Indrukken.

Hallo allemaal,

Heerlijk is het, in de zon. Uitkijken voor verbranden, want we zitten hier dicht bij de evenaar. Al meerdere stortbuien zijn gevallen sinds ik hier ben. Veel regen, maar dat is niet erg. Het houdt vaak ook snel weer op en men heeft het hier nodig om mais, rijst e.d. te kunnen verbouwen. Maar nu lekker lezen in de zon en mijmeren over vanmorgen.

De dag begon vanmorgen ook voor mij in de medical, de sceening en fysiotherape ruimte. Elke morgen komt het personeel daar bijeen voor een gebed, een bijbellezing en zingen. Een prachtige gewoonte waar ik graag aan deel neem. Daarna gaat iedereen naar buiten in een rij staan en geeft elkaar de hand en wenst elkaar goedemorgen. Ook als je later over het terrein loopt is dit een beleefdheidsgebaar, elke dag weer. Er worden zo heel wat handen geschut over en weer.

Daarna ging ik naar Sondu de dichtbijzijnde plaats 5 kilometer hier vandaan. Gewoon lopend de onverharde hobbelige weg naar beneden volgen. Sr. Ludevina noemde de weg "the dancing road'. Lopend, want dan zie je het meeste. Al die mensen die roepen 'good morning, how are you'? Sommigen geven een hand. Kinderen roepen 'Mazungu'. Niet lastig, alleen maar heel vriendelijk. Ik ben de enigste Mazungu in de omgeving. Ook in Sondu loop ik als enigste blanke rond. Het is net alsof ik er hoor. Men is aardig en soms willen ze van alles weten. Waar ik vandaan kom en waarom ik hier ben. Ook mijn naam noem ik vaak. Ze kunnen hem moeilijk uitspreken. De vrouw van James,de chauffeur van het centrum, herkent me en knuffelt gelijk. Jaar en dag verkoopt ze op dezelfde plek mais. Ik krijg van een handelaar een kip in de hand met de vraag of ik die wil kopen. Toch maar even niet want:" Ik hou niet van slachten" zeg ik. Vinden ze een beetje raar als ik het wel eet. Even verderop zie ik dat men een kalf op een motortaxi (piki-piki) probeert te vervoeren. Tussen twee mensen in. Raar gezicht. Ik loop rond in dit middeleeuws ogend plaatsje en geniet van al het bekende. Alleen maar hobbelige onverharde wegen. Veel rommel op straat. De vuilniswagen kennen ze hier niet. Oude vervallen huizen en winkeltjes. Ook hier is het marktdag en dat betekend heel veel mensen die hun waren proberen te verkopen. Pannen, huishoudspullen, beesten, groenten, bananen, ananassen, heel veel kleren op hoge stapels en veel meer. Heel veel ligt gewoon op de grond te wachten tot het van eigenaar veranderd. Ik word met rust gelaten behalve dat ze me vaak effe een hand willen geven of goedemorgen zeggen. Geen vervelende vragen of ik wil kopen. Tenminste af en toe maar niet echt storend. Ik geniet van de rommel en troep op straat van al die anders ogende mensen in hun wat slorderige soms kapotte kleding. Ik geniet van het feit dat ik hier als enigste blanke redelijk met rust gelaten wordt. Koop wat tomaten op de markt. Bij een ander een paar paprika's. Gelijk staan er anderen die me kool, bananen en wat al niet meer willen verkopen. Ze hebben gelijk met hun handel drijven.

Terug met de piki-piki weer naar 'huis' over de dancing road dansend achter op de piki-piki (brommertaxi). Tref daar Eunice (de verpleegkundige) die zit te lunchen. "Eet lekker een hapje mee": zegt ze. Even later brengt Beatrice (kokkin) een bord met bonen en mais. Ik eet het met smaak. Het lijkt alsof er een uitje door zit. Grote kop thee en het is prima.

Straks naar Jareth, de kok van hier. Hij woont op het terrein van Nyabondo en wil zijn jongste zoon Mark van zes maanden heel graag laten zien. Ik ben benieuwd. Veel donkere kindertjes zijn bang als ze ineens een blanke zien. Kun je voorstellen?! Om het ijs te breken had ik vanuit huis al een speeltje meegenomen.Straks zullen ook de kinderen van Jim wel weer om het hoekje komen kijken. Edwin heeft wat kleurplaten gecopieerd en ik laat ze maar kleuren. Alle kinderen vinden dit tenslotte leuk.

En dan internet. Het ligt er vaak uit of werkt zeer traag waardoor de verbinding verbroken wordt. Afgelopen nacht werd ik wakker en heb toen een paar verhalen geplaatst. Mocht ik dus niet reageren op mailberichten dan ligt het daar aan. Ook foto's plaatsen zal niet gemakkelijk gaan.

Inmiddels regent het weer flink en....inderdaad Sali van Jim, ik denk vier jaar oud, zit bij me te kleuren. Ze zegt niet veel maar lijkt het prachtig te vinden. Zo lief. En mijn was hangt nog aan de lijn, opnieuw nat te worden. De zon droogt het morgen wel weer. En dan zie ik ook de andere kinderen aankomen. Op de hele vloer wordt nu gekleurd.

Het weekend wil ik de slaapzalen van de kinderen met ballonnen versieren. Is het gelijk feestelijk als ze maandag terug komen.

Dag Ineke