WAT ETEN WE VANDAAG?
Door: Ineke Rop
Blijf op de hoogte en volg Ineke
24 Oktober 2016 | Kenia, Sondu
Hallo allen,
Op het centrum verblijven drie groepen kinderen. De meesten van hen zijn zeer ernstig gehandicapt met daarbij in de meeste gevallen ook een geestelijke beperking. Naast deze groepen is er nog een groep wat oudere kinderen/jongeren die hier een vak leren. Bv breien met de breimachine of naaien. De zg vocational training. Een onderdeel van deze groep is een groep meisjes met ernstige beperkingen de twee jaar geleden nog bij de jongere meisjes een plekje hadden, maar ouder worden, en daar eigenlijk niet meer thuishoren. Voor deze zes hebben ze hier een aparte plek gecreëerd. Zes jonge dames, in een kleine ruimte. Ze eten met de anderen, maar hebben daar ook een eigen leventje met elkaar. Ze zijn vaak bij elkaar te vinden.
Allen zijn stuk voor stuk mooie mensenkinderen met weliswaar een beperking. Maar voor elk telt, er is ook veel wat ze nog wel kunnen, hoe weinig ook. Dit wordt ze dan ook niet afgenomen en de kinderen worden gestimuleerd zichzelf en de anderen zoveel mogelijk te helpen. Op facebook kwam recent een foto van een verstandelijk en lichamelijk gehandicapte jongetje voorbij, die beschreven werd als uggli/lelijk. Nou daar kwam wel heel veel reactie op. Uggli...het was juist een heel mooi jongetje zoals hij op de foto stond, was de tegenreactie. Dit zijn geen lelijke kinderen, maar stuk voor stuk mooi en prachtig en acceptabel zoals ze zijn. De blijheid straalt vaak van hun gezicht als je iets met hen onderneemt en soms schreeuwen ze van enthousiastme. Dat is toch alleen maar mooi.
Bij deze kinderen ben ik vaak rond etenstijd te vinden. Veel van hen moeten met het eten geholpen worden. De één kan snel eten, maar bij de ander rolt het wel eens weer uit de mond. Weer een ander moet zijn eten eerst heel fijn geprakt hebben. Sommige kinderen hebben slik en kauwproblemen en daarbij gaat het allemaal veel langzamer en rolt veel weer terug. Geduld hebben en net zolang door gaan tot hun bord leeg is. Een deel van de kinderen eet aan een lange tafel, zittend in stoeltjes rondom. Deze kindersstoeltjes zijn op het centrum in de workshop gemaakt en de materialen zijn ook eens van sponsorgeld van jullie allen gekocht. Sommigen kinderen klauteren zelf, soms met moeite, op de stoel. Anderen moeten er op getild worden. Veel kinderen kunnen zelf weinig. Hebben vaak geen zitbalans en moeten in alles geholpen worden. De meesten verplaatsen zich zittend of liggend al schuivend over de grond. Snel of daarentegen heel langzaam. Anderen kunnen alleen maar liggen. Aangepaste stoelen zijn hier niet. Rolstoelen maar weinig. Alleen voor verplaatsen van de kinderen. Sommige kinderen zitten of liggen altijd op matten te eten. De grotere kinderen zitten samen aan een andere tafel. Zo zijn er ongeveer 30 kinderen bijeen in een niet al te grote ruimte. Het eten wordt in grote emmers en pannen vanuit de keuken gehaald. Een house-mother schept het op de borden en die worden rond gedeeld. De kinderen eten met de rechter hand. Dat is Keniaans gebruik. Sommigen die hun handen niet kunnen gebruiken willen of kunnen met hun mond eten. Maar.......eerst wordt de rechter hand gewassen. Vaal al een feest op zich want als je begint te spetteren, uit een lolletje, spetteren ze allemaal. En dan dus met de handen eten. Een knoeiboel soms ligt er meer rond het bord dan er in. Ook raakt de grond bezaaid. Maar goed de porties zijn groot genoeg. Dat kan het wel hebben . Fijn en mooi is het te zien dat een van de house mothers een kort dankgebed namens de kinderen uitspreekt. Zij zegt de woorden en de kinderen herhalen ze.
