ZOVEEL TE BELEVEN.

Hallo allemaal,

Het gaat me goed en het is genieten in deze hele andere wereld. Soms wel mis ik dingen zoals een bruine boterham met nagelkaas en de Hollandse groente. Maar dat komt wel weer. Het is genieten van de kleine dingen hier. Gisteravond het passen en ronddelen van de 2de hands nachtponnen voor de jongere meisjes. De oude die ik ooit kocht waren kapot of tot op de draad versleten. Gekocht voor maximaal 2 euro per stuk in kringloopwinkels in Nederland. Wat waren ze er blij mee. Thank you, thank you, Ineke. Ze slapen anders alleen met een pamper om of in hun nakie. Geld voor nieuwe nachtkleding is er niet en daarbij is er hier weinig aandacht voor en nu slapen ze met een lach op hun gezicht. Ook de groep grote meiden zijn voorzien met maatje L. Daar werd het bijna een modeshow. Wat kan iets kleins veel te weeg brengen. Om stil en ontroerd van te worden. Afgelopen weekend waren de jongens van house-mother Alice al aan de beurt. Voor hen bracht ik nieuwe blauwe broekjes mee. Voor in het weekend. Stevige stof en in de zij verstelbaar. Ook blijde gezichten. Zondagse kleren en dan ook nog nieuw. De blouses die ik eerder meebracht worden nog steeds gedragen De sokken die ik van Dada en Marleen mee kreeg om uit te delen, zijn gisteravond voor een deel aan de grote jongens van de training gegeven. Opnieuw thank you, thank you Dada and Marleen, dank jullie wel dames. De hele avond hebben ze er over gepraat.

Gisteren was ik voor het eerst weer in Kisumu. De dichtstbijzijnde grote stad. Om er te komen is een hele onderneming. Eerst op de piki-piki (brommertaxi) om van Nyabondo naar Sondu te reizen. Ongeveer 5 km over een zandweg met hobbels naar beneden. Nyabondo ligt immers op een tafelberg. De wind om de oren en genieten van de vergezichten. Altijd weer een heerlijk ritje. Daarna in de matattu, een klein busje waar opeengepropt net 20 mensen in passen. Niet de comfortabelste manier van reizen. Echt dicht tegen elkaar aan. Er kwam een forse Keniaanse dame naast me zitten en toch moesten er in die rij van de conducteur 4 personen plaatsnemen.. Kontje aan kontje met de rugzak op de schoot en onderweg overal maar waar een nieuwe passagier te halen viel maar weer stoppen en op ander plekken lang wachten tot er nieuwe passagiers op kwamen dagen. Niet onze manier van reizen. Maar het is "een moeten" om in Kisumu te komen. De gemiddelde westerse toerist zou hard weg rennen.

Op het moment zit ik in 'mijn huisje' dit verhaal te schrijven met de deur open. Komt er ineens iemand bij mij binnen. Een van de kitchen docters. Duncan, een personeelslid uit de keuken met een dokters jasje aan (keukenuniform). Goodmorning Ineke. How are you today? Fine and you? Leuk he. Gewoon even komen groeten. Nu groeten ze hier in Kenia elkaar de hele dag door op deze manier en talloze handen worden daarbij geschut. Een hele goede gewoonte, al moet je oppassen dat je niet al te vaak iemand vergeet.

Na 5 kwartier was ik in Kisumu. Voor in de stad uitgestapt en verder met de Boda-boda (fiets taxi). Lekker op een kussen achter op de fiets. Heerlijk. Moeilijk voor de driver om al het verkeer te omzeilen. maar tot op heden nooit geen ongelukken gelukkig. En dan effe naar mijn stam café 'De Kenshop' waar ik opnieuw in Kenya welkom werd geheten. Een bakje cappuccino, geld pinnen en verder veel rondlopen en hier en daar wat kopen om groot geld te wisselen. Op zoek naar nieuwe grote stoelen voor de house mothers in de dining/classroom van de kinderen. Deze zijn heel nodig aan vervanging toe. Foto's ervan maken. Komende week maar eens overleggen met Sr. Ludovena. Voor het eerst weer in Kisumu. Een gevoel van dankbaarheid overvalt me. Dat ik hier weer mag zijn en lopen in alle rust in deze hele andere wereld. Een wereld waarin afspraken niet zo nauw genomen worden en tijd een breed begrip is. Een wereld met heel veel verkeer zonder duidelijke verkeersregels. Een wereld met veel rommel en troep op straat, armzalige huisjes en heel veel mensen. Een wereld die één grote markt lijkt. Bijna alles gebeurt op straat. In de winkels mogen geen plastic zakken meer verstrekt worden. Op straat mag je niet meer met een plastic zak gezien worden op straffe van een boete of een paar dagen gevangenis. Rigoureuze maatregelen. Of het helpt? Zal zeker wel iets. Ondanks dat het plastic in de ban is, blijft er veel rommel op straat. Maar iedereen gooit ook echt alles achter zich weg. Er is geen houden aan. Ach, je moet hier zelf komen om te snappen wat ik bedoel met deze hele andere wereld. Het is moeilijk uit te leggen.

Terug in Sondu nog even door deze plaats gelopen. Wat ik om mij heen zie, lijkt op Kisumu maar nog een tikkeltje meer troep en rommel. Toch, ook hier voel ik me wonderwel veilig en thuis. Het is market day. Zoveel mensen die echt van alles proberen te verkopen. Onverharde wegen. Veel troep op straat en hier en daar plassen water van de regenbuien. Niet te vergelijken met ons straatbeeld. Zo middeleeuws, maar ook zo vertrouwd. Af en toe hoor ik Mazungu.. mazungu. (blanke, blanke). How are you? Maar gemiddeld gezien kan ik rustig lopen. Soms is er herkenning van vorige jaren. De supermarkt is vergroot en ik kan er nu zelfs genoeg yoghurt in bekers voor de kinderen kopen. Hoef daarvoor niet meer naar Kisumu. Op de markt op zoek naar 10 hemden voor de nacht, voor de jongensgroep van house-mother Eireen. Ook hier zijn de oude versleten. En jawel...ik vond ze. Mooie gekleurde. 13 stuks voor 3,50 Euro. 2de hands. Gezocht en gevonden in een grote stapel kleren die hier vanuit Europa of Amerika naar toe getransporteerd zijn om hier een 2de leven te beginnen. Vaak best nog wel mooie kleding. In Europa gooien we zoveel, veel te snel weg. Hier weten ze er tegen een prikkie wel weg mee. En dan hoor ik ineens mijn naam! Joffrey ziet me. Een van de piki-piki drivers. Opnieuw....Ineke, how are you? Hij wist al dat ik er weer ben, want zijn moeder werkt hier op het centrum. Met hem weer achter op de brommer naar Nyabondo gereden. Lekker weer de wind om de oren met een rugtas vol met ballen en kleren voor de kinderen. Met Joffrey maak ik een afspraak om me één van de volgende dagen te halen om de yoghurt te kopen. Ik moet veel bekertjes hebben en heb er liever geen onbekenden bij. Terug op het centrum zie ik Evalien. Een house-mother van St. Martin. Zij heeft haar dochter naar mij vernoemd. Een hartelijk weerzien volgt. Haar dochter zou later gebracht worden. Ik ben benieuwd hoe ze er uit ziet. Nou, ik hoefde niet lang te wachten. Opeen stond ze stil zwijgend achter me. Lavinia-Ineke, zes jaar...een mooi meisje met kraaltjes in haar haar. Niet verlegen. Lief en ze wandelde waar ik ging. Toch maar even verwennen met een beker ranja. Met iets simpels zijn ze al blij.

Het is weer een langer verhaal geworden. Gewoon maar een beetje schrijven over wat ik hier meemaak en dan is dit nog maar een klein beetje. Er is zoveel te beleven. Volgende week ga ik met Eunice naar de school van haar tweeling Vincent en Thomas, om schoolgeld te betalen. Donderdag is de begrafenis van old house-mother Margareth en zaterdag is het een nationale feestdag in Kenia en dus ook op het centrum. We zullen het allemaal beleven.

Allemaal de groetjes van mij en tot een volgende keer.
Ineke