Naar Kisumu

Hallo Allemaal,

Met mij gaat het goed. Deze week ga ik mijn derde week in. Ik voel me hier thuis en ze zijn blij met me. De kinderen roepen me bij naam als ze me zien en komen dan razendsnel op me af geschoven. Wat wil je ook, ik doe van alles met ze en dan wordt je vanzelf toch populair. Deze week ga ik met Zr. Ludevina op stap om spullen voor het door jullie gedoneerde geld te kopen. Daarover schrijf ik later wel meer. Ik geniet hier dus volop en speel veel met de kinderen .Met de bal spelen is populair. Zij de bal wegschoppenstoten/duwen en ik er aldoor maar achter aan rennen. Krijg zo mijn lichaamsbeweging wel. Ook help ik de house mothers met het eten geven van de kinderen en naar bed brengen. Dit laatste is helemaal een feest. Daar zal ik ook nog wel wat meer over schrijven. De kinderen die op deze lokatie verblijven zijn ernstig gehandicapt. Het merendeel kan niet lopen en beweegt zich over de grond voort. Gevolg dat ze veel eelt en beschadigingen op hun knieen en benen hebben mede ook omdat er hier geen vloerbedekking is maar gewoon glad beton. Sommigen kinderen kunnen met hulp een paar pasjes verzetten. Loophulpmiddelen zijn er weinig en ik zou wel willen dat er veel meer met ze getraind werd. Rolstoelen zijn er wel, maar alleen om ze te verplaatsen. Maakt ook allemaal niet uit. Voor de begrippen in Kenia hebben ze het denk ik wel goed.

Afgelopen week ben ik twee naar Kisumu geweest, een stad aan het Victoriameer ongeveer een uur rijden hier vandaan. Het er naar toe rijden is al een belevenis op zich. Eerst met de piki-piki naar Sondu. Over de onverharde weg van rood zand ongeveer 10 minuten rijden. maar dan is het maar even en ik ben omringt met matattu drivers die me allemaal hun matattu in willen praten. ik kan er natuurlijk maar in één tegelijk. Binnen een minuut zit ik dan ook ergens in een hoekje in zo'n busje. Te wachten op meer mensen want hij gaat pas rijden als die stampvol is. En stampvol is echt overvol. Je moet het niet vervelend vinden om aangeraakt te worden want dat gebeurt aan alle kanten. Naast me komt een dikke dame te zitten die wel erg veel ruimte in beslag neemt en waardoorer minder plek voor de drie die dan ook nog op diezelfde bank moeten zitten. Flink tegen elkaar aanzitten dus met de rugtas op de schoot. Mensen uit allerlei lagen van de bevolking gaan mee. Mannen in pak en slofele geklede mensen. Dames mooi opgedirkt en moeders met wel heel jonge kinderen, bijna nog baby's. Die gaan dan op schoot mee. Gedurende de rit is het betalen. Kom dan maar eens bij je broekzak waar de 150 shilling inzitten. Is iets minder als anderhalf euro. Na wat geworstel heb ik het dan toch in mijn hand en zegt de man 200 shilling. Ik kijk een beetje dom maar vraag dan direct aan mijn buurvrouw hoeveel zij heeft betaald. 150 dus, . Ik mag dus een Mazunguprijs betalen. Even dus niet en zeg dat ook tegen de man die bij ons conducteur zou zijn. Hij begint te lachen en ik kan mee voor de Keniaanseprijs. Onderweg vaak stoppen. Uitstappen, mensen uitlaten en weer instappen. Plankje tussen de zittingen en er kunnnen nog meer mensen mee. En zo hobbelen we dan voort over de Keniaanse wegen. Een beetje genieten van de omgeving. Een praatje hier en een praatje daar.

