VERMAAK VOOR DE KINDEREN.

Hallo allemaal,


Komende week gaan de kinderen naar huis. Met kerstverlof. Sommige kinderen verlangen naar hun moeder en zijn soms verdrietig. Anderen lijken er niet naar te talen. Ik zou wel eens stiekem bij sommige kinderen in huis een kijkje willen nemen. Zouden ze het daar goed hebben. Hier en daar vroeg ik een house-mother. Het blijkt dat ernstig beperkte kinderen soms gewoon in bed blijven liggen en hen die moeilijk eten, vaak onvoldoende voeding krijgen. Kinderen die incontinent zijn hebben pampers nodig. Van de ouders wordt verwacht dat ze deze kopen en afgeven. Soms lukt dit niet vanwege armoede. Maar het blijkt ook vaak dat er te weinig afgegeven wordt. Ouders denken vaak dat één pamper per dag wel voldoende is. En daarom kwam de laatste weken vaak de opmerking...kun jij nog voor wat pampers zorgen? Ook voor een verstandelijke en lichamelijk gehandicapte jonge vrouw, die echt ouder lijkt en hier in het nabije ziekenhuisje achter gelaten is. Niemand heeft die om haar geeft. Behalve de mensen op het centrum dan. Alleen op de wereld is. Wat kan het leven hard zijn.

Maar vooreerst is er nog een week met allerlei activiteiten. Pannenkoeken bakken voor het hele centrum. Voor de kinderen twee stuks en alle anderen één. Wat was het smullen. Eerste alle speelgoed opruimen. Dan allemaal op de stoeltjes rond de tafels of op de matten en eten maar. En natuurlijk wat suiker er op. De laatste keer yoghurt op de dag voor dat ze naar huis gaan. Ook dit blijft een feest. De laatste avond samen vuurwerk of te wel sterretjes aansteken en zien spetteren. Allemaal na het avond eten naar buiten en wachten op de waranda. Niet gelijk naar bed. Extra lange sterretjes en lange lucifers. Sommige kinderen durfden er één in de hand te nemen. En natuurlijk, voor de laatste keer wandelen met de kinderen en spelen met het speelgoed.



Wandelen in een rolstoel is de top favoriet van allen. Gewoon over het centrum. Soms één, soms twee kinderen in een rolstoel. En dat kan makkelijk daar sommige kids erg tenger zijn. En achter ons aan de kinderen die kunnen lopen met een trekwagentje achter zich aan. Een hele schare op pad. De Nyabondotour noemen we het. Wie gaat er mee 'on tour'? Ze willen allemaal tegelijk. Wat is dit leuk. Ze komen anders bijna nooit van hun plek af en tijdens de tour worden ze aangesproken door allerlei mensen. En er is natuurlijk veel te zien op het centrum. Tegelijkertijd prikkelt het de zintuigen en worden ze actief. Voor hen die kunnen lopen is het een soort van therapie. Soms lopen er kinderen die moeilijk lopen mee.... langzaam maar gestaag. Rondkijkend, lachend en genietend en de spieren activeren.


Vanuit Nederland bracht ik stapels speelgoed mee. Gekocht in de kringloopwinkels. Stapelbekers die opeen gestapeld kunnen worden en dan omgestoten. Maar ook telkens weer opnieuw in elkaar geschoven kunnen worden of het nu klopt of niet. Memoriekaartjes, wat zijn die in trek. Telkens worden er weer twee aan twee bij elkaar gezocht en naast elkaar op de grond neer gelegd. Onbreekbare autootje, in trek bij de jongens. Playmobil poppetjes. Houten puzzels. Wat hebben ze er een plezier mee. Maar dat spelen is ook wel lastig. Vaak willen ze allemaal met hetzelfde spelen en dat kan natuurlijk niet. Daarbij zijn er twee jongens die telkens alles van de ander afpakken. 'The disturbing boys' noemen we ze. Soms zitten deze jongens vast in hun stoel en dan is het wat aangenamer. Geef ze dan een bal dan is het ook goed.


Altijd in trek zijn ook de ballonnen. Wanneer het een regenachtige middag is, is dit leuk voor binnen. En maar opblazen en van me af werpen. Ze vinden het fijn om er mee te spelen. En wanneer ze om de beurt knappen is het weer grote hilariteit. Het houdt ze heerlijk bezig. Sommigen willen liever een ballon zelf op blazen. Dat kan ook. Ik zeg er wel steeds bij ..als er een knapt pak het op en geef het aan mij. It's not good for your body. De meesten weten het. Een van de jongens steekt nl alles in zijn mond en slikt het door en poept vervolgens resten van ballonnen.


Soms breng ik de kinderen naar buiten als het niet dreigt te gaan regenen. Alle rolstoelen naar buiten en dan de stoeltjes en dan daarna kids. De meesten zitten of liggen op de grond. Een stuk of zes zitten in een aangepaste rolstoel, vooral de kinderen die enorm spastisch zijn. Anderen zitten op een kinderstoeltje waarvan het geld voor de de materialen ook al eens gedoneerd is. Altijd leuk deze verhuisparty maar ook heftig daar het veel tillen en verplaatsen is. Maar je maakt de kids er blij mee. Vervolgens wat buiten spelen met de bal of andere spelletjes.


Een van die dagen werden ze van het sponsorgeld getrakteerd op een flesje limonade en biscuit. Rietje erbij en drinken maar. Ook hierbij moet er veel geholpen worden. Gelukkig helpen de house-mothers want die weten dat er dan ook een flesje soda voor hun staat te wachten. Opnieuw weer een feest. Wat kun je deze kinderen blij maken met iets wat voor ons zo alledaags is.


Gisteren met Eunice en haar jongens op pad geweest naar haar huisje in wording. Wat wordt het mooi. Daarover later meer.
Hart Groet,
Ineke