Ik help ze dus vaak met eten. Eén voor één. Zo soms vier achter elkaar. Het is leuk om dit te doen en de kids vinden het nog mooier. Ondertussen staat er voor mij ook een bord eten klaar. Maar telkens zeg ik 'niet zo veel'. Maar ze houden hier van enorme porties en zo'n portie krijg ik ook steevast dan ook. En wat moet ik er mee? Nou, er is altijd nog wel een kind die aan het eten is en die schuif ik dan maar stiekem wat op het bord. Of laat het toch ergens maar staan. Het is fijn om mee te kunnen eten. Niet omdat het altijd zo lekker is want het is vrij ééntonig in mijn beleving. Maar door dit te doen hoor je er helemaal bij. Ik merk dit aan alle kanten.
In mijn eigen verblijf staat een heel oud elektrische kookfornuis die ik gebruik om ook met regelmaat iets voor mezelf klaar te maken. Soms 's morgens in alle vroegte al. Gedurende de dag mist de tijd en heb er ook niet zoveel zin meer in. Wat macaroni, nasi en rauwkost van tomaten en uien en paprika. Deze groente haal ik op het kleine marktje, hier dichtbij. Kost allemaal echt niets. Alles is nog net zo goedkoop als ongeveer 8 jaar geleden.
Vooral dus Keniaans eten. Ugali. Een soort maisbrij. Een goede Keniaan eet dit elke dag. Daarbij soma-wiki. De al eerder genoemde Keniaanse spinasie. Vaak krijgen de kinderen bonen of bonen met rijst. Of ugali met zoute anderhalf centimeter grote visjes. Ook Keniaans. Of kool met ugali. Of alleen mais met bonen. De Engelse aardappelen, zoals ze hier worden genoemd, hebben ze ook meer ontdekt. Twee jaar geleden waren er nog veel zoete aardappelen maar die heb ik tot nu nog niet gezien. Misschien zijn de eerst genoemde goedkoper? En dit alles 2x per dag. s' Morgens heel vroeg krijgen de kinderen porridge en rond 10 uur drinken. Veel extra's tussen door krijgen ze niet. Vlees krijgen de kinderen nauwelijks. Zuivel is er ook weinig.
Na het eten moeten de kinderen allemaal even de deur uit, naar een overdekte plek zodat de eetruimte schoongemaakt kan worden. En dat is dan ook wel nodig. Ook dan telt zelfredzaamheid. Al schuivend over de grond verplaatsen ze zich door al de etensresten heen.
Tijdens mijn verblijf wil ik graag rijst, mais en bonen voor het centrum kopen. Omdat dit altijd weer nodig is, wel altijd duurder wordt en het een grote onkosten post is. Ook probeer ik de kinderen wat extra's te geven. Momenteel staat mijn oude koelkast vol met yoghurt. Gisteren meegenomen vanuit de grote stad. Voor zondagmorgen na de kerk. Dan is het yoghurt-time. Wat zullen ze genieten. En zo probeer ik de komende weken meer te doen en ze te verwennen met lekkers. Wij kunnen kopen en nemen wat we willen. Hier hebben ze dat nauwelijks en moeten ze afwachten wat ze krijgen. Iets extra's is er niet zo heel vaak.
Dag Ineke
-
24 Oktober 2016 - 12:00
Corry Van Dijkhuizen:
Hoi Ineke,
Wat doe je toch veel voor deze kinderen. Als ik die blije gezichtjes zie, dat doet me toch wel wat.
Wat heerlijk dat je dat kunt en mag doen. Als in jonger was zou ik je graag erbij helpen.
Je bent een suiker tante voor ze. Ik kijk uit naar je belevenissen.
Ik wens je God 's zegen bij je werkzaamheden. Veel liefs Corry van Dijkhuizen. -
24 Oktober 2016 - 22:13
Andrea Kingma-van Ommen :
Wat een mooi verslag ineke. Door de foto's zie je het voor je. Bijzonder dat ik ze, en jou natuurlijk, volgende week echt zal ontmoeten. Veel Zegen ineke voor de komende week!!
Groetjes andrea
-
25 Oktober 2016 - 10:47
Jetty Veld Kinf Man:
Hoi Ineke,
Heb vanmorgen je verhalen gelezen, je hebt alweer heel wat beleefd de afgelopen weken, de Flying Docters, het eten en de aanschaf van de bedden, mooi dat je dat voor deze kinderen kan doen.
Ik las over bonen bij de thee lijkt mij ook niets dan lijkt me een soort oliebol inderdaad lekkerder.
Het is ontroerend om te lezen hoe je deze kinderen blij kunt maken met hele simpele dingen, wens je een hele plezierige en nuttige tijd daar.
Groet Jetty.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley