ZOVEEL TE DOEN.

Hallo allemaal,

Afgelopen week, op zondag, ben ik weer op pad gegaan naar St. Martin, ongeveer 2.5 km. hier vandaan. De lagere school die bij Nyabondo hoort. De kinderen krijgen hier naast scholing ook verzorging, onderdak en eten. Inmiddels is daar van sponsorgelden ook een middelbare school gebouwd. Mijn rugtas zat vol met kleurpotloden en kleurplaten en 2 spelletjes memorie speciaal gekocht voor 2 groepjes wat oudere kinderen. St. Martin is een school voor voornamelijk kinderen met een hersenbeschadiging opgelopen voor, tijdens of na de geboorte. Op Nyabondo verblijven de kleinere kinderen. Hier de grotere. Dus veel kinderen met verstandelijke beperking. Maar kleuren kunnen ze allemaal, al is het niet altijd tussen de lijntjes en soms alleen maar wat strepen. Ze vinden het allemaal mooi om te doen. Het is wel een middagje ogen voor en achter hebben. Eerst een hoop rumoer. Allemaal een plek, allemaal een kleurplaat en natuurlijke allemaal zoveel mogelijk kleurpotloden. Stel dat er één het gevoel krijgt te kort te komen. Maar op een gegeven moment zitten ze toch even allemaal rustig te kleuren. Een docent, helemaal trots. Wil er mee op de foto. Maar even later moeten er weer potloden geslepen worden. Het is leuk om hier te zijn. Veel bekende gezichten van kinderen die eerder op Nyabondo verzorgd werden en nu hier naar toe overgeplaatst zijn. Mede ook omdat ze ouder worden. Voor het kleuren liep ik eerst een poosje met wat kinderen over het terrein. Nou ik voelde me net een koningin. Aan elke hand een paar kinderen met een gevolg achter me aan. Allemaal wat te vertellen. Ze laten me hun klaslokalen en slaapzalen zien. Zo leuk. Het was echt genieten om hier een poosje te zijn. Maar de bekende gezichten een naam geven? Dat valt niet altijd mee, daar ik sommige kinderen maar weinig meer heb gezien en dan gewoon sommige namen vergeten ben. Vaak wel eens lastig. Sommigen worden ouder en veranderen in hun pubertijd en daardoor ook moeilijker te herkennen. Maar ik leg dat maar naast me neer. Het zijn er zoveel. Na het kleuren nog een paar spelletjes memorie met wat oudere jongens gedaan. Ook bijzonder. Elkaars taal hoef je niet te kennen. Dit lukt ook zonder woorden. Terug weer met de piki-piki. Ik wilde graag weer snel op het centrum zijn, daar ik had belooft te helpen met het eten geven van de kids.

En dat is elk eetmoment een groot karwei. Er moeten acht meisjes en 5 jongens met eten geholpen worden. En nu gaat dit allemaal niet zo snel. Sommigen hebben kauw en slikproblemen. Anderen laten het eten weer uit de mond rollen of houden het er juist lang in, voor ze het door slikken. Het is vaak echt geduld hebben om een bordje leeg te krijgen. Het is vaak ook echt een rommeltje en een deel van het eten beland op de grond of op de kleding. Maar men maakt zich hier niet al te druk om. Het is niet anders. Ik probeer er altijd maar een klein feestje van te maken. Een beetje plagen en soms tussen door zingen. Hier en daar wat knuffelen. Je merkt gewoon dat ze hier behoefte aan hebben. Alvorens er gegeten wordt moeten alle kinderen op hun plek zitten. Dat wil zeggen...sommige op kinderstoeltjes aan een lage tafel en sommigen op een mat en anderen blijven in hun rolstoel. Voor het eten de handen wassen , allen in een klein bakje water. Het water is daardoor snel vies. Maar beter zo, als dat het niet gedaan wordt.Voor het eten starten met gebed. Heel mooi dat ze hier mee begonnen is. De kinderen die kunnen, bidden volmondig mee . En dan is het eten, met de handen, met de mond of met een lepel. Sommige house-mothers laten hun kind wel heel snel eten. Monden volproppen en snel doorslikken. Ik probeer me er maar niet aan te storen. Het is hun leven hier. Het eten is in onze beleving eentonig. Rijst met bonen....ughali met een groene groente.....ughali met rijst.....aardappelen met groente.... bruine bonen met mais door elkaar en meer van deze variaties. En dat 2x per dag. 's Morgens krijgen de kinderen een beker pap en tussen door vaak gewoon alleen maar water. Eén keer per week krijgen ze zo lijkt, een klein stukje vlees. Soms een stukje fruit. De kinderen krijgen genoeg maar echt zeer weinig extra's.

Dan is een beker yoghurt een welkome afwisseling. Fris zoet en zacht van smaak. Met Joffry op de piki-piki uit Sondu gehaald. Rond de 45 bekers voor de groepen kleine kinderen. Ze werden keurig voor me in een doos verpakt. Het werd smullen. Met de vingers uitlikken. Yoghurtmondjes en ze waren even stil. Zo bijzonder om te zien hoe ze genieten van iets wat bij ons alle daags is. En dan komt het. De lege bekertjes worden gewassen en vervolgens als speelgoed ingezet. Naast elkaar neer zetten en op elkaar stapelen en dan weer omgooien. Langdurig kunnen sommige kinderen hier mee bezig zijn. En het is ook nog eens goed voor de fijne motoriek.
Ondertussen ook met Eunice naar de school van haar tweeling, Vincent en Thomas, geweest. Een hele onderneming. Daar Eunice vanwege een hersenbloeding mobiliteitsbeperkingen heeft, gaat het lopen niet zo snel. Tot Kisumu verliep de reis voorspoedig en snel. We waren dan ook al vroeg vertrokken. In het drukke Kisumu werden we overvallen door piki-piki en matattu drivers. Allen wilden ons als passagier. We moesten een stuk lopen en dat duurde even. De drivers bleven ons achtervolgen, maar boden ook hun hulp aan bij het oversteken van de drukke weg. Aangekomen bij het juiste busje konden we toch snel weg en waren al vroeg bij de school van de jongens. Een mooie nette school. Eerst een poosje bij de hoofdmeester gezeten, waar de jongens hun moeder weer zagen. Blij...blij. Ook kenden ze mij terug van voorgaande keren. Ik heb de daarna jongens beide in hun klasje gezien. Ze zitten niet bij elkaar in de klas omdat één van de tweeling een achterstand heeft opgelopen vanwege een jaar niet naar school kunnen gaan wegens geldgebrek. Alle kinderen spontaan aan het zingen gekregen en nog een poosje met de jufs gepraat.
En de lessen gingen verder...wij dus ook maar weer. Op weg naar naar de plek waar Eunice haar moeder woont. Daar wat gedronken en gegeten. De plek gezien waar Eunice graag een eigen stekje wil laten bouwen, dicht bij haar familie. Ze kan hier op het centrum niet blijven wonen, omdat ze niet meer werkt. Maar helaas ze heeft geen eigen geld. Ik zal daar iets op proberen te verzinnen. En dan is de dag al ver gevorderd. Maar weer terug naar Kisumu. Nu met de tuk-tuk, een gemotoriseerd open klein autotje op drie wielen. Je ziet ze in Azie ook veel rijden. Een lekker ritje. Niet zo opgepropt en de wind om de oren. Aangekomen in Kisumu werden we zo ongeveer een matattu ingeduwd en ik vond het wel best, want Eunice had al een eind gelopen. Daaraan vooraf nog nieuwe schoenen voor haar gekocht. De oude waren volledig versleten en gaven geen steun meer. Eenmaal in die matattu hebben we zeker een uur gewacht voordat die uiteindelijk vertrok. Moet in Nederland eens gebeuren. En dan is er iets ook speciaal of juist niet. Allerlei mensen komen bij de stilstaande matuttu's hun koopwaar aanbieden/hun handel, in de hoop dat iemand iets koopt. En dat kan echt van alles zijn van een flesje water tot een horloge en van een zakje pinda's tot heren hemden. Op een gegeven moment wordt je daar ook een beetje zat van want ik zat bij het open raam. Uiteindelijk toch maar een flesje water gekocht. Gelukkig waren we net voor het donker thuis.

En zo valt er veel te beleven. Er gebeurt zo veel. Ik ga nu vaak een keer naar Sondu op en neer, met name om te geld te pinnen en altijd zijn er wel boodschappen te doen. Vooral op de marktdagen is dit leuk. Dan heerst er grote bedrijvigheid. Ben bezig met de aanschaf van nieuwe 2de hands fleece truien. De oude zijn totaal versleten of te klein geworden, op een enkeling na. Die heb ik gewassen om weg te geven aan kinderen buiten het centrum. Altijd welkom. De rest zijn poetslappen geworden. Weggooien is er hier niet bij. Alles kan gebruikt worden. De jongensgroep van Alice is inmiddels voorzien. Negen nieuwe/2de hands fleece truien.

Het gaat mij verder goed en ik geniet volop en voel me hier thuis bij al deze lieve mensen.
Dank voor de reacties op mijn verhalen . Fijn en leuk om die te lezen.
Hart. groet van mij, Ineke