Sondu en zoveel meer.

Hallo allemaal,

Weer een dag zo bijzonder. Hoe begin ik de dag? Stevast, om half zeven ben ik wakker door het gefluit van de vogels. In bed blijven liggen is er dan niet meer bij. Mijn dag begint met het doen van een wasje, buiten ontbijten, even op internet kijken en afwassen. Rond half acht loop ik het terrein op waar het dan al volop bedrijvigheid is. Ik groet iederéén door ze een hand te geven en stevast te zeggen/vragen: Goodmorning, how are you today? Vaste prik. En iederéén doet het bij iederéén. En iederéén zegt vervolgens:"I'm ferry well, thank you" ,ook al voelen ze zich niet goed. In ieder geval wel een goed begin van de dag. Dan naar de kinderen waar dit ritueel zich herhaalt. Weer handen geven en vooral niemand overslaan. Maar ook wat plezier maken.

Rond acht uur ben ik meestal present in de fysioruimte. Elke ochtend wordt de dag daar geopend met bijbellezing/ zingen en gebed. Elke keer bijzonder. Vandaag extra bijzonder omdat Sr. Ludevina er weer is. Toen zij het woord nam met gebed en een toespraakje was er geen speld tussen te krijgen. Het voelde indrukwekkend. Men heeft haar hier enorm gemist.

Ben daarna naar Sondu gegaan, hier ongeveer 5 kilometer vandaan. Opnieuw met de piki-piki. Eerst naar het kleine postkantoortje en paar kaarten posten en postzegels erop. Dat had wat voeten in de aarde. Hoeveel moest er nu op een kaart naar Nederland? En het wisselgeld na het betalen met 1000 ksh (10 euro) kostte ook wat moeite. Er waren twee personen toch wel een 15 minuten actief mee.

Daarna naar de markt. En ineens hoor ik: "Mazungu (blanke), how are you?" Blijkt het een vrouw te zijn waar ik vorig jaar met de mensen uit de keuken veel balen mais heb gekocht. Een hartelijk weerzien volgt. En of ik weer mais wilde kopen? Even maar niet. Ik loop hier in mijn eentje. Een poosje later weer een bekende. De tweede vrouw van James, de andere chauffeur van het centrum. Haar had ik het vorig jaar ook ontmoet en ze wist dit nog. Een hartelijke begroeting volgde opnieuw.

Inmiddels was ik op zoek naar (opnieuw) wat fleech truien voor de kinderen. Voor een prikkie. Ik kocht er zeven (en goede) voor omgerekend 3.50 euro. Een vrouw van een andere kraampje wilde me 'bij de benen nemen'. Zij vroeg voor één trui omgerekend 2.50 euro. Van Mazungus (of toeristen) wordt vaak meer gevraagd en dat weet ik. Toch maar even voorzichtig uitgelegd dat ze verderop voor de lokale prijs te koop waren.

En ondertussen liep ik met mijn rugtasje op de rug en de truien samengeknoopt in de hand, tussen de kippen, varkens, koeien,fietsen, veeeeeeel troep en heel veel mensen en kinderen over een onverharde modderige weg met kuilen, stenen en waterplassen. Niet te filmen en niet te verwoorden. En dan de markt. Iederéén probeert iets te verkopen. Allemaal op de grond. Alles ligt op de grond. Allen dicht bij elkaar. Eettentjes. Vlees in de zon. Kippen bij de poten vastgebonden. Veel groente/fruit en aardappelen. Voor mij een grote wirwar. Voor hen waarschijnlijk wel stuctuur.Een kleurrijk geheel. En zoveel mensen. En opnieuw, daar laveer ik door en langs. En ze laten me redelijk met rust. Een enkeling roept Mazungu of vraagt of ik iets wil kopen. Het is net alsof ik er gewoon hoor. Een man vraagt of ik een grote tros, nog aan de tak, bakbananen wil kopen. Nou, toch maar even niet. "Hoe moet ik die in Nyabondo krijgen", vraag ik die man? Nou, hij ging wel even iets te regelen. Ik heb er maar niet op gewacht.

Vanmiddag naar St. Martin geweest hier ongeveer 2 kilometer vandaan. Lopend over een pad met een geweldig uitzicht. Op St. Martin wonen ook gehandicapte kinderen en hier is de school gevestigd waar de kinderen van Nyabondo ook naar toe gaan. Veel van de kinderen van St. Martin ken ik. Niet allemaal meer bij naam, want dat zijn er wel erg veel om te onthouden. Op St. Martin is mother Evelien één van de house-mothers. Haar baby is kort geleden overleden. Dit kindje heb ik vorig jaar gezien, toen het net geboren was. Een emotioneel weerzien met name ook omdat er met haar zoveel gebeurt is. Het was fijn om haar opnieuw te ontmoeten. De komende weken zal ik haar gelukkig vaker weer zien en spreken.

Een enorme hoos/regenbui met flinke hagelstenen gooide vervolgens roet in het eten. Zo warm als het vanmorgen was, zo kil werd het toen ineens. Wat een verschil. En ik had natuurlijk geen truitje bij me. Wel een brede sjaal die ik maar om sloeg. Maar ik kon dus even niet terug. Maar ineens was daar Sr. Ludevina. Ook in St. Martin om de stand van zaken daar op te nemen. Gekomen met Jim en de auto van het centrum. Ik kon natuurlijk wel mee terug rijden. Maar het duurde nog heel veel "Kenyan time" voor het zover was. Geduld moet je hier hebben.

Vanavond de kinderen geholpen met eten en ze in bed geholpen waar nodig. Groot feest. Hier en daar de kleren uit en dan allemaal naar het toiletje gekropen. Niemand van deze kinderen kan lopen. De meesten zitten de hele dag op de grond en een paar liggen, meestal vanwege een slechte zitbalans. Na het toilet kruipen de meesten dan zo goed en ze kwaad als het gaat op hun bed. Hier en daar helpen ze elkaar, ook met het uitkleden. De house mothers laten ze veel zelf doen. Of dit is om de zelfredzaamheid te bevorderen of een beetje luiheid van hun zelf, kan ik niet zo goed inschatten. Ik laat het maar zo, behalve dat ik hier en daar een helpende hand uitsteek, onder veel hielariteit. En als ze dan eindelijk liggen volgen de muskietennetten. De bedden staan dicht tegen elkaar aan. Over elke twee bedden hangt een net, die ingestopt moet worden. Mooi moment om ze allemaal persoonlijk even welterusten te zeggen. En daar liggen ze dan in hun blote boddy onder alleen een dekentje. Nachtkleding dragen ze niet. Voor de meisjes heb ik nachtponnen bij me, gekocht in de opruiming bij de Wibra. Wat zullen ze opkijken en ook trots zijn.

Ook hier is alles het simpelste van het simpelste. De kinderen hebben geen eigen spullen behalve wat kledingstukken. Geen kast. Geen privacy. Geen speelgoed. Alles is voor hen gezamelijk. Alles moeten ze delen. Moeizaam te verteren voor ons, maar ze zijn het gewend. Vandaag gaf ik Obiri (13) een rugtasje. Voor zijn schoolschriften die normaal mee gaan in een plastix tas. Wat een groot bezit. De hele dag schuivelde hij met de rugtas op de rug van plek naar plek. Daar doen we het voor.

Tot de volgende keer,
Ineke

P/s Ria Koster van LdH.....Dank je wel voor je prachtige kaart. Op 14/5 kreeg ik hem aangereikt.