Vervoersmiddelen.

Hallo allemaal,

Voor in de matattu zitten is ook wel eens aantrekkelijk. En dat overkwam me vanmorgen. Voor dezelfde prijs voor in. Dan zie je veel meer en het hele landschap gaat aan je voorbij en ook 'het leven' zoals dat hier is. Niet zo dicht op elkaar, al zit je wel met zijn tweeen naast de chauffeur, met de rugtas op de schoot. Kisumu ligt ongeveer anderhalf uur met de matattu hier vandaan, maar als je pech hebt duurt de rit langer. En dat overkwam me vanmiddag. Wel weer voorin, maar de rit duurde en duurde, doordat de chauffeur overal willekeurig stopte om eventueel mensen in te laten. Om het busje maar zo vol mogelijk te krijgen. Voor vertrek had hij ook al wel een half uur staan wachten op eventuele nieuwe passagiers. En tijdens dat wachten wordt aan alle kanten gevraagd of je pinda's, lolly's, koekjes, ananas enz wilt kopen. Terwijl de motor stond te draaien en de radio op hoge frequentie muziek produceerde. Ondertussen stond de verwarming in het busje aan die niet meer uit wilde. Lekker warm dus als de zon ook al schijnt. Ik betaalde gewoon zonder iets te zeggen de 150 shilling. Zei de bijrijder ineens:" 200 shilling". Hij dacht natuurlijk, een mazungu, even proberen. Wie weet, krijg ik meer. Maar die vlieger ging niet op. Voor het ritje naar Kisumu is 150 genoeg, wat ik dan ook netjes vertelde. En daar bleef het dan ook bij. Wanneer er iemand tijdens een stop uit wilde stappen, moesten eerst de mensen die er voor zaten uitstappen.Reizen met de matattu is een belevenis op zich. Maar eerlijk gezegd niet het allerleukste.

De rit naar Kisumu ondervindt momenteel hinder van een wegomlegging. En niet een nette aangelegde, zoals bij ons, maar er is een zandweg neergelegd. Al het verkeer gaat daarover. Dat worden dus kuilen, gaten en hobbels en houdt enorm op. Want alles wil bij elkaar langs, maar dat gaat niet omdat deze weg daar op sommige punten te smal voor is. Ook het grote vrachtverkeer, wat niet mag, gaat er toch over. Die chauffeurs hebben de politie geld betaald om door te mogen. Omkoping dus. Vanmiddag werden de kuilen met zand gevuld om de weg wat begaanbaarder te maken. Dat was dus wachten tot de bult zand met een machine wat was verspreid. Weer wachten en iederéén maakt zich echt niet druk en laat alles gelaten maar over zich heen komen.

Zeer geregeld staat de politie aan de weg te controleren. Geweren in de hand. Iedereen moet de vaart inhouden of stoppen. Ook hier is veel omkoping. Als de politie iets ontdekt wat niet in de haak is moet er betaald worden. Ook al gaat het maar om een kleinigheid. Als de chauffeurs iets van de politie gedaan willen hebben betalen ze gewoon wat geld.

In Kisumu uit de Matattu gestapt, even gelopen om bij te komen en vervolgens met de boro-boro verder naar het centrum. De boro-boro is een fietstaxi. Gewoon achter op de fiets bij een tanige jongeman die op die manier zijn kost probeert te verdienen. En zittend op een stevige kussen. Niet duur. Een ritje van ongeveer 10 minuten kost 30 cent. Zouden ze in Nederland ook moeten doen. Een paar dagen geleden probeerde zo'n fietstaxi-jongeman het ook ineens uit. 60 shilling vroeg hij. Mooi niet. Ben maar naar een ander gestapt. Ze staan er toch bij bosjes te wachten op wat klandizie.

Eerder deze week zat ik in de tuk-tuk. Bij velen wel bekend. Een gemotoriseerd wagentje op drie wielen. Ook goed zitten en hij gaat wat sneller, maar is vanwege de benzine wel duurder.

En natuurlijk is daar ook de piki-piki waar ik al eerder over schreef. De brommer waar ze soms met zijn tweeen achter op zitten. Vandaag glibberde ik weer lekker, op de terugreis naar Nyabondo volgepakt met spullen die ik gekocht had in Kisumu. Weer ging het op een beetje slippen na goed. Gelukkig.
Veel over dat reizen te vertellen dus. Elke keer beleef ik het weer anders en altijd gebeurt er wel weer wat anders.

Veel groetjes van mij,
Ineke