Wat ik zoal doe met de kinderen.

Hallo allemaal,

Vanmiddag was ik het even zat. Ik had de groep jongens van Alice (house mother) een grote ballon/bal gegeven maar dan veel steviger. Om over te gooien en mee te spelen. Kom ik daar later terug en is die al stuk. Ook de fluit lag ergens kapot onder een bed. Ik baalde. Kom ik buiten en komt er een grote jongen die tijdelijk op het centrum is, naar mij toe die zegt: "Wil ik ook hebben". Uitgelegd dat ik maar twee heb en die voor de kinderen zijn. Direct daarna roept een andere kind, dat die ook een fluit wil. Even niet dacht ik. Ik heb de kapotte fluit meegenomen naar mijn kamer om te repareren onder begeleiding van een paar jongens. Maar ik vond het even wel goed. Heb de deur dicht gedaan maar ze bleven mijn naam staan roepen. En waar ik bleef. Volgens mij kwamen er nog een paar jongens bij zo te horen. Toen gingen ze toch maar weg. Tien minuten later kwam Nick terug en begon mijn naam weer te roepen. Ik probeer het maar te relativeren dat jongens er zijn om dingen stuk te maken. Ik heb de deur maar open gedaan en met Nick mee terug gegaan. Maar van nu af aan neem ik de spullen mee naar huis als ik weg ga en mee terug als ik ga. Lijkt me beter. Dan heb ik er zelf zicht op en kunnen ze elkaar ook niet beschuldigen, want dat deden ze.
Jullie weten ondertussen van het spelen met de ballen. Vooral gooien over en weer zo goed en zo kwaad als dat gaat door de kinderen vanwege hun handicap. Soms is het alleen een klein beetje schuiven. Ook de bal op het dak van het gebouw gooien is een spannende gelegenheid. Ook hier was een van de ballen al snel lek. Het hoge woord kwam er een dag later uit toen die bal nergens te bekennnen was. Eén van hen had hem in de latrine gegooid. Hoe verzinnen ze het. Wel even balen natuurlijk, zo snel al lek, maar gelukkig had ik er meer gekocht. Nu hou ik ook deze bal zelf maar in beheer. Dan weet ik hoe het er mee staat.

En dan de ballonnen. Altijd weer een feest. Sommigen willen hem opgeblazen met een touwtje eraan. Dan kunnen ze hem beter vasthouden of ik knoop hem dan aan de broek of jurk vast.

De lolly's. Dat spreekt toch voor zich. Dit keer zat er kauwgom in. Even dacht ik, o wee kan dat wel? Het bleek geen problemen te geven. Drie kinderen hebbben problemen met zuigen. Die geeft ik dan een spekje, stuk na stukje.

Zaterdag heb ik met de kinderen met water, zeep en een grooooooooooot stuk landbouwplastix gespeeld. Vanmorgen na het pap eten. De zon scheen behoorlijk en het was dus prima weer daarvoor. De schilders droegen of reden de kinderen naar het grasveldje. Daar had ik het grote stuk plastix neer gelegd. Alvast flink wat water uit de put gepompt en een fles met afwasmiddel stond klaar. Allemaal eerst hun shirt uit en toen.....daar gingen ze. Glijden over het plastix waar inmiddels water op was gegooid. En telkens weer meer water erover heen. Grote hilariteit ook met het opblaasbare speelgoed. Wat een plezier. Ze konden er geen genoeg van krijgen. Op een gegeven moment alle broeken van de jongens ook maar uit en op de stenen waterput te drogen gelegd. En daar glibberden ze weer heen, in hun blote bast over het plastix. Geweldig was het. Zo leuk om die kinderen zo te zien genieten. De één na de ander ging er op een gegeven moment toch af, om van de kant toe te kijken. Konden ze gelijk in de zon drogen en de beloofde lolly likken. Ondertussen waren alle kleren weer droog en konden ze weer aangekleed. Maar van terug gaan wilden ze nog niet weten. Het was veel te gezellig met zijn allen op en rond de waterput. Maar het werd etenstijd en de regen kwam er ook weer aanzetten. Tegelijkertijd kwam Jim (de chauffeur) met een motor het terrein op rijden. de kans was daar. Ik vroeg: "Kun jij de kinderen niet even naar hun plek rijden". Nou, en daar gingen ze twee aan twee achter op de motor. Dat scheelde mij een hoop tillen en de kinderen hadden een zeer welkome afsluiting. Het landbouwplastix zal er nog wel eens aan moeten geloven.

Stickers plakken is ook een zeer welkome bezigheid. Plakken in de schoolschriften en als die er niet zijn, op gekleurd papier. Ook hier vinden ze dit prachtig. Gelukkig heb ik er veel bij me.

Dan heb ik een paar mapjes met tattoos bij me. Maar waar ik niet bij stil gestaan heb is, dat deze minder goed zichbaar zijn op een donkere huid. Toen maar op mijn hand geprobeerd. En warempel het leek net een gogeltruc voor hen. Maar op papier werkt het ook. Dus de grote rest doen we dan maar op die manier.

Verder zal ik nog wel veel met de kinderen van St Martin gaan kleuren. De meesten hier op Nyabondo kunnen dit niet vanwege coordinatie problemen met de armen of hun armen niet kunnen gebruiken.

En verder blijft rondlopen een welkome afwisseling in hun bestaan.

Zingen is ook een geliefde bezigheid. Maar dat doen we vooral 's avonds een poosje of overdag, spontaan tijdens een rustmoment na een ballenuurtje.Nederlandse liedjes of Swahili. Christelijke of andere. Het maakt eigenlijk niet uit.

En wat nog meer te verzinnen. Er zal vast nog wel wat in mij opkomen.
Veel groetjes van mij.
Ineke