(Joshua) Ouid.

Hallo iederéén,

Vanmiddag is na een onweersbij de elektriciteit uitgevallen. Dat houdt in dat er van koken vanavond niets komt, want ik kook op elektrisch. Ook is het zetten van een kopje thee niet mogelijk. Dan hou ik me maar bij brood en een cola. En wassen bij de wastafel. Geeft niet. Op tijd naar bed en nog even lezen bij de zaklamp. Gelukkig heb ik ook wat kaarsen bij me dus ik zit niet geheel in het donker. En morgen is er weer een dag. Vandaag kwam ik een Keniaan tegen die zei in een gesprek: "Leven is wat de dag je geeft". Een wijs woord.

Inmiddels kan ik normaliter goed koken met mijn pan en koekepan. De andere pan gebruik ik alleen om water te koken. Water uit de kraan kan een niet Keniaan hier niet drinken. Of de lampen in de keuken en badkamer het nu inmiddels doen, weet ik niet. Er is ja geen elektriciteit. Vandaag zijn ze er wel mee bezig geweest. De lamp in de kamer was inmiddels al wel gemaakt.

Vanmiddag, na mijn bezoek aan St. Martin, even weer naar het markje hier vlakbij geweest. Vier tomaten, drie uien, twee paprika's, acht aardappelen en lenteuitjes gekocht voor 70 cent. Op welke markt in Nederland kan dat nog. Ik heb ook niet het gevoel dat ze proviteren van mijn Mazungu zijn. Het wil nog wel eens gebeuren dat de blanken meer betalen voor hetzelfde. Ze zeuren niet, vragen niet, geen extra aandacht. Ik kan er gewoon rondlopen. Toch wel prettig.

Daarna weer naar de kinderen hier. Met ze gezongen en samen op de matten op de grond gelegen. En dan buitelen ze allemaal over me heen en raken ze me aan en voelen mijn huid. Zien elk bobbeltje en plekje die afwijkend is. Nieuwschierigheid, hoe zal dat voelen. Anders als bij hen?? Ook een stukje aanhankelijkheid en vraag om aandacht is het natuurlijk. En wat een plezier. Op een gegeven moment liggen ze over me heen, zit er één tussen m'n benen en ligt m'n hoofd op de schoot van een spastisch jochie.

En dan........(Joshua)Ouid van 6 jaar?, kleinste van het hele spul, zie ik vanuit mijn ooghoeken naar de deur schuiven en op zijn billen naar buiten gaan waar de rolstoelen staan. Even later komt hij trekkend aan een rolstoel weer naar binnen. En het lukt hem. Hij krijgt de rolstoel binnen, trekkend, zittend op zijn billen en half liggend. Ouid is een taai klein jochie. weet heel goed wat hij wil maar heeft een probleem met zijn tong en kan daardoor niet praten. Maar wat wil hij met dit gebaar nu zeggen??? Niet anders als dat hij weer rondgereden wil worden in een rolstoel over het terrein. Al schuivend op zijn billen komt hij naar me toe en kijkt me met een vragende blik aan. Ik kan niet anders als hem voor zijn inspanning belonen. Samen lopen we nog een rondje en hij geniet. Eh, Eh, Eh, zegt hij en wijst naar de draaimolen. Ook dat dan nog maar even. Het zijn van die kleine dingen die het hem doen,toch! Ik probeer het wel uit te leggen aan de anderen en ze lijken het te begrijpen.

Morgen wil ik samen met de Nederlandse meiden alle kinderen naar de draaimolen brengen en ze daar dan vier aan vier in laten ronddraaien. Ik hoop heel erg dat ons dit lukt en dat het een feest wordt.

Dag Ineke