Een doordeweekse dag.

Hallo iederéén,

Het gaat goed met me en ik vermaak me prima. Ben net als thuis van alles tegelijk aan het doen, maar dan op een veel lager pitje. Geen stress hé. Dat komt thuis wel weer.

Voor de kinderen heb ik naamplaatjes gemaakt van plakstickers van letters en versierd met gewone stickers. Nu hangt achter elk bed de naam van het kind die er in ligt. Ze waren er zo blij mee. Minutenlang konden sommigen er naar kijken. Het fleurt ook alles gelijk een beetje op en ze hebbben iets van hun zelf en dat is ook erg belangrijk. Voor de kinderen op de andere lokatie bij school maak ik kettingen van in Nederland gekregen kralen opgefleurt met 'kralen' van in stukjes geknipte rietjes. Ongeveer 35 stuks maak ik er. Zoveel meisjes zijn er op de andere lokatie. Daarbij ongeveer 35 jongens. Voor hen heb ik nog gekregen armbandjes liggen. Ik denk dat ze blij zijn met deze verrassingen. En waarom maak ik de kettingen zelf?? Het is ondoenlijk om 35 meisjes aan het werk te zetten met dat gepeuter terwijl er ook nog net zoveel jongens tussendoor lopen en o zo nieuwschierig zijn. Tevens kunnen veel kinderen het niet zelf vanwege een lichamelijke handicap of ze begrijpen het niet. Ach, en het is wel leuk om het zelf te doen. Het houdt mij lekker bezig. En het uitdelen zal straks ook nog wel wat tijd in beslag nemen wat gepaard zal gaan met heel wat O's en A's.

Inmiddels heb ik voor vier kinderen een schooltrui klaar, dat wil zegggen hun naam erachter in genaaid. Met name de kinderen van wie de schooltrui aan alle kanten rafelig kapot is krijgen een nieuwe. Wat maat betreft een beetje een gok. Maar liever te groot als te klein. Ze waren er zo dol gelukkig mee. Vanmiddag als ze uit school komen zullen de truien er wel niet meer zo netjes uitzien en vies maar dat kan de pret niet drukken. Dat zien ze toch niet. Wat belangrijk blijft is, ze hebbben iets voor zichzelf gekregen.

En hoe ziet een doorde weekse dag er nu zo ongeveer voor mij uit. 's Morgens sta ik ongeveer half zeven op. Dan is het licht en begint de zon meestal al te schijnen. Thuis moet ik daar niet aan denken. Ik begin de dag meestal met water te koken voor een wasje. Elke dag is er wel een wasje te doen en dit kan het beste 's morgens omdat het eind van de middag nog wel eens wil onweren/regenen. Daarvoor is de was dan al lang weer droog en binnengehaald. Daarna rommelen, prutsen met de kralen, afwassen, ontbijten, aankleden. Dan naar de dagopening met het personeel van het centrum. Meestal ga ik daar wat vroeger heen. Dan zie ik de kinderen nog voordar ze met de auto naar school gebracht worden. Met gejuig wordt ik dan begroet en het is dan iederéén een hand geven. Even plagen, stoeien en kletsen. Vanmorgen was het dubbel feest vanwege de nieuwe truien.

En verder iederéén op het centrum een hand geven.Soms twee tot drie keer per dag elke keer wanneer je ze weer opnieuw ontmoet. Een mooie gewoonte maar ook tijdrovend want elke hand gaat gepaard met de woorden : "How are you today"? Even aandacht voor elkaar. Een gebaar. Maar zo schut je per dag wel heel veel handen, ook van mensen onderweg die me aanspreken op de dancing road. Belangstelling, nieuwschierigheid? Geeft niet, sommige mensen doe je met dit gebaar een enorm plezier. En ik heb/ we hebben dan ook de tijd. Let op, nadien bij thuiskomst wel eerst handen wassen en dan komt er wel veel zwart van af. Maar daar is het stukje zeep wat ik gekocht heb dan wel weer goed voor.
Op het centrum blijven een aantal kinderen achter. Kinderen die moeilijk leren en/of therapie nodig hebben. Deze kinderen krijgen wel wat les of anders gezegd worden op een leuke manier bezig gehouden door teacher Margareth. Soms blijf ik een poosje in dit klasje hangen en knutsel wat met de kids. Een andere keer loop ik met dezelfde kids rondjes over het centrum waarvan ze heel erg genieten. Ze kunnen daar meestal niet genoeg van krijgen. Door te wijzen met hun handen en geluiden te maken laten ze weten nog even daar naar toe of daar naar toe te willen. Het blijft leuk dit te doen. Ze zijn buiten en ze zien eens wat anders als hun eigen plekje want zelf kunnen ze er niet komen. Vandaag ben ik met ze, één voor één, buiten de poort geweest, naar het kleine markje. Wat een belevenis. Even iets anders zien. Piki-piki's, andere mensen, auto's. De meesten zaten stil in de rolstoel alles in zich op te nemen. Merci zei tegen iedereéén "How are you, how are you". Wat bijzonder een rondje markt, driehonderd meter, wat een feest.
Soms ga ik 's morgens ook lopend naar Sondu. Een uurtje lopen over de dancing road wat nooit verveeld. Vooral veel kinderen die 'Mazungu' roepen. Op een holletje komen ze naar me toe maar wanneer ik hun met een stap tegemoet kom, wordt er soms net zo hard weer terug geholt. De lefschoppers durven en komen dichterbij om een hand te geven. Vanmorgen besloot ik de volgende keer maar een zak snoepjes mee te nemen zodat ik al die kinderen een keer kan trakteren. Ook de volwassenen blijven nieuwschierig en vooal de ouderen willen me een handgeven om vervolgens een paar onverstaanbare woorden te zeggen. Toch niet alle Kenianen kunnen engels. Ach en het engels, Het gaat mij steeds beter af. En als ik iets niet weet, dat is dan maar gewoon jammer. Soms praat ik ook gewoon Nederlands met de kids. Aan de intonatie horen ze meestal wel wat ik bedoel.

