VERRASSINGEN

Hallo allemaal,

Gisteren zat ik bij de grote meiden van de Vocational training. De groep oudere ernstig gehandicapte meiden van house-mother Bentha was alleen aanwezig. De anderen waren naar de kerk. Merci zat op de grond naast me. Merci, ik schat 16 jaar oud, die een paar woorden achter elkaar kan zeggen, niet kan lopen, haar armen maar moeilijk kan gebruiken en een verstandelijke beperking heeft. Ik vertelde dat ik niet voor niets kwam maar ook hier dit keer op yoghurt ging trakteren. Yoghurt...yoghurt..? Yeeeeees. En toen bleek weer dat men zich van alles herinnerd. Merci zei nl. and biscuits and soda en keek me verlekkerd aan? En ze wees haar fleece trui aan. For me...from you! En dat had ik dus even niet verwacht. Wat maken deze kleine traktatie's en cadeautjes toch diepe indruk. Toen de andere meiden terug kwamen was het dus feest. Thank you Ineke for the yoghurt , thank you. En dat is dan alleen maar een bekertje yoghurt. Om stil van te worden. Wij eten het elke dag, hier op het centrum is het een grote traktatie..

Deze middag zat Joshua Ouid, die niet kan lopen en praten, op de grond te dollen en iedereen zijn ballonnen af te pakken. Ineens schoot hem iets te binnen en schoof hij over de grond naar de slaapkamer, hij me aan mijn rok trekkend met zich mee..........hij op zoek naar zijn schoenen. Ergens onder een bed vandaan greep hij ze, ging er mee naar buiten en probeerde ze aan te trekken. Wat bleek...hij wilde weer in zijn walker rondgereden worden. wat deed ik dit vorig jaar veel met hem. Maar Ouid wordt zwaarder en is een jongen van ik schat 15 jaar. En dan valt het omhoog tillen niet mee. Ook hier opnieuw.....ze vergeten niets. Elke keer is er weer die herinnering van vorige jaren.

Jah, vrijdagmiddag met ballonnen gespeeld. Ballonnen opgeblazen en een touwtje eraan. Ook grote ballonnen met een elastiek die minder snel stuk gaan. Wat een plezier beleven deze kids hieraan. Een dat zijn dan alleen nog maar ballonnen. Sommige kids bijten ze extra stuk, want de harde knal die hierbij gepaard gaat, vinden ze geweldig. Ze vermaken zich er echt een hele middag mee. Een aantal ballonnen overleven de strijd. Tegen etenstijd hang ik ze op aan spijkers in de muur. Emanuel krijgt zijn grote ballon 's avonds mee naar bed. De volgende morgen zat hij er nog steeds vergenoegd mee in zijn armen.

En dan zijn we een paar dagen verder en daar staat ineens Vitalis voor mijn neus. Een medewerker van Nyabondo van 8/10 jaar geleden. Ook vorig jaar trof ik hem tijdens de orthopedische operaties. Nu wist ik niet dat hij zou komen. Maar hij wist wel dat ik hier zou zijn en had zijn komst geheim gehouden. Het moest een verrassing zijn. Gisteren en vandaag waren er dus orthopedische operaties, waar Vitalis vanwege zijn deskundigheid altijd bij aanwezig is. Vitalis was naast Eunice één van mij favorieten hier. Ik vond het heel jammer dat hij, alweer een aantal jaren geleden, het centrum ging verlaten om ergens anders te gaan werken. Dus echt leuk elkaar weer te zien. Vanmiddag samen in het ziekenhuisje een beetje bijgepraat. Wat selfies gemaakt enz. Een alleraardigste vriend. Jammer dat hij morgen alweer vertrekt.

Zo heb ik er hier al een aantal medewerkers zien gaan, de meesten vanwege nare redenen. Eunice natuurlijk die een hersenbloeding kreeg en haar werk niet meer kon doen. Teacher Margareth die ziek werd, niet meer beter mocht worden en overleed. Ze was heel goed voor haar kinderen op het centrum. De house-mothers Margareth, twee al oudere dames, die met pensioen gingen. Vorig jaar overleed de oudste en de liefste (vind ik) voor de kids. Ik mocht toen bij haar begrafenis aanwezig zijn. Zo bijzonder. En dit jaar ook house-mother Penina. Ineens was ook zij ziek. Rond de kerstdagen naar het ziekenhuis in Kisumu maar men kon daar niets voor haar betekenen. Ze is uiteindelijk halverwege januari op het centrum gestorven. Ze was mijn liefste vriendin van dat moment op het centrum en nu is ze er niet meer. Voor mij is dat hier ook wennen ....dat ze er niet meer is.....ook haar niet meer te kunnen helpen met haar werk. Elk jaar hang ik wat nieuwe grote foto's op van de groepen kids. Ook daar staan house-mother Penina en teacher Margareth op. De kids zien dat, maar weten niet dat ze overleden zijn. "In Kisumu": zeggen ze dan met een vraagteken...hopend dat ze nog een keer terug komen.

Nog even iets over wat hier elk jaar weer lastig is. In Nederland zijn wij van de afspraken en alles gaat op tijd. Afspraken voor bezoekjes hoef je hier niet te maken. Je mag en kunt zo overal naar binnen lopen. Er is altijd tijd en wat te eten, want zonder eten ga je de deur niet meer uit. Maar wanneer men zegt: We vertrekken om 9 uur kan het zomaar zijn, dat het 11 uur wordt. Wanneer ze zeggen: "We komen je om 16 uur halen" kan het zijn dat je om 18 uur nog staat te wachten. En als je de hele week er rekening mee houdt dat je samen met een ander uit gaat, is het me nu al twee keer gebeurt dat op de avond voor vertrek degene ineens niet mee kan, om wat voor reden dan ook. Straks ga ik Met Margareth naar Sondu, om materialen te kopen voor het maken van baskeds. Om 10 uur vertrek?????? Ik ben benieuwd. Vaak ook beloven ze van alles te doen, maar dan moet ik er nog vaak om vragen. Tomorrow..tomorrow...maar het kan wel veel langer duren. Lastig die tijd hier. Geeft aan de andere kant ook wel rust en er is veel minder stress. Wat vandaag niet kan en is komt morgen wel. Geen probleem. Rustig aan.

Dit was het vooreerst weer. Het gaat mij goed. Ik geniet hier van alles wat op mijn pad komt.
Groetjes van mij,
Ineke