St. Martin

Goedemorgen allemaal,

Vandaag is het de eerste zondag hier en ik ben naar de dichtsbijzijnde kerk geweest. Het begon om negen uur en duurde zeker tot elf uur. Een lange zit op een bankje zonder rugleuning. De kerk liep gedurende de mis helemaal vol. Kontje aan kontje zaten we. Raar dat de mensen er niet allemaal gelijk bij aanvang zijn. Heel veel bruine en zwarte mensen, allemaal op zijn zondags uitgedost. Veel kinderen met mooie jurken aan. De baby's gaan gewoon mee. Dans, zang en muziek wisselden elkaar af. Wat kunnen die mensen mooi zingen .Ik kon er niets van verstaan, want de mis was in het Luo (de taal van Kenia). Geeft niet. Het was een bijzondere ervaring. Ondanks dat ik de enige blanke was voelde ik me er thuis. Dat zal wel komen omdat ik er twee jaar geleden ook was en mijn aanwezigheid gewoon geaccepteerd werd. Er werd nauwelijks naar me gekeken en het leek gewoon dat ik er zat. Alleen de kleinste kinderen hadden wat extra aandacht voor mij, maar dat mag ook.

Op het centrum beginnen de personeelsleden de dag gezamelijk met gebed en een lezing uit de bijbel. Afgelopen vrijdag was ik daar voor het eerst bij. Volgens mij werd het wel gewaardeerd. Twee jaar geleden gingen we daar niet heen. Waarom wwet ik eigenlijk niet. Nu wil ik proberen zoveel mogelijk daarbij aanwezig te zijn. Er wordt door Zr. Ludevina gebeden voor de wereld maar ook voor de kinderen op het centrum. Ook bij dit gebeuren voel ik me thuis. Het is goed te weten en mee te maken dat ze dit dagelijks doen.

Inmiddels is de elektriciteit er weer en ga ik straks aardappels bakken met mayonaise uit Nederland. Lekker. Maar....de lamp in de keuken doet het nog steeds niet. Wel zit er inmiddels een lamp in de badkamer. De zaken gaan vooruit zullen we maar zeggen. Het blijft Kenia toch. Maar eigenlijk stoort het me niet zo heel erg. Het komt wel goed.

Gisteren was ik bij de kinderen op St. Martin. Ik ben er lopend over de dancing road van rood zand heen gegaan. Ongeveer een half uurtje lopen met af en toe wat oponthoud. Er waren onderweg veel kinderen die mijn aandacht vroegen. Gewoon kinderen van heel klein tot wat groter, die rond lopen of bij de huisjes rondhangen. Ook maar een beetje aandacht teruggeven en als ik dan wat dichter bij kwam deden ze toch maar een stapje terug. Dat was niet de bedoeling. Een blanke die zo dicht bij komt. Maar na wat geklets half in het Nederlands was het ijs ook snel weer gebroken. Behalve een enkele kleine. Die zette het weer op een huilen. Ook wel te begrijpen toch. Maar ook een mooie gelegenheid om wat foto,s te maken. En dat willen ze altijd wel. In het gelid, stijf naast elkaar staan ze af te wachten. Moet ze dan eerst maar wat ontspannen neerzetten het liefst een beetje in de schaduw want een te zonnige foto is niet mooi. En dan nog lachen waarna ze de foto allemaal op de camera willen zien. En daar kijken ze dan heel erg van op. Hoe kan dat nu, maar ook met veel plezier kijken ze er na.

Maar dan toch maar door naar de kids in St. Martin. Daar aangekomen zitten er een aantal jongens buiten. Er ken er maar een enkeling van. Ze lijken ook niet zoveel zin te hebben in een babbeltje. Dan maar door naar binnen en daar zie ik een aantal bekende gezichten. Nog wat schuchterheid maar nadat mijn tas open ging was hier weinig van terug te vinden. Een ballon is voor ieder kind leuk en ook hier. Ze dringen om me heen en willen er allemaal één. En dan blijkt dat een aantal kinderen me nog kennnen want ze roepen me bij naam. Dat doet me goed. Ook vanzelf komen ze geleidelijk aan naar me toe om even dicht bij me te zijn. Na de ballonnnen gaat de tas weer open om er twee grote dozen met kleurpotloden uit te halen. Van twee jaar geleden weet ik nog dat ze dol zijn op kleuren. En nu blijkt dat dit nog zo is. Allemaal op naar de diningroom en stoelen bij de tafels en daar zit de hele koppel van wel 30 kinderen te wachten op een kleurplaat en de potloden. Vijf minuten later zijn ze allemaal lekker bezig en ze genieten. Even later.....de eerste punt van een potlood is gebroken. Of ik ook een puntenslijper heb. Natuurlijk heb ik die en vanaf dat moment blijf ik aan het slijpen. Dat houdt mij dan ook bezig. En dan komen ze om de beurt hun plaat laten zien en willen ze er graag mee op de foto. Dat worden mooie plaatjes maar wat ze gelukkig niet weten is dat ik een deel daarvan weer van de camera kan deleten. En door al dat gekleur is het ijs helemaal gebroken. Gelukkig heb ik veel potloden bij me die ik voor een deel van een kringloopwinkel in Nederland gekregen heb. Ik kan er dus nog even mee verder.

