Nog vier dagen.

Hoi,

Vanmorgen ben ik met de kinderen naar school gegaan en heb daar het maandagochtend gebeuren meegemaakt. Bijna allemaal stonden of zaten ze op het schoolterrein. De hoofdmeester sprak hen vermanend toe. Let op discipline. Zorg dat je op de goede tijd op de juiste plaatst bent en doe daar wat je moet doen. De schoolvlag werd met wat vertoon gehezen en een andere leraar nam ook nog even het woord. Alle mij bekende kinderen begroet. Ook even op zoek gegaan naar Anita en Lea die in de periode dat ik hier ben zijn verhuisd naar St. Martin. Agnes kon ik niet vinden. Zal haar woensdag nog hopelijk even zien.


Nadat bijna iederéén in de klas zat heb ik aan de house-mothers van St. Martin vertelt dat ik donderdag vertrek, maar woensdag nog even kom. Heb hen een zak met snoep en ballonnen gegeven om uit te delen aan de kinderen. Daarna naar Sondu met de piki-piki om voor het laatst ( denk ik ) wat rond te kijken en nog een rugtasje en een paar sokken voor Brian te kopen. Die heeft nu schoolsokken aan die vrijwel helemaal stuk zijn. Het rugtasje is voor Beryl en Judy krijgt er ook nog één. Voor Rebecca heb ik nog een mooie knuffeldier in een tasje. Woensdag voor allemaal nog een lolly en op het moment van het afscheidsfeestje of wat het ook mag zijn voor allen een armbandje. Ook voor alle anderen. Voor de house-mothers staan hier nog vier gevlochten tassen te wachten op wisselen van eigenaar. En dan houdt het zo ongeveer op met geven.


Teacher Margret van het groepje kinderen die overdag op het centrum achterblijft, vroeg vandaag of ik ook een paar zwarte schoenen voor haar wilde gaan kopen. Nu had ik al in de gaten gehouden hoe haar schoenen eruit zien. Het blijkt dat zij vaak met andere schoenen op haar werk komt. Mijn keuze was dan ook gemaakt. Ook wil Caroline van de workshop mij nog spreken. Ze maakt de operatiekleding voor de kinderen. Waarover? Waarschijnlijk persoonlijke zaken. Misschien is het ook een vragen om geld. Maar ze weet al dat de portemonnee leeg is. Eigenlijk zou ik daar nu moeten zitten maar de regen komt momenteel met bakken vol uit de lucht. Gelukkig was ik er vanmorgen al even geweest om foto's te maken van de genaaide operatiekleding. Verder heb ik deze periode weinig tot geen vraag van anderen gehad om geld en of ik iets wilde kopen en was het er wel, dan was het niet storend. Alleen bovengenoemde Margret vroeg naar mijn gevoel te vaak om iets. En eigenlijk heb ik daar een beetje een hekel aan. Toch snap ik het ook wel een beetje. Ik ben tenslotte de vrouw met het geld.


In Sondu verder alles nog even goed op me in laten werken. Het is zo leuk om daar te lopen ook omdat ik soms gegroet wordt alsof ik een bekende ben. Hier en daar zeg ik dat dit de laatste keer is. En dan....op naar Maraboi. Dit is een klein bungalow parkje die beheerd wordt door een Nederlands echtpaar. Het leek me leuk even met hen kennis te maken maar helaas ze zijn in Nederland. Wel kreeg ik van een ander een rondleiding en het verzoek voor hen reclame te maken. Na een flesje drinken maar met de piki-piki weer naar huis gegaan.


Nog even wat tomaten en uien gehaald van het markje hier vlakbij. Toen ik terugliep was daar een grote vrachtwagen die het terrein op reed. Ik dacht direct: "Zou de nieuwe operatietafel er zijn"?????


EN CHRISTA EN MARK, HET WAS DE OPERATIETAFEL.


Gelijk mijn camera gepakt om wat foto's te maken. Sr.Ludevina werd opgetrommeld voor haar handtekening en de camera van Edwin werd gehaald. En toen werd het grote pakket in een grote houten kist met vele mannen met al hun kracht naar boven geschoven over het pad voor de brancard en rolstoelen. Daar staat het nu te wachten tot er een monteur komt. Ik hoop heel erg snel want dan maak ik het nog mee.
Bij Caroline kwam ik Edwin vanmiddag tegen die pasfoto's aan het maken was van de meiden al daar. Dat lukt heel goed met de macro-lens van de fotocamera. Ik heb hem daar even mee geholpen want het ging niet helemaal goed. Vanmorgen ook nog even geholpen met bruine bonene sorteren. Daar zitten steentjes en takjes tussen die er met de hand tussenuit gehaald moeten worden.
Daarna wilde ik gaan koken maar.....de elektriciteit deed het niet. Een voorbode van de grote hoeveelheid regen die op dit moment valt? Toen maar een rouwkostsalade gemaakt met boterhammen. Smaakt ook wel. Mijn sperciebonen liggen nog te wachten.


Hennie, ik kwam Pieter ook ineens tegen. Niet op de piki-piki. Gewoon lopend in Sondu. Hij sprak me aan met mijn naam en ik dacht: "Wie kent me hier nu"? Ik herkende hem niet direct. We praatten even en toen ging hij al snel verder. Een beetje formeel. Als piki-piki driver ben ik hem nooit tegen gekomen, terwijl ik toch heel vaak op de motor gezeten heb.


Tot zover maar eerst.
Veel groetjes
Ineke