VERRASSINGEN
Door: Ineke Rop
Blijf op de hoogte en volg Ineke
25 September 2019 | Kenia, Kisumu
Hallo allemaal,
Gisteren zat ik bij de grote meiden van de Vocational training. De groep oudere ernstig gehandicapte meiden van house-mother Bentha was alleen aanwezig. De anderen waren naar de kerk. Merci zat op de grond naast me. Merci, ik schat 16 jaar oud, die een paar woorden achter elkaar kan zeggen, niet kan lopen, haar armen maar moeilijk kan gebruiken en een verstandelijke beperking heeft. Ik vertelde dat ik niet voor niets kwam maar ook hier dit keer op yoghurt ging trakteren. Yoghurt...yoghurt..? Yeeeeees. En toen bleek weer dat men zich van alles herinnerd. Merci zei nl. and biscuits and soda en keek me verlekkerd aan? En ze wees haar fleece trui aan. For me...from you! En dat had ik dus even niet verwacht. Wat maken deze kleine traktatie's en cadeautjes toch diepe indruk. Toen de andere meiden terug kwamen was het dus feest. Thank you Ineke for the yoghurt , thank you. En dat is dan alleen maar een bekertje yoghurt. Om stil van te worden. Wij eten het elke dag, hier op het centrum is het een grote traktatie..
Deze middag zat Joshua Ouid, die niet kan lopen en praten, op de grond te dollen en iedereen zijn ballonnen af te pakken. Ineens schoot hem iets te binnen en schoof hij over de grond naar de slaapkamer, hij me aan mijn rok trekkend met zich mee..........hij op zoek naar zijn schoenen. Ergens onder een bed vandaan greep hij ze, ging er mee naar buiten en probeerde ze aan te trekken. Wat bleek...hij wilde weer in zijn walker rondgereden worden. wat deed ik dit vorig jaar veel met hem. Maar Ouid wordt zwaarder en is een jongen van ik schat 15 jaar. En dan valt het omhoog tillen niet mee. Ook hier opnieuw.....ze vergeten niets. Elke keer is er weer die herinnering van vorige jaren.
Jah, vrijdagmiddag met ballonnen gespeeld. Ballonnen opgeblazen en een touwtje eraan. Ook grote ballonnen met een elastiek die minder snel stuk gaan. Wat een plezier beleven deze kids hieraan. Een dat zijn dan alleen nog maar ballonnen. Sommige kids bijten ze extra stuk, want de harde knal die hierbij gepaard gaat, vinden ze geweldig. Ze vermaken zich er echt een hele middag mee. Een aantal ballonnen overleven de strijd. Tegen etenstijd hang ik ze op aan spijkers in de muur. Emanuel krijgt zijn grote ballon 's avonds mee naar bed. De volgende morgen zat hij er nog steeds vergenoegd mee in zijn armen.
En dan zijn we een paar dagen verder en daar staat ineens Vitalis voor mijn neus. Een medewerker van Nyabondo van 8/10 jaar geleden. Ook vorig jaar trof ik hem tijdens de orthopedische operaties. Nu wist ik niet dat hij zou komen. Maar hij wist wel dat ik hier zou zijn en had zijn komst geheim gehouden. Het moest een verrassing zijn. Gisteren en vandaag waren er dus orthopedische operaties, waar Vitalis vanwege zijn deskundigheid altijd bij aanwezig is. Vitalis was naast Eunice één van mij favorieten hier. Ik vond het heel jammer dat hij, alweer een aantal jaren geleden, het centrum ging verlaten om ergens anders te gaan werken. Dus echt leuk elkaar weer te zien. Vanmiddag samen in het ziekenhuisje een beetje bijgepraat. Wat selfies gemaakt enz. Een alleraardigste vriend. Jammer dat hij morgen alweer vertrekt.
