BLIJDSCHAP EN VERDRIET.

Blijdschap omdat we haar hebben mochten kennen en verdriet om haar heen gaan.

Vandaag was de begrafenis van house-mother Margareth. Ze mocht de hoge leeftijd van 86 jaar bereiken. Op 29 september j.l. stierf ze, na een kort ziekbed. Tijdens mijn eerste jaren hier in Nyabondo was ze house-mother van de jongensgroep. Altijd lief en aardig voor de kinderen. Vrijwel nooit mopperen. Niets was haar te veel. Samen met house-mother Penina mijn favorieten. Ze ging op hoge leeftijd met pensioen. Ik zie haar in gedachten nog op de piki-piki vertrekken, om vrijwel nooit meer terug te komen. Maar de band met Nyabondo bleef. Vandaag begreep ik dat Sr. Ludovena haar soms bezocht. In de afgelopen jaren mocht ik haar ook enkele keren in haar lemen huisje bezoeken. Er waren oude foto's waar ze herinneringen mee ophaalde. Ze sprak vol liefde over "haar kinderen" op Nyabondo. In de afgelopen jaren mochten we haar verrassen, om nog een keer een paar dagen naar Nyabondo te komen. Om de financiële kant hoefde ze zich geen zorgen te maken. En ze kwam, samen met een andere house-mother, die ook met pensioen was gegaan. Ze werden hier toen als koninginnen binnen gehaald en zelf mocht ik hen weer een stukje met de matattu naar huis brengen. Wat hadden ze hier een paar prachtige dagen. Met Christa sprak ik af haar in november opnieuw te bezoeken. Helaas..het kan niet meer.
Onze mother Margareth is Thuisgehaald.

Vandaag mocht ik samen met Sr. Ludovena en een grote afvaardiging van Nyabondo Center naar de begrafenis gaan. Wat was dat bijzonder. Met een bestelbusje van het centrum. Sr. Ludovena en ik voorin samen met James the driver en ongeveer 10 mensen achterin. We zouden om 9 uur vertrekken, maar Kenian time...dat werd bijna 10 uur. Een hele rit voor de boeg. Onderweg nog even tanken en drinken in slaan. Bij Kendy Bay, nabij Victoria Lake het platteland op. Over een verharde en later onverharde weg met veel kuilen. Het was voor de mensen achter niet heel prettig zitten door al dat gehobbel. Ik zag voorin het Keniaanse leven aan me voorbij gaan en voelde me opnieuw dankbaar en blij dat ik hier gewoon mag zijn en deel mag uit maken van deze groep lieve mensen.
Alle festiviteiten rond de begrafenis duurden twee dagen. Gisteren is Margareth van ver uit het mortuarium gehaald, om naar huis gebracht te worden, waar ze voor haar huisje vanaf middernacht opgebaard lag. Ze had een witte jurk aan met een wit hoofddeksel van dezelfde stof. De jurk is hier op het centrum gemaakt. Heel frêle lag ze in de kist herkenbaar van mijn bezoeken de laatste jaren. Bij de overdekte kist zaten zes 'wachters' die gedurende alle ceremoniën bleven zitten. Toen wij aankwamen waren er al veel mensen en veel kinderen. Er waren overkappingen opgezet als bescherming voor de zon, met daaronder plastic stoelen. Toen wij aankwamen was het officiële deel al begonnen. En dat duurde nog de gehele dag door. Eerst een in memoriam. Daarna sprekers. En toen was ik ook aan de beurt. Een mezungu? Een blanke hier? Dus heb ik proberen uit te leggen wie ik was en in welke relatie ik tot Margareth stond. Jah en toen greep me het ook even aan. Maar Sr. liet even voelen dat ze er was. Mijn gedachten gingen natuurlijk ook naar mijn eigen moeder die nog maar zo kort is overleden. Herinneringen kwamen weer boven. Later hoorde ik dat de familie zeer dankbaar was dat ik er was en ze van mijn bezoeken aan hun moeder op de hoogte waren. Haar kleinkinderen kwamen uit zichzelf naar me toe. Ze herkenden mij van de eerdere bezoeken aan hun oma. Daarbiij er was ook nog nooit een mezungu (blanke) op een begrafenis in die streek geweest. Voor de familie heel speciaal. net als voor mij, als enigste blanke op bij zoveel donkere mensen op een intieme gebeurtenis.
Na de toespraken van ons allen kregen we een maaltijd aangeboden. Rijst, kip, vis, ughali. Ik had wel zin aan iets. De eerste keer in twee weken dat ik weer een stukje vlees at. Bij gebrek aan een lepel ben ik ook maar met mijn handen gaan eten. Lepels gebruiken ze in Kenia doorgaans niet. Daarna volgde een volledige Katholieke Mis met zang van een koor en dansen. Nou, de pastor hoorde zichzelf volgens mij graag praten, want hij lachte herhaaldelijk om zijn eigen grapjes. En het duurde en het duurde. Maar goed, er was genoeg te zien en ondertussen kwamen er ook steeds weer mensen langs die even een hand wilden geven. Sr. viel er bij in slaap. Die moest ik na de preek even weer wakker stoten.

En na de mis dan eindelijk de echte begrafenis. Naast Margareth haar huisje was een grote kuil gegraven. De kist werd behoedzaam door de kinderen zonder allerlei hulpmiddelen in de grond neergelaten. Heel eenvoudig en daardoor ontroerend en bijzonder. Alle kinderen en anderen stonden rondom. Het graf werd direct dichtgegooid. Een eenvoudig kruis, gemaakt van twee takken met rondom Margareth haar rozenkrans werd geplaatst. Nadien mocht ik samen met Ludo mother Margareth haar huisje nog even in. Het was leeg. Haar stoel stond er niet meer. Daar was ik samen met haar geweest. Herinneringen die ik nooit meer zal vergeten. Ik mocht er bij zijn en één van hen zijn. Dank je wel mother Margareth dat ik je mijn lieve vriendin in Kenia mocht noemen. Ik weet bijna zeker dat ze weer uitkeek naar mijn bezoek, al wist niet wanneer ik weer in Kenia zou zijn. Ze vertelde me eens te hebben gedroomd, dat ik weer zou komen en toen een paar weken daarna kwam haar droom uit en waren we weer even samen. Zo bijzonder.

Dank dat ik er bij mocht zijn.