Bedden, dekens en verhalen.

Hallo allemaal,

Om acht uur in de morgen zouden we vertrekken om dan eindelijk 'het bed' op zicht te gaan bekijken. Nou mooi niet. Opnieuw Kenian Time! Dat werd half tien. En dit keer ging ik alleen met Sr. Ludevina op pad. In haar eigen oude witte wagen, die zeer nodig aan vervanging toe is. Ze reed zelf. Ik had dit, na al die keren, nog niet eerder meegemaakt. Het leek een beetje raar. In de meeste gevallen laat ze zich het liefst door één van de twee chauffeurs van het centrum rijden. Maar het was zaterdag en dan is James vrij en Jim was druk met de andere wagen die ook stokoud, momenteel stuk en nodig aan vervanging toe.

Na een voorspoedig ritje met veel mooie uitzichten over landschappen, maar ook over straatbeelden, kwamen we in Kisumu bij een groot vervallen gebouw aan. De bel deed het niet. Getimmer op de ramen werd niet opgemerkt maar roepen na verloop van tijd wel. We zagen binnen een mooi solide bed en goed uitgevoerd maar..... wel erg kort. Dat hadden we niet afgesproken! Na een belletje bleek dit een 'op zicht' model te zijn, om ons te laten zien hoe het zou worden. Prima dan, als ze maar wel de goede maten gaan maken. Na overleg moet ik er maar op vertrouwen. Ook Jim werd weer ingeschakeld en hij ging later op de dag naar Kisumu ook een kijkje te nemen. Jim weet de juiste maten van de matrassen, dus komt het wel goed.

Daarna lunchen met tilapia vis uit het Victoria meer. We eten in een eetgelegenheid waar Sr. Ludevina graag komt omdat het in de schaduw ligt. Net als alle Kenianen eten we met de hand. Eerst de handen goed bij het kraantje wassen en dan kan het geen kwaad. Dus ik deed het ook. Een beetje een geklieder want de vis dreef in één of 't ander sausje maar het smaakte wel, al zat er niet veel vis aan de tilapia die ik had. Ik was de enigste mazungu in dit eettentje maar raak er aan gewend.

Daarna op zoek naar dekens en stof voor lakens. In een bekende winkel waar ze mij opnieuw herkenden, vonden we goede dekens. Een soort moltons en gewone dekens. Van ieder 24 stuks. Opnieuw was het betalen in een nu afgesloten kantoortje. Mijn rugtas ging weer open en het giftenpotje werd weer een beetje leger. Maar net konden we alles in de auto proppen. Daarom zullen we stof voor het maken van lakens een volgende keer aanschaffen.

Ondertussen spraken we in de auto over van alles en nog wat. Sr. Ludevina vertelde over de Orde van Franciscanen van St. Anna, waar zij lid van is. De orde komt oorspronkelijk uit België en zetelt nu in Den Bosch. In Nederland zijn er iets van 80 nonnen lid van deze orde. Een pater wilde lang geleden het werkgebied uitbreiden en zo is ook in Kenia de orde in gang gezet. In Kenia zijn ongeveer 200 nonnen die wonen in z.g. convents en werken in verschillende plaatsen/steden in o.a. onderwijs. Nyabondo is in de jaren '60 gesticht door deze orde. Vandaar dat Nyabondo tot op heden nog altijd onder leiding staat van een van deze nonnen. (nu Sr. Ludevina) Men begon zeer klein met alleen Nyabondo. Inmiddels is St. Martin erbij gekomen. Het geheel breidt zich steeds meer uit doordat er steeds meer kinderen een plek voor verzorging en scholing krijgen.

We spraken over het probleem van het water op het centrum. Wanneer ik dit schrijf komt er nog steeds geen water uit de kraan en douche. Het hele centrum haalt op dit moment handmatig water uit de tanks. Dit heeft niets te maken met de regen die ruimschoots valt. Een probleem is dat er vanaf Sondu geen water naar Nyabondo gepompt wordt, omdat een aantal mensen die rond het centrum wonen, achterstallig zijn met de betaling van elektriciteit. En er wordt gepompt met behulp van elektriciteit. Ondertussen is het water in de tanks onder een bepaald niveau gedaald waardoor er geen water meer uit de kranen komt. De druk valt dan weg. Vandaar dat ook ik het moet doen met dagelijks een aantal emmers water halen bij de pomp. Ik probeer een beetje zuinig te zijn. Momenteel worden er betere goten aan de gebouwen op Nyabondo bevestigd waardoor er meer regenwater opgevangen kan worden.

En dan voel ik me toch een beetje schuldig. Ik heb mezelf een 'off day' gegeven en ben de hele dag met Eunice op pad geweest. We hebben eindelijk de lang verwachte prachtige wandelingen naar Sondu gemaakt. We vertrokken een uur na de geplande tijd. Dat gaf niet, want voordien heb ik nog een poos lopen dollen met de tweeling van Eunice, die ondertussen op hun korte beentjes het hele centrum proberen te onderzoeken.
We vertrokken over de dancing road en namen al snel een afslag die die gestaag steeg en na verloop van tijd een prachtig mooi uitzicht over het land, de weg naar Kisumu en de dancing road liet zien. Alles is groen. Veel mais staat welig te groeien. Mooie vergezichten en uiteindelijk ook over Sondu. Eunice vraagt toch een paar keer de weg en we lopen goed. Ondertussen veel mensen en kinderen die me als een wereldwonder zien. Eén blanke tussen al die zwarte mensen. Het stoort me niet zo erg. We komen ineens een oud leerling van Nyabondo tegen. Bijzonder. Na verloop van tijd daalt het pad geleidelijk over stenen en een smal pad en komen we uit in Sondu. Vanuit hoogte zagen we de Sondu river liggen. Een grote rivier waaruit het water voor het centrum gehaald wordt, gezuiverd en omhoog gepompt. We lopen naar een zeer oude maar mooie brug over de Sondu river. Hier ben ik nog nooit geweest en ik geniet van de omgeving en de mensen. We zien de snelstromende bruine rivier waar in gewassen wordt, waarin men zichzelf wast en wat al niet meer??? Dan naar de nieuwe brug aan de andere kant van Sondu. Dwars door Sondu is dit nog een hele tippel. Toen eerst een cola ergens gedronken en ondertussen beloof ik Eunice wat kleren voor Vincent en Thomas (de tweeling) te kopen. En dan zoeken we samen tussen de bulten met kinderkleding naar geschikte T-shirts en broekjes. Echt nog een heel gezoek om iets leuks te vinden wat niet al te verwassen is. Deze bulten kleding worden in grote zakken ingevoerd, van uit Europa denk ik, opgekocht en hier als tweede hands verkocht. Maar we slaagden. Ondertussen kocht ik een paar goede tweede hands jassen voor dezelfde mensen op het centrum, die schoenen kregen. Voor nog geen euro per stuk. Daarna nog een hele ananas. Heerlijk. Ook Eunice deed haar inkopen zoals een grote tak bananen, groente, zoete aardappelen, kleine visjes enz.

Even terug naar Nyabondo voor wat eten en toen samen naar St. Martin. Voor Eunice was dit werken omdat ze moest controleren of daar ook zieke kinderen waren die hulp nodig hadden. Ik wilde house mother Evalien graag zien en... natuurlijk haar dochter die de namen Lavinia-Ineke kreeg. Maar Evalien was al naar huis. Maar niet getreurd, er werd iemand op afgestuurd en een half uurtje later waren ze er. Al eerder zag ik de twee op Nyabondo, waar ze speciaal kwamen, voor de eerste ontmoeting met mij na twee jaar. Evalien liet trots haar dochter zien. Toen hoorde ik echt dat dit kleine meisje van nog geen jaar naar mij vernoemd is. Geen van mijn familie draagt mijn naam en hier in Kenia krijgt een heel klein meisje van een lieve vriendin hier zomaar mijn naam. Even om stil van te worden. Maar ze is een beetje bang voor me, wat natuurlijk ook normaal is. Maar na de tweede ontmoeting begint het ijs wat te breken. Zowaar kon ik haar vanmiddag even oppakken. Ze droeg de kleertjes die ik vanuit Nederland mee had genomen.

Eunice kwam ondertussen twee zieke kinderen tegen, die we met de piki-piki mee terug naar Nyabondo namen. Rond zes waren we terug op Nyabondo waar tijdens het koken de elektriciteit uit viel. Gelukkig was het eten zo goed als klaar en het water voor de afwas warm. Bij kaarslicht gegeten en mezelf met een bakje water gewassen. Nog steeds komt er geen water uit de kraan. Morgen vroeg dus eerst weer water halen uit de tanks.

Het is inmiddels een dag later en verneem ik dat het water uit de dichtstbijzijnde tank op is. Dat wordt een eind lopen om met emmers om het water uit een andere tank verder weg, te halen. Ook hoorde ik dat het water op St. Martin helemaal op is? Hoe gaat dat verder??

Vanmiddag zijn de 24 matrassen bezorgd. Ze zien er goed uit. Sr. Ludevina greep één van de hoge stapel, legde hem op de grond en ging er op liggen. Even uitproberen. Ach, een non kan ook gek doen. Slaap lekker, maar ze ging toch maar weer in de benen.

Dag Ineke