En dan is het etenstijd en moet de heleboel van tafel. Alles wordt in een hoekje neergelegd en de tafels staan ineens vol met borden met ugali en soma-wike. Ugali een soort maisbrij en soma-wiki een groene groente die lijkt op andijvie. Allemaal de handen wassen en dan eten. Met de handen. Niet allemaal aan tafel, maar verspreid zittend over de diningroom. Of ik ook iets wil eten? Even denk ik: "krijg ik er iets van"?, maar besluit dan snel het aanbod niet af te slaan. Ik heb ook niet zoveel te eten bij me. Wel vraag ik om een lepel want met de handen eten lijkt me niets. Vooraf aan het eten wordt er gezamelijk een gebed opgezegd. Fijn dat hier aandacht voor is. Het is een hoop gesmeer in mijn ogen en het geeft veel rommel maar dat zal voor hier ook normaal zijn. Nadat alles weer opgeruimd is, is het maar even en een wat kleiner groepje kinderen is weer aan het kleuren. Het geeft een goed gevoel dat dit zo in de smaak valt.

Even later komt één van de oudere kinderen naar me toe met de vraag of ik ze computerles wil geven. Nu heb ik de sleutel van de computerruimte en een modum van Edwin meegekregen. Dus ik was er al op voorbereid. Dan maar een afspraak maken. Van twee tot drie de meiden en van drie tot vier de jongens. Ik wil er wel graag bij zijn want ik heb geen idee wat ze gaan doen en wat ze kunnen. Maar na een kwartiertje kom ik erachter dat sommigen al meer weten dan ikzelf. Ik hoef ze maar weinig meer te helpen. Ze redden zichzelf. De meesten zijn muziek aan het luisteren of kijken naar een filmpje. Een enkeling kijkt of er een mail is. Ondertussen loop ik af en toe even naar de andere kinderen. Elisabeth had ik gevraagd de potloden te verzamelen als het kleuren voobij was en ze deed dit keurig. Ze kwam me de dozen met potloden netje brengen. Al heel snel kwam de vraag: "Wanneer kom je weer". Goed teken toch.

Maar toen ik naar huis wilde hadden dikke wolken zich verzameld boven ons gebied en de eerste regen begon met bakken vol uit de lucht te vallen. Mij werd verzekerd dat dit maar tijdelijk zou zijn en dat het weer snel wel op zou klaren. En dat was zo. Na half uurtje leek het beter en ben ik naar huis terug gelopen. Zonder al te veel kletsen onderweg maar snel terug hier en daar Jambo roepend of Hello. Het kon zo maar weer eens gaan regenen.

Thuis blijkt de elektriciteit het weer niet te doen. Van koken kwam die zaterdag dus niets meer. Maar ik had toch Ugali en soma-wiki gehad. Keniaans food.Daar moest ik het dan maar mee doen voor die dag.

Ondertussen is het donderagmiddag en ben net terug van een speeluurtje met de kinderen bij de draaimolen. Met zijn allen hebben we ze daar heen gebracht.
Dank je wel voor al jullie reacties op mijn verhalen. Hopelijk krijgen een beetje een beeld van hoe het hier is. Het is moeilijk om een goed beeld te schetsen. Als jullie het hier met eigen ogen zouden zien, zou weer anders zijn, als dat jullie je nu in gedachten voorstellen. Als het wat dichter bij was zou ik zo zeggen, kom maar een keer kijken.

Koorvrienden, collega's, familie, vrienden allemaal heel veel groetjes van mij.
Ineke