Voorbereiding.

Hallo lieve mensen,

Voor het eerst schrijf ik in dit dagboek. De kerstkaarten gaan straks op de post en daarin zit een brief met een verwijzing naar deze site. En dan moet er tenslotte ook wat opstaan hé.

Nog steeds ben ik geweldig blij dat ik de stap heb mogen en durven zetten om voor een aantal maanden naar Kenia te vertrekken. Naar het Nyabondo Rehabilitation Center waar kinderen met een handicap wonen en verzorgd worden. Ik kijk er erg naar uit. Twee maanden iets doen wat ik eigenlijk al veel langer wilde.
Maar doe dat maar eens alleen. Dat durf ik niet goed en zie dan allerlei beren op mijn weg. En toen was daar ineens Hennie, die al voor het derde jaar achter elkaar als vrijwilligster naar Afrika vertrekt. Hennie is een wandelvriendin, die ik ontmoette in Zuid-Amerika, waar we los van elkaar met een groep op vakantie waren. We liggen elkaar wel en ontmoetten elkaar nadien vaker. Door Hennie kwam ik in contact met andere mensen die van wandelen houden. Samen noemen we ons nu de Zwitserlandgroep. Met elkaar zijn we al een aantal keren naar Zwitserland geweest om daar te kamperen en te wandelen. Dit jaar ging dit helaas niet door. Wel spraken we deze zomer af, om op 'De Veluwe' een dag te gaan wandelen. Daar was het dat ik Hennie, nadat ik er lang over had nagedacht, vroeg: "Wat vind je ervan als ik 6 tot 8 weken naar je toe kom in Kenia"? Ze was even stil, keek me vervolgens aan en zei: "Alleen maar heel erg leuk". Nou dat zat goed en toen dacht ik alleen maar: "Geweldig".

En er is nadien geen moment geweest dat ik er onzeker onder werd of er spijt van had. Hennie vertelde het gelijk aan de anderen. Dat heb ik toen toch maar even een beetje getemperd. Mijn plannen waren nog maar in zo'n pril stadium. Maar nadien... toch al snel gesprekken met elkaar en met Christa en Mark in Zwolle, die contacten onderhouden met het Nyabondo Rehabilitation Center en de Bondo-Kids Stichting in het leven hebben geroepen en beheren. Het zat allemaal goed. Ik mag en kan gaan. Ik mag de kinderen daar helpen, ze afleiding bieden, een beetje liefde geven en ze vertroetelen. Op geheel vrijwillige basis hulp bieden. Heel veel mensen die ik het vertel zeggen: "Ach, wat geweldig, dat zou ik ook wel een keer willen doen". En.... ik mag het gaan doen. Ik ben er zo blij mee.
Ik ga 6 februari iets doen wat ik al veeeeel langer wilde, maar er in mijn eentje niet aan durfde te beginnen. Ach, ik weet nog, toen ik klaar was met de opleiding ziekenverzorgende, dat Anke en ik tegen elkaar zeiden: "We gaan een poos in een kibboets in Israel werken". Dat kwam er toen nooit van en nu is daar dan toch Kenia en het Nyabondo Rehabilitation Center.

Dit is het eerste verhaaltje in dit dagboek. Ik hoop dat er nog veel meer zullen volgen en dat velen er van mogen genieten.
Veel groetjes voor allen die dit op een dag lezen.
Ineke