Zo heb ik er hier al een aantal medewerkers zien gaan, de meesten vanwege nare redenen. Eunice natuurlijk die een hersenbloeding kreeg en haar werk niet meer kon doen. Teacher Margareth die ziek werd, niet meer beter mocht worden en overleed. Ze was heel goed voor haar kinderen op het centrum. De house-mothers Margareth, twee al oudere dames, die met pensioen gingen. Vorig jaar overleed de oudste en de liefste (vind ik) voor de kids. Ik mocht toen bij haar begrafenis aanwezig zijn. Zo bijzonder. En dit jaar ook house-mother Penina. Ineens was ook zij ziek. Rond de kerstdagen naar het ziekenhuis in Kisumu maar men kon daar niets voor haar betekenen. Ze is uiteindelijk halverwege januari op het centrum gestorven. Ze was mijn liefste vriendin van dat moment op het centrum en nu is ze er niet meer. Voor mij is dat hier ook wennen ....dat ze er niet meer is.....ook haar niet meer te kunnen helpen met haar werk. Elk jaar hang ik wat nieuwe grote foto's op van de groepen kids. Ook daar staan house-mother Penina en teacher Margareth op. De kids zien dat, maar weten niet dat ze overleden zijn. "In Kisumu": zeggen ze dan met een vraagteken...hopend dat ze nog een keer terug komen.
Nog even iets over wat hier elk jaar weer lastig is. In Nederland zijn wij van de afspraken en alles gaat op tijd. Afspraken voor bezoekjes hoef je hier niet te maken. Je mag en kunt zo overal naar binnen lopen. Er is altijd tijd en wat te eten, want zonder eten ga je de deur niet meer uit. Maar wanneer men zegt: We vertrekken om 9 uur kan het zomaar zijn, dat het 11 uur wordt. Wanneer ze zeggen: "We komen je om 16 uur halen" kan het zijn dat je om 18 uur nog staat te wachten. En als je de hele week er rekening mee houdt dat je samen met een ander uit gaat, is het me nu al twee keer gebeurt dat op de avond voor vertrek degene ineens niet mee kan, om wat voor reden dan ook. Straks ga ik Met Margareth naar Sondu, om materialen te kopen voor het maken van baskeds. Om 10 uur vertrek?????? Ik ben benieuwd. Vaak ook beloven ze van alles te doen, maar dan moet ik er nog vaak om vragen. Tomorrow..tomorrow...maar het kan wel veel langer duren. Lastig die tijd hier. Geeft aan de andere kant ook wel rust en er is veel minder stress. Wat vandaag niet kan en is komt morgen wel. Geen probleem. Rustig aan.
Dit was het vooreerst weer. Het gaat mij goed. Ik geniet hier van alles wat op mijn pad komt.
Groetjes van mij,
Ineke
Gisteren zat ik bij de grote meiden van de Vocational training. De groep oudere ernstig gehandicapte meiden van house-mother Bentha was alleen aanwezig. De anderen waren naar de kerk. Merci zat op de grond naast me. Merci, ik schat 16 jaar oud, die een paar woorden achter elkaar kan zeggen, niet kan lopen, haar armen maar moeilijk kan gebruiken en een verstandelijke beperking heeft. Ik vertelde dat ik niet voor niets kwam maar ook hier dit keer op yoghurt ging trakteren. Yoghurt...yoghurt..? Yeeeeees. En toen bleek weer dat men zich van alles herinnerd. Merci zei nl. and biscuits and soda en keek me verlekkerd aan? En ze wees haar fleece trui aan. For me...from you! En dat had ik dus even niet verwacht. Wat maken deze kleine traktatie's en cadeautjes toch diepe indruk. Toen de andere meiden terug kwamen was het dus feest. Thank you Ineke for the yoghurt , thank you. En dat is dan alleen maar een bekertje yoghurt. Om stil van te worden. Wij eten het elke dag, hier op het centrum is het een grote traktatie..
Deze middag zat Joshua Ouid, die niet kan lopen en praten, op de grond te dollen en iedereen zijn ballonnen af te pakken. Ineens schoot hem iets te binnen en schoof hij over de grond naar de slaapkamer, hij me aan mijn rok trekkend met zich mee..........hij op zoek naar zijn schoenen. Ergens onder een bed vandaan greep hij ze, ging er mee naar buiten en probeerde ze aan te trekken. Wat bleek...hij wilde weer in zijn walker rondgereden worden. wat deed ik dit vorig jaar veel met hem. Maar Ouid wordt zwaarder en is een jongen van ik schat 15 jaar. En dan valt het omhoog tillen niet mee. Ook hier opnieuw.....ze vergeten niets. Elke keer is er weer die herinnering van vorige jaren.
