HUISJE VOOR EUNICE (4)

Hallo allemaal,

Gisteren vertrokken we vol verwachting. Op naar haar kinderen en....het huisje in wording. Bij vertrek wilde Eunice ineens ook twee flinke houten krukken meenemen. Ik was er niet blij mee, daar ik ook al een tas met schoolspullen voor haar jongens bij me had, mijn eigen rugtas en nog een tas voor Eunice moest tillen. Ik vertelde haar dat ik dit niet kon dragen. Maar desondanks ging het toch mee. Vastgebonden achter op haar piki-piki. In Sondu aangekomen pasten ze net achter in de matattu. Daar ging het goed. En toen in Kisumu....een stuk lopen en wat te doen met de houten krukken. Ergens werd een jongen te voorschijn getoverd, die wel wilde dragen en sjouwen. Het duurde even voor we bij de juiste matattu waren. En die jongen had natuurlijk een fooi verdiend, maar Eunice zei geen kleingeld te hebben. Normaal betaal ik het vervoer, maar in dit geval moest zij de jonge drager maar een kleine fooi geven. Zij wilde beslist de krukken meenemen. Er gebeurde niets en de jongen stond maar te wachten. Ik gaf hem daarom maar een flapje van 50 Ksh. met de vraag aan Eunice mij dit terug te betalen. "It's oke": zei ze. Maar het volgend probleem was daar. De krukken konden niet mee, daar ze in geen enkele matattu, die die kant op ging, pasten. Ik vroeg Eunice toen maar of ze wist waar haar broer was. Ze belde hem en ineens stond hij bij ons. Hij was in de stad. Hij bracht ons met de piki-piki naar een bus die ons verder zou brengen. Gelukkig. Nou jah, gelukkig..... Nee dus, de bus stopte om de haverklap. Op een gegeven moment was hij overvol en het gangpad volgeladen. Het leek wel een vergrootte matattu! Uiteindelijk kwamen we om elf uur aan en waren we drieënhalf uur onderweg geweest. Veel te lang.

Aangekomen bij Eunice haar moeder eerst thee, want we waren uitgedroogd. Van het reizen maar het is in die streek ook erg warm. Thee met mandasie, s. Daarna de jongens hun schoolspullen gegeven. Rugtassen, schriften, wasco om mee te kleuren, potloden en meer benodigdheden. Ze waren er bijzonder blij mee, daar ze geen schoolspullen meer hebben en hun oude rugtassen echt versleten waren en de ritsen stuk.

En toen moest het gaan gebeuren. Op naar het huisje. Eunice achter op een piki-piki. De andere oma, Vincent, Thomas en ik lopen. Vol verwachting. En..... het huisje ziet er tot nu prachtig uit. Maar iets groter gebouwd als op de bouwtekening volgens mij. Moet dat nog gaan uitzoeken. Ze zijn tot boven aan de ramen en deuren. Daar boven wordt een houten mal geplaatst. In die mal komt een vlechtwerk van metaaldraad en daar rondom weer cement wat moet drogen. Na het drogen wordt het hout weer verwijderd. Daarna nog twee of drie lagen stenen en dan beginnen ze met het dak. Het is nog lang niet klaar maar de verwachting is wel dat ik in ieder geval het dak nog ga zien en jah..dan zien we verder. Ze/we zijn er zo blij mee. De kinderen weten dat dit huisje voor hun beiden en hun moeder is. Zo leuk is het, hun dat te horen zeggen. We hebben alle kamers bekeken en overal gelopen. De werkers waren gewoon aan het werk. Jim was ondertussen onderweg om de materialen voor het dak te kopen. Dat wil zeggen hout en golfplaten voor de dakbedekking. Dakpannen kennen ze hier niet. Daarna zal hij iemand zoeken die de ramen en deuren kan timmeren.
Zie ook mijn vorige verhalen over dit huisje in wording.

Ondertussen vloog de tijd. We moesten weer terug, want ik zag daar een kip op het houtvuur pruttelen. Dus er moest ook nog gegeten worden. We aten samen buiten, aan een klein tafeltje. De jongens, Eunice en ik. Een mager taai kipje, rijst en ughali. Het ging er wel ik. Weer een stukje vlees sinds een paar weken. Daarbij een glas fanta. Dat was lekker voor de dorst. Mijn waterflesje was ook al half leeg. En om drie uur moesten we weer vertrekken om voor donker thuis te kunnen zijn. Naar Kisumu met tuk-tuk. Lekker wind om de oren. Naar Sondu met de matattu. De ritprijs is inmiddels verlaagd. Nu 250 Ksh. Was 500 Ksh. We kregen ook een bewijs van betalen. Nog nooit eerder gehad. En er zaten ook niet meer zoveel mensen meer tegelijk in het busje. Gelukkig ruimer zitten. We vertrokken met een vol busje en stopten onderweg maar één keer. Heel bijzonder. In Sondu aangekomen een gekkenhuis. Daar moesten er veel mensen uit en tegelijkeR tijd werd het busje bestormd met mensen die er in wilden. Ze lieten Eunice niet eens uitstappen. Wsl. omdat deze mensen al lang stonden te wachten. Er blijken waarschijnlijk nog te weinig matattu's te rijden.

Het was een welbestede dag met als verrassing 'het huisje voor Eunice' in wording. Het wordt een mooi en toch behoorlijk ruim plekje waar ze met hun drieën heel lang samen kunnen wonen. En daar ben ik zo blij mee.

Voor hen die nog 'een steentje' bij willen dragen om het huisje van Eunice te financieren....heel graag.
Dat kan naar banknummer NL26 INGB 0003970344 tnv A.R.Rop onder vermelding van 'Huisje voor Eunice'
Dank je wel.

Hart Gr. Ineke