Het Kerkelijk leven.

Hoi, Hoi,

Het Kerkelijk leven is in Kenia een bloeiend en boeiend gebeuren. In Kenia leven aanhangers van verschillende religies vreedzaam samen. Ruim 66 procent van de Kenianen is Christen waarvan een groot deel Room Katholiek. Het centrum van Nyabondo is in het verleden opgericht door religieuse Katholieke nonnen. Vlak naast het centrum staat een Katholieke kerk waar elke zondag drie keer een mis/dienst opgedragen wordt. En alle keren blijkt de kerk vol te zitten.

De eerste keer dat wij er waren troffen we veel mensen aan, allen mooi opgedofd. Allen de zondagse kleren aan. Mooie gekleurde jurken. Het was een feestelijk gezicht. Er werd gedanst door kleine meisjes. Wat kunnen die kinderen mooi bewegen. En ook allemaal in mooie jurken. Er was muziek. Zr.Eunisch van ons centrum bespeelde een drum en daarbij zong een zanggroepje. Het zingen was heel bijzonder. Ze hebben prachtige stemmen, die Keniaanse mensen. Vaak begint één persoon te zingen en en alle anderen vallen na één regel bij. Soms duurt het zingen maar door, maar gek genoeg, het stoort niet. Het is een genot om naar te luisteren. En omdat ze de tekst vaak herhalen kun jezelf op een gegeven moment ook in het Luo of Swahili (talen van het land) meezingen. Een groot deel van de dienst is ook in het Engels. Gelukkig, dan kunnen we het een beetje volgen, ook al valt dat niet mee vanwege de uitspraak en mijn matige Engels, al leer ik hier wel snel beter de taal verstaan en spreken. Tijdens het uitdelen van de hostie (zeg ik het goed?) komt iederéén onder het zingen naar voren. Dit verloopt allemaal gestructureerd. Eerst de mannen, die aan de linker kant in de kerk zitten, rij voor rij, en dan de vrouwen die rechts zitten. Ook voor de collecte komt iedereen naar voren en doen hun gaven in de offerkist.

Wij zijn de enigste blanken in de kerk. We worden dan ook best bekeken. In de dienst worden we welkom geheten en als groet wordt er door de hele kerk tegelijkertijd naar ons gezwaaid. En wij...., we zwaaien natuurlijk terug als groet naar de gemeente. De dienst duurt twee uur. Lang genoeg om op banken te zitten zonder rugleuning. Maar...het was een bijzondere ervaring, mede ook omdat een deel van 'onze jeugd' bij ons zat en ze zo trots waren dat wij er waren.

Afgelopen zondag zat dezelfde kerk vol met alleen maar jeugd/studenten. Allen in schoolkleding. Links de jongens en rechts de meisjes. En luisteren dat ze konden. Je kon een speld horen vallen. Voor het bidden en danken werd gevraagd of er jeugd naar voren wilde komen om voor te gaan in gebed. Toch nog vier jonge mensen baden voor in de kerk voor een volle kerk voor elkaar en de ander. Ook hele kleine kinderen komen gewoon mee naar de kerk. Zelfs baby's worden niet thuis gelaten. In en uitlopen tijdens de dienst wordt gewoon gedaan omdat de dienst lang duurt. Omdat ik met Esther op mijn schoot (wegens plaatsgebrek) bij de zijuitgang zat, zag ik dit ook veel gebeuren. Veel mensen gaan tussendoor even naar het toilet, die op het kerkterrein aanwezig is.

Op een andere zondag zijn we naar een Africaanse Inlandse Kerk geweest. Een klein kerkje en kleine gemeente. Iedereen vond het geweldig dat we er waren en ze kwamen ons allemaal de hand drukken. Wat waren ze trots dat er bezoek was van blanken. Voor in de kerk moesten we na de preek iets over ons zelf vertellen. Dat wilden ze graag en dat doe je dan. Zo konden ze ons allemaal even zien. En nadien applaus. Allemaal erg leuk. Ook hier duurde de dienst lang. Hij begon om 10.30 tot ????. Om 12.30 uur zijn we maar weg gegaan. De dienst was nog lang niet voorbij voor ons gevoel, maar 'onze' kinderen in ons centrum hadden onze aandacht ook nodig en we moesten nog een half uur terug lopen. We waren goed en wel op weg toen we geroep hoorden. Iemand kwam hard rennend over de 'dancing road' achter ons aan. Of we nog even iets in het gastenboek wilden schrijven.

Op vrijdagavond hebben 'de groten' samen een soort van dienst op het centrum. Alle vrijdagen zijn we daarbij geweest. We mochten er bij zijn. De kinderen vonden dat geweldig. Veel zingen, bijbellezing, korte overdenking en gebed. Ook hier vullen ze elkaar aan tijdens het gebed. Ze bidden voor elkaar, voor ons, maar ook voor anderen en b.v. de regering. Hun handicap lijkt er dan even niets toe te doen. De zang is opnieuw ontroerend hoe dit gaat. Een van 'onze' kinderen begint en de anderen vallen na een regel bij. Wat hebben ze mooie stemmen.

En zo zijn we nog naar andere diensten/kerken geweest. Allemaal weer een beetje anders, maar allemaal mooie ervaringen.

Zondag a.s. gaan we weer met 'onze' jongens en meisjes naar de kerk. Zij en wij verheugen ons er nu al op.

Dag Ineke