de kinderen geweest om ze één voor één goedemorgen te wensen. Daarna ga ik dus mijn eigen dingen doen, ook omdat Rachel, de teacher, dan haar lessen met de kinderen heeft. Ik wil daar niet te veel bij zijn omdat ze dan afgeleid worden. Na de break kom ik dan weer in beeld om met de kinderen bv rondjes over het centrum te lopen. We zijn het de Nyabondo Tour gaan noemen. Lekker in de buitenlucht en onderweg iederéén handen schudden, dag zeggen enz. Zo leuk. Genieten van beide kanten. Of ik ga na de break met ze kleuren. Ik heb hier een enorme stapel kleurpotloden en ook dat vinden de kids prachtig. Er is een jongetje die kleurt met zijn mond en alles vrijwel binnen de lijntjes.

Vandaag naar de kids in St. Marten geweest ook om met ze te gaan kleuren. St. Martin is de lagere school, verbonden aan Nyabondo waar de kids intern zijn. Kinderen met allerlei beperkingen. Mij vallen de kinderen met een downsyndroom direct op. Ze doen me denken aan onze Paul, mijn broertje, ook met een downsyndroom, alweer een aantal jaren geleden gestorven. Deze kids stelen gelijk mijn hart. Maar wat was het hier druk. Zoveel kids zitten hier op school en krijgen hier zorg. Gelukkig waren Vera en Leonie meegekomen. Samen konden we de toestroom van kinderen aan. Allemaal een kleurplaat en allemaal een paar potloden. Een paar leuke uurtjes..... maar wat druk.

En zo vermaak ik me aan alle kanten. Er gebeurt veel waarover ik wil vertellen. Moet het soms opschrijven om het niet te vergeten. Vaak ook kleine mooie momenten die ik wil onthouden. Het vergaat mij goed hier. Doe hier zoveel. Voor mijn vertrek dacht ik: "Zal ik alles voor elkaar krijgen wat ik van plan ben"? het leek zoveel. Geld potje hiervoor en geldpotje daarvoor! Maar het loopt en is te overzien. En tot nu lukt alles en lig ik op schema met alles wat ik van plan ben. Dan gaat het ook om mensen bezoeken die ik graag weer wil zien. En tussen door wordt ik dan ook nog weer bij anderen uitgenodigd. Ondertussen heb ik mij eerste naamgenootje (Lavinia-Ineke) alweer gezien. We zijn bij de familie op bezoek geweest. Zo leuk om hen weer te ontmoeten. En Ineke was niet bij me weg te slaan. En zo gaat het door. Ondertussen ben ik uitgenodigd om bij een begrafenis aanwezig te zijn. De overgrootvader van Ineke-Atieno (mijn tweede naamgenootje) is overleden. Maar ik weet nog niet of ik daar heen ga. Heb die man één keer ontmoet. Laat het nog maar even bezinken. Morgen in ieder geval naar Eunice om met eigen ogen de watertank en dakgoten te gaan zien. Maar ook naar de school van haar jongens om te informeren naar de kosten van het schoolgeld voor het volgend jaar. Om half acht zit ik dan al achter op de piki-piki om rustig de heuvel over de dancing road af te rijden.

Allemaal veel groetjes,
Ineke