Jah, vrijdagmiddag met ballonnen gespeeld. Ballonnen opgeblazen en een touwtje eraan. Ook grote ballonnen met een elastiek die minder snel stuk gaan. Wat een plezier beleven deze kids hieraan. Een dat zijn dan alleen nog maar ballonnen. Sommige kids bijten ze extra stuk, want de harde knal die hierbij gepaard gaat, vinden ze geweldig. Ze vermaken zich er echt een hele middag mee. Een aantal ballonnen overleven de strijd. Tegen etenstijd hang ik ze op aan spijkers in de muur. Emanuel krijgt zijn grote ballon 's avonds mee naar bed. De volgende morgen zat hij er nog steeds vergenoegd mee in zijn armen.
En dan zijn we een paar dagen verder en daar staat ineens Vitalis voor mijn neus. Een medewerker van Nyabondo van 8/10 jaar geleden. Ook vorig jaar trof ik hem tijdens de orthopedische operaties. Nu wist ik niet dat hij zou komen. Maar hij wist wel dat ik hier zou zijn en had zijn komst geheim gehouden. Het moest een verrassing zijn. Gisteren en vandaag waren er dus orthopedische operaties, waar Vitalis vanwege zijn deskundigheid altijd bij aanwezig is. Vitalis was naast Eunice één van mij favorieten hier. Ik vond het heel jammer dat hij, alweer een aantal jaren geleden, het centrum ging verlaten om ergens anders te gaan werken. Dus echt leuk elkaar weer te zien. Vanmiddag samen in het ziekenhuisje een beetje bijgepraat. Wat selfies gemaakt enz. Een alleraardigste vriend. Jammer dat hij morgen alweer vertrekt.
Zo heb ik er hier al een aantal medewerkers zien gaan, de meesten vanwege nare redenen. Eunice natuurlijk die een hersenbloeding kreeg en haar werk niet meer kon doen. Teacher Margareth die ziek werd, niet meer beter mocht worden en overleed. Ze was heel goed voor haar kinderen op het centrum. De house-mothers Margareth, twee al oudere dames, die met pensioen gingen. Vorig jaar overleed de oudste en de liefste (vind ik) voor de kids. Ik mocht toen bij haar begrafenis aanwezig zijn. Zo bijzonder. En dit jaar ook house-mother Penina. Ineens was ook zij ziek. Rond de kerstdagen naar het ziekenhuis in Kisumu maar men kon daar niets voor haar betekenen. Ze is uiteindelijk halverwege januari op het centrum gestorven. Ze was mijn liefste vriendin van dat moment op het centrum en nu is ze er niet meer. Voor mij is dat hier ook wennen ....dat ze er niet meer is.....ook haar niet meer te kunnen helpen met haar werk. Elk jaar hang ik wat nieuwe grote foto's op van de groepen kids. Ook daar staan house-mother Penina en teacher Margareth op. De kids zien dat, maar weten niet dat ze overleden zijn. "In Kisumu": zeggen ze dan met een vraagteken...hopend dat ze nog een keer terug komen.
Nog even iets over wat hier elk jaar weer lastig is. In Nederland zijn wij van de afspraken en alles gaat op tijd. Afspraken voor bezoekjes hoef je hier niet te maken. Je mag en kunt zo overal naar binnen lopen. Er is altijd tijd en wat te eten, want zonder eten ga je de deur niet meer uit. Maar wanneer men zegt: We vertrekken om 9 uur kan het zomaar zijn, dat het 11 uur wordt. Wanneer ze zeggen: "We komen je om 16 uur halen" kan het zijn dat je om 18 uur nog staat te wachten. En als je de hele week er rekening mee houdt dat je samen met een ander uit gaat, is het me nu al twee keer gebeurt dat op de avond voor vertrek degene ineens niet mee kan, om wat voor reden dan ook. Straks ga ik Met Margareth naar Sondu, om materialen te kopen voor het maken van baskeds. Om 10 uur vertrek?????? Ik ben benieuwd. Vaak ook beloven ze van alles te doen, maar dan moet ik er nog vaak om vragen. Tomorrow..tomorrow...maar het kan wel veel langer duren. Lastig die tijd hier. Geeft aan de andere kant ook wel rust en er is veel minder stress. Wat vandaag niet kan en is komt morgen wel. Geen probleem. Rustig aan.
