Op stap met Zr. Ludevina

Hallo iederéén,

Wat is er op het moment niet leuker als met Zr. Ludevina op stap te gaan met heel veel geld. Terwijl er buiten weer veeeeel water uit de lucht valt zal ik vertellen waarom.

Zr. Ludevina is het hoofd van het centrum en haar vroeg ik afgelopen week of er nog wensen waren ten aanzien van iets (nieuws) voor de kinderen. En er kwam een hele waslijst. Heel graag wil men een apparaat om bloedvatente dichten tijdens de operaties in het ziekenhuis. Een soortgelijk apparaart wordt nu geleend van Amref/Flying Docters. Heel graag willen ze er zelf één maar die gaat flink wat kosten. Dit idee heb ik maar even in de diepvries gelegd omdat ik het gedoneerde geld graag rechtstreeks aan de kinderen wil besteden. Ook liet Ludevina me een rekening van nieuwe schoenen voor de kinderen zien, die ze besteld heeft . Ook een flinke uitgave. Een groot deel van de giften zou hier aan op gaan. Waarschijnlijk besluit ik wel mee te helpen in de kosten met een bepaald bedrag. Zelf had ik namelijk ook al wel gezien dat sommige kinderen heeeeeeel nodig aan nieuwe schoenen toe zijn. En ook de veters in de schoenen lijken nergens meer op. Die zijn voor een groot deel stuk . Daarom wil ik in één van de komende weken nieuwe veters voor alle schoenen gaan kopen. En dan willen ze heel graag de kinderen opnieuw in nieuwe kleren steken en ook heel graag weer nieuwe lakens voor op de bedden. Tevens vragen ze om stoffen om operatiekleding voor de kinderen van te maken. De oude operatiejasjes zijn meer als versleten. Zelf zag ik dat veel schooltruien van de kinderen erg erg stuk zijn maar omdat de ouders geen nieuwe kunnen betalen en er geen geld voor nieuwe is, blijven ze de oude truien gebruiken. En zo'n trui is 'een must' omdat dit bij het schooluniform hoort. Ik besluit er wel alvast één voor Rebecca, mijn adoptiekindje te kopen. Ook willen ze graag wol om truien voor de kinderen van te kunnen breien. Heel veel ideeen dus om al het aan mij/Nyabondo gedoneerde geld aan uit te geven.

En vandaag moest dat voor een deel dan gebeuren. Met zijn drieen, James de chauffeur, Zr. Ludevina en ik met de verhikel/private (een soort auto met een grote dichte achterbak waar mensen kunnen zitten.) op naar Kisumu. Rond een uur of negen vertrokken we. Het leven is hier dan al in volle gang, maar we konden niet eerder weg omdat de kinderen met dezelfde auto naar school gebracht moesten worden. En dan over de onverharde weg naar de A1, waar Sondu ook aan ligt, om onze weg nog een klein uurtje te vervolgen over een weg met grote gaten in het asvalt. Nu pas kan ik echt van de omgeving genieten omdat je voorin het mooiste uitzicht hebt. Van alles komen we tegen wat hier volkomen normaal is maar in Nederland de krant zou halen. Grote kuddes koeien midden op de weg. Karren volgeladen met van alles en nog wat. Kapotte auto's aan de kant van de weg. Dorpjes vol met leven en markten. Veel politieagenten die controleren en soms auto's aanhouden om vervolgens volgens James wat geld te vragen, waarna ze dan weer door mogen rijden. Veel volgeladen Matattu's. Veel erg langzaam rijdende vrachtwagens. En nu rijden ze hier echt geen 100/120 k.m., zoals bij ons. Sneller als 50 k.m. kan er vanwege bovengenoemde omstandigheden niet gereden worden. Maar dat is ook niet erg. Het is Kenia en het gaat hier gewoon zo. Ook hier weinig stress. Gewoon maar door blijven gaan dan kom je er vanzelf. En dan ondertussen gewoon maar genieten van alles wat je onderweg tegen komt. Dan rijden we Kisumu binnen, rechts de grote Nakumat/supermarkt. Links de grote groente/waren/kleding en nog veel meer markt. Rotonde na rotonde en dan zijn we bij de Barclay bank waar ik geld ga pinnen. Dat lukt heel gemakkelijk en snel ben ik klaar maar dan is Zr. Ludevina nergens te bekennen. Volgens James is ze haar telefoon aan het opwaarderen. Het duurt allemaal even en ondertussen loop ik wat rond. Maakt toch niet uit. Geen stress. Gewoon effe wachten en jawel hoor daar komt ze rustig aanlopen. En dan maar weer samen op de voorbank naast James. Ook een beetje dicht tegen elkaar aan maar dat zijn ze hier ook gewend. En daar gaan we dan weer op naar de eerste shop. Een stoffen zaak. En dan uitzoeken. Eerste maar de stoffen voor de bedsheets, maar dat is gelijk al moeilijk. Ze wil voor de kinderen graag katoenen lakens maar die blijken niet zoveel meer verkocht te worden of misschien uitverkocht. We vragen het bij drie zaken en de laatste beloofd een aantal balen stof te regelen en Ludevina daarna te bellen. Daarna is het in een andere winkel stoffen uitzoeken voor nieuwe jurken en broeken voor de kinderen op het centrum. Welke kleur ik mooi vindt vraagd Zr. Ludevina. Dat vertel ik dan maar, maar zeg er ook direct bij dat ze moet kopen wat ze zelf mooi vindt en graag wil hebbben. Ze koopt uiteindelijk paars/wit geblokte stof voor jurken en jacks en blauwe voor broeken. Tevens alle garens, knopen ,naalden ,elastieken enz. die nodig zijn om er één geheel van te maken.

