De kinderen komen terug.

Hoi allemaal,

Vandaag is een deel van de kinderen terug van vakantie. De rest volgt de komende dagen. Wat een warm weerzien.

(((In Kenia is het zo dat alle kinderen drie maanden naar school gaan en dan één maand vrij zijn. Dat geldt dus ook voor de kinderen die verblijven in in Nyabondo/St. Martin.
Nyabondo is een centrum voor lichamelijk en verstandelijk gehandicapte kinderen. Ze wonen hier en gaan er naar school. Op Nyabondo staat ook een ziekenhuisje waar met regelmaat kinderen geopereerd worden op het gebied van orthopedische en plastische chirurgie. Ook worden er met regelmaat tijdelijk kinderen opgenomen voor screening en therapie. Op Nyabondo volgen wat oudere kinderen lessen in hairdressing, breien, borduren, computeren. Op St. Martin (onderdeel van Nyabondo) wonen ook twee grote groepen kinderen en gaan er naar school.)))

Wanneer het licht is en de hanen kraaien sta ik op. Dat is al rond half zeven. Thuis vind ik dat veel te vroeg maar hier.......! Water koken, internetten, ontbijtje, wasje, dweilen, het centrum rond om handen te schudden, naar de dagopening en dan ......daarna ga ik de boel maar eens een klein beetje versieren als welkom voor de kinderen. Halverwege maar eens kijken of er al kinderen terug zijn. En jawel, hoor...............

Rebecca is als eerste terug. Ze is mijn sponsorkind en ik ben blij haar alleen met haar moeder te treffen. Rebecca bleek mij op afstand al te hebben gezien tijdens het ballonnen op blazen voor de versiering. Ze wist wie ik was en we waren blij elkaar te zien. Voor mij gelijk een goed moment om de meegebrachte kleding voor haar te geven. Met de moeder wisselde ik adressen uit zodat ik later wat foto's van Rebecca kan sturen. Ik vind het een voorrecht om een paar maanden in de buurt van mijn sponsorkind te mogen zijn. Rebecca is nu 13 jaar en ik leerde haar kennen toen ze 7/8 jaar was.

En dan is daar Quinta, ook terug, een zwaar spastisch meisje van een jaar of 17? Op afstand begon ze mij al te roepen. Ze was niet bij me weg te slaan. 's Avonds bij het eten zei ze: "I love you"
Ook Rodjas, Alois en Noa kenden me terug. Ik hen natuurlijk ook, alleen ze zijn behoorlijk wat groter geworden. Ik leerde ze vijf jaar geleden als kleinere jongens kennen, maar nu zitten ze tegen de puber leeftijd aan. Ook een aantal kinderen die voor mij nieuw zijn, zijn terug. Daaronder twee jonge meisjes uit één gezin. Mercy van zes jaar en Lydia van acht jaar. Beide lichamelijk zeer ernstig gehandicapt. Een puzzel liet me later zien dat ze behoorlijk klever zijn. Ik had enorm met ze te doen, toen hun moeder zonder een knuffel te geven vertrok. Het jongste meisje huilde hartverscheurend. Het oudste meisje liet alleen maar tranen over haar gezicht rollen. En ik kon ook niets doen, daar ze ook een beetje bang voor mij zijn. Zo'n grote blanke! Heb nog bellenblazen geprobeerd, maar daar reageerden ze ook niet echt op. De tranen bleven komen. Ze aten vanavond niets en gingen met de kleren aan bij elkaar in bed liggen. Wat verdrietig. Hopelijk zakt dit grote verdriet de komende dagen een beetje.

Vanmiddag met deze kinderen het meegebrachte ouderwetse knikkerspel uitgeprobeerd. Wat een leuke afleiding na het afscheid van vader/moeder/familie. En toch ook wel plezier. Telkens weer opnieuw de knikkers in een gat leggen en dan over een baan naar beneden laten rollen. En dat voor één euro in de kringloop. Simpel maar een schot in de roos.

Gisteravond viel ineens rond zes uur de elektriciteit uit, na en tijdens een enorme regenbui. En ik moest nog een warme hap maken. Dan is het ook ineens pikke donker. Aangezien ik op elektriciteit kook, ging dat dus niet door. Bij kaarslicht was het dan maar een boterham klaarmaken en lezen met een zaklampje. Het zal de laatste keer niet zijn. Ik heb een paar flinke kaarsen voor dit soort gevallen meegenomen.

Het afgelopen weekend was ik dus regelmatig in de weer met de kinderen van de medewerkers. Af en toe liep ik ook met ze naar het dichtstbijzijnde kleine groentemarktje aan de 'dancing road'. Kocht dan wat tomaten voor 25 ct. en een paprika voor 5 ct. Het kost allemaal maar weinig. Voor de kinderen maar weer een mandazi (soort oliebol) voor 5 ct. Ik verwen ze geloof ik wel een beetje.

Ook met Eunice naar de markt, maar dan in Sondu. Samen achter op de piki-piki. Daar wat rond gelopen en naar een kleine supermarkt geweest. Ook samen een cola gedronken. Een flesje voor 45 ct per stuk. Lekker goedkoop. Samen spreken we af een keer een dag uit te gaan. En toen maar weer samen achter op de brommer terug, over de 'dancing road'.

Komende week is het operatieweek. De artsen en verpleegkundigen die de operaties gaan uitvoeren zijn zondag gekomen. Vandaag kwamen er veel ouders met hun kinderen voor screening. Morgen om zeven uur beginnen ze met het opereren van deze kinderen. Het zijn er volgens Eunice rond de 25. Met name zullen er kinderen met brandwonden en gespleten gehemelte geopereerd worden. Ik zal er wel een keer te vinden zijn. Toch een beetje (beroepshalve) nieuwsgierig.

Groetjes van mij, Ineke

P.s. Annette, ik ben het fototoestel vergeten mee te nemen naar Kisumu. Ik heb het gelukkig niet thuis laten liggen.