NAAR HUIS.

Hallo allemaal.

Tomorrow, Kisumu? Me, Eugine, Inke, Monday, Sondu, piki-piki...... ? De kinderen zijn naar huis. Een ballon mee en een klein pakje biscuit. Liggend op de achterbank van de auto, op de rug van de moeder, met de luxe wagen of eenvoudig met de matattu. Mogheria gaat samen met mij en Eugine naar Sondu. Wat ze nu nog niet weten, om wat kleren te kopen. Beiden zijn wees en hebben niemand die voor hen kan zorgen. Ze blijven tot de school weer begint op het centrum. Ook Pamela, ik schat al ruim 25 jaar. Lang geleden door haar familie achter gelaten in het ziekenhuisje hier tegenover, vanwege haar meervoudige gehandicap. Ze huilde heel veel in het begin en was ernstig vermagerd. Ze zit de hele dag op een mat of in een rolstoel. Niets lijkt tot haar door te dringen, maar weten doe je dit nooit. Af en toe kijkt ze je aan. Toch merk ik een vertrouwen daar ik haar vaak help met eten geven. En ze is opgeknapt volgens de house-mothers.

Op de dag voor vertrek naar huis waren er allerlei verrassingen. Opnieuw yoghurt voor allemaal. Zo lekker. Spelen met waterballonnen. Dolle pret. Muziek, altijd welkom. Tussendoor wandelen en bij het avondeten nog een worstje en tot slot na het eten, in het donker, vuurwerk (sterretjes) kijken. Sommige kinderen durfden er één in de hand te nemen. Een mooi spectakel als afsluiting. En daarna met vereende krachten naar bed na een dag die nog lang zal heugen.

Op de dag van vertrek..... sommige ouders zijn er al vroeg. Zijn blij hun kinderen te zien. Anderen zijn wat afstandelijker. Joys huilt hart verscheurend. Haar moeder is er nog niet. Maxwel kijkt bedrukt, een traan...ook voor hem is er nog niemand gekomen. Voor beide kinderen blijken de ophalers pas later op de middag te komen. Wat gaat daar dan een verdriet aan vooraf. Ouid kijkt steeds naar buiten...waar blijft mijn vader en James wil alleen maar buiten wachten....Emmanuel is opgetogen en kijkt me stralend aan....mijn broer is gekomen...en zo..... is er bij ieder een verhaal.

De ouders worden opgevangen in 'de medical' een grote ruimte die voor therapie gebruikt wordt. Hier krijgen ze informatie over hoe hun kinderen het gedaan hebben, wat de volunteers met hen deden en hoe ze hun kinderen thuis moeten verzorgen. Voor sommige ouders blijkt dit laatste moeilijk. Soms weten ze niet hoe ze met hun kind om moeten gaan en verwaarlozen hun kind enigszins. Daarna wordt er gescheiden gegeten en dan...mogen de ouders hun kinderen halen. De meesten houden nog hun schoolkleding aan. Sommigen worden omgekleed in eigen kleding en eigen schoenen, die dan ineens te voorschijn komen. Dan nog een ballon mee, het genoemde pakje koekjes en dan is daar het afscheid. Sommigen heel erg blij. Tot het volgend jaar.....Nice holiday.....Are you coming back?...See you next year...en daar gaan ze.

Met de paar die achterblijven drink ik een soda in het restaurant. Een overkapte ruimte die speciaal voor bezoekers tijdens de operatieweken hier is gebouwd. Ze zijn er blij mee. Mogheria heeft ook een huil uurtje omdat ze iedereen ziet vertrekken en ze realiseert dat 'een thuis' er voor haar niet is. Ik zal ze de komende weken flink verwennen. Daarom was het al snel... Monday...Eugene...me..Inke...Sondu...piki-piki. Ik mag van Sr. Ludovena met hen naar Sondu om daar rond te lopen en dus die wat kleren te kopen.

En wat was dat leuk. Ze/we keken er naar uit. Met zijn drieën achter op de piki piki over de 'dancing road'. Om zich heen kijkend en alles in zich opnemend. In Sondo dus op zoek naar 'nieuwe' 2de hands kleren. We vonden na lang zoeken twee schattige jurkjes voor Mogheria en voor Eugine twee kuitbroeken en twee T-shirts. Blij blij. Als klap op de vuurpijl. Beide nieuwe, ook 2de hands, schoenen. Eugine had geen schoenen en die van Mogheria waren versleten en te klein. Dat werd ook weer even zoeken. Het liefst kocht ik ze bij één kraam daar ik dan meer kan afdingen. En dat lukte. Voor Eugine goede sportschoenen, bijna als nieuw en voor Mogheria dezelfde, maar een andere kleurtje. En dat voor 600 Ksh. Dat is ruim 5 Euro voor 2 paar. En tot slot een ijsje eten op het bankje bij de supermarkt. De dag kon niet meer stuk. Later op de dag nog voor Pamela op pad geweest. Het moest zo zijn. In de eerste marktkraam waar ik zocht, vond ik twee jurken voor haar. Helemaal te gek.

En nu zijn we een aantal dagen verder en is het rustig op het centrum. Nog vier kinderen om me mee te vermaken. Nog wat kinderen en families van de operatiedagen. Of mensen die tijdelijk therapie krijgen. Maar er blijft tot nu steeds wat te doen. Zo hebben we gisteren Christa van Bondo Kids van het vliegveld gehaald. Gezellig dat zij er nu ook is. Omdat we toch met de auto van het centrum waren, bij de Nakumat een paar mooie stoelen gescoord. Dezelfde als die er al zijn. Jaren geleden aangeschaft. Alleen, een aantal daarvan zijn nu totaal stuk en ik wil ze graag vervangen. Ook nog de laatste klamboe's gekocht voor de meisjes slaapzaal van house-mother Penina. Die zijn nu voorzien. Volgende week op pad voor de slaapzaal van house-mother Eireen. De jongens. En dat zal ook nog wel lukken. Ook een paar goed steelpannen voor de keuken gekocht. De oude waren nodig aan vervanging toe.

En zo rijgen de dagen zich aaneen. Nog steeds vol entousiastme. Al zijn er ook kleine dompertjes. Er zijn een paar van mijn net gekochte souvenirs gepikt. Ze lagen op de tafel hiernaast en de deur naar buiten staat vaak open, daar er in die ruimte geen licht is. Ieder kan binnen komen om te..........? Vervelend. Ik leg het maar naast me neer maar zal het nog wel aan Sr. Ludovena vertellen.

Vandaag gaan we op pad met de piki-piki voor 'een tour' over het plateau waarop Nyabondo ligt. Er loopt daar vandaan een weg naar het Victoria Lake. Een van de grootste zoetwater meren van de wereld. Ben nog nooit ober deze weg gereden. Ik ben benieuwd.

Allemaal de hartelijke groeten,
Ineke