DAGJE UIT NAAR KISUMU EN MEER....

Hoi allemaal,

En dan ineens ligt er een donkerbruin jongetje van twee maanden, ingepakt in dekens, in mijn armen. Bruine ogen kijken de aan. Niet bang voor een Mazungu (blanke). Het duurt maar een tiental seconden. Zijn moeder klimt uit de matattu en gaf even haar kind af. Eén van de onverwachts leuke dingen die ik hier tegen kom. Ik ben onderweg met de matattu/personenbusje naar Kisumu. Sinds vorig jaar mogen er maar hooguit zestien personen in zitten. Wordt deze nieuwe regel overschreden dan volgt een fikse boete of zelfs een gevangenisstraf,hoorde ik. Maar inmiddels wordt deze wet alweer hier en daar overschreden en de politie, die veel aan de kant van de weg controleert, is minder streng. Dat is dus weer opnieuw 'kontje aan kontje' zitten met de rugtas op de schoot. Dit geldt ook voor de autogordels. Die moeten om en in de mattatu's aanwezig zijn. Zo niet...dan volgt dezelfde straf.

Het was erg leuk om weer door deze tweede stad van Kenia te lopen. Kisumu lijkt schoner en er ligt minder troep en plastic op straat. Plastic zakken worden niet meer in de winkels verstrekt. Ze zijn ook niet meer te koop zoals bij ons. Ook mag je er niet meer mee op straat lopen. Bij overtreding volgen ook hier sancties.

Ze herstellen de kapotte smalle voetpaden en maken er brede mooie geplafeide wandelpaden van. Ook zijn er daardoor minder handelaars op straat die hun waren verkopen. Een klein beetje heimwee naar de rommelige stad met veel verkopers op straat overvalt me. Ook dat had zijn charme. Ook zijn alle visrestaurants bij het Victoria meer met de grond gelijk gemaakt. Men kan daar dus geen tilapia vis meer eten. Iets waar Kisumu om bekend staat. Ik was echt verbaasd dat dit mogelijk is. Mensen zijn ontnomen van hun inkomsten. Veel tranen vloeiden, hoorde ik na een gesprekje ergens aan het meer. Ook is het meer ontdaan van alle snel groeiende waterplanten. Dat is een goed ding. Het meer was overwoekerd en vorig jaar was er nauwelijks nog water te zien. Iemand vertelde dat er nu een groot restaurant? wordt gebouwd..een ander zegt dat er een weg wordt aangelegd. We zullen zien.

Ik heb in Kisumu lekker rondgelopen, de stad op mij in laten werken, mijn Nederlandse telefoon nummer gecheckt op een plek met wifi en naar het toeristen marktje geweest voor de bestelde schorten en sleutelhangers. De slippers en manden volgen. Het was leuk om daar ook weer te zijn. Ook hier....heel mensen kennen me weer terug. Toen nog een poosje achterop de boda-boda, een fiets met een tanige rijder met achter op een kussen, me rond laten rijden. Altijd leuk met deze fietstaxi. Moeten ze in Nederland ook invoeren. En dat voor 30 Ksh. Is ongeveer 25 cent. Op tijd weer terug met de matattu. 'Before rain back', is het motto. Het regent hier eind van de middag nogal eens. Terug in Sondu daar nog effe rondgelopen en gepind. Ook daar zie ik langzaam veranderingen. Ook minder troep. En schoolkinderen, die onderleiding van een juf, met mondkapjes voor en handschoenen aan de troep van de onverharde straten opruimen. Heel goed. Heb ze maar effe een compliment gegeven. Ook hier mensen die me herkennen. Hier en daar een hand, een knuf, ach het is zo leuk. En toen over de dancing road op de piki-piki terug naar Nyabondo. De dancing road, een onverharde weg vol stenen en kuilen die na een regenbui enorm glibberig wordt. Vijf kilometer omhoog de heuvel op, om al hobbelend weer thuis te komen.

Maar de dag is dan nog niet voorbij. Bij terugkomst een hoop geschreeuw en gejoel. De kinderen zien me de gate binnenkomen. De nieuwe studenten ( Leonie en Vera ) zijn nu ook met de kinderen bezig, dus ik kon rustig mijn spullen opruimen. En toen ..daar kwam toch ineens weer die plensbui. De voorlaatste ging gepaard met knikkergrote hagelstenen. Geeft niet, regen moet hier ook vallen. Alleen ...nog een paar keer rondwandelen...ging niet door. Morgen dan maar weer. De kids nog wat langer met het meegebrachte speelgoed laten spelen. De memorie kaartjes zijn enorm in trek. Memorie spelen ze er niet mee, maar ze leggen de kaarten steeds opnieuw twee aan twee bij elkaar en bekijken de plaatjes. Voor Emanuel, een jongetje die niet kan lopend en zittend op de grond de dag doorbrengt, kocht ik de eerste dag al een bal. Wat is hij er blij mee. Echt een voetballer als hij kon lopen.

Helaas zijn de kinderen hier enorm beperkt. De meesten kunnen niet lopen. Een aantal bewegen zich kruipend of liggend over de grond voort. Anderen moeten getild worden. Daarbij hebben ze vaak ook nog een verstandelijke beperking of kunnen niet praten. Sommige hebben een eigen rolstoel. Maar het is schrijnend te weten dat deze kids in Nederland misschien wel zouden leren lopen met de nodige hulpmiddelen. Of een rolstoel hebben met de juiste aanpassingen waardoor ze mobieler zouden zijn. Aan de andere kant, de kinderen die hier zijn hebben misschien wel geluk gehad, dat hun verzorgers/ouders ze hierheen gebracht hebben. In Kenia hoort een gehandicapt kind er niet bij, zal weinig uit huis komen en misschien een slechte verzorging krijgen. Ze noemen kinderen hier 'little angels'. Stuk voor stuk lief, allen vragend om een beetje aandacht. Ze moeten de aandacht ook altijd delen met zoveel anderen. Daarom is het wandelen ook zo leuk. Krijgen ze echt voor een korte tijd iemand die echt alleen met hen bezig is.

's Avonds nog even UNO gespeeld met de groep grotere jongens van de Vocational. Edwin vroeg of ik mijn elektrische tandenborstel mee wilde nemen. Voor hen een bijzonder ding. Hij werd (bijna) uitgeprobeerd en bekeken. Zoiets hadden ze nog nooit gezien. Van het bestaan ervan wisten ze echt niet af. Wat raar toch in onze ogen, maar zo kan het dus ook. Bij ons staan er in heel veel huishoudens (afwas) wasmachines en andere apparaten. Hier doen ze de (af)was met de hand. Alles met de hand, van heel het centrum. Ook deze wereld bestaat nog. Leven dicht bij de basis van het leven is hier zo leuk en bijzonder. Dat de elektriciteit een keer uit valt is niet erg. Een zaklamp en kaars doet wonderen. Of wanneer er ineens geen water meer uit de kraan komt. In de waterput is nog genoeg. Dan wordt het water gewoon met de putemmer omhoog gehaald. Ook zonder al die spullen die wij niet meer willen missen, kan het leven goed en gelukkig zijn.

Lieve mensen, dit was het. Dank je wel....sponsors van deze week. Top.
Mocht je nog willen sponseren, lees dan één van mijn vorige verhalen hiernaast. Daar staat hoe je kunt helpen.
Tot zover vooreerst. Tot een volgende keer.
Hart gr. Ineke