Dit was het vooreerst weer. Het gaat mij goed. Ik geniet hier van alles wat op mijn pad komt.
Groetjes van mij,
Ineke
-
25 September 2019 - 20:37
Liesbeth:
Hallo Ineke
Bedankt voor je verslag . we vinden t fijn om op de hoogte te blijven van alles wat je meemaakt,we leven met je mee....met verdrietge en met blijde momenten
Wat zijn de kinderen blij met alles
Ik vertel vaak aan anderen over jou en de traktatie van worstjes en yoghurt!!!!!
Voor allemaal een dikke knuffel
Wij wat minder.......dan kun je nog een keer trakteren
Alle goeds gewenst en Gods zegen groet van Liesbeth -
26 September 2019 - 15:49
Miny Zandbergen:
Hallo Ineke
Heb je verhaal gelezen
Mooi hoor ,en leuk die verrassingen
Maar ook verdrietig van de mensen die overleden zijn
Zo is het leven Ineke ,ook daar vallen er wat weg
Sterkte verder , en geniet van de tijd daar
Groetjes van ons -
27 September 2019 - 15:42
Christa:
Mooi dat de kids je herinneren aan wat je gedaan hebt en je soms geen besef hebt dat het hem in de kleine dingen zitten.
Groot gemis van sommige mooie mensen. Lach en een traan liggen dichtbij elkaar. Fijn dat je er gewoon kan zijn. Altijd leuk om oude bekenden dan weer te zien. (vitalis) ook mijn favoriete therapeut.
Geniet Ineke...
-
29 September 2019 - 10:50
Herwy Scholten:
Wat een mooi lang verhaal. iedere dag weer iets anders. Toch ook weer leuk dat je bepaalde
mensen na jaren weer terug ziet en zo onverwachts.
Wat kunnen mensen voor ons dan heel gewoon yoghurt dan al erg blij zijn.
Zo blijft er genoeg te doen en gelukkig ook nog wel de gelegenheid voor uitjes,
Een goede tijd verder gewenst
-
29 September 2019 - 16:46
Inge:
Hoi Ineke,
Wat schrijf je alles wat je meemaakt weer mooi in een verhaal. Je schrijft zoals je het ook zou vertellen. Je hebt alweer heel wat meegemaakt in een korte tijd. Mooie en minder mooie momenten heb je alweer meegemaakt. Fijn te lezen dat de kinderen zo genieten van kleine traktaties die voor ons zoals je benoemd zo gewoon zijn. Erg verdrietig dat je liefste vriendin Penina is overleden.
Ben benieuwd of je om 10.00 uur bent opgehaald om naar Sondu te gaan. Wacht je volgende verhaal af.
Groetjes en geniet van je tijd in Kenia. -
30 September 2019 - 18:34
Trijnko En Hillie De Groot:
Hallo Ineke, wat een indrukwekkend verhaal.Het lijkt net als een film.
Het is voor ons in dit deel van de wereld bijna als vanzelfsprekend dat we leven in een enorme voorspoed.
Als we dan om ons heen kijken is er zoveel ellende, oorlogen, vervolging van christenen,honger en dorst,
mensen die van huis en haard worden verdreven. we laten jouw belevenissen op ons inwerken en proberen er in onze enorme voorspoed ook voor onze naasten te zijn, ver weg en dichtbij.
Heel veel succes en GODS onmisbare Zegen toegewenst van Hillie en Trijnko de Groot.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