De tijd is zo om en voor ik het weet sta ik met mijn rugtasje op straat in Kisumu. Een wirwar van mensen, auto's, fietsen, brommers, verkoopstalletjes en herrie om mij heen. Maar er dient zich ook een nieuwe taxi aan. De boro-boro. De fietstaxi die mensen voor 30 of 40 shilling naar een andere plek brengen. Dat wil ik dan ook wel en voor ik het weet zit ik achterop, op weg naar de Barclays bank waar ik geld wil pinnen. Vanaf de fiets zie ik het drukke verkeer aan me voorbij gaan. Het is fijn om ook hier weer terug te zijn. Na het pinnen trakteer ik me zelf op een cappucino bij de Kenshop, waar we vorige keer aan het internetten waren. Dat hoeft nu gelukkig niet en heb daardoor tijd voor andere dingen. Maar de tijd gaat snel. Anzichtkaarten kopen, die ik niet kan vinden behalve in één bookshop. En dan van dieren. Had graag kaarten met kinderen erop willen kopen maar helaas. Ze zijn inmiddels gedeelterlijk onderweg. Iemand van hier vroeg me om een paar puntenslijpers. Wat spekjes en koekjes voor de kinderen. Voor mezelf wat yoghurt en donker brood. En dan wil ik ook nog graag wat van de stad zien.

Eerst maar proberen om bij het Victoria meer te komen. Dat is hier 500 meter vandaan zegt een voorbijganger. Met de boro-boro ben je er zo. Die man weet natuurlijk niet dat ik van wandelen hou en zo het liefst de stad verkennen. Een plattegrond en een vraag aan een Keniaan, en ik sta voor het water. En dan komen er allerlei mensen op mij af om wat van hun waar proberen te verkopen. C.d., tijdschiften,drinken, spullen gemaakt van zeepsteen. Dat laatste lijkt me wel leuk maar het kan altijd nog. Ik ben hier nog lang genoeg. Veel mensen zijn erg druk met het wassen van hun vrachtwagen/auto in het meer. Dat is dan ook lekker goedkoop. Ik loop wat rond en laat alles maar gewoon op mij afkomen. Er gewoon onderdeel van zijn dat is de beste manier om te genieten. Aan het meer zijn veeeeeel restaurantjes die allemaal dezelfde vis verkopen. Tillapia, van groot naar klein. Omdat mijn maag best wel zin heeft besluit ik er één te eten. En hij is lekker, vers uit het meer zo gezegd. Met de handen eten nadat ik wel de gelegenheid kreeg ze te wassen en daarna zelf nog maar even ontsmetten. Eten zoals de Keniaan het doet. Een leuke ervaring.

Na het eten besluit ik met de terugreis te beginnnen. Dikke wolken pakken zich namelijk ook boven Kisumu samen. Met behulp van mijn plattegrond loop ik naar de markt en laat dit hele gebeuren nog eens op mij inwerken. De meeste mensen zitten op de grond hun spullen te verkopen en allemaal willen ze wat verkopen. Ik ben nog op zoek naar een goedkoop rokje tot op de knieen. En jawel hoor. Daar hangt hij. Afdingen, afdingen en ik heb hem voor ongeveer twee euro. Ik besluit hem thuis eerst maar even te wassen.

Daarna naar de grote Supermarkt waar alles te koop is wat ook in Nederland te krijgen is. Voor de gewone Keniaan dus geen plek om te zijn. Met melk, yoghurt, brood ga ik huiswaarts....met Matattu die uiteindelijk weer overvol wordt en echt overal stopt. In Sondu regent het. Sommige piki-piki drivers willen niet rijden met regen maar ik besluit het er toch op te wagen bij iemand die wel wil. Geef hem na gedane zaken maar wat extra's.

En dan is de dag nog niet voorbij. De kinderen zijn al terug van school en zien dat ik er weer ben. Nog maar even met de bal spelen enz.enz. en zo gaat de tijd verder. Om acht uur ben ik uiteindelijk op mijn kamer. Voldaan. Koken hoef ik niet meer want tussen de middag was daar die lekkere tillapia.

Groetjes van mij,

Ineke