Verrassingen.

Hallo,

Vandaag twee keer op zijn Keniaans gegegeten. Vanavond noodgedwongen omdat de elektriciteit weer was uitgevallen. Nancy, de kok kwam me vragen of ik nog moest koken. Dat doe ik op elektrisch en dan doet die het ook niet. Ik vertelde gewoon maar met de kinderen mee te eten. Dat was ook goed. Bonen met rijst is dan ook de lekkerste hap die er bij is. En daar zat ik dan te eten, in het donker op het bankje bij de slaapzalen, nadat ik een aantal kinderen had geholpen met eten geven. De kinderen probeerden natuurlijk op allerlei manieren om aandacht vroegen. Ze moeten maar even wachten. Vanmiddag was ik bij de kinderen op St. Martin waar ze ughali met soma-wiki aten. Dit is ook typisch Keniaans. Ughali is maismeel gekookt in water tot een zeer compact geheel. Soma-wiki is een soort andijvie achtige groente. Net als wij aardappelen eten, eten de Kenianen dit meestal als dagelijkse kost. Niet mijn dagelijkse kost, maar bij gebrek aan wat anders moest ik het er maar mee doen.

Vanmorgen begon de dag wat later dan normaal. Ik was even wat langer blijven liggen na een drukke dag. Gisteren was ik weer 'zwembad' dag. Heel leuk. Je ziet de kinderen optimaal genieten. Maar ook intensief vanwege al dat tillen en sjorren met de kinderen. Maar het was weer de moeite waard. Maar ik kon even geen pap meer zeggen. Misschien ook wel omdat de zon volop scheen. De rest van de dag deed ik het maar wat rustiger aan. Nick van de jongens (8 jaar) kwam even kijken waar ik was. Net was ik aan het koken en vol belangstelling keek hij toe. Een beetje macaronie heb ik hem ook maar gegeven. Nou het bordje ging leeg evenals een kopje yoghurt nadien. Volgens de house-mothers krijgen de kinderen nooit yoghurt te eten. Een tractatie dus. Als ik in één van de komende weken met Sr. Ludevina in Kisumu ben, neem ik maar een 40 tal bakjes yoghurt mee. Om ze maar eens weer te verrrassen.

Gisteravond en vanmorgen was het trouwens één en al verrassing. Ik had veel kleren meegenomen vanuit Nederland, het meeste gekocht bij de Wibra voor een euro per stuk. Eerst gisteravond, voor de dames in wording nachtjaponnen. Ik had beloofd na het avondeten te komen. De kinderen gaan dan snel naar bed en ze zaten al klaar te wachten op wat komen ging. Verschillende maten nachtjaponnen in verschillende kleuren en onderbroekjes met pijpen. Het was passen en uitzoeken. Geweldig vonden ze het. Wat hoorde ik vaak: Ineke, thank you, thank you.

Vanmorgen bij de jongens van Mother Alice broeken uitgedeeld. Het zelfde verhaal. Passen en meten en om de beurt. Ook alleen maar glunderende gezichten.

Toen naar de jongens van Mother Eireen. Die waren helemaal de koning te rijk. Allemaal een blouce of een T-shirt. Veel van dezelfde want daar houden ze hier van. Ook hier onverwachts: Ineke, thank you.

Als klap op de vuurpijl had ik voor drie meisjes een overgooier/jurk en bijpassens T-shirt meegenomen. Eigenlijk speciaal voor Rebecca omdat ik haar vanuit Nederland sponser. Maar twee van haar vriendinnen mochten ook meedelen in de vreugde. Ze alle drie naar de slaapzaal laten kruipen/schuiven en daar gepast en alles klopt. Geweldig, wat leuk. Wat waren ze trots en blij. De twee andere meiden van de meidengroep een fleech trui gegeven. Eigenlijk mag ik geen stiefkinderen maken, toch. De rest van de meiden is nog niet terug.

Voor de kinderen een welbestede ochtend. Het zal ze nog lang heugen. Een dag met een gouden randje. Voor de kinderen omdat zo maar ineens nieuwe kleren krijgen en voor mij om die dankbaarheid en die blijde gezichten te zien. Wat kun je veel doen met maar weinig.

Hierna ben ik naar St. Martin gegaan om de kinderen daar te zien. Op St. Martin verblijven ongeveer 35 jongens en even zoveel meisjes. Daar is ook de school gevestigd. Deze kinderen zijn gemiddeld lichamelijk wat mobiler en minder gehandicapt. Maar ook veel hebben een geestelijke achterstand en een aantal kunnen om wat voor reden dan ook niet praten. Sommigen onder hen ken ik bij naam. Maar lang niet allemaal. Dat is bijna niet te doen. Dan moet ik er langer zijn en dagelijks met ze optrekken. En dat laatste doe ik niet. Ik probeer er minstens één keer per week heen te gaan en soms even kort wanneer ik de kinderen van Nyabondo naar school breng.

Vandaag is daar heel veel gekleurd met de potloden die ik mee nam. Wat blijven kinderen dat toch telkens weer leuk vinden. Een paar stickers er bij en het feest is compleet. Een aantal van de kinderen kleurden voor de mensen die hen in Nederland sponseren. Het was nog even uitzoeken wie dat nou precies waren, maar ik had een lijstje met namen en heb de kids gevraagd hun naam op de tekening te zetten of te laten zetten. Dan komt het goed lijkt me. Misschien neem ik nog wel een foto van hen, één voor één met de kleurplaat met naam erop in de hand.

Tussendoor kleine ballonnen uitgedeeld. Eigenlijk waterballonnen maar zonder water kan het ook. Grote hilariteit want ze willen er natuurlijk allemaal tegelijk één. Ik had er honderd en ze zijn allemaal opgepompt. Blazen lukte niet.Het ging gepaard met veel geroep, lawaai en leven. Zodanig dat de groten die tv keken, kwamen vragen of het wat rustiger kon. Maar wat doe je met een groep uitgelaten kinderen. Dat lukt dus niet.

Ludovina kwam vanavond vragen of ik wel warm gegeten had omdat er geen elektriciteit was. Zij is echt een goeie voor dit centrum. Ze houdt alles in de gaten en heeft overal oog voor. Ik merk aan alle kanten dat ze hier allemaal veel om haar geven.

En nu zit ik midden in de nacht te schrijven. De elektriciteit is er weer en heb me net even gewassen. Gisteravond ging dat in het donker bij het licht van een kaars niet echt. En mijn zaklamp doet het niet. En mijn hoofd zit vol met van alles en nog wat en kan daardoor niet slapen. Dan maar wat anders doen toch. Koppie thee erbij. Ach, ik kan me morgen zo druk of rustig maken als ik wil. Er is niets wat persé moet. Heerlijk toch.

Veel groetjes van mij Ineke