Sondu blijft prachtig om door heen te lopen. Maar wat al die mensen die daar staan, zitten, liggen over de hele dag doen is mij een raadsel. Het lijkt alsof heel Sondu werkeloos is. Inmiddels heb ik hier nog een supermarkje gevonden die kan voorzien in de nodige behoeften. Ook een bank weet ik inmiddels maar daar stond gisteren een lange rij voor te wachten. Ik ga wel geld pinnen in Kisumu.

Rond twaalf uur ga ik dan met een piki-piki terug naar huis en roep stevast: "Be carefule" Sommige plekkken van de dancing road zijn een beetje eng om over heen te rijden. Daar is maar een smal stukje langs "een afgrond" hobbel waar ze allemaal steevast gebruik van maken. Maar telkens gaat het goed. Gisteren vroeg één van de piki-piki drivers:" Are you the Mazungu from Nyabondo? Ook hier wordt dus gekletst. Zal overal wel zo zij

Nadien blijf ik wat in mijn huisje rommelen en lezen. Soms kook ik 's middags al mijn potje. Gisteren aardappels met salade maar het duurde wel erg lang voor het water kookte. Bleek de elektricitiet het weer een niet te doen. 's Avonds heb ik maar met de kinderen bruine bonen gegeten.

Rond drie uur ga ik meestal naar de kinderen om daar met de zachte bal te spelen die ik voor een euro gekocht heb. Dolle pret. De bal op het dak gooien is nog mooier want komt die dan nog wel weer terug? En het geeft tevens een hoop herrie die stuiterende bal op het golfplaten dak. Ook is de fluit van Paul speelgoed, waar ze graag mee spelen. Gelukkig gaan de house moeders hierin mee en geven de kinderen heel vaak de gelegenheid. De spullen worden n.l. opgeborgen want als ze die maar zo ergens laten liggen zijn ze zo weg.

Rond vijf uur komen de rest van de kinderen terug van school. En dan schoenen uit, truien uit en nog even spelen. Ik merk dat ze dan we moe zijn van een hele dag schuiven over de grond, school en alles wat daarbij komt. Alois wilde zijn trui niet uit. 'Aanhouden' liet hij mij weten. Ook Elois kreeg een nieuwe waar hij dolgelukkig mee is. Praten kan hij niet maar greinsen van oor tot oor des te beter. Pinqing laat me ook op zijn manier weten dat hij zijn cadeau niet vergeten is. Hij komt heel dicht bij me en brabbelt in zijn eigen taal dat hij zijn nieuwe trui prachtig vindt.

Van thuis heb ik een twintigtal T-shirts meegenomen. Ik de opruimen gekocht voor 1 a 3 euro. In overleg met Ludevina heb ik ze eerst aan haar gegeven zodat zij ze door kon geven aan de verschillende house mothers. Gisteren ineens bleek Ludevina ze door gegeven te hebben want er kwamen allerlei bedankjes. Waarschijnlijk zullen de kideren ze zaterdag wel aan hebbben. Of misschien morgen we,l want dan is het een vakantiedag. Niet naar school maar de hele dag spelen???

Rond zes uur 's avonds eten de kinderen en daarna naar bed. Zal daar later nog wet wat overschrijven. Dat geheel is ook een hapening op zich. Dit stukje is al weer veel te lang. Ik kan gewoon wel blijven door gaan met typen. Nog steeds is er veel te vertelllen.

Heel veel groetjes van mij.
Ineke