En dan mag ik achter de toonbank alles betalen. En dat is zo mooi om dat te kunnen doen. Ik vraag nog om een beetje discount maar dat zit er niet in. BTW hoeven we niet te betalen. Dan zeg ik zelf maar waarvoor ik hier ben en vraag om een present voor Ludevina en de kinderen. Ze krijgt uiteindelijk een paar balen stof extra mee. Alle kleine beetjes helpen moet je maar denken. Ondertussen koop ik zelf nog een grote pot vol met lolly's om deze middag rond te delen.

Op het centrum is een workshop waar jonge meisjes het vak van naaien en breien leren om daar in de toekomst mogelijk hun brood mee te kunnen verdienen. Van alle stoffen die gekocht zijn worden hier de kledingstukken gemaakt. Het mes snijdt dan aan meerdere kanten. Deze meisjes hebben weer werk te doen, ze leren van het naaien, de kinderen zijn gelukkig met iets nieuws en het centrum is weer een stukje verder geholpen. Darrom wil ik de volgende keer ook graag wat wol kopen zodat de meisjes weer kunnen (leren) werken met de breimachines. Want..........momenteel is er voor bijde groepen niet zoveel te doen omdat er geen geld is om materialen te kopen.

Na dit alles is het lunch-time. Op de heenreis hadden we het al over het Victoria-L.ake gehad. Dat daar lekker vis gegeten kan worden. En een half uurtje later zitten we met zijn drieen aan een tafeltje aan dit meer te wachten op een visje. Dat wordt dan opnieuw ugali/soma-wiki en tillapia eten en opnieuw met de rechter hand. Weer dacht ik even: Kan je dat wel doen vanwege de gezondheid"? Natuurlijk maar wel gedaan want wanneer zal ik nog weer met een religieuse zuster een visje met de handen eten. Nooit weer waarschijnlijk. Gelukkig kregen we wel de gelegenheid om onze handen eerst te wassen. Ze kwamen met een bak met water en een zeepje langs. Zelf had ik voor de zekerheid nog van dat desinfectiegel bij me. Tijdens het eten vroeg ik naar de nijlpaarden in het meer. Er zouden er veel moeten zijn. James kwam met het idee om een keer langs het meer te rijden naar een plek waar veel van die beesten volgens hem te zien zijn. Dan wel op een zaterdag want dan konden we langer de Private gebruiken. Gelijk met Zr. Ludevina afgesproken. Op een zaterdagochtend weer met veel geld op stap voor wellicht de sheets/truien en wol en 's middags naar de hippo's. (in het meer). Nou maar afwachten of dit plannetje ook doorgaat. Ook dit is Kenia.

Na het eten was het plan om nog even bij de grote nakumat/supermarkt langs te gaan voor het nodige bruinbrood en de bakjes yoggurt maar daar was geen tijd meer voor. We moesten terug omdat de kinderen van school gehaald moesten worden met dezelfde wagen. Geeft ook niet. Het was een wel bestede dag en ik had mijn warme hap voor vandaag al gehad.

Terug in huis even wat rommelen en dan met de pot met lolly's naar de kinderen. De eersten waren net terug. Eerst schoenen en truien uit. Dat duurde even want iederéén moet geholpen worden en allen zitten ze buiten op de grond. Het is een wirwar van armen en benen die allemaal het eerst geholpen willen worden. Ik snap het wel. Als ik thuis kom doe ik ook graag het eerst mijn schoenen uit. Dan effe met de bal spelen tot de anderen komen. Opnieuw schoenen en truien uit en dan......kom ik met een grote Nakumat tas. En dan weten ze wel dat er wat komt. Een hoop gekrijs, gegil, hoera en blijheid.......een lolly. Allemaal één in de mond en natuurlijk ook de grote mensen. Die zijn net zo blij met iets lekkers .Je mag ze vooral niet vergeten. Ik heb deze kinderen nog niet zo stil gezien en zo zien genieten van iets. En dan is het gewoon een lolly.

En dan is er vandaag ook nog een jong geboren baby. Toch nog even vertellen. Nancy van de keuken was zwanger en is vandaag bevallen. Tot ongeveer twee uur voor de bevalling heeft ze gewerkt. Dit blijkt hier normaal te zijn. Toen ik haar afgelopen zondag vroeg hoe het met haar en de baby was vertelde ze ' goed'. Maar toen al bleek ze weeen te hebben vertelde ze vanmiddag. Met Renske en Rowena ben ik in het heel dicht nabijgelegen ziekenhuisje op kraambezoek geweest. Het jongetje was nog niet gewassen, had nog geen naam en was in doeken gewikkeld, want kleertjes had Nancy maar weinig. Een gaaf popje, en bruin. Bijzonder om dit te zien. En de moeder, ze liep al weer rond te rommelen. Weer een reden om naar Kisumu te gaan. Kleertjes kopen.

Wordt vervolgd.........want één van de house- mothers moet één dezer dagen ook bevallen. Vanavond maar eens goed naar haar gekeken. Mischien heeft ze ook al wel weeen.

Wordt vervolgd want Pamela van de administratie heeft een kleikind die bij haar woont en waar ik deze week op bezoek ga.

Wordt vervolgd.........wat betreft de uitstapjes met Zr. Ludevina.

Veel groetjes van mij.
Ineke