De kinderen op St. Martin.
Blijf op de hoogte en volg Ineke
13 Juni 2014 | Kenia, Sondu
Dag allemaal,
Vandaag is het zondag en ga ik zoals elke zondagmiddag naar de kinderen in St. Martin. Soms met Eunice en soms alleen. Op St. Martin wonen heel veel kinderen van jong tot en met de puberleeftijd. Het jongste meisje daar is rond de 4 jaar, wat alleen maar kan liggen. Allemaal hebben ze een handicap. Soms loop ik over een mooi pad met vergezichten dat hoog boven St. Martin uitkomt. Een andere keer ga ik met de piki-piki voor maar een paar cent. Soms lijkt het dat met name de jongere meisjes mij al op staan te wachten. Bij het open doen van de poort hoor ik dan al hun gejuich. Steevast neem ik de kleurpotloden mee. Altijd hebben de lagere school kinderen zin om te kleuren. In de grote eetzaal worden de tafels ontdaan van de resten van de ughali en sukoma-wiki van het middagmaal. Eerst even schoonmaken, waar vooral de groteren zich mee bezig houden. En dan de kleurplaten kleuren en vervolgens alle potloden weer een keer slijpen. Het is een heel karwei om dit een beetje in goede banen te leiden daar er steeds wel één roept met een vraag. De een wil een nieuwe kleurplaat, de andere wil een andere kleurplaat en weer een andere is al weer klaar en laat zijn product zien. Vandaag zijn alle kleurplaten voorzien van de naam en heb ik ze met tape op de muur geplakt. Mooi hoe ze er naar staan te kijken.
Mijn aandacht hebben hier vooral de kinderen die ook op Nyabondo woonden en de afgelopen twee jaren overgeplaatst zijn. Jafeth die altijd lacht en zich schuivend over de grond verplaatst. Obiri een kleine, grote dondersteen. Judy die me elke keer weer roept om iets te vertellen of te vragen. Samuel, een lieve jongen die zich nu in een rolstoel verplaatst. Arisi, altijd lachend. En zo zijn er meer. Maar ook de anderen hebben en vragen mijn aandacht. Maar ik weet ze lang allemaal niet bij naam. Het zijn er dan ook over de honderd kinderen die er wonen. Er lopen in ieder geval twee meisjes met het Down Syndroom. Ook zij krijgen altijd wat extra aandacht vanwege mijn broer Paul. De kinderen slapen in grote slaapzalen. De bedden staan dicht bij elkaar. Ze hebben totaal geen privacy. Daardoor is het wel gezellig.
Wanneer de kinderen allemaal een lolly krijgen is het opnieuw een karwei. Van groot tot klein houden ze van zoetigheid. Sommigen schromen niet om met een stalen gezicht opnieuw hun hand op te houden. Vorige week heb ik daarvoor house-mother Theresa ingeschakeld. Een beetje gezag helpt. Maar ...ondanks dit gedoe waren ze blij met de lolly. En vandaag waren er naast de kleurpotloden ook ballonnen. Een nog groter karwei. De een wil hem opgeblazen, de ander alleen een ballon en weer een ander met een touwtje. En even later knapt de eerste al weer en doet de een een graai in de zak met ballonnen. Ik weet niet of iedereen heeft gekregen. Op een gegeven moment moesten ze bij elkaar in de eetzaal komen omdat de leraar 'een preek' wilde afsteken. En dat op zondagmiddag en het duurde lang. Ik ben toen maar naar huis gegaan.
Na het kleuren vermaak ik me vaak nog een poosje met de meiden of jongens in de slaapzalen. Vooral de meiden houden van een kletspraatje, geaueoer (hoe schrijf je dat?) en giechelen. Vorige week kwam er één aanzetten met maandverband en vroeg wat dat was. Even serieus. Leg dat maar eens goed uit. Je weet niet wat ze al weten en of ze zullen schrikken. Ondertussen zijn ze zich bij een bak koud water aan het poedelen wat ze in het weekend meestal 's middags doen. Een douche is er niet. Alles wordt ook hier gedaan met water uit de tanks. Een hoop meidengegil en geklets. Heerlijk.
Sommige oudere kinderen vragen of ik een brief mee wil nemen naar hun sponsorouders in Nederland. Natuurlijk. Anderen moedig ik aan te schrijven. Hennie, Wim, Annelie en Simone, er komt wat aan.
Inmiddels is het maandagmorgen en is het net breaktime geweest. Theepauze voor de medewerkers met veel suiker en melk. Graag doe ik hier aan mee al is deze thee niet aan mij besteed. Ze vinden het maar raar dat ik thee zonder suiker en melk drink. Er staat steevast wel elke morgen gewoon plain thee. Daarbij is er altijd iets te eten. Bij ons eten we dan iets van cake of koekjes. Hier is het meer hartigheid zoals zoete aardappelen, pinda's, chapatties, kookbananen. Madazies worden niet veel gebakken. De bakpoeder voor de mandazies blijkt op te zijn. Maar Beatrice van de keuken beloofd voor mij wat achter te houden, als er weer gebakken wordt.
Al eerder kocht ik voor de drie personen die hier altijd op het centrum komen rusten, eten, wandelen, enz. goede schoenen. Ze liepen op sandalen waarvan de zolen vol met gaten zaten. Met Eunice kocht ik in Sondu voor nog geen twee euro twee jassen voor de mannen. Gisteren gaf ik de twee mannen de jas en Merchie een grote fleece trui. De schoenen hadden ze al eerder gekregen. Gevolg blijde gezichten. Wat kun je veel goed doen voor drie euro. Een van de mannen noemt me steevast daktarie (dokter) als ik hem groet. In zijn ogen ben ik blijkbaar voornaam. Laat me maar gewoon zijn.
Groetjes van mij,
Ineke
Vandaag is het zondag en ga ik zoals elke zondagmiddag naar de kinderen in St. Martin. Soms met Eunice en soms alleen. Op St. Martin wonen heel veel kinderen van jong tot en met de puberleeftijd. Het jongste meisje daar is rond de 4 jaar, wat alleen maar kan liggen. Allemaal hebben ze een handicap. Soms loop ik over een mooi pad met vergezichten dat hoog boven St. Martin uitkomt. Een andere keer ga ik met de piki-piki voor maar een paar cent. Soms lijkt het dat met name de jongere meisjes mij al op staan te wachten. Bij het open doen van de poort hoor ik dan al hun gejuich. Steevast neem ik de kleurpotloden mee. Altijd hebben de lagere school kinderen zin om te kleuren. In de grote eetzaal worden de tafels ontdaan van de resten van de ughali en sukoma-wiki van het middagmaal. Eerst even schoonmaken, waar vooral de groteren zich mee bezig houden. En dan de kleurplaten kleuren en vervolgens alle potloden weer een keer slijpen. Het is een heel karwei om dit een beetje in goede banen te leiden daar er steeds wel één roept met een vraag. De een wil een nieuwe kleurplaat, de andere wil een andere kleurplaat en weer een andere is al weer klaar en laat zijn product zien. Vandaag zijn alle kleurplaten voorzien van de naam en heb ik ze met tape op de muur geplakt. Mooi hoe ze er naar staan te kijken.
Mijn aandacht hebben hier vooral de kinderen die ook op Nyabondo woonden en de afgelopen twee jaren overgeplaatst zijn. Jafeth die altijd lacht en zich schuivend over de grond verplaatst. Obiri een kleine, grote dondersteen. Judy die me elke keer weer roept om iets te vertellen of te vragen. Samuel, een lieve jongen die zich nu in een rolstoel verplaatst. Arisi, altijd lachend. En zo zijn er meer. Maar ook de anderen hebben en vragen mijn aandacht. Maar ik weet ze lang allemaal niet bij naam. Het zijn er dan ook over de honderd kinderen die er wonen. Er lopen in ieder geval twee meisjes met het Down Syndroom. Ook zij krijgen altijd wat extra aandacht vanwege mijn broer Paul. De kinderen slapen in grote slaapzalen. De bedden staan dicht bij elkaar. Ze hebben totaal geen privacy. Daardoor is het wel gezellig.
Wanneer de kinderen allemaal een lolly krijgen is het opnieuw een karwei. Van groot tot klein houden ze van zoetigheid. Sommigen schromen niet om met een stalen gezicht opnieuw hun hand op te houden. Vorige week heb ik daarvoor house-mother Theresa ingeschakeld. Een beetje gezag helpt. Maar ...ondanks dit gedoe waren ze blij met de lolly. En vandaag waren er naast de kleurpotloden ook ballonnen. Een nog groter karwei. De een wil hem opgeblazen, de ander alleen een ballon en weer een ander met een touwtje. En even later knapt de eerste al weer en doet de een een graai in de zak met ballonnen. Ik weet niet of iedereen heeft gekregen. Op een gegeven moment moesten ze bij elkaar in de eetzaal komen omdat de leraar 'een preek' wilde afsteken. En dat op zondagmiddag en het duurde lang. Ik ben toen maar naar huis gegaan.
Na het kleuren vermaak ik me vaak nog een poosje met de meiden of jongens in de slaapzalen. Vooral de meiden houden van een kletspraatje, geaueoer (hoe schrijf je dat?) en giechelen. Vorige week kwam er één aanzetten met maandverband en vroeg wat dat was. Even serieus. Leg dat maar eens goed uit. Je weet niet wat ze al weten en of ze zullen schrikken. Ondertussen zijn ze zich bij een bak koud water aan het poedelen wat ze in het weekend meestal 's middags doen. Een douche is er niet. Alles wordt ook hier gedaan met water uit de tanks. Een hoop meidengegil en geklets. Heerlijk.
Sommige oudere kinderen vragen of ik een brief mee wil nemen naar hun sponsorouders in Nederland. Natuurlijk. Anderen moedig ik aan te schrijven. Hennie, Wim, Annelie en Simone, er komt wat aan.
Inmiddels is het maandagmorgen en is het net breaktime geweest. Theepauze voor de medewerkers met veel suiker en melk. Graag doe ik hier aan mee al is deze thee niet aan mij besteed. Ze vinden het maar raar dat ik thee zonder suiker en melk drink. Er staat steevast wel elke morgen gewoon plain thee. Daarbij is er altijd iets te eten. Bij ons eten we dan iets van cake of koekjes. Hier is het meer hartigheid zoals zoete aardappelen, pinda's, chapatties, kookbananen. Madazies worden niet veel gebakken. De bakpoeder voor de mandazies blijkt op te zijn. Maar Beatrice van de keuken beloofd voor mij wat achter te houden, als er weer gebakken wordt.
Al eerder kocht ik voor de drie personen die hier altijd op het centrum komen rusten, eten, wandelen, enz. goede schoenen. Ze liepen op sandalen waarvan de zolen vol met gaten zaten. Met Eunice kocht ik in Sondu voor nog geen twee euro twee jassen voor de mannen. Gisteren gaf ik de twee mannen de jas en Merchie een grote fleece trui. De schoenen hadden ze al eerder gekregen. Gevolg blijde gezichten. Wat kun je veel goed doen voor drie euro. Een van de mannen noemt me steevast daktarie (dokter) als ik hem groet. In zijn ogen ben ik blijkbaar voornaam. Laat me maar gewoon zijn.
Groetjes van mij,
Ineke
-
13 Juni 2014 - 08:48
Inge:
Hoi Ineke,
Geweldig om te lezen dat de kinderen je al op staan te wachten in St. Martin. Hoeveel plezier kun je de kinderen geven met kleurpotloden en leuke kleurplaten en nadien wat lekkers. Ze kijken echt uit naar jouw komst. Fijn dat je nieuwe sandalen en jassen voor de mannen hebt gekocht. Ben benieuwd naar de foto's die je uiteraard weer veel gemaakt zult hebben.
Ineke, succes de laatste weken in Kenia. Geniet ervan.
Groetjes van ons allen. -
15 Juni 2014 - 09:39
De Vries:
Wat een heerlijke verhalen .ik heb zo mijn laatste jeugdkerk na veel jaren.ik heb voorgesteld om het collecte geld over te gaan maken naar jouw project misschien wel een jaar .laat ik het maar even zo noemen.je laatste reis verhaal ga ik voorlezen aan de jeugd zo meteen dan hebben ze een beetje een idee.en als je terug bent dan nodigen we je uit om in de kerk te komen om foto.s te laten zien.veel liefs annet de vries -
15 Juni 2014 - 14:47
Minie Maneschijn:
hallo Ineke,
wat veel verhalen, en allemaal even beeldend geschreven.
jij bent daar inmiddels al 4 weken? de tijd gaat snel.
ik lees dat je veel goeds doet voor de kinderen daar. ik wens je nog een fijne tijd daar en blijf ook een beetje aan jezelf denken.
groetjes Minie -
15 Juni 2014 - 20:24
Lia Van Der Aa:
Hallo Ineke ik lees dat het naar omstandigheden goed met jou en de kinderen gaat je beleeft wel weer van alles daar het zal wel al weer opschieten voor je twee maand is zo voorbij zeker als je er druk mee bent.
Hier alles zo zijn gangetje Net is mijn dochter hier wezen eten en ik heb net alles weer aan kant maar het was gezellig morgen aan de slag voor de braderie in het sluitersveld donderdag en vrijdag vanmorgen naar de bleekkerk geweest was fijn daar wel nog even wennen.zo ik ga de koffie opdrinken ik wens je alle goeds toe daar en kracht voor je mooie werk groeten Lia -
18 Juni 2014 - 17:56
Hennie:
Ha Ineke, net op de valreep voor Nederland moet voetballen even een hartelijke groet uit IJsselmuiden en geniet nog even deze laatste week, warme groet Hennie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
