De Margareth's

Hallo allemaal,

Vandaag was een dag met een extra gouden randje. We zagen twee house-mothers terug die al een paar jaar met pensioen zijn.

Vandaag zijn Eunice en ik een dag uit geweest. Het plan was naar Kendu Bay en Homa Bay te gaan. Plaatsen die aan het Victoria meer liggen. Nou, dat deden we. Al vroeg , rond zeven uur, vertrokken we met de piki-piki en daarna met de matattu naar Katito. Vanaf Katito naar Kendu Bay, waar een prachtig meer ligt zoals in de reisgids wordt beschreven. De Simbi Lake. Jawel, ik ben even toerist. We hoopten hier flamingo's aan te treffen die vanaf Lake Naguru vaak naar dit meer trekken. Maar helaas we waren te vroeg voor deze vogels maar ook zonder flamingo's zag het meer er prachtig uit en we lieten het tijdens een korte wandeling op ons in werken. We hadden een piki-piki driver gevraagd ons er naar toe te brengen. En vervolgens had deze jongeman het idee ons de Hot Springs nabij Mount Homa te laten zien. Dit zijn heet water bronnen die in vulkanische gebied aan de oppervlakte komen. En met plezier lieten we ons achter op de motor over het platteland van Kenia en over onverharde zandwegen rondrijden, genietend van al het moois onderweg en de vergezichten over het Victoria meer en Mount Homa. De zon scheen, het was prachtig weer. Veel, heel veel mensen en kinderen die onderweg groeten, "mazungu!" en "How are you?" roepend. Samen achter op de motor. Ineens zegt Eunice: "Volgens mij wonen de twee oudere house-mothers, beide heten ze Margareth, die met pensioen zijn, hier in dit gebied". Gelijk ben ik enthousiast en vraag Eunice in het Luo (de taal hier) aan wandelende mensen te vragen of ze hen kennen. Blijkt toch dat we heel dicht in de buurt van hun beider woonplekken zijn. 'Onze' piki-piki driver wil ons er wel heen brengen en ook wachten. En daar gingen we. Er ging van alles door me heen. Heel graag zou ik ze nog eens weer zien met name de oudere van de twee. Zij was mijn favoriete house-mother en altijd heel lief voor de kinderen. Samen hadden we 'een zwak' en een voorliefde voor Simon, een autistisch jongetje, waar ik vanaf het eerste begin dat ik hem kende een goed contact mee kreeg en ook werd hij een paar jaar mijn sponsorjochie. Simon woont niet meer op Nyabondo maar weer thuis. De house-mothers ken ik van mijn eerste jaren hier in Nyabondo. Nou, het was me een weerzien. Geweldig. Aan alle kanten werden we geknuffeld en ongelooflijk dat ineens iets, wat ik graag wilde zo onverwachts gebeurde. En ze kenden Eunice, ze kenden mij. Het was een geweldig weerzien. Eerst naar de één en later bracht de ene Margareth ons naar de andere Margareth, met zijn drieën achter op de motor. Onze piki-piki driver bleef gewoon wachten. 'No problem'. Toeval was, dat ik er deze week ook met Sr. Ludevina over deze house-mothers had gesproken. Om eens een poging te doen hen te bezoeken. Maar verder kwamen we op dat moment niet. Wat een weerzien. We zagen hun huisje. Simpel, eenvoudig en armoedig. En toch gelukkig met wat ze hebben. We zagen hun familie en ook de vele kinderen in de familie en omgeving. We verbleven een poosje in hun huisjes. Telkens weer werd er even geknuffeld. Uit dankbaarheid voor dit weerzien werd er gebeden. Natuurlijk maakten we foto's m.n. ook om hier in Nyabondo te laten zien. Wat waren we allemaal blij en dankbaar. Dat puzzelstukjes steeds zo in elkaar rollen. "Alles komt goed": zeggen ze wel eens, maar ik merk hier steeds, dat dit ook zo is. Wat hadden we een geweldige ochtend met deze oude lieve bekenden.

En toen, met de piki-piki op naar de Hot Springs. Prachtig. Heet water borrelt op verschillende plekken uit de oppervlakte van de aarde. Vulkanische gesteente. Wel een beetje klimmen en klauteren om er te komen. We maken hier een flinke wandeling en ook hier waren weer nieuwsgierige maar aardige kinderen. We nemen een paar stenen mee en gingen weer verder. Nog steeds met dezelfde piki-piki driver. Samen achterop, op weg naar Homa Bay, een levendig vissersdorpje. Het landschap van Kenia aan ons voorbij laten gaan. We reden om Mount Homa (1752 m.) heen en zagen met regelmaat het meer en natuurlijk de levendigheid van het leven hier. Eunice genoot net als ik enorm. Gewoon hier gewoon te mogen zijn en te doen wat je graag wil. Inmiddels was het al wat later en hadden we nog maar ongeveer anderhalf uur in Homa Bay. Toch een poosje op de vismarkt van dit levendig vissersdorpje aan het meer rond gelopen. Op het strandje lagen de boten, die later weer leeg zouden vertrekken. Veel grote vogels die op de vismarkt af kwamen. Om een hapje mee pikken. Later zijn we naar het rommelig plaatsje gelopen en warempel vonden we een tentje die vol zat met Kenianen en waar wij dus ook gewoon konden lunchen. Geroosterde tilapia vis, vers uit het meer. Eunice met ughali en ik met een chapatti en beiden een grote cola. Lekker even gezeten. Rond drie uur begon de terugreis. We keken elkaar aan. Weer een piki-piki? Het beviel ons wel, lekker in de open lucht en wind door de haren, terwijl het prachtig weer bleef. En daar gingen we weer, beiden achter op een motor. Een andere weg terug. Genieten van alles om ons heen maar ook nog steeds met de gedachten bij de twee oude house-mothers die we mochten ontmoeten. Samen nog nagenietend van de wederzijdse dankbaarheid. Ik heb een adres gekregen van een school en beloof wat foto's te sturen. Ik denk dat ze er de volgende week al naar uitkijken, maar ze weten ook dat het lang kan duren.

Graag wil ik een ieder bedanken die opnieuw een gift voor de kinderen in Nyabondo gaven. Liesbeth en Johan en jullie vader. Gerbrich. Ingwer. Dank je wel. Ik zal dit geld besteden aan het kopen van yoghurt voor de kinderen en donker rode en blauwe wol om schooltruien van te breien. Sommige schooltruien zijn behoorlijk aan vervanging toe vanwege rafelige mauwen en gaten. Deze truien worden hier op het centrum, door de meiden van de training, gebreid met de breimachine.

Deze site wordt heel veel bekeken. Collega's, koorgenoten, familie, vrienden en bekenden, dank je wel. Een hartelijke groet voor jullie